Για τη μετανάστευση (πάλι)

Οι δηλώσεις του κ. Σαμαρά περί λαθρομεταναστών προκάλεσαν όξυνση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος: η αριστερά καραδοκεί στη γωνία για να καταγγείλει την «ακροδεξιά», τους «ρατσιστές» και τους «φασίστες». Καταντάει κάπως βαρετό. Ανέκαθεν το αριστερό λεξιλόγιο ήταν αποκομμένο από την πραγματικότητα: θυμηθείτε τον Μίμη Φωτόπουλο στην κωμωδία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» όπου βγάζει κομμουνιστικό λογύδριο περί «προτσές» και «μπουρζουαζίας» μπροστά στο απορημένο βλέμμα του ταλαίπωρου συνομιλητή του. Ο οποίος αναφωνεί: «Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;». Ο κ. Σαμαράς μίλησε με ένταση κι ίσως αυτή η ένταση να λυτρώνει πολλούς συμπατριώτες μας που ανησυχούν, δικαίως, για την είσοδο πλήθους μουσουλμάνων στην Ελλάδα, ίσως όμως και να επιδεινώνει τον αναβρασμό. Δεν είμαι σίγουρη για τον αντίκτυπο των λόγων του. Επισημαίνω ωστόσο τα εξής:

Πρώτον, ο καθένας από μας έχει δικαίωμα να εκφράζεται όπως κρίνει. Μερικοί άνθρωποι στρογγυλεύουν τις γωνίες πιστεύοντας ότι ο λόγος τους θα είναι έτσι πιο πειστικός· άλλοι μιλούν με περισσότερη ευθύτητα. Η απαίτηση για ενιαία εκφορά του δημόσιου λόγου είναι κεντρικό στοιχείο της πολιτικής ορθότητας που έχει καταστροφικά αποτελέσματα στους διεθνείς συσχετισμούς: το backlash, η αντίδραση σ’ αυτή την αριστερή τυραννία, είναι η επιστροφή μιας λαϊκής δεξιάς από την οποία λείπει η αστική ευγένεια και η ευγένεια γενικά.

Η αριστερά, πιο κραυγαλέα και πιο αυταρχικά από τη δεξιά, θέλει να επιβάλει την οπτική της για τον κόσμο και, στην περίπτωση αυτή, την οπτική της για το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ποια είναι συγκεκριμένα αυτή η οπτική δεν ξέρει ούτε η ίδια: δεν έχει μελετήσει τις εμπειρίες άλλων χωρών, δεν κατανοεί τις δυνάμεις και τη στρατηγική που συνυπάρχουν στα μεταναστευτικά κύματα των μουσουλμάνων και εμφορείται από μια πρωτοχριστιανική ψευτοηθική με θύματα, μάρτυρες και πρότυπα «homo sacer». Όποιος προσπαθεί να βρει γρήγορες και πρακτικές λύσεις χαρακτηρίζεται «ακροδεξιός», πράγμα που, περιέργως, δυσαρεστεί τους πάντες. Λες κι αν η αριστερά στιγματίσει κάποιον, σπιλώνει τη φήμη του. Κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να δίνουμε σημασία στους αριστερούς μύδρους: ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει κι αυτό που μπορεί.

Το Ισλάμ φθείρει την Ευρώπη: κατ’ αρχάς μέσω των μαζικών αφίξεων και της μη ένταξης ακόμα και παλιότερων μουσουλμανικών πληθυσμών. Ο γενικός μουσουλμανικός πληθυσμός στις ευρωπαϊκές χώρες έχει ξεπεράσει, μέσω της αναπαραγωγής του κυρίως, το σημείο θραύσης, ένα 10% ας πούμε grosso modo. Υπό αυτή την έννοια απειλεί σοβαρά την κοινωνική συνοχή, το κράτος δικαίου, την εφαρμογή των νόμων. Ακριβώς επειδή συμβαίνει αυτό –όποιος δεν το βλέπει, είτε του λείπει η εμπειρία, είτε του λείπει η όραση– έχει οξυνθεί το κοινωνικό μίσος, η εχθροπάθεια: τόσο μεταξύ Ευρωπαίων και μουσουλμάνων όσο και μεταξύ αριστεράς και δεξιάς που προβάλλουν αντίθετες στάσεις έναντι του Ισλάμ. H ισλαμοαριστερά τροφοδοτεί την ακροδεξιά: η σχέση τους είναι διαλεκτική. Αν δεν υπάρξει συμφωνία ως προς την προώθηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού κι από την προστασία του από τoν πειρασμό του σκοταδισμού, ο σκοταδισμός θα θριαμβεύσει και η αριστερά θα είναι υπεύθυνη.

Το Βrexit και όλες οι αντιευρωπαϊκές τάσεις οφείλονται, πρωτίστως, στην «εισβολή» του Ισλάμ. Δεν πρόκειται για στρατιωτική εισβολή και πρέπει να διατηρούμε το μέτρο και την ψυχραιμία που αντιστοιχεί σ’ αυτό το μέτρο. Αλλά είναι εισβολή. Πολλοί αριστεροί ουτοπιστές ζητούν την κατάργηση των συνόρων, τη διαμόρφωση ενός παγκόσμιου φεντεραλισμού, λες και οι άνθρωποι είναι τέλεια όντα που επιθυμούν την ειρηνική συνύπαρξη. Οι ουτοπιστές, το λέει η λέξη, ονειρεύονται κάτι που δεν υπάρχει με τον πόθο και την ανάγκη να είναι καλοί, να είναι αγαπητοί. Έτσι προσφέρουν κακές υπηρεσίες στις κοινωνίες μας – τις οδηγούν σε κακόηθες άνοιγμα, σε άνοιγμα που τις απειλεί οικονομικά και πολιτισμικά, που υποβαθμίζει ή ακόμα και καταργεί τα κεκτημένα.

Πρέπει να δούμε όχι πώς θα βασανίσουμε σε κλειστά κέντρα όσους ανθρώπους ξεβράστηκαν στις ακτές μας, ούτε πώς θα τους διώξουμε κλωτσηδόν, αλλά πώς θα δεχτούμε ένα μέρος αυτών, ή και όλους.

Η Ευρώπη, η Δύση γενικά, πρέπει να επιμείνει στα αδιαπέραστα σύνορά της μόνο και μόνο επειδή είναι ο μοναδικός χώρος στον κόσμο όπου υπάρχει δημοκρατία και πολιτισμός. Τούτου λεχθέντος, πρέπει να δούμε όχι πώς θα βασανίσουμε σε κλειστά κέντρα όσους ανθρώπους ξεβράστηκαν στις ακτές μας, ούτε πώς θα τους διώξουμε κλωτσηδόν από στεριά κι από θάλασσα. Χρειάζεται καλύτερη οργάνωση στη διαχείρισή τους ώστε να δεχτούμε ένα μέρος αυτών, ή και όλους, με μια σειρά πολύ συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις αυτονόητες για τους περισσότερους ανθρώπους –υπακοή στους νόμους, σεβασμό ηθών και κανόνων, ατομική προσπάθεια ένταξης– αλλά όχι για την αριστερά η οποία υπονομεύει συστηματικά τις ευρωπαϊκές αξίες. Πώς θα γίνει αυτό –το να πεισθούν οι εισερχόμενοι να ζήσουν με τον δικό μας τρόπο– δεν ξέρω. Η πείρα που έχουμε από άλλες χώρες δεν είναι πηγή αισιοδοξίας, αλλά εξαιτίας της ίδιας της γεωγραφικής μας θέσης, του περιβάλλοντος της παγκοσμιοποίησης και της μόνιμης ταραχής στην Ανατολή, δεν νομίζω ότι έχουμε πολλές επιλογές.

Η εθελοτυφλία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τη ρητορική που προσβάλλει τα ευαίσθητα αυτιά μερικών. Αλλά και η επιθετική ρητορική δεν μας βοηθάει αν θέλουμε να εντάξουμε ξένους πληθυσμούς: αν είχαμε τη δυνατότητα να απαλλαγούμε από όλους τους μουσουλμάνους που πιθανώς μας εχθρεύονται και δεν έχουν καμιά διάθεση να ενταχθούν ίσως η επιθετική ρητορική να ήταν ανώδυνη. Δεν την έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τηρεί αμυντική στάση και η ηγεμονική κουλτούρα είναι αριστερή: η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί το προεπιλεγμένο ευρωπαϊκό καθεστώς. Και σωστά όσον αφορά το οικονομικό σύστημα. Το πρόβλημα αρχίζει όταν η αριστεροσύνη –δακρύβρεχτη και ανεδαφική– καθορίζει την πολιτική σε κοινωνικά προβλήματα. Η υπερευαισθησία ως προς τον ρατσισμό, η υποδαύλιση των ρατσιστικών κινημάτων εναντίον των λευκών Ευρωπαίων (και των Εβραίων), καθώς και η συμμαχία του Ισλάμ με την αριστερά δεν είναι φυσικά μόνο ελληνικά φαινόμενα – έχουν, όπως προανέφερα, ενισχύσει αναχρονιστικά και αντιευρωπαϊκά κινήματα και κόμματα. Αυτά τα κινήματα και τα κόμματα επηρεάζουν την πολιτική ολόκληρων χωρών (όπως συμβαίνει στην Ουγγαρία) και συνεργάζονται, από διαφορετικά μέτωπα, με το Ισλάμ, για τη διάλυση της Ευρώπης. Αν δεν καταλάβουμε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα και συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το αν ο κ. Σαμαράς ξεστόμισε την επάρατη λέξη «λαθρομετανάστες», ή με το να κραυγάζουμε δήθεν ανθρωπιστικά συνθήματα («κανείς άνθρωπος δεν είναι λαθραίος»), σε λίγες δεκαετίες η Ευρώπη θα έχει εξισλαμιστεί. Χαίρομαι που είμαι ήδη μεγαλούτσικη και δεν θα βρίσκομαι ανάμεσά σας για να το δω.