Ο Χριστός ήταν αριστερός και ο Τσίπρας Αϊ-Βασίλης

Πάει ο παλιός ο χρόνος, αδειάζουν οι πιατέλες από τους κουραμπιέδες, οι διανοούμενοι της αριστεράς (πλεονασμός) ανάβουν τα απαλλοτριωμένα πούρα από τα κότερα της πλουτοκρατίας και στοχάζονται πάνω στα μεγάλα θέματα που συνοδεύουν τούτες τις γιορτάρες μέρες. Το πρώτο που τους απασχολεί είναι το δίλημμα αν ο Χριστός ήταν κομμουνιστής ή αναρχικός. Πρόκειται για ένα ερώτημα που έχει αφουγκραστεί και καταγράφει με τον συνήθη αριστοτεχνικό τρόπο του ο τέως βουλευτής σ. Γιώργος Κυρίτσης, υπογράφοντας ένα εντυπωσιακό άρθρο του που φιλοξενήθηκε στην εορταστική «Αυγή»:
«Ανέκαθεν τέτοιες μέρες στα γιορτινά τραπέζια..μια από τις συζητήσεις που ανάβουν τα αίματα είναι το "αν ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής"», υποστηρίζει στην εισαγωγή, και έχει απόλυτο δίκιο.

Πράγματι «ανέκαθεν στα γιορτινά τραπέζια» κανείς δε μιλάει για το αν πέτυχε το χοιρινό ή για τον τρόπο που φούσκωσε η βασιλόπιτα, όλοι αναρωτιούνται αν ο Χριστός ήταν κομμουνιστής. Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο σ. Κυρίτσης, άλλωστε μας έχει συνηθίσει και σε άλλες σημαντικές παρεμβάσεις. («Μας έμειναν μόνο 1000 πρόσφυγες (να ξεπαγιάζουν) στις σκηνές», «ο θάνατος των προσφύγων στη Μόρια είναι ένα δυστύχημα που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε σπίτι», «δεν θυμάμαι να έχει σκοτωθεί κανείς από μολότοφ» κλπ). Ο ευαίσθητος αυτός άνθρωπος δεν ήθελε να γράψει επιπολαιότητες, γι' αυτό και ξεκίνησε αναζητώντας το βαθύτερο νόημα της Αριστεράς που «αποτελεί ηθική πυξίδα των αριστερών, αλλά και των προοδευτικών ανθρώπων γενικά, όπου γης». Απολύτως λογικά, το βρήκε στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιον, παραθέτει μάλιστα και αποδείξεις επικαλούμενος σχετικό εδάφιο: «Τότε έρει ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού, δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φάγειν, εδίψησα και εποτίσατέ με...». 

Όπως δηλαδή πρεσβεύει ο σ. Κυρίτσης και αντιλαμβάνονται όλοι οι πιστοί, αυτοί που κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα καθίσουν στα δεξιά του Κυρίου θα είναι οι αριστεροί γιατί έχουν προμηθευτεί μία ηθική πυξίδα, ενώ οι φιλελέδες θα καίγονται στο αιώνιο πυρ της κόλασης και ο λόγος είναι απλός. Ταλαιπώρησαν τον Ιησού, Τον κυνήγησαν και εν τέλει Τον σταύρωσαν: «Ακόμα και αν η ιστορική και η οντολογική απόσταση δεν μας επιτρέπουν να πούμε καταφατικά ότι ο Χριστός ήταν κομμουνιστής ή αναρχικός, ένας αριστερός της εποχής του, ένα είναι σίγουρο, οι διώκτες του, φαρισαίοι και υποκριτές, ήταν η Δεξιά της εποχής τους».

Από τη μεγάλης ιστορικής βαρύτητας πραγματεία του σ. Κυρίτση κρατάμε την έκφραση «οντολογική απόσταση», η οποία και μας εισάγει στο επόμενο μεγάλο θέμα των ημερών που είναι ο χρόνος. Η αστική τάξη συνηθίζει τέτοιες μέρες να αναφέρεται στον χρόνο μέσα από σαχλοτραγουδάκια του τύπου «Γέρε χρόνε φύγε τώρα». Η αριστερή διανόηση βρίσκει την ευκαιρία να ενημερώσει τον λαό για την προοδευτική διάσταση του χρόνου και να υμνήσει τον καβαλάρη του, δηλαδή τον σ. Αλέξη Τσίπρα.

Πάλι η εορταστική «Αυγή» δημοσιεύει ένα αριστουργηματικό κείμενο, το οποίο αξίζει να φτάσει στο σπίτι του κάθε επαναστάτη που αναζητεί έναν εναλλακτικό τρόπο τρόπο για να πει χρόνια πολλά... «Πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ' αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής» μας ορμηνεύει, από τα βάθη του 20ου αιώνα, ο φίλος μας ο Αλμπέρ Καμύ. Είναι μια απ’ τις βασικές φιλοσοφικές αρχές του, που σήμερα φαντάζει ως αναγκαία συνθήκη, ο εξέχων νόμος του παρόντος· αν όχι για τους πολίτες, για τους πολιτικούς ηγέτες και τα κόμματά των οποίων ηγούνται. Την Αριστερά του 21ου αιώνα κυρίως: να ζει με τον χρόνο και να πεθαίνει μαζί του∙ αν, βέβαια, επιθυμεί να ζει πολιτικά, να παίζει καθοριστικό ρόλο στο προτσές της Ιστορίας...

Επί της (πολιτικής) ουσίας, δεν είναι ο χρόνος, αλλά η μνήμη του, η μνήμη του χρόνου. Ο πολιτικός και, εν συνεχεία, κυβερνητικός χρονισμός, που δεν είναι παρά η συνείδηση του ιστορικού παρόντος πριν αυτό γίνει Ιστορία: το κατόρθωμα του «να ζεις με τον χρόνο», όπως μόνο ο Αλέξης Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ -ανάμεσα στους πολιτικούς της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς- πέτυχε.

Τέτοιοι «χρονισμοί», σε μια εποχή που ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει ραγδαία, όλο και πιο σπάνια επιτυγχάνονται από τους πολιτικούς, όλο και πιο δύσκολα επιχειρούνται απ’ τους πολίτες..

Είναι  ένας κόσμος ασυνειδησίας και αμνημοσύνης ή ένας κόσμος που δεν αντέχει να «ζει με τον χρόνο και να πεθαίνει μαζί του», που έχει παραιτηθεί απ' τον χρόνο προς χάριν της «αιώνιας ζωής»; Πιθανόν και τα δύο, ή τίποτε απ’ τα δύο, ωστόσο είναι ένας κόσμος εκτός πραγματικότητας και γι’ αυτό εκτός χρόνου.

Σ’ αυτόν τον κόσμο οφείλεται, εν πολλοίς, η αίσθηση ότι το 2020 μπαίνει στον ελληνικό χωρόχρονο σαν το βέλος του Νίτσε, που ξαφνικά μένει ακίνητο στον αέρα∙ κι αμέσως μετά οπισθοδρομεί, ακριβώς όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη όταν διαδέχτηκε την κυβέρνηση Τσίπρα...

Επιστροφή στο μέλλον, με ηγεμονία των δυνάμεων του καλού, είναι η ευχή και η απάντηση και, αναμφισβήτητα, οι κοσμικές δυνάμεις του καλού είναι οι δυνάμεις που κινούνται προς τα μπρος, οι προοδευτικές δυνάμεις: οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που ζουν με τον χρόνο».

Από τη δική μας μεριά ευχόμαστε στις κοσμικές δυνάμεις του προοδευτικού χρονισμού να κρατήσουν και φέτος τη σωστή οντολογική απόσταση, άλλωστε όπως είχαν πει και οι φιλόσοφοι Κορώνης-Φίλανδρος «μια ζωή την έχουμε και αν δεν τη γλεντήσουμε τί θα καταλάβουμε, τί θα καζαντήσουμε».