Όλες οι μπούρδες για την αφίσα στο μετρό

Θα ήμουν πολύ αισιόδοξος αν πίστευα πως από τη στιγμή που υπάρχουν συμπολίτες που νομίζουν ότι το μπλοκ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι λογοκρισία δεν θα υπήρχαν και πολλοί συμπολίτες που δεν θα καταλάβαιναν το γιατί δεν είναι λογοκρισία το κατέβασμα των αφισών που προπαγάνδιζαν εναντίον του δικαιώματος στην άμβλωση. Παρότι καταλαβαίνω πως για να περιμένεις από κάποιον να σου πει πόσο κάνει 1+1 θα πρέπει να έχεις βεβαιωθεί ότι ξέρει τι είναι οι αριθμοί και τι οι πράξεις, θα επιχειρήσω με απλά λόγια να εξηγήσω γιατί η αφίσα αυτή δεν έπρεπε καν να βρεθεί στις προθήκες των σταθμών του μετρό χρησιμοποιώντας τις μπούρδες που χρησιμοποίησαν για επιχειρήματα κάποιοι δήθεν υπέρμαχοι της ελευθερίας της έκφρασης.

«Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές»

Φυσικά και δεν είναι σεβαστές όλες οι απόψεις. Κάποιες απόψεις, όπως η ηλιθιότητα της επίπεδης Γης, είναι άξιες χλευασμού και κάποιες άλλες, όπως αυτές που εκφράζει η αντιεμβολιαστικό απάτη, θανατηφόρες.

«Η ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να έχει όρια»

Προφανώς και πρέπει να έχει και έχει. Ο νόμος για τη συκοφαντική δυσφήμιση π.χ. είναι ένα όριο στην ελευθερία του λόγου με το οποίο δε νομίζω να διαφωνεί κανείς.

Αλλά ακόμα κι εκεί που δεν έχουμε φανερή απαγόρευση νόμου υπάρχουν όρια στην έκφραση. Ή για να το πω πιο σωστά, υπάρχουν όρια στον χώρο και τον χρόνο της έκφρασης, ιδιαιτέρως όταν δεν μιλάμε για μάρκα απορρυπαντικού, αλλά για εκστρατεία εναντίον ενός δικαιώματος (στη συγκεκριμένη περίπτωση του δικαιώματος των γυναικών να διαθέτουν το σώμα τους όπως θέλουν, να είναι δηλαδή εκείνες που θα επιλέξουν αν θα διαθέσουν τη μήτρα τους ή οχι).

Μια τέτοια εκστρατεία εναντίον ενός τόσο σημαντικού δικαιώματος δεν μπορεί να γίνεται σε δημόσιους χώρους και πολύ περισσότερο σε χώρους που κάποιος δεν βρίσκεται κατόπιν επιλογής. Δεν μπορεί δηλαδή ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το μετρό να έρχεται αντιμέτωπος με ό,τι μαλακία του έρθει του καθενός. Δεν μπορεί μια γυναίκα που πάει στη δουλειά της να έρχεται αντιμέτωπη με επιχειρήματα για στέρηση ελευθεριών που με κόπο απέκτησε από τον νόμο, δεν μπορεί η γυναίκα που έκανε άμβλωση για οποιονδήποτε λόγο να υφίσταται την απόπειρα κάποιων να της δημιουργήσουν ενοχές*.

Οι επίμαχες αφίσες δεν ανέβηκαν σε κάποιο θέατρο ή σε κάποιο γραφείο ή σε έναν δημόσιο χώρο κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης με συγκεκριμένο θέμα. Οι συγκεκριμένες «απόψεις» δεν εκφράστηκαν σε μια τηλεοπτική εκπομπή που κάποιος μπορεί να διαλέξει να μην την δει, ούτε μέσω κάποιου σάιτ στο οποίο κανείς δεν σε υποχρεώνει να επισκεφθείς. Μπήκαν στις προθήκες των σταθμών του μετρό και θα παρέμεναν εκεί για μέρες και κανένας από τους ανθρώπους που υποχρεωτικά θα χρησιμοποιούσε το μετρό για τη μετακίνηση του δεν θα μπορούσε να τις αποφύγει. Κι αυτό κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά σε ό,τι έχει να κάνει με τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης.

Για να πω και κάτι που θα πείσει τους θρήσκους συμπολίτες, η ελευθερία του λόγου δεν μου απαγορεύει να λέω πως δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε ζωή μετά το θάνατο. Όλοι, όμως καταλαβαίνουμε γιατί η ΣΤΑΣΥ δεν θα έπρεπε να μου δώσει τη δυνατότητα να βάλω στους σταθμούς και τους συρμούς του μετρό αφίσες που θα έλεγαν «ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ». Και καταλαβαίνουμε και γιατί, αν μου έδινε αυτή τη δυνατότητα, δικαίως το υπουργείο θα παρέμβαινε για να κατέβουν αυτές οι αφίσες, παρότι νομικά δεν παραβιάζω κανένα νόμο σχετικά με την ελευθερία του λόγου.

«Γιατί σας πείραξε η αφίσα; Μήπως δεν έλεγε αλήθειες;» και το κουτοπόνηρο που πάει μαζί «Δεν ζητάει πουθενά η αφίσα να απαγορευτούν οι αμβλώσεις»

Για αρχή η αφισα έλεγε ψέματα και περισσότερα γι’ αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Αλλά και αλήθειες να έλεγε, αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Γιατί αυτό που θα είχε σημασία είναι ότι τα στοιχεία που επιλέγει να προβάλει είναι στην ουσία επιχειρήματα για την απαγόρευση των αμβλώσεων.

Θέλετε να σκεφτούμε αφίσες που λένε αλήθειες και δεν ζητούν τίποτα αλλά και μόνο η ιδέα ότι θα υπάρχουν στους σταθμούς του μετρό θα σας κάνουν να ανατριχιάσετε από τρόμο για την κοινωνία που θα το επέτρεπε;  

«Η ανθρωπότητα έζησε χιλιάδες χρόνια χωρίς εμβόλια και παρόλα αυτά επιβίωσε». Είναι αλήθεια; Φυσικά και είναι. Ζητάει πουθενά απαγόρευση των εμβολιασμών; Όχι δεν ζητάει. Θα έπρεπε να δώσει άδεια η ΣΤΑΣΥ να φιλοξενηθεί στους σταθμούς και τους συρμούς της; Σίγουρα όχι.

«Για εκατοντάδες χρόνια οι γυναίκες είχαν ελάχιστα δικαιώματα σε σχέση με τους άντρες αλλά αυτό δεν εμπόδισε την εξέλιξη» Είναι αλήθεια; Φυσικά και είναι. Ζητάει πουθενά να αφαιρεθούν δικαιώματα από τις γυναίκες; Όχι. Το ζητάει εμμέσως; Θα πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος για να μην το καταλάβει.

«Όλοι ξέρουμε ποιοι καταδίκασαν τον Χριστό». Εδώ δεν γεννάται κάν θέμα αλήθειας γιατί η αφίσα δεν λέει τίποτα. Όπως δεν ζητάει και τίποτα. Οι μόνοι όμως που δεν θα ζητούσαν να εξαφανιστεί από κάθε δημόσιο χωρο θα ήταν όσοι δεν ενοχλούνται και πολύ στη θέα μιας σημαίας με μια σβάστικα που κυματίζει. Και πιθανότατα οι συμπολίτες που δεν θέλουν τη σβαστικά αλλά θα υπερασπιζόντουσαν το δικαίωμα της να κυματίζει.

 «Το θέμα των αμβλώσεων είναι τελειωμένο και λυμένο με νόμο. Κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει»

Κανένα θέμα δεν λύνεται για πάντα κι όταν δεν προσέχουμε μπορεί κάποιοι να πάνε στα θέματα που τα είχαμε λυμένα και να τα δέσουν. Αν ρωτούσες κάποιον τη δεκαετία του ‘50 θα σου έλεγε πως μετά από ό,τι έκαναν στον πλανήτη δεν κινδυνεύουμε πια από τους ναζί. Και θα το πιστευε. Και μπράβο του. 

*προφανώς, όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τη φρικαλέα καμπάνια των βίγκαν συμπολιτών με το ενοχικό σλόγκαν «εσύ ποιον έφαγες σήμερα» που επίσης δεν έπρεπε να φιλοξενηθεί στους συρμούς του μετρό.