Ο Γιώργος Παναγιωτάκης γράφει για τα πολιτικά «θαύματα» κάθε είδους στην Ελλάδα τώρα που έρχονται Χριστούγεννα.
Τω καιρώ εκείνω, εις το Θέμα της Ελλάδος και πιο συγκεκριμένα εις το κάστρο των Αθηνών, θαύμα μέγα εγένετο. Έξαφνα, απάνω από την στράταν της βασιλίσσης Σοφίας, εφάνηκαν παράξενα τινά γραμμικά σύμβολα, ωσάν τες κουτσουλιές που αφήνουν εν κινήσει τα περιστέρια όταν πετούν γοργά. Ή σαν τα φώτα που βάζουν οι έμποροι στα χασάπικα δια να διώχνουν τες κρεατόμυγες. Τόσο όμορφα ήσαν. Λαμποκοπούσαν δε αλφαδιασμένα μες στο σκοτάδι, πιότερο και από του ουρανού τα άστρα. Και όσοι τα έβλεπαν, σταυροκοπιόντουσαν έμπλεοι δέους και θαυμασμού. Και μοναχά σε κάτι τσομπαναραίους δεν άρεσαν, μα ούτοι ήσαν απαίδευτοι και στουρνάρια και δεν καταλάβαιναν τες βουλές της θεϊκής τέχνης. Όλοι οι άλλοι έλεγαν: «Μνήστητί μου Κύριε και θαυμαστές οι μοντερνιές σου».
Και επειδή κόντευαν και Χριστούγεννα, ο λαός συγκινήθηκε τα μάλα. Και ας ήταν τελευταίως μαθημένος στα θαύματα -στα οικονομικά, κυρίως. Εξάλλου, εις το Θέμα της Ελλάδος βασίλευε πια η βλογημένη γενιά των Μητσοτάκηδων, τα μέλη της οποίας ήταν άριστα από κούνια. Διότι είχαν ανατραφεί με τα ντολμαδάκια της αρχόντισσας Μαρίκας, που όσοι τα έτρωγαν αποκτούσαν τρανά βιογραφικά και ξεχώριζαν από την πλέμπαν ωσάν τη μύγα μες στο γάλα.
Εις την κεφαλήν του Θέματος στεκόταν ο μάγιστρος Κυριάκος ο Άριστος, ο αδερφός της Θεοδώρας. Ο υιός της τελευταίας, Κωνσταντίνος ο Κομψός, ήτο αυθέντης του κάστρου των Αθηνών, δια να μαζεύει τα σκουπίδια και τα τέλη και να λέγει πότε βγαίνει η παλαιά χρονιά και πότε μπαίνει η νέα. Υπεύθυνη δια τα ιμάτια και το στάιλινγκ ήτο η αρχόντισσα Μαρέβα, η νύφη της Θεοδώρας και σύζυγος του Κυριάκου. Η δε Αναστασία –η σύζυγος του Κωνσταντίνου του Κομψού- έβγαινε τα βράδια εις το κανάλι με τα απόνερα και έλεγε τα μαντάτα για τα καλά όπου έκαμναν ο Κυριάκος και οι κουροπαλάται του. Το κουμάντο των δρουγγαρίων που εσαπάκιαζαν στο ξύλο τους πολίτες καθ’ εκάστην, το είχεν ο Μιχαήλ ο Α΄ ο Χρυσοχοΐδης, ο χαϊδεμένος της Θεοδώρας. Τους δε χτυπημένους, τους αναλάμβανε έπειτα ο παραγιός του Κυριάκου, Κικίλιας ο Χασοκαλάθης, δια να τους γιατροπορέψει στα αναρρωτήρια και τα νοσοκομειά.
Όλα λοιπόν εδούλευαν με ακρίβεια κλεψύδρας και άπαντες εις το Θέμα της Ελλάδος, στέναζαν από ανακούφιση. Διότι έπειτα από τέσσερες χρόνους συριζαϊκού σκότους και ανοργανωσιάς, είχαν επιτέλους ένα κράτος επιτελικό που σεβόταν και φρόντιζε τες ανάγκες του απλού πολίτη. Μέχρι και οι δρουγγάριοι του Χρυσοχοΐδη, πριν αρχίσουν κάποιον στις μπαστουνιές, τον εξεγύμνωναν δια να μάθει να νιώθει άνετα με το σώμα του και να αποδέχεται τον εαυτό του.
Και από την πολλή την αυτογνωσίαν και την πάουερ γιόγκαν οι πολίται είχαν ξανανιώσει. Και οι ογδοντάρηδες ήσαν ωσάν τα ξεπεταρούδια και έπαιρναν οφίκια δια να τρέφονται από τον δημόσιον κορβανάν. Άλλοι πάλι, αποκτούσαν ιδιότητες απίστευτες που προκαλούσαν δέος. Όπως ο ξακουστός Διαματάρης, ο πρώην δομέστικος των εξωτερικών. οίος είχε καταφέρει να αποφοιτήσει με άριστα από το Κολούμβιον, το περίφημο πανεπιστήμιον της Αμερικής. Και αυτό, παρότι ήτο Μεσαίωνας και η Αμερική δεν είχεν ακόμη ανακαλυφθεί. Και άπαντες είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό με τούτο το μεγάλο θάμα. Και ήτο ευτύχημα που υπήρχαν εκείνα τα φώτα στην βασιλίσσης Σοφίας δια να διώχνουν τες μύγες, ειδάλλως όλο και κάποια θα έχαβαν δίχως να το καταλάβουν.
Και έτσι κυλούσαν οι ημέρες της αριστείας εις το Θέμα της Ελλάδος.
