Το μπλουζ της γαλανόλευκης κυρίας

Στον απολογισμό της δεκαετίας που φεύγει θυμάσαι πρώτα τα κακά πράγματα. Αυτά που σε τρόμαξαν ή σε πλήγωσαν. Αυτά που έπαθες αλλά και τα χειρότερα που γλίτωσες. Δεν ήταν ούτε λίγα ούτε και μικρά. Δεν είναι λίγο για μια ώριμη και σεβάσμια κυρία της Ευρώπης, με τεράστια ιστορία, σημαντική γραμματεία και διάσημη ομογένεια, με θέση ανάμεσα στις 31 ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη και 22η στην ποιότητα ζωής, να βρεθεί ξαφνικά στον άσο. Να κυνηγάει τα ΙΟUs και τις νέες δραχμές, να σφάζεται για βενζίνη και φάρμακα και να νιώθει την καυτή ανάσα του γείτονα, απροστάτευτη. Και όλα αυτά επειδή το θέλησε μια παρέα ιδεοληπτικών ανεπάγγελτων, που μέσα στην αναμπουμπούλα έπεισε το πόπολο να της δώσει την εξουσία.

Έτσι σου ξανάρχονται ένα - ένα χρόνια φορτισμένα. Τι να θυμηθείς, τι να ξεχάσεις απ’ όσα πέρασες. Πλατείες αγανακτισμένων, υπαίθριες διαλέξεις τσαρλατάνων, λαός και Κολωνάκι αγκαλιά με φασίστες, σταλινικούς και αναρχικούς, μούντζες στη βουλή, κατάρες στην Ευρώπη, κρεμάλες για τους γερμανοτσολιάδες και κείνο το παράπονο, «δώστε μας πίσω τη ζωή μας», δηλαδή τα δανεικά και τα αγύριστα. Οι τέσσερις καμένοι της Μαρφίν ακόμα αναζητούν τον ένοχο. Και μετά τρικομματική κυβέρνηση και μέτρα σωτηρίας, μετέωρες μεταρρυθμίσεις, ξαναμμένες συντεχνίες, απεργία και βία. Το μαχαίρι των δανειστών πάντα στον λαιμό των Σαμαρά και Βενιζέλου. Ραγδαία μεταστροφή του κόσμου, αποστασίες βουλευτών, σπρώξιμο του ΣΥΡΙΖΑ από εγχώριους και μη παράγοντες, πρώτη φορά αριστερά στην εξουσία. Και από κοντά Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή. Το κύμα του λαϊκισμού δυνατό στη Βουλή και στο λαό. Πότε πρόλαβαν και έγιναν σκόνη όλα αυτά;        

Κυβέρνηση «Συριζανέλ», ριψοκίνδυνο κρυφτό με τους θεσμούς, ένα βήμα πριν από το γκρεμό, ένα αχρείαστο δημοψήφισμα. Μια λευκή επιταγή του «λαού» στους ολίγιστους να παίξουν με τη ζωή του κατά το δοκούν. Ήταν τότε που η γαλανόλευκη κυρία γονάτισε, έσκυψε το κεφάλι και πίστεψε ότι ήρθε το τέλος της. Αλλά τη γλίτωσε ως συνήθως. Μπορεί, αγαπητή μου, να έχεις πολλές αμαρτίες στην πλάτη σου, αλλά δεν έκανες μια πολυτάραχη διαδρομή διακοσίων χρόνων για να πας τόσο τσάμπα, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Και από ποιους;

Μια στροφή 180 μοιρών, μια ευεργετική κωλοτούμπα γελοιοποίησης των κυβερνώντων. Και νά σου το νέο μνημόνιο με ένα καπέλο της τάξης των 150 δισ., ένα δωράκι των λαϊκιστών στον κόσμο των κορόιδων. Αλλά η παράξενη γαλανόλευκη κυρία έμεινε ζωντανή. Τέσσερα χρόνια ταλαιπωρίας, ιδεοληψίας και εξαπάτησης. Και ενώ ο Στέργιος ζέσταινε τις μπουλντόζες στο Ελληνικό, δεν πήραμε μυρωδιά ότι έβρεχε χρήμα στην Ευρώπη. Ενώ οι άλλοι έτρεχαν με 100, εμείς διαλύαμε την εκπαίδευση, ανοίγαμε τις φυλακές, χάναμε την μπάλα στο μεταναστευτικό, φορτώναμε με φόρους τη μεσαία τάξη, στραγγίζαμε τη ρευστότητα.

Γι' αυτό το μετριοπαθές φιλελεύθερο κέντρο, όπως το αποκαλεί ο φίλτατος Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, βαρέθηκε τις ανοησίες, σιχάθηκε τα κούφια λόγια, κάτι κατάλαβε επί της ουσίας και ζήτησε κανονικότητα. Ψήφισε Μητσοτάκη. Και στις εσωκομματικές της Νέας Δημοκρατίας, και στις ευρωεκλογές, και στις βουλευτικές, και στις περιφερειακές, και στις δημοτικές. Κάτι μεγάλο περιμένει από τον Κυριάκο.

Έζησες όλα αυτά τα σημαντικά. Και ποιο είναι, κυρία μου, το κέρδος στο τέλος της σελίδας; Μόνο ότι τη σκαπουλάρισες, ότι έμεινες ζωντανή; Έβαλες εφόδια στην τσέπη για τον δρόμο; Έμαθες κάτι παραπάνω από τα λάθη σου, μέτρησες τους φίλους και τους εχθρούς, έκανες το λογαριασμό; Γιατί αν δεν έμαθες τίποτα, το μόνο εύκολο είναι να ξανακυλήσεις στην αρρώστια. Και μετά να τρέξεις και πάλι σε κομπογιαννίτες να σε κάνουνε καλά. Οι δεκαετίες να περνάνε και συ «μια ζωή στην ίδια τάξη θεωρία μα και πράξη».

Στα τέλη του 2011 έγραφα στο blog μου «μη μαδάς τη μαργαρίτα» το άρθρο με τίτλο «Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο λαός της». […] Ο ελληνικός λαός δεν είναι λαός ηλιθίων. Ξέρει καλά ότι το προηγούμενο μοντέλο ηττήθηκε. Δεν θέλει όμως να το παραδεχτεί. Ήταν ωραία στον παράδεισο, καθένας έβρισκε ό,τι πάντοτε ζητούσε, ή τουλάχιστον μπορούσε να ελπίζει ότι θα το βρει. Σήμερα κάποιοι τον βγάζουν βίαια από τον παράδεισο, του ξεσκίζουν το όνειρο. Και αυτοί δεν είναι, ούτε η τρόικα, ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι πιστωτές, ούτε ο καπιταλισμός. Είναι οι νόμοι της φύσης, η αρχή διατήρησης της ενέργειας. Σήμερα, ο λαός διαδηλώνει, μουντζώνει, βρίζει, τσαμπουκαλεύεται, «κόβει» τα χέρια του και απειλεί, αλλά ξέρει ότι όλα αυτά είναι αδιέξοδα, απλές εκτονώσεις που γίνονται ως ομαδική ψυχοθεραπεία….

Από το 2009 κάποιοι περίεργοι αμφισβητούσαμε δημόσια τα ιερά και τα όσια των «κινημάτων», όταν ακόμα ο επίσημος Τύπος κοιμότανε. Περιττό να αναφέρω το μπινελίκι που τρώγαμε από τους αγανακτισμένους συμπατριώτες μας. Θυμάμαι ότι έτρωγα το περισσότερο όταν έγραφα υπέρ των πρότυπων πειραματικών σχολείων και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της Άννας Διαμαντοπούλου. Φοβόντουσαν μη μάθουν καλά γράμματα τα παιδιά τους με το ζόρι. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 10 χρόνια για να δικαιωθούμε κατά 100%, από την ίδια τη ζωή. Και αυτό είναι το μέγα κέρδος της παράξενης γαλανόλευκης κυρίας. Πράγματα αδιανόητα για τον Έλληνα της δανεικής ευημερίας ήρθαν και έγιναν κτήμα του, όχι μόνο για σήμερα αλλά για πάντα.

Για πρώτη φορά στην μεταπολεμική μας ιστορία αμφισβητήθηκε ο κρατισμός. H κυριαρχία των συντεχνιών του δημοσίου, η σύνταξη στα 50, το δικαίωμα στην κατάληψη δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, το πανεπιστήμιο ως άσυλο ανομίας. Επιτέλους κάποιοι είπαν δημόσια ότι δεν είναι δίκαιοι όλοι οι αγώνες, νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη, η αριστερή βία όπως και κάθε πολιτική βία είναι φασιστική. Δηλαδή αμφισβητήθηκε τεκμηριωμένα το στερεότυπο ότι «προοδευτικό είναι το αριστερό». Αντιθέτως αποδείχθηκε ότι η αριστερά δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ηθικό πλεονέκτημα και τα περισσότερα από τα αιτήματά της είναι τουλάχιστον αναχρονιστικά. Δηλαδή βρέθηκαν «διανοούμενοι» να αμφισβητήσουν ευθέως την ιδεολογική της ηγεμονία. Ειπώθηκαν καινοφανή για την κοινωνία μας πράγματα που δεν είχαν ειπωθεί ποτέ και γι' αυτό ακούστηκαν δυνατά, έκαναν αίσθηση, έγιναν πολιτική. «Να ξεπεράσουμε το δίπολο αριστερά - δεξιά, να παράγουμε πλούτο, να εργαστούμε από κοινού για την ευημερία όλων». Ποιος τόλμησε να πει τέτοιες αλήθειες;

Αυτήν την ειρηνική επανάσταση ξεκίνησαν άνθρωποι που στη ζωή τους διάβασαν, συζήτησαν και έγραψαν πολύ. Που θήτευσαν σε όλη την γκάμα των πολιτικών παρατάξεων, οι περισσότεροι στην ευρύτερη αριστερά και είχαν μάθει να σκέφτονται πολιτικά και διαλεκτικά, να συνδέουν αίτιο και αποτέλεσμα, να μετρούν τις αντιδράσεις του κόσμου, να ιχνηλατούν ανάμεσα από τη σκέψη, τα λόγια και τις σιωπές του. Άνθρωποι που δεν κόλλησαν σε ιδεολογίες και πήγαν παρακάτω. Πολίτες που δεν ζούσαν σε γυάλινους πύργους, ούτε σε κομματικά ιδρύματα, που δεν τρέφονταν από τη μεταπολιτευτική βουλγκάτα, που δεν κυκλοφορούσαν στα σαλόνια του λελεδιστάν. Άνθρωποι που είχαν ισχυρή σύνδεση με την εργασία, που ταξίδεψαν ή έζησαν στην Ευρώπη και στον κόσμο, που πήραν τους δρόμους από νωρίς, που έζησαν και ζουν τη ζωή τους ψάχνοντας αδιάκοπα. Ναι, αυτός ο κόσμος μίλησε και μίλησε καλά και έπεισε και άλλους.

Όλα αυτά που είχε στο μυαλό του και συζητούσε στις παρέες του ήρθε η κρίση και τον ανάγκασε να βγει και να τα πει δημόσια. Να φτιάξει κίνημα με αυτά. Κορυφαία στιγμή του το «Μένουμε Ευρώπη». Για να μην τον ρωτήσουν αύριο τα παιδιά του «και συ που ήσουνα όταν καιγότανε η χώρα» και δεν ξέρει τι να τους απαντήσει. Και απλώθηκε σε κόμματα και παρατάξεις, σε έντυπα και ραδιόφωνα, στα σχολεία, στη δουλειά, στη γειτονιά, και τα επικοινώνησε. Το διαδίκτυο τού έδωσε μεγάλη δύναμη, έφερε τον λόγο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις ηλεκτρονικές σελίδες και από κει σε κάθε σπίτι, σε κάθε παρέα, παντού. Σήμερα, οι τεκμηριωμένες αντιδράσεις του επηρεάζουν κυβερνητικές αποφάσεις, αλλάζουν νομοσχέδια, προωθούν λύσεις. Και είναι αυτά που εκτίμησαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του και άνοιξαν τις πόρτες της κυβέρνησης και των θεσμών σε άξιους ανθρώπους έξω από κόμματα και πολιτικά τζάκια. Και είναι προς τιμή τους.

Ένα κίνημα φιλελεύθερου ορθολογισμού απλώθηκε στη χώρα. Δεν είναι ακόμα κυρίαρχο, αλλά μεγαλώνει και κυρίως εμπλουτίζει καθημερινά τη σκέψη του. Δεν στριμώχνεται σε κόμματα, δεν εμπορεύεται την κριτική του, δεν χαρίζεται σε κανένα πολιτικό σχήμα. Αν φανατίζεται; Και βέβαια φανατίζεται, αν και δεν πρέπει, απέναντι στην πολιτική βία, την υποκρισία, την τερατολογία και κυρίως τον ανορθολογισμό, τη μήτρα των δεινών μας.

Σημαία μας είναι η ελευθερία. Ο ελεύθερος πολίτης, η ελεύθερη οικονομία, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, η ελεύθερη παραγωγή, η ελεύθερη εκπαίδευση. Από εκεί και πέρα ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να ασπάζεται την μια ή την άλλη πτυχή του φιλελευθερισμού, όλοι όμως συμφωνούν ότι η πατρίδα μας πρέπει επιτέλους να κλείσει το κεφάλαιο του σοσιαλισμού με τα λεφτά των άλλων. Να διαμορφώσει μια αυθεντική παραγωγική κοινωνία ανοικτών δημοκρατικών θεσμών και την επόμενη δεκαετία να καταλάβει τη θέση που της αξίζει στον σύγχρονο κόσμο. Η παράξενη γαλανόλευκη κυρία έχει τον δικό της δρόμο. Ας τον περπατήσει. Το μπλουζ του παρελθόντος θα συντροφεύει τα βήματά της.