Η Κατερίνα Ακριβοπούλου ανακαλύπτει την αληθινή ζωή

Η σ. Κατερίνα Ακριβοπούλου είναι αγωνίστρια της ενημέρωσης. Πάλεψε μαζί με τον σ. Καψώχα για να τιμήσει τους νεκρούς της ΕΡΤ και α) να μάθει επιτέλους ο κόσμος αυτά που του κρύβουν, την αλήθεια δηλαδή σχετικά με την ανομολόγητη σχέση του Μητσοτάκη με το θεωρητικό του φασισμού Σέρτζιο Πανούτσο. β) Πάνω στην αφασία και τον πυρετό της απεκάλυψε ότι οι μητροπολίτες Μεσσηνίας και Πειραιώς είναι ναζιστές. γ) Μετέδωσε βιντεάκια που ξεμπρόστιαζαν την χούντα την οποία στήνουν οι νέοι Παπαδόπουλοι και τόσα, μα τόσα άλλα.

Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι η σ. Κατερίνα διαθέτει και τη στόφα του χιουμορίστα. Τώρα που καμία σύμβαση με την ΕΡΤ δεν την υποχρεώνει να συμφωνεί με τον σ. Πολάκη για τις μεγάλες τομές στην υγεία και τον σ. Παππά για την επικείμενη κατάκτηση του διαστήματος, διαθέτει τον ποιοτικό χρόνο για να γράφει ωραιότατα χιουμοριστικά βιωματικά κείμενα που αναφέρονται στο σήμερα, αλλά με έμπνευση από τις παλιές ελληνικές ταινίες! Τελευταία άφησε το σκανταλιάρικο μυαλό της να θυμηθεί τον Βασιλάκη Καΐλα στο ρόλο του λαχειοπώλη. «Πάρτε κυρία μου λαχεία», ψιθυρίζει με την ασθενική από την πείνα φωνούλα του, καθώς πλησιάζει μία φαινομενικά σκληρόκαρδη αριστοκρατική Αθηναία που κάτι του θυμίζει. Αυτή φοράει μαύρα γυαλιά για να μην την αναγνωρίσουν και καπνίζει, αλλά κάτω το πουκάμισο της κρύβει μια ευαίσθητη καρδιά που ανακατεύεται με τους λαϊκούς ανθρώπους γιατί αναζητά ένα μοχλό που θα πει στην Ιστορία «τράβα μπρός και του κεφαλιού σου κάνε». «Πιάσε μια τετράδα με λήγοντα στο 6, όσα τα γράμματα του Αλέξης», του λέει και εκεί αρχίζουν οι χοντρές πλάκες.

Όμως τα πολλά δικά μας λόγια είναι φτώχεια, απολαύστε κι εσείς υπεύθυνα το πιο ωραίο κείμενο της φετινής χρονιάς. Οι ομορφιές του ξεκινάνε από τον τίτλο: Βιωματικό ποστ. 

«Βιωματικό ποστ

Είμαι  στο καφέ που βρίσκεται μέσα στο λιμάνι του Βόλου, έχει έναν ωραίο ήλιο οπότε φοράω γυαλιά. Κάποια στιγμή περνάει ένας πλανόδιος λαχειοπώλης διαλαλώντας την πραμάτεια του. Τελευταία σειρά φωνάζει, κληρώνει απόψε 3.000.000.

Λέω μέσα μου άνεργη είσαι, στο στόχαστρο πολλών είσαι , δεν τον φωνάζεις μπας και… Με πλησιάζει λοιπόν, παίρνω τα λαχεία και βγάζω να τον πληρώσω. Μου λέει βγάζετε λίγο τα γυαλιά σας; Τα βγάζω, με κοιτάει κάπως και μετά γελάει.

– Είσαι αυτή που νομίζω ε;

– Αυτη του απαντώ αμήχανα.

– Πάρε τη σειρά δώρο από μένα κυρία μου , να κερδίσεις απόψε να τους γ@@@@ όλους.

Συγνώμη κιόλας που μιλάω έτσι , αλλά μπλέξαμε άσχημα μ’ αυτούς. Εγώ δεν πολυπαρακολουθώ τα πολιτικά, λαχεία πουλάω στο δρόμο χρόνια, πολλά γράμματα δεν ξέρω, αλλά τούτοι εδώ θα μας απαγορεύσουν οπου νάναι και να σκεφτόμαστε. Μισούν κυρία μου όσους δεν είναι μαζί τους. Κάντε κάτι όσοι δημοσιογράφοι μπορείτε μπας και ξυπνήσουμε.

Από τα διπλανά τραπέζια κάποιοι του φώναζαν πέστα, πέστα. Κάποιοι άλλοι τον στραβοκοίταξαν βέβαια αλλά ήταν λιγότεροι. Ξαναέβαλα βιαστικά τα γυαλιά μην πάρει χαμπάρι και ο κόσμος ότι έτρεχαν τα μάτια μου και τον ευχαρίστησα με ένα κόμπο. Δεν ξέρω αν ήταν από τη συγκίνηση που ένας βιοπαλαιστής μου χάρισε το μεροκάματο του, ή από ένα γμτ για όλα, ή από μια αναπάντεχη ελπίδα. Μπορεί και όλα μαζί μάλλον.

Δεν κέρδισα το λαχείο εκείνο το βράδυ, αλλά νοιώθω κερδισμένη! Συμπέρασμα; Αυτή η κοινωνία εκεί έξω στην πραγματική ζωή είναι πιο μπροστά από όλους μας. Ένα νεύμα περιμένει, έναν μοχλό να τον τραβήξει για να πάρει μπροστά. Αυτή η κοινωνία είναι το πραγματικό καθοδηγητικό όργανο…»

Να είσαι καλά σ. Κατερίνα. Θέλουμε και κάτι από Ξανθόπουλο. Όπως εκείνο που πάλευε με την αρκούδα που φορούσε ελβιέλες.