«Ας παίρναμε μέτρα εμείς το καλοκαίρι, και ας μας ρίχνανε» είπε ο Αντώνης Σαμαράς, έναν ολόκληρο χρόνο από τότε που η κρίση ερχόταν το κόμμα του κυβερνούσε τη χώρα, αλλά ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα την «έκανε» μέσω εκλογών, πριν τον... ρίξουν. Έρχονται στιγμές που οι πολιτικοί ξανασκέφτονται τις «πατάτες» που έκαναν και ψελλίζουν μια-δυο σωστές κουβέντες. Άλλοι, βεβαίως, τα λένε εκ του ασφαλούς. Μερικοί δεν βγάζουν κουβέντα, όπως καλή ώρα ο πρώην πρωθυπουργός, που αν και ζητούσε πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου σκληρά μέτρα, ψήφισε την κατά των σκληρών μέτρων.
Έτσι φτάσαμε στο να σιχτιρίζουν οι πάντες το πολιτικό και συνδικαλιστικό στερέωμα του τόπου. Το εξωφρενικό ποσοστό του 98,6% θεωρεί υπεύθυνο για την κρίση τον πολιτικό κόσμο, σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων MRΒ. Στην ίδια έρευνα, οι οκτώ στους δέκα που ρωτήθηκαν καταχεριάζουν και τα συνδικάτα. Η κρίση εμπιστοσύνης γενικεύεται και απειλεί όσο ποτέ άλλοτε τη μεταπολιτευτική τάξη πραγμάτων. Στην πρόθεση ψήφου οι πολίτες προσφεύγουν στην «αδιευκρίνιστη ψήφο» σε ποσοστό 30,8%, την ώρα που τα δύο μεγάλα κόμματα φυλλορροούν, αλλά και τα μικρότερα παραμένουν... μικρά.
Και πώς να ήταν αλλιώς; Ακόμα και τώρα, που έρχονται τα πάνω-κάτω, συμβαίνουν πράγματα που σε κάνουν να σαλεύεις. Την ώρα που η εξεταστική επιτροπή για τη Siemens, που έχει συσταθεί στη Βουλή εδώ και πολλές εβδομάδες, καρκινοβατεί, ο πρώην πανίσχυρος διευθυντής της εταιρείας Χριστοφοράκος –θυμάστε πως διέφυγε στη Γερμανία;– έλυσε τις διαφορές του με το γερμανικό κράτος έναντι 1,2 εκατομμυρίων ευρώ. Παράλληλα ο υπεύθυνος για τη φυγή Χριστοφοράκου, ανακριτής κ. Ζαγοριανός, παρέμεινε στο απυρόβλητο, παρά τα μεγάλα ερωτήματα που ανέκυψαν από το χειρισμό μίας από τις πιο κρίσιμες πολιτικά υποθέσεις των τελευταίων ετών. Η ελληνική πολιτεία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου κωφεύοντας στις παραινέσεις ελάχιστων, είναι αλήθεια, παραγόντων του τόπου να προσφύγει με αγωγές κατά της Siemens για τη ζημιά που υπέστη τόσα χρόνια το Δημόσιο από τα «λαδώματα» της κρατικής μηχανής. Και τα κόμματα, κατά τα άλλα, πασχίζουν να αποτινάξουν την υποψία ότι στα κομματικά ταμεία έφταναν μίζες εκατομμυρίων.
Τα ίδια... κόλπα ζήσαμε και με την ατιμωρησία των κατά καιρούς υπουργών. Ο «νόμος περί ευθύνης υπουργών» εξασφάλιζε στους πολιτικούς μια ιδιότυπη δικαστική ασυλία και παραγραφή αδικημάτων σε χρόνο-ρεκόρ. Για τους απλούς πολίτες, βεβαίως, ο νόμος δεν σήκωνε εξαιρέσεις... Τώρα που όλοι αναρωτιούνται τι στο καλό έκαναν οι υπουργοί Οικονομίας τα τελευταία χρόνια και έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι, άρχισε ξανά η συζήτηση για την κατάργηση του νόμου. Αμ δε! Είναι το Σύνταγμα που δεν επιτρέπει την κατάργησή του. Είναι μια διάταξη που «άντεξε» σε δύο αναθεωρητικές Βουλές και ψηφίστηκε με άνετη πλειοψηφία, όταν υπήρχε ακόμα καιρός για την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου. Μάλιστα λίγο πριν από την ψήφιση του νέου Συντάγματος του 2008 ελάχιστοι βουλευτές –ανάμεσά τους ο νυν υπουργός Εργασίας Α. Λοβέρδος και ο Κυρ. Μητσοτάκης– διατύπωσαν αίτημα κατάργησης της σχετικής διάταξης, αλλά... έφαγαν πόρτα από τους συναδέλφους τους. Τώρα, οι πάντες σπεύδουν υπό τη γενική κατακραυγή να εμφανίσουν μεταμέλεια και να δηλώσουν οπαδοί της κατάργησης του νόμου. Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζεται να κινηθεί εκ νέου η συνταγματική διαδικασία – κάτι εξαιρετικά δύσκολο.
Τώρα που τα πράγματα ζόρισαν χωρίς προηγούμενο και οι εφορίες μάς πιέζουν να μαζεύουμε αποδείξεις ακόμα και για το φραπόγαλο, οι πολίτες ζητούν επίμονα αποδείξεις από τους πολιτικούς για την επάρκεια και την ειλικρίνειά τους. Το «συγνώμη έκανα λάθος πέρσι» δεν αρκεί. Για μετάνοιες υπάρχουν και τα μοναστήρια – πλην Βατοπεδίου, εννοείται.
6°
