Οι γνήσιοι πασόκοι πάνε ΣΥΡΙΖΑ

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω την απορία που εξέφρασαν ορισμένοι συμπολίτες για την απόβαση πρώην στελεχών του Πανελληνίου του Σοσιαλιστικού του Κινήματος στο κόμμα του Αλέκση μέσω της «Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης» κι ακόμα πιο ακατανόητη μου φαίνεται η άποψη σύμφωνα με την οποία είναι παράξενο να προσχωρείς σε ένα κόμμα του οποίου τα στελέχη αποκαλούσαν εσένα «γερμανοτσολιά», «προδότη», «ξεπουλημένο» και την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχες ή στήριζες «χούντα».

Αν υπάρχει κάτι πραγματικά ακατανόητο είναι το γιατί οι άνθρωποι απορούν όταν βλέπουν πασόκους να προσχωρούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εξέλιξη το ίδιο φυσική με το κιτρίνισμα των φύλλων το φθινόπωρο ή (επειδή μιλάμε για ΣΥΡΙΖΑ) το κιτρίνισμα των δοντιών των καπνιστών.

Ο πραγματικός πασόκος, ο πασόκος που έχει γαλουχηθεί με τα προτάγματα της Αλλαγής και έχει λατρέψει τον Αντρέα που έδωσε στον γκόζμο να φάει κρέας, είναι αδύνατον να μην προσχωρήσει ή να μη συνεργαστεί με το κόμμα που αποτελεί το προϊόν της ιδεολογίας που απενοχοποίησε την αρπαχτή, χάρισε στη χώρα τον αυριανισμό και έγινε συνώνυμο της, με οποιοδήποτε κόστος, κατάληψης της καρέκλας. Και τα μπινελίκια του παρελθόντος όχι μόνο δεν μπορούν να τον εμποδίσουν, αλλά του δίνουν τη δυνατότητα να αποδείξει πως στις φλέβες του κυλάει το ίδιο αίμα με τον Άκη, τον Τσοβόλα,τον Γιαννόπουλο, τη Μερκούρη, τον Κουτσόγιωργα και όλους όσους στήριξαν το όραμα του Αντρέα για μια άλλη Ελλάδα.

Εξηγώ:

Για αρχή, όπως συμβαίνει σε όλα τα κόμματα, υπάρχουν πολλά (πρώην και νυν) στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν γνωρίζουν να κάνουν κάποια άλλη δουλειά και η ενασχόληση με την πολιτική είναι απαραίτητη για τη φυσική τους επιβίωση. Μπορεί να έχουν κάποιο πτυχίο ή να δούλεψαν κάποια στιγμή στη ζωή τους, αλλά αυτό στο οποίο είναι καλοί είναι η εξουσία ή, για να είμαι πιο ακριβής, η προσκόλληση στην εξουσία. Τώρα που το κομμάτι εξουσίας που αναλογεί στο ΠΑΣΟΚ είναι ελάχιστο, τι πιο λογικό από το να μεταφερθούν σε κάποιο άλλο κόμμα που θα μπορέσει να ικανοποιήσει τις επαγγελματικές τους ανάγκες;

Μετά, είναι τα στελέχη τα οποία δεν χρειάζονται ένα κόμμα για οικονομικούς αλλά για ψυχολογικούς λόγους. Άνθρωποι εξαρτημένοι από τον παραγοντισμό και την «ενασχόληση με τα κοινά», άνθρωποι που θέλουν να είναι κοντά στην εξουσία, όχι για να βγάλουν λεφτά, αλλά για να αποκτήσουν υπόσταση και να νιώσουν σημαντικοί. Καταλαβαίνουν πως το ΠΑΣΟΚ είναι πια πιο ασήμαντο κι από μεταμεσονύχτιο πολιτιστικό τοκ σόου και μεταφέρονται εκεί που έχει αρκετό αέρα προκειμένου να φουσκώσει ο ξεφούσκωτος εγωισμός τους*.

Όσο για τις συκοφαντίες και τα μπινελίκια και τις απειλές που δέχτηκαν στο παρελθόν, αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ταμπόν στο οποίο πατιέται η σφραγίδα με τον πράσινο ήλιο. Γιατί μόνο ο γνήσιος πασόκος, μόνο ένας άνθρωπος που έχει εμποτιστεί με τις αρχές και το ήθος του παπανδρεϊκού σοσιαλισμού, δεν δίνει δεκάρα για οποιονδήποτε εξευτελισμό προκειμένου να ικανοποιήσει την ανάγκη (οικονομική ή ψυχολογική) για εξουσία. Συμμαχώντας με τους υβριστές και συκοφάντες τους, φιλώντας τις  κατουρημένες ποδιές της χαρούμενης παρέας του Αλέκση και κάνοντας απαλές επαλείψεις με τις ροχάλες που η χαρούμενη αυτή παρέα τους έριχνε όλα τα προηγούμενα χρόνια, τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, απέδειξαν πως δεν είναι απλώς πολιτικοί αλλά γνήσιοι πασόκοι. Και μπράβο τους.  

*υπάρχει γενικώς η πεποίθηση πως αυτή η κατηγορία αποτελείται από ανθρώπους που είναι καλύτεροι από τους άλλους που ασχολούνται με την πολιτική για οικονομικούς λόγους. Φυσικά πρόκειται για τεράστιο λάθος καθώς και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που το μόνο που τους απασχολεί είναι το τι έχουν λαμβάνειν. Το αν αυτό που σε κάνει αδίστακτο πολιτικάντη είναι τα χρήματα ή το ψώνιο είναι εντελώς αδιάφορο. Καθώς το αποτέλεσμα είναι το ένα και το αυτό.