Μπλοκάκια, αυτή η εργασιακή γελοιότητα

Όπως πολλοί από εσάς, υπήρξα και εγώ εργαζομένη με μπλοκάκι και εξακολουθώ να είμαι, στον βαθμό που το μπλοκάκι αποτελεί μέρος της προσωπικότητάς μου και με έχει σημαδέψει με τρόπο τραυματικό.

Υπάρχουν όμως και τα καλά. Πρόκειται για ένα μέσο: Ακόμη και το κείμενο που διαβάζετε φιλοδοξεί να σας διασκεδάσει και κάποτε να με αμείψει που το έγραψα, διότι θα πληρωθώ μέσω μπλοκακίου. Ο Στίβεν Κινγκ έχει πει πως «συγγραφέας είναι αυτός ο οποίος για αυτά που γράφει πληρώνεται και η επιταγή που του δίνει ο εργοδότης του δεν είναι ακάλυπτη», αλλά τι να ξέρει ο Στίβεν από το φλόρικο Μέιν της Νέας Αγγλίας;

Στα κακοτράχαλα Βαλκάνια: συγγραφέας μπορεί να λέει πως είναι «μόνον όποιος πληρώνεται με μπλοκάκι», για τα γραπτά του και καταφέρνει να ζει –χωρίς λεφτά, καθ' όσον του τα τρώει το κράτος. Φροντίζει για ετούτη την αθάνατη πατέντα η ελληνική ψυχή, που χρειάστηκε να επινοήσει αυτόν τον τρόπο που ξεχωρίζει τους άντρες από τα παιδαρέλια.

Επιπροσθέτως, το μπλοκάκι, προσφέρει την επανάληψη ενός τελετουργικού που ξεχωρίζει σε ομορφιά.

Ονειρεύομαι από τώρα τη στιγμή: θα μπω στο λογιστήριο της Athens Voice, σαν μεγάλη κυρία. Θα μου πουν το ποσόν. Θα κάνω πως το είχα ξεχάσει και πως δεν έχει σημασία για εμένα το χρήμα, «πενήντα ευρώ πάνω, πενήντα κάτω». Έπειτα θα σκύψω και θα συμπληρώσω το τιμολόγιό μου. Λίγη αμηχανία και συνάμα φόβος. Μην κάνω λάθος, μη με τιμωρήσει ο κακός έφορος. Όλα αυτά τα δύσκολα με τα μπλοκάκια κάνουν τον κακό έφορο πιο δυνατό, διότι υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να ξέρεις να κάνεις σωστά για να μη σου βάλουν πρόστιμο. Πληρωτέο. Με προσοχή στα δεκαδικά. Και στο τέλος: υπογραφή, σωθήκαμε...

Τα γράμματά μου θα προσγειωθούν στο μακρόστενο χαρτί που από κάτω δεν έχει καρμπόν, γιατί το μπλοκάκι μου είναι αυτογραφικό(!), ναι, είμαι μοντέρνα! Οι αποδείξεις μου είναι «διπλότυπες» που σημαίνει πως πρέπει να βάζω κι αυτό το ξεφτιλισμένο χαρτόνι ανάμεσα, που νομίζω πως μάζεψα από  οικοδομή. Οι αποδείξεις μου επιβάλλεται να είναι καθαρές, όμως δεν υπάρχει μπλοκάκι που να μην είναι βρόμικο.

Η γραφή μου έχω παρατηρήσει ότι γίνεται πιο «κατσαρή», όταν το συμπληρώνω σαν γραφικός χαρακτήρας αστυνομικού σε παλιά ταυτότητα, σαν κολυβογράμματα. Είμαι ικανή να κάνω ορθογραφικό στο όνομά μου, ένας λογιστής συνήθως με παρακολουθεί βλοσυρός και ξεφυσά από την ασχετοσύνη μου.

Δυο χαρτιά, για να συνεννοηθεί ένας εργαζόμενος με μια επιχείρηση και με το κράτος. Να ξέρει άραγε η Γκρέτα Τούνμπεργκ πως χρειαζόμαστε δυο χαρτιά αυτογραφικά και ένα παλιό χαρτόνι, στην εποχή που είναι ντροπή να χρησιμοποιείς χαρτί άσκοπα; Θα πεθάνουμε και τα καρμπόν του παρελθόντος μας θα επιπλέουν άφθαρτα για χιλιάδες χρόνια σε βραστούς από το φαινόμενο του θερμοκηπίου ωκεανούς... Και πού να είναι άραγε όλες αυτές οι αποδείξεις; Πού φυλάσσονται, πείτε μου; Υπάρχει κάποιο θησαυροφυλάκιο τυπολατρίας; Πού θα πάει αυτή η τελευταία χειρόγραφη κληρονομιά αφοσίωσης του λαού μας στην ταλαιπωρία; Μήπως θάφτηκαν και τα κατάπιε το έδαφος όλα αυτά τα τιμολόγια; Να βουλώνουν το κενό ανάμεσα σε δυο τεκτονικές πλάκες;

Μπορεί ο τράχηλος του Έλληνα σκλαβιά να μην υπομένει , όμως τον παραλογισμό των μπλοκακίων, ένα σύστημα φτιαγμένο για να σου κόβει την όρεξη για δουλειά , το υπομείναμε και το υπομένουμε στωικά όλοι. Πείτε μου έναν λόγο γιατίέχουμε αυτόν τον βλακώδη τρόπο; Κάποτε δούλεψα σε ένα ξένο περιοδικό, χωρίς να με πληρώνουν με μισθό και δεν πίστευα στα μάτια μου. Για να είμαι νόμιμη το μόνο που χρειάστηκε, ήταν να στείλω ένα γράμμα στην εφορία και να περιμένω να πληρωθώ, δεν ήταν αναγκαίο τίποτα περισσότερο ώστε το σύστημα τους να πειστεί για την περίπτωσή μου. Όλα τα προηγμένα συστήματα έτσι λειτουργούν, το δικό μας είναι το μόνο ωστόσο που υποθέτει πως είναι το εξυπνότερο.

 Ελπίζω να τα ακούς όλα αυτά, ελληνικό μπλοκάκι, σύμβολο του βασανιστηρίου του ελεύθερου επαγγελματία που αναβλύζεις brain drain!

Και τώρα η ώρα του βαρύτατου κατηγορώ προς τους πολίτες, δηλαδή εμάς που παρά τα παράπονα και τις γκρίνιες συντηρούμε την γελοιότητα χωρίς αντίδραση. Είμαστε νομοταγείς, υπάκουοι και ίσως μυστηριωδώς διαπρέπουμε στο εξωτερικό διότι προερχόμαστε από την απερίγραπτη ελληνική κακουχία. Κι εσείς, υπηρέτες του συστήματος, λογιστές, πειθήνια όργανα του υπουργείου Οικονομικών, είστε ικανοί να μου πείτε πάλι με φωνή ενήλικα πως «πρέπει να υπάρχει και αυτή η μορφή παροχής υπηρεσιών». «Τι λέτε ρε εξυπνάκηδες;» θα σας απαντήσω.

Κι εγώ, εδώ που με διαβάζετε «συνεργάζομαι» ,ελεύθερη και ωραία επαγγελματίας, όμως τα μπλοκάκια, ας εφευρέθηκαν για αυτόν τον καλό σκοπό, έγιναν σύμβολο της εργασίας στις χείριστες συνθήκες και χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για να απαλύνουν τον πόνο των εργοδοτών-των εργατοφάγων μα και των πιο στοργικών που έχουν τους εργαζόμενους σαν παιδιά του αλλά δεν αντέχουν να πληρώνουν τις απαράδεκτα υψηλές εισφορές στο κράτος για τους υπαλλήλους τους.

«Μπλοκάκια υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα και στην Ιταλία», μου είχε πει σε μια συνέντευξη ο Βαρουφάκης και σ’ αυτό τον πίστεψα.

Ας δούμε όμως λίγο την ιστορία των μπλοκακίων και της σχέσης αγάπης που είχαμε μαζί τους διότιόσο και να σας φαίνεται παράξενο ένας υπάλληλος της Ε.Ε, ο Χορστ Ράιχενμπαχ ,επικεφαλής της ομάδαςγια την εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος της Ελλάδας, ήταν εκείνος που πρότεινε να καταργηθεί ο Κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων και όχι ένας Έλληνας ήρωας-Σπάρτακος των καταπιεσμένων .

Και η αλήθεια είναι πως το τερατώδες δημιούργημα που όμοιο του δεν υπήρξε ποτέ σε καμία άλλη χώρα του κόσμου όντως καταργήθηκε, εν μέρει, διότι μέχρι τότε –δηλαδή μέχρι πριν λίγα χρόνια, εξακολουθούσαμενα τρυπάμε χαρτιά και να σφραγίζουμε, ενώ τρέμαμε μην χάσουμε«την αρίθμηση» και μη χαθεί ή καταστραφεί σε καμιά πλημύρα το καταραμένο μπλοκάκι.

Ο Κώδικας Φορολογικής Απεικόνισης Συναλλαγών που οι λογιστέςαποκαλούν με το χαϊδευτικό ΚΦΑΣ, διαδέχθηκε των Κώδικα Βιβλίων κτλ. Τα πράγματα έγιναν κάπως πιο απλά όμως είναι κωμικοτραγική η εθνική τάση μας να «απλοποιούμε» πράγματα, εφόσον ξένοι μας τα επισημάνουν και όχι γιατί αποκτήσαμε μόνοι μας την ωριμότητα να δούμε πως τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα ώστε να απαιτείται ριζική κατάργηση.

Είναι ντροπή. Το ασχημότερο αντικείμενο στο σπίτι μου είναι αυτό το μπλοκάκι. Την ωραιότερη τσάντα να κρατάς, έτσι και βγάλεις από μέσα μπλοκάκι, γίνεται απαίσια σαν βρώμικο κτήριο εφορίας.

Δεν όμως θέμα στιλ. Είναι κατάφορη η ανοησία που δεν λέμε να ξεφορτωθούμε και καταστρέφει ένα μεγάλομέρος της κανονικότητας στην οποία θα μπορούσαμε κάποτε να βρεθούμε διότισκοπός δεν είναι να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα που μόνο κανονική δεν ήταν.

«Γιατί δεν κάνεις εταιρία», μου λένε φίλοι, όμως αρνούμαι να υποκύψω στον παραλογισμό, είναι και θέμα ιδεοληψίας, δεν θέλω να έχω εταιρία, όπως δεν θέλω να έχω εργοστάσιο, πείτε με ΚΚΕ ,τα έσοδά μου εξάλλου δεν μου το επιτρέπουν, αφήστε που κι εγώ διαβάζω δεξιά και αριστερά για τα «δώρα» της κυβέρνησης στα μπλοκάκια, δώρο όμως θα ήταν να προσαρμοστούμε επιτέλους στη διεθνή πραγματικότητα. Το νέο «καθεστώς απαλλαγής από τις διπλές εισφορές για τους μισθωτούς που διατηρούν Δελτίο Παροχής», είναι μια ανάσα από  το ασφαλιστικό αίσχος του νόμου Κατρούγκαλου, αυτό που υπερασπίζεται ακόμα η Αχτσιόγλου περισσότερο από τον ίδιο τον Κατρούγκαλο.

Όσο για «τις νέες» δικλείδες ασφαλείας ώστε να πάψουν«τα τεχνάσματα τωνκακών εργοδοτών, νομίζω είναι αστείο να πιστεύουμε πως θα επιβληθούν και θα λειτουργήσουν, είναι τόσομεγάληπλέον η ζημιά. Πρέπει απλώς να έρθει αυτή η μέρα, να είναι σαφές πως και που εργαζόμαστε όλοι, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι, υπάρχουν συστήματα online αφήστε που αυτές οι περίφημες ασφαλιστικές δικλείδες  του ελληνικού συστήματος ήταν πάντα υπεύθυνες για την ανασφάλεια που δημιουργούσε εργασιακή ζούγκλα.

Η εργασιακή ζούγκλα είναι από την άλλη ένας από τους λόγους που θέλουμε μέχρι σήμερα τα παιδιά μας να βρίσκουν δουλειά στο δημόσιο-το μόνο αξιόπιστο εργοδότη. Ρωτήστε έναν βουλευτή πόσα ρουσφέτια να «παρακάμψει τον ΑΣΕΠ και «να βάλει το παιδί κάπου», του υποβάλουν καθημερνώς γονατιστοί πολίτες, ας έχουμε 2020.

Ναι, οι ξένοι τα καταφέρνουν καλύτερα με τρόπους απείρως απλούστερους, ας παραδειγματιστούμε.

«Το σύστημα πιααπλοποιείται σημαντικά», γράφουν αυτόν τον καιρό οι οικονομικοί συντάκτες  και είναι να απορεί κανείς: Γιατί «σημαντικά» και όχι «απόλυτα»; Και όμως την απαντηση σχεδόν όλοι κατά βάθος την γνωρίζουμε, πέφτουμε πάνω της καθημερινώς, καθώς αυτή η παράλογη πολυπλοκότητα είναι που μας επιτρέπει να ζούμε με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουμε και είναι η μόνη «εγγύηση» πως ποτέ δεν θα νικήσουμε την διαφθορά ή την φοροδιαφυγή και δεν θα δημιουργήσουμε το μέλλον που μας αξίζει ακόμη και αν ο πρωθυπουργός μας, τα πηγαίνει θαυμάσια σε όλες τις συναντήσεις του με αυτούς τους ευδιάθετους «ξένους επενδυτές».