Μας τελείωσε λοιπόν και ο Θόδωρας ο Καρυπίδης. Πάει περίπου μία εβδομάδα από τότε που έσκασε μύτη στο Facebook η αγαπησιάρικη συνέντευξη που πήρε από τον Ηλία Κασιδιάρη, ο προβληματισμός του για τις συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής και ο αντισημιτικός συνωμοσιολογικός παροξυσμός του για τις επτάφωτους λυχνίες και το εβραϊκό pet name «Νερίτ». Ωστόσο, το σίριαλ (πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει ένα «σίριαλ» με σασπένς και μπλούπερς) κράτησε μέχρι λίγες στιγμές πριν το τελευταίο σουκού με τον άτυχο δυτικομακεδόνα (sic) να στερείται τελικά της υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ για την εκεί περιφέρεια, παρά τα θετικά συναισθήματα που έτρεφαν γι’ αυτόν διάφοροι τοπικοί κοτζαμπάσηδες. Αξίζει δε να σημειωθεί πως πρόκειται για το δεύτερο κρούσμα ακροδεξιών σταγονιδίων στη Νέα Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη μετά από κάποιον κύριο Περιμένη, ο οποίος εξοβελίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το δημοτικό ψηφοδέλτιο του Χαϊδαρίου όταν ανακαλύφθηκε παλαιότερο στάτους του με ύμνους στο μακαρίτη χουντικό Ντερτιλή.
Προσωπικά, τέτοια φαινόμενα δεν μου προκαλούν καμία εντύπωση. Η εξωφρενική αύξηση του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ από το 4 στο 27% (και έχει ο Θεός…) δεν οφείλεται φυσικά μόνο στη «φτωχοποίηση» και τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα σε τυροπιτάδικα-φαντάσματα στην οδό Σκαλιστήρη. Ούτε βέβαια ο ένας στους τρεις κατοίκους της ούλτρα συντηρητικής χώρας που ονομάζεται Ελλάδα έγινε ξαφνικά φαν της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα πόνταρε από την αρχή τα ρέστα του στο «Αντιμνημόνιο» και τώρα δρέπει καρπούς και μπελάδες.
Εξηγώ: Ο βέρος Αριστερός είναι αντικαπιταλιστής. Δεν πολυνοιάζεται για μνημόνια, ΔΝΤ και τέτοια γραφικά, τα θεωρεί λεπτομέρειες ενός συστήματος που ούτως ή άλλως καταδικάζει. Αντίθετα, ο φανατικός αντιμνημονιακός, αυτός που πιστεύει πως η Ελλάδα θα ήταν (ακόμα) ένας επίγειος παράδεισος, αν ο προδότης, δωσίλογος, σιωνιστής, μασόνος, αλλοδαπός κ.λπ. κ.λπ. Γιώργος Α. Παπανδρέου δεν ξεπουλούσε τη χώρα στο Ιντερνάσιοναλ Μονετέρι Φαντ, είναι κάργα εθνίκι και ακροδεξιός. Εξού και η καραμέλα περί «απώλειας εθνικής κυριαρχίας». Αυτή η ιδεολογία πάει χεράκι χεράκι με το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό για τον οποίο κατηγορήθηκε ορθώς ο Καρυπίδης. Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την όποια ρεαλιστική στροφή του εν όψει (;) εξουσίας, εξακολουθεί να «πουλάει» το αντιμνημόνιο. Ας αφήσουμε τις λάθος επιλογές του και ας κοιτάξουμε τις καλές, όπως ήταν κατά τη γνώμη, μου αυτές των Σακελλαρίδη-Δούρου σε Αθήνα και Αττική αντίστοιχα.
Τι έκαναν αμφότεροι, λίγες μόνο ώρες μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων τους; Έσπευσαν να κατακεραυνώσουν το επαχθές και απεχθές Μνημόνιο ξεκαθαρίζοντας πως μόλις εκλεγούν θα το εξαφανίσουν από το χάρτη. Και γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως οι hardcore αντιμνημονιακοί που αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι της πελατείας του δύσκολα θα χαρίσουν την ψήφο τους σε ένα νεαρό που είναι αριστερός από τα γεννοφάσκια του και που «δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του» ή μια επίσης αριστερή κοπέλα χαμηλών τόνων που δεν μιλάει για χούντες που έληξαν το ’73. Οι συγκεκριμένοι τύποι σίγουρα θα προτιμούσαν για δήμαρχο κάποιον σούπερ σταρ τύπου Λάκη Λαζόπουλου, για να πάρουν τα σώβρακα των μνημονιακοί, και για περιφερειάρχη μια πιο «δυναμική» γυναίκα, όπως π.χ. τη Σοφία Σακοράφα, η οποία θα προειδοποιούσε για νιοστή φορά πως ο Λαός σύντομα θα κάνει τ’ αλατιού τους προσκυνημένοι.
Ακόμη όμως και η αχαρακτήριστη ταύτιση του Αμερικανικού Εβραϊκού Συμβουλίου με την κυβέρνηση Σαμαρά στην οποία προχώρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας σε καταγγελία του εκτελεστικού διευθυντή του πρώτου, Ντέιβιντ Χάρις, αποτελεί ένα light κλείσιμο ματιού σε όλους αυτούς που «δεν πάνε τους Εβραίους, βρε παιδί μου». Και ναι, ο Χάρις έχει δίκιο. Αντισημιτισμός υπάρχει και στην ελληνική αριστερά. Θα έλεγα μάλιστα πως η τελευταία (δεν μιλάω συγκεκριμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ) είναι η πιο αντισημιτική αριστερά στον Δυτικό Κόσμο, με πολλούς (αυτοαποκαλούμενους) αριστερούς να κρύβουν τον αντισημιτισμό τους σε μια δήθεν στήριξη των Παλαιστινίων στο μεσανατολικό ζήτημα, αρνούμενοι επιδεικτικά να κάνουν τον αυτονόητο διαχωρισμό ανάμεσα στο ισραηλινό κράτος και τον εβραϊσμό. Ας μην ξεχνάμε δε, πως η δήλωση-επιτομή αντισημιτικού πνεύματος «ο εβραϊκός λαός αποτελεί την πηγή του κακού» δεν προήλθε από κάποιο χρυσαυγίτη, αλλά από τον Μίκη Θεοδωράκη…
Φυσικά, αντισημιτισμός και ρατσισμός υπάρχει σε γιγαντιαίο βαθμό και στη Νέα Δημοκρατία. Αν ψάξει κανείς παλιότερες (;) δηλώσεις τόσο ατόμων από το περιβάλλον του πρωθυπουργού όσο και πρώην στελεχών του ΛΑΟΣ θα ανακαλύψει τέρατα και σημεία. Δυστυχώς, αυτό πάντα συνέβαινε (άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο) στις συντηρητικές παρατάξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα όμως δεν γίνεται να μπαίνει στην άλλη πλευρά μιας τέτοιας ζυγαριάς.
Καρυπίδης-Περιμένης καπούτ, λοιπόν. Αυτούς τους «πιάσανε». Ποιος ξέρει όμως πόσοι άλλοι ομοϊδεάτες τους κρύβονται στα διάφορα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Τους οποίους ενδεχομένως να ανακαλύψουμε όταν θα είναι πλέον δήμαρχοι και περιφερειάρχες…
20°
