Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι των οποίων η άδικη τύχη κάνει την καρδιά μου να σφίγγεται. Όμως οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι χίπστερ, οι καλλιτέχνες του έντεχνου και γενικά οι συνάνθρωποί μου που είναι χτυπημένοι από τη μοίρα, απασχολούν συχνά την επικαιρότητα και το πρόβλημά τους γίνεται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο όταν η επιθυμία για τηλεθέαση γίνεται ανάγκη. Δυστυχώς την ίδια τύχη δεν την έχει μια κατηγορία αναξιοπαθούντων οι οποίοι με συγκινούν πιο πολύ απ’ όλους, ακριβώς επειδή η κατάστασή τους δεν φαίνεται να συγκινεί ούτε την πολιτεία ούτε τους συνήθως ευσυγκίνητους δημοσιογράφους.
Μιλάω για τους νεόγερους. Τους συμπολίτες μου των οποίων τα γέρικα μυαλά περιβάλλονται από σάρκα η οποία επ’ ουδενί δεν ανταποκρίνεται στην πνευματική τους ηλικία. Αν σε αυτό προσθέσετε και την απουσία της εμπειρίας η οποία έρχεται με τη φυσιολογική γήρανση και η οποία, όσο να ’ναι, αντισταθμίζει την έλλειψη φρεσκάδας, θα καταλάβετε το μέγεθος του δράματος το οποίο βιώνουν. Δράμα που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από τη στιγμή που οι δυστυχείς αυτοί συμπολίτες μας γίνονται αντικείμενο προσδοκιών στις οποίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο η ήδη επιβαρυμένη, λόγω της ασθένειας, ψυχολογική τους κατάσταση.
Υπάρχουν φυσικά και ασθενείς των οποίων το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο: Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πνευματικά μένουν παιδιά
Η πρώτη μου επαφή με τους νεόγερους ήταν η «Βουλή των Εφήβων». Εκείνο το πολύ ωραίο πρόγραμμα της Βουλής των Ελλήνων που επέλεγε τους βαρύτερα νεόγερους από όλη τη χώρα και τους έβαζε να παίρνουν τη θέση των κανονικών βουλευτών με μοναδικό σκοπό να φαίνεται φρέσκος ο λόγος του Απόστολου του Κακλαμάνη. Στη συνέχεια γνώρισα ανθρώπους που από νεαρή ηλικία είχαν ενταχθεί σε εκείνες τις κομματικές οργανώσεις, που με ζηλευτό αυτοσαρκασμό ονομάζονται «κομματικές νεολαίες». Εκεί ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω πως το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο πίστευα. Και μετά εμφανίστηκε ο Αντρέας ο Τσίπρας.
Αν εξαιρέσουμε τους διάφορους νεόγερους υποψήφιους βουλευτές οι οποίοι κάθε τέσσερα χρόνια μάς κάνουν να αναπολούμε τα σαββατοκύριακα με τον Παππού και τη Γιαγιά, ο Αντρέας ο Τσίπρας ήταν το πρώτο κρούσμα νεογερισμού σε πραγματική διασημότητα και κανονικά θα έπρεπε να ήταν για τη συγκεκριμένη ασθένεια ότι ο Ροκ ο Χάντσον για το AIDS. Ο διάσημος ασθενής που θα μας αφύπνιζε. Δυστυχώς όμως, παρά το ότι βλέπαμε έναν άνθρωπο στην τρίτη δεκαετία της ζωής του να μιλάει χρησιμοποιώντας παροιμίες, γνωμικά και στίχους τραγουδιών της δεκαετίας του ’60, να αγνοεί το Μάτριξ και να προτείνει λύσεις που ταιριάζουν σε μια εποχή στην οποία η μόνη αναφορά στην παγκοσμιοποίηση ήταν το «αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια», δεν υπήρξε η ευαισθητοποίηση που κανείς θα περίμενε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μου που πιστεύουν πως τα μυαλά του πνευματικού παιδιού του Ανδρέα του Παπανδρέου είναι πιο νεανικά από τα μυαλά του συνομιλητή του Θεού και πνευματικού παιδιού της Ζαν της ντ’ Αρκ και πρωθυπουργού της Ελλάδας.
«Σε καταλαβαίνω… Κι εγω αισθάνομαι άσχημα που δεν είμαστε στη δεκαετία του ’60»
Ελπίζω αυτή η ανησυχητική κοινωνική απάθεια να μη συνεχιστεί και με το νέο κρούσμα που εμφανίστηκε τις τελευταίες ημέρες. Μιλάω για τον υποψήφιο δήμαρχο των Αθηναίων, τον Γαβριήλ τον Σακελλαρίδη, ο οποίος παρουσιάζει τα ίδια συμπτώματα με τον ηγέτη του, αν και σε μάλλον πιο βαριά μορφή. Επιμονή σε γενικόλογες απαντήσεις που προσέχουν να μην παραβιάσουν το αριστερό σαβουάρ βιβρ, αναμάσημα τσιτάτων που είναι γεμάτα με τρίχες του –2 αιώνων– μουσιού του Καρόλου του Μαρξ, εκφορά λόγου που θυμίζει κνίτη σε συγκέντρωση της δεκαετίας του ’70 (που, βέβαια, είναι ίδιος με κνίτη του 2014 καθώς οι κνίτες είναι τίγκα στα συντηρητικά) και πάνω από όλα μια σοκαριστική σοβαροφάνεια η οποία δεν προέρχεται από απροθυμία για χιούμορ αλλά από αδυναμία κατανόησης του αστείου. (Σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως δεν πρέπει να συγχέεται η περίπτωση Σακελλαρίδη με την περίπτωση Σπηλιωτόπουλου. Ο τελευταίος δεν είναι πλέον νέος ούτε στο σώμα και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνει με τα φούξια πουλόβερ και τα καρό σακάκια που αγαπήσαμε στις βιντεοταινίες με ήρωα τον Ταμτάκο, δεν πείθει πλέον κανέναν ούτε για το φρέσκο της γκαρνταρόμπας του.)
Θέλω να ελπίζω πως οι πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις του Γαβριήλ του Σακελλαρίδη θα κάνουν ακόμα πιο φανερό το δράμα των νεόγερων και θα ευαισθητοποιήσουν τους αδιάφορους συμπολίτες μου. Μια ευαισθητοποίηση που, ίσως, κάποια στιγμή να οδηγήσει σε μια παγκόσμια ημέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας θα φοράμε όλοι μια ωραία κορδελίτσα σε κάποιο τρέντι χρώμα. Κι όταν αυτή η μέρα έρθει ίσως να είμαστε έτοιμοι να ευαισθητοποιηθούμε και με την ακόμα πιο ύπουλη ασθένεια που μαστίζει εκείνη τη μερίδα συμπολιτών μας που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ένας άνθρωπος ο οποίος σε ηλικία 19 ετών και εν έτει 2000 αποφάσισε να ενταχθεί σε κόμμα, είναι τόσο φρέσκος όσο τα λουλούδια σε πανέρι σκυλάδικου.
«Όσα είπαν στους θαμώνες του μουσείου προφανώς και αξιολογούνται. Όμως η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ούτε στο 1993, ούτε στο 2012, ούτε φυσικά στο 2008»
27°
