Χάρη σε μια σειρά ευχάριστων συγκυριών, βρέθηκα στις Βρυξέλλες, σταλμένος από την εφημερίδα μας και φιλοξενούμενος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν), για να καλύψω δημοσιογραφικά ένα διήμερο συνέδριο με θέμα «Πόλεις του αύριο: Επενδύοντας στην Ευρώπη».
Το πρόγραμμα ήταν κάτι παραπάνω από σφιχτό (έφτασα στην πόλη μεσημέρι Δευτέρας κι έφυγα απόγευμα Τρίτης) και, σαν πρωτάρης στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, προσπάθησα να παρακολουθήσω όσο μεγαλύτερο κομμάτι των εργασιών μπορούσα. Αν αυτό το κατάφερα, το χρωστάω σε μεγάλο βαθμό σ΄ ένα κορίτσι από τη Γερμανία, η εταιρία της οποίας εργάζεται αποτελεσματικότατα για την Κομισιόν (thanks a lot Kristina, what would I do without you?)
Οι συνεδρίες και τα workshops που παρακολούθησα με μάθανε κυρίως ένα πράγμα: οι πόλεις αλλάζουν βέβαια κι από μόνες τους, με τις ατομικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες του κάθε μέλους της κοινωνίας τους, αλλά αν είναι ν΄ αλλάξουν προς μια κοινωνικά θετική κατεύθυνση, τότε πρέπει να υπάρξει συνεργασία πολλών φορέων που έχουν κοινό σημείο αναφοράς. Και αυτοί οι φορείς είναι: οι αρχές (Κομισιόν, Κράτη, Περιφέρειες, Περιοχές, Δήμοι), τα πανεπιστήμια, οι επιχειρήσεις, οι τράπεζες και τα άτομα που έχουν την ικανότητα να καινοτομήσουν. Δυο περιπτώσεις παραγωγικής κοινωνικής πολιτικής που είδα από κοντά -εκεί στις ίδιες τις Βρυξέλλες και για τις οποίες θα γράψω αργότερα, δυο περίφημα case studies- το επιβεβαιώσανε πανηγυρικά.
Για να γίνει αντιληπτό τι παρακολούθησα, ας φανταστεί κανείς ότι πολλές εκατοντάδες δημοσιογράφοι και άλλοι ενδιαφερόμενοι άκουσαν και είδαν πάνω από εκατό ομιλητές σε πάνελ: από επιτρόπους της Κομισιόν μέχρι εκπροσώπους επιχειρήσεων, από καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι νεαρούς start uppers, από υπουργούς μέχρι εκπροσώπους του ΟΗΕ, που όλοι μιλήσανε για τις εμπειρίες από τις πόλεις τους, μόνο και μόνο για να πατήσουν στα πιο πετυχημένα στοιχεία και να προβάλλουν στη συνέχεια πειράματα, σχέδια και οράματα. Κι όλοι αυτοί να προέρχονται από δεκάδες χώρες, όχι υποχρεωτικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε καν από την Ευρώπη.
Παράδειγμα, η φράση που πιο πολύ μου εντυπώθηκε απ΄ όλα όσα άκουσα, ήρθε από έναν Αμερικανό, τον Chris Vein, τον επικεφαλής των καινοτομιών (αυτός ακριβώς ήταν ο τίτλος του: «Chief Innovation Officer) της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ο άνθρωπος είπε ότι, προτού βρεθεί στη θέση που είναι τώρα, δούλευε για τον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας. Εκεί, ο κυβερνήτης, για να του δείξει πόσο σημαντικό είναι το καινούργιο στοιχείο και ο μη - φόβος τού να το δοκιμάζεις, του είχε πει: «Chris, δε με νοιάζει τι κάνεις, αρκεί να μην το κάνεις δεύτερη φορά». Αξίζει πολλή σκέψη, νομίζω, πάνω σ΄ αυτή τη φράση.
Αν αυτά φαίνονται πολύ μακρινά σε μας, πρέπει να πω ότι ήταν μια σπάνια φορά που η Ελλάδα δεν αναφέρθηκε ως αρνητικό παράδειγμα. Κι αυτό γιατί οι δήμαρχοι τόσο της Αθήνας κ. Γιώργος Καμίνης (παρών και ο ίδιος στις Βρυξέλλες), όσο και της Θεσσαλονίκης κ. Γιάννης Μπουτάρης, ήταν γνωστοί για το έργο τους και τους κατονόμασαν ξανά και ξανά με θετικό τρόπο. Περισσότερα θ΄ ακολουθήσουν.
Αυτά σαν γενικό εισαγωγικό ξεκίνημα. Θ΄ ακολουθήσουν άλλα πέντε προγραμματισμένα κομμάτια. Το επόμενο: «Cities of tomorrow» 2. Συνέντευξη με τον κ. Johannes Hahn, Επίτροπο Περιφερειακής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
31°
