Η Αριστερά εντός, εκτός και επί τα αυτά

Aιφνιδίως τα γεγονότα άρχισαν να κυλούν με μεγάλη ταχύτητα. Οι εκλογές στη Μ. Βρετανία ανέδειξαν μη νικητή και η συστημική εναλλαγή στην εξουσία έμπασε νερά.Το Παρίσι σήκωσε κεφάλι και έθεσε το Βερολίνο προ των άμεσων ευθυνών του ως προς το επερχόμενο επιθετικό τσουνάμι κατά του ευρώ. Ο Ομπάμα σήκωσε το τηλέφωνο και επέβαλε το american way of acting, αναγκάζοντας την κυβέρνηση της Γερμανίας να ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις της σύγχρονης διαχείρισης του καπιταλισμού υπό καθεστώς κρίσης. Η Μέρκελ υπέστη σημαντική εκλογική ήττα στη Βεστφαλία-Ρηνανία, που καθιστά απαγορευτικούς τους ελιγμούς της στην Άνω Βουλή της χώρας της. Ο Μπερλουσκόνι τράβαγε τα μαλλιά του, διότι αντελήφθη πως χωρίς μηχανισμό στήριξης (ευρωπαϊκό ΔΝΤ) η Ιταλία το φθινόπωρο θα ήταν η τελευταία και καταϊδρωμένη οικονομία που θα αναγκαζόταν να προσφύγει σε βοήθεια. «Οι καταφερτζήδες οι  Έλληνες τα κατάφεραν και τα πήραν πρώτοι. Εμείς σε ποιον θα απευθυνθούμε μετά την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και ενδεχομένως τη Μ. Βρετανία;» αναρωτιόταν ο Καβαλιέρε.

Στη γραμμή Ομπάμα
Το Σάββατο το βράδυ η Ευρώπη, γονατίζοντας μπροστά στην οικονομική λογική Ομπάμα, έψαχνε με αγωνία να ανακαλύψει 600 δις ευρώ έως τη Δευτέρα που μας πέρασε το πρωί. Περίπου 1.000 ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν ενημερώσει την ΕΚΤ πως από τη Δευτέρα 10 Μαΐου θα άρχιζε η μεγάλη επίθεση στο ευρώ. Οι Ευρωπαίοι τελικά συγκέντρωσαν 750 δις, ενώ το συνολικό ποσό που θα απαιτηθεί αγγίζει το 1 τρις ευρώ, ώστε να διασφαλιστεί αποτελεσματικά η άμυνα του ευρωπαϊκού νομίσματος. Η Ευρώπη «ζεματίστηκε» εγκλωβισμένη στον παθολογικό μονεταρισμό της. Ξύπνησε, ωστόσο, έστω και αργά. 

Η Ελλάδα, βέβαια, ποτέ δεν πεθαίνει διότι οι νεκροθάφτες της πεθαίνουν πρώτοι, όπως το θέλει και η λαϊκή ρήση. Τυχερή μέσα στη δραματική χρεοκοπία της, βλέπει τους δανειστές της να τρέχουν να δανειστούν. Η ευρωπαϊκή κρισάρα τής έρχεται γάντι της Ψωροκώσταινας, που δεν είναι πια μόνη επαίτης αλλά αισθάνεται στο σβέρκο της το μίζερο αγκομαχητό των εταίρων της. Αυτά ως προς τα  θετικά.

Τρία βήματα πίσω
Κάποτε η φράση « Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», το γνωστό μαρξιστικό-λενινιστικό Fetfah, ήταν ένα καλαμπούρι στους επικριτές του σταλινισμού. Σήμερα, μετά και την επανορθωτική κίνηση του ΚΚΕ μέσω του Συνεδρίου του, όπου ο πατερούλης Στάλιν ανεστήθη εκ νεκρών, η ρήση αυτή αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το ΚΚΕ από το 1974 λειτουργεί σε καθεστώς  πολιτικής ασυλίας, εκμεταλλευόμενο τις ενοχές της Δεξιάς και την ανοχή της Κεντροαριστεράς. Αυτό το ιδιότυπο καθεστώς «Συγνώμης» για τα πεπραγμένα του κράτους και του παρακράτους κατά τον Εμφύλιο, αλλά και κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο, πρόσφερε στο ΚΚΕ ευρύ χώρο ελιγμών. Κάθε κριτική, κάθε επικριτική φράση, κάθε σύνθημα που έρχεται σε αντίθεση με τα του Περισσού θέσφατα, κάθε φορά που εντοπίζεται κάτι το «περίεργο» στις δραστηριότητες του «Κόμματος του Λαού», η ηγεσία απαντά με την κλασική ατάκα περί αντικομμουνισμού.

Παλαιοκομματισμός
Ο Περισσός διεμήνυσε σε όλους τους τόνους πως θα πρέπει να οργανωθεί κίνημα ανυπακοής, στη συνέχεια τροφοδότησε τις μάζες με το σύνθημα «Πόλεμος», για να καταλήξει να κηρύξει εντός Βουλής τον αγώνα κατά του Συντάγματος. Έκτοτε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος άρχισε να αντιμετωπίζει πρόβλημα πολιτικής νομιμοποίησης. Είχαν προηγηθεί οι επιδρομές στην Ακρόπολη, στο λιμάνι του Πειραιά, στα ξενοδοχεία της Αθήνας, όπου τα μέλη του ΠΑΜΕ προκάλεσαν ακόμη και αντιδράσεις ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Ο Περισσός, αισθανόμενος την πίεση που ασκείται στην Κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ, κατέληξε πως η συγκεκριμένη χρονική στιγμή προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη πιο φοβισμένος, καλύφθηκε πίσω από τη στιβαρότητα του ΚΚΕ. Ως φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Εντός ολίγων εικοσιτετραώρων η κοινοβουλευτική του ομάδα θα παρουσίαζε εικόνα αυτοδιάλυσης, με τον Φώτη Κουβέλη να αρνείται να στηρίξει τη νομικά ανύπαρκτη υπόθεση περί ψήφισης του νομοσχεδίου για τη Συμφωνία με το ΔΝΤ - ΕΕ από ενισχυμένη πλειοψηφία.

Το τέλος μιας ιδιότυπης ασυλίας
Στο Μαξίμου ο κύβος είχε ήδη ριφθεί. Το ΚΚΕ δεν θα απολάμβανε πλέον πολιτικής ασυλία στο όνομα της βαρβαρότητας που επέδειξε το κράτος της Δεξιάς κατά τον Εμφύλιο και μετά. Έμενε να τοποθετηθεί επί της κατάστασης η ΝΔ. Οι εξελίξεις στη Βουλή κατέδειξαν πως το συγκροτημένο από το 1989 «Γαλάζιο Σφυροδρέπανο» εξακολουθεί να λειτουργεί ως ανακλαστική αντίδραση σε ό,τι συμβαίνει στο πολιτικό προσκήνιο. Παρόλα αυτά συνετελέσθη και το μείζον σφάλμα. Παρασυρμένο από επαναστατικό μέλλον σταλινικού τύπου, όπου αυτό που μετρά είναι η καθαρότητα και η αποτελεσματικότητα του λαϊκισμού και όχι το συμφέρον των πολιτών, το ΚΚΕ αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Συμβούλιο Αρχηγών. Παράλληλα, σε μια έκδηλη αντίδραση λαϊκιστικής υστερίας, κατέφυγε στο σύνθημα πως «Ο Ερντογάν έρχεται στην Ελλάδα για να μοιράσει το Αιγαίο». Πρόκειται για φράση της γενικής γραμματέως του ΚΚΕ, η οποία για προφανείς λόγους προστασίας αποσιωπήθηκε από τα δελτία ειδήσεων. Σε αυτά τα δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοαπομονώθηκε και κατέληξε να ταυτιστεί με τα ανακλαστικά του Περισσού. Η ανανεωτική πτέρυγα αντέδρασε, αλλά ήταν αργά. Η θεσμική δηλαδή Αριστερά, παρά τα μέτρα, τις μαζικές διαδηλώσεις, την πολιτική συγκυρία και το ρευστό διεθνές περιβάλλον, συμπεριφέρθηκε με απίστευτο παλαιοκομματικό λαϊκισμό. Είναι προφανές πως θα παραμένει, δυστυχώς ή ευτυχώς, εκτός εξελίξεων.   

n.georgiadis1@yahoo.com