Λιγότερο από τρεις μήνες μας χωρίζουν από τις Ευρωεκλογές. Μια εκλογική αναμέτρηση που παλιότερα αντιμετωπιζόταν σαν φιλικό παιχνίδι, ως μια «πρόβα τζενεράλε» εν όψει των «κανονικών» εκλογών που κάποια στιγμή θα ακολουθούσαν. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για δύο κυρίως λόγους.
Καταρχάς οι δύο πρωταγωνιστές του νέου δικομματισμού, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αυθαίρετα δώσει στις εκλογές αυτές χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Υποτίθεται πως το αποτέλεσμα θα κρίνει εάν ο Σαμαράς εξακολουθεί να είναι ο Μέγκας Κουροπαλάτης της ελληνικής πολιτικής σκηνής ή αν ο Τσίπρας, ωσάν νέος Αντρέας (sic), θα φέρει τη νέα Αλλαγή και θα κολυμπήσουμε όλοι στο χρήμα. Αν, λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει με διαφορά (πόση; 2%; 5%; 45%;) θα πρέπει να οδηγηθούμε άμεσα σε βουλευτικές εκλογές. Σε κάθε άλλη περίπτωση παραμένουμε ως έχουμε έως τουλάχιστον την προεδρική εκλογή του 2015. Κατά την προσωπική μας άποψη (που λέει κι ο Μανόλο) πρόκειται απλώς για ένα τέχνασμα των δύο κομμάτων ώστε να αυξήσουν τα ποσοστά τους, εκμεταλλευόμενα (ενδεχομένως για τελευταία φορά) το «δίλημμα» μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
Ο δεύτερος –και σαφώς πιο σοβαρός– λόγος με αφορά και προσωπικά. Βλέπετε, έχω υπογράψει την διακήρυξη των 58, αυτής της πολυσυζητημένης επιχείρησης συσπείρωσης του κεντροαριστερού χώρου.
Μέσα από αλλεπάλληλες συναντήσεις, δημόσιες ομιλίες (με σημαντικότερη εκείνη στο Ακροπόλ), καταιγισμό αρθρογραφίας από τα μέλη της κίνησης, συμπαθούντες αλλά και αντιπάλους έζησα βήμα προς βήμα όλη την εξέλιξη τούτης της –ζωτικής κατά τη γνώμη μου– προσπάθειας μέχρι σήμερα και με (πρώτο) στόχο τις ευρωεκλογές του Μαΐου.
Αυτούς τους τέσσερις μήνες δεχτήκαμε δύο «χτυπήματα». Το πρώτο (και σημαντικότερο) ήταν η κατηγορηματική άρνηση της ΔΗΜΑΡ να συνεργαστεί. Μια άρνηση η οποία –δυστυχώς– ολοκληρώθηκε με την προσωρινή αποχώρηση (;) αρκετών στελεχών της τα οποία είχαν αρχικά υποστηρίξει την προσπάθεια.
Το δεύτερο ήταν η επιλογή της κυβέρνησης να επιβάλει το σταυρό προτίμησης στις ευρωεκλογές. Όχι τόσο η ίδια η συγκεκριμένη εξέλιξη όσο οι κλυδωνισμοί που προκάλεσε στους 58, με σημαντικότερο αποτέλεσμα την αποχώρηση των στελεχών για την οποία μίλησα παραπάνω.
Απέχουμε πια μόνο λίγες μέρες από τη συνδιάσκεψη (8-9 Μαρτίου) που θα κρίνει πολλά για το μέλλον της εν λόγω κίνησης. Την τελική ονομασία, τη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων, τα σύμβολα που θα υπάρχουν στο ευρωψηφοδέλτιο κ.ο.κ. Δυστυχώς παρατηρήσαμε συγκρούσεις, τόσο στο εσωτερικό των 58 όσο και στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο. ΠΑΣΟΚ εναντίον ΔΗΜΑΡ, ΔΗΜΑΡ εναντίον ΠΑΣΟΚ, 58 εναντίον ΠΑΣΟΚ, 58 εναντίον ΔΗΜΑΡ, ΔΗΜΑΡ εναντίον 58, (μέρος του) ΠΑΣΟΚ εναντίον 58 και δε συμμαζεύεται. Λυπηρό φαινόμενο κατά τη γνώμη μου, αφού ό,τι και αν συμβεί οι 58 οφείλουν να κρατούν συνεχώς την πόρτα τους ανοιχτή σε όλους τους φορείς του χώρου, σε κάθε κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται κεντροαριστερό, σε κάθε άνθρωπο που ανήκει ιδεολογικά στην κεντροαριστερά. Σύμφωνοι, οι ευρωεκλογές αποτελούν ένα τεράστιο στοίχημα, η ζωή όμως συνεχίζεται και μετά από αυτές. Ένα δυνατό διψήφιο ποσοστό θα δελεάσει αυτούς που αντιμετώπισαν το εγχείρημα με δυσπιστία και θα εξομαλύνει τις όποιες κόντρες προέκυψαν στο εσωτερικό της κίνησης των 58.
Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι μια άποψη που πρωτοεμφανίστηκε αμέσως μετά την (μάλλον αναμενόμενη, η αλήθεια είναι) άρνηση της ΔΗΜΑΡ για συνεργασία. Τότε, άρχισαν να ακούγονται φωνές που μιλούσαν για ανεξάρτητη κάθοδο των 58 στις Ευρωεκλογές, για τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου κεντροαριστερού κόμματος το οποίο, διαθέτοντας στην πλειοψηφία νέα και άφθαρτα στελέχη, θα φιλοδοξούσε να κάνει δικό του το μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» των κεντροαριστερών ψηφοφόρων. Οι φωνές αυτές αυξήθηκαν και δυνάμωσαν μετά τη διαφωνία με το ΠΑΣΟΚ στο θέμα της σταυροδοσίας, τόσο σε ό,τι αφορά στελέχη των 58 όσο και άτομα που κινούνται στον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο. Άποψή μου είναι πως πρόκειται για μέγιστο σφάλμα. Καταρχάς, οι 58 δημιουργήθηκαν με έναν και μόνο στόχο: τη συσπείρωση της κεντροαριστεράς. Η εξέλιξή τους σε ένα (ακόμη) νέο κόμμα μάλλον θα οδηγήσει προς τον κατακερματισμό του χώρου. Μια τέτοια κίνηση θα είναι αντίθετη προς το πνεύμα της αρχικής διακήρυξης, κάτι που θα καταστήσει την όλη προσπάθεια παντελώς αναξιόπιστη. Επίσης, ας μη γελιόμαστε, οι 58 δεν είναι κόμμα. Δεν διαθέτουν μηχανισμούς και τα μόνα έμπειρα πολιτικά στελέχη προέρχονται ακριβώς από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, άντε και τη Δράση. Σε μια εποχή πόλωσης και έχοντας απέναντί τους το πολύπειρο ΠΑΣΟΚ και μια συμπαγή πλέον ΔΗΜΑΡ, τα ποσοστά τους θα κυμανθούν ανάμεσα σε αυτά του Βασίλη Λεβέντη και του Δημοσθένη Βεργή.
Φίλοι μου, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πρέπει να προχωρήσουμε ενωμένοι. Όσοι, σε 58, ΠΑΣΟΚ και κινήσεις, εξακολουθούμε να στηρίζουμε την προσπάθεια οφείλουμε να συνεχίσουμε το διάλογο μέχρι τέλους ούτως ώστε στις ευρωεκλογές να παρουσιάσουμε ένα συνδυασμό που να χαίρει της αποδοχής όλων μας και να ξεχωρίζει ποιοτικά από αυτούς των πολιτικών μας αντιπάλων. Όσο και αν διαφωνούμε δε με αυτούς που «έμειναν απ’ έξω» είναι χρέος μας να τους αντιμετωπίζουμε με σεβασμό. Δεν έχουμε σχεδόν τίποτα να χωρίσουμε μαζί τους και αύριο, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα βρίσκονται και αυτοί δίπλα μας.
Από τη μια ένας πολιτικός αρχηγός που λέει live πατερημά στην τηλεόραση. Από την άλλη ένα κόμμα που βγάζει ανακοινώσεις υπέρ της βενεζουελανικής κυβέρνησης η οποία σκοτώνει διαδηλωτές εν ψυχρώ. Στη μέση βρισκόμαστε όλοι εμείς. Είμαστε πιο πολλοί και, αν ενωθούμε, τους έχουμε. Τόσο απλά.
20°
