Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την ανάρτηση του Άδωνι Γεωργιάδη από την επίσκεψή του στο Άουσβιτς και την αλλαγή που μπορεί να φέρει.
Πριν λίγες ημέρες ο Άδωνις ο Γεωργιάδης επισκέφθηκε το Άουσβιτς ως ο επικεφαλής ελληνικής αντιπροσωπείας στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης κατά του Ολοκαυτώματος. Μετά την επίσκεψη (και τις εθιμοτυπικές αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε) πόσταρε αυτό το κείμενο στο οποίο μεταξύ άλλων γράφει:
Επ ευκαιρία της επίσκεψης μου στο #Άουσβιτς!
Σίγουρα είδατε την χθεσινή μου επίσκεψη στον τόπο Μαρτυρίου εκατομμυρίων...
...Είναι σίγουρα αδύνατον για τον κοινό νου να συλλάβει το μέγεθος του Εγκλήματος του Ολοκαυτώματος, όχι μόνον για τα βασανιστήρια και τα εκατομμύρια των νεκρών, απλώς και μόνον διότι έτυχε να γεννηθούν Εβραίοι, αλλά για την μεθοδικότητα του. Εκτελέσεις σε βιομηχανική παραγωγή!
Θηριωδίες στην Ιστορία έχουν γίνει πολλές δυστυχώς, αλλά τέτοιου μεγέθους μεθοδικότητα ποτέ.
Το Ολοκαύτωμα γίνεται έτσι πράγματι ένα Μοναδικό στην Ιστορία γεγονός και σίγουρα η μελανότερη σελίδα στην Ιστορία της Ευρώπης.
Έχω πολλές φορές δημοσίως απολογηθεί διότι στο παρελθόν και κυρίως λόγω της προσωπικής μου σχέσης με τον Κώστα Πλεύρη, επέτρεψα να θεωρήσουν πολλοί ότι ανεχόμουν, ή και συμμεριζόμουν αντισημιτικές απόψεις. Ήταν απαράδεκτη η τότε συμπεριφορά μου και τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα παίρνεις ελαφρά.
Ο κυριότερος λόγος δεν είναι η ασέβεια στην μνήμη τόσων αθώων ανθρώπων που υπέφεραν και στις οικογένειες τους, αλλά το ότι και σήμερα, την ώρα που μιλάμε, ο αντισημιτισμός είναι παρών. Πρέπει να τον καταπολεμήσουμε τώρα στην αρχή του και να μην επιτρέψουμε να θεριέψει.
Δυστυχώς, η ιστορία διδάσκει ότι κάτι που έγινε μία φορά δύναται να επαναληφθεί, άρα για να αποκλείσουμε αυτήν την πιθανότητα πρέπει να δράσουμε τώρα...
Και το ποστάρισμα του αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από εκατοντάδες «αντιφασιστικά» ή «αντιρατσιστικά» συλλαλητήρια.
Όπως η εμπειρία μας έχει δείξει, τα διάφορα «αντιφασιστικά» και «αντιρατσιστικά» συλλαλητήρια μοναδικό αποτέλεσμα (και πιθανόν σκοπό) έχουν την εκτόνωση των συμμετεχόντων. Κανένας και ποτέ δεν άλλαξε στάση απέναντι στους ναζί και την ιδεολογία τους ή γνώμη για το Ολοκαύτωμα επειδή κάποιοι έκαναν κάπου ένα αντιφασιστικό συλλαλητήριο.
Και γι’ αυτό δεν φταίει μόνο το ότι τα «αντιφασιστικά» συλλαλητήρια ειναι συχνά συλλαλητήρια λίγων εκατοντάδων ανθρώπων που σκέκονται απέναντι στους ναζί και τον φασισμό με τον τρόπο που στέκονται οι χουλιγκάνοι της μιας ομάδας απέναντι στους χουλιγκάνους της άλλης. Ούτε το ότι ο αντισημιτισμός και το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, το Ολοκαύτωμα, είναι θέματα που σπανίως εώς ποτέ δεν αναφέρονται στα περισσότερα από αυτά τα συλλαλητήρια (ας μην πουμε γιατί όταν όλοι ξέρουμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια).
Φταίει κυρίως το ότι, ακόμα και όταν δεν έχουμε να κάνουμε με απόπειρες οπαδικής εκτόνωσης, οι άθρωποι που συμμετέχουν σ’ αυτά τα συλλαλητήρια είναι, έτσι κι αλλιώς, αντιναζιστές. Κι επειδή στα συλλαλητήρια κυριαρχούν τα συνθήματα και όχι τα επιχειρήματα, κανείς από τους συμπολίτες που δεν καταλαβαίνει (ή ακόμα βλέπει και με συμπάθεια) τη φρίκη του ναζισμού και του φασισμού δεν αλλάζει γνώμη ούτε στο ελάχιστο εξ αιτίας τους.
Όμως η κοινωνία δεν έχει κανένα όφελος αν απλώς οι αντιναζί και οι αντιφασίστες φωνάξουν πόσο αντιναζί και αντιφασίστες είναι. Η κοινωνία έχει όφελος όταν αυτοί που δεν αισθάνονται φρίκη όταν βλέπουν μια σβάστικα, αυτοί που μπορεί να αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα, αυτοί για τους οποίους η λέξη «εθνικοσοσιαλισμός» δεν χτυπάει χιλιάδες καμπανάκια κινδύνου, μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν ότι μπορεί να κάνουν λάθος.
Και ο μόνος τρόπος να μπούν αυτοί οι άνθρωποι στη διαδικασία να σκεφτούν ότι κάνουν λάθος, είναι ποστ σαν αυτό του Γεωργιάδη.
Γιατί ο Γεωργιάδης κινείται στα αρκετά δεξιά του πολιτικού φάσματος. Γιατί το κοινό στο οποίο απευθύνεται περιλαμβάνει αυτούς τους ανθρώπους που πρέπει να αλλάξουν μυαλά. Κι επειδή τον Γεωργιάδη τον ακούνε και τον διαβάζουν και αυτοί οι άνθρωποι, υπάρχει μια πιθανότητα κάποιοι από αυτούς να σκεφτούν. Γιατί αυτό το αντιναζιστικό μήνυμα δεν το στέλνει κάποιος αριστερός ή κάποιος «αναρχοάπλυτος» ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος που τους ενοχλεί, αλλά ένας πολιτικός που τον αισθάνονται πιο κοντά τους και τον εμπιστεύονται.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο κόσμος δεν αλλάζει όταν φωνάζουμε αυτά που πιστεύουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε. Ο κόσμος αλλάζει όταν, αυτά που πιστεύουμε, αλλάζουν. Κι αυτά που πιστεύουμε δεν αλλάζουν επειδή οι «αντίπαλοί» μας φωνάζουν εναντίον τους. Αλλάζουν όταν αυτοί που εμπιστευόμαστε μιλούν εναντίον τους.
Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η αλλαγή των πιστεύω που μπορεί να φέρει το ποστ του Γεωργιάδη. Ξέρω όμως σίγουρα πως είναι πολύ μεγαλύτερη από τη μηδενική αλλαγή που φέρνουν οι κραυγές και τα συνθήματα. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Στην πραγματικότητα οι κραυγές των «άλλων» όχι μόνο δεν φέρνουν καμία αλλαγή, αλλά φανατίζουν και περιχαρακώνουν. Έχουν δηλαδή χειρότερα από μηδενικά αποτελέσματα.
Υ.Γ. 2 Το ωφέλιμο αυτό ποστ δεν διαγράφει τις διαφωνίες με πολλά που έχει πει ο Γεωργιάδης στο παρελθόν, ούτε με πολλά που (πιθανότατα) θα πει στο μέλλον. Μην μπερδεύεστε.
Υ.Γ.3 Επειδή πολλοί Πουαρό ψάχνουν τα κίνητρά του να σας πω πως μου είναι εντελώς αδιάφορα. Κι αυτό γιατί μπορούμε όλοι να υποθέσουμε δεύτερες σκέψεις και υστεροβουλία σε οποιονδήποτε μιλάει για οτιδήποτε δημοσίως. Αν το τι λέει κάποιος προσφέρει, το γιατί ας είναι κι επειδή έχασε κάποιο στοίχημα.
13°
