Το μίσος χιλιάδες φορές

Όταν ο Τσίπρας έβρισκε το 2019 τον Άρη Βελουχιώτη τρομερά επίκαιρο, ο Μητσοτάκης χάραζε πορεία προς την 4η βιομηχανική επανάσταση. Το αποτέλεσμα των εκλογών δικαίωσε τον δεύτερο διότι μεγάλο μέρος των πολιτών αυτής της χώρας βαρέθηκε να τσακώνεται για τα πολιτικά. Αποφάσισε  να αφήσει πίσω τα παλιά. Να κλείσει τα βιβλία του εμφύλιου μίσους και του διχασμού, να υπερβεί το αιματοβαμμένο δίπολο αριστερά - δεξιά και να ασχοληθεί με τα ζητήματα της ευημερίας του. Παρά την εκφρασμένη λαϊκή βούληση παράγοντες και παραγοντίσκοι επιμένουν στην επικαιρότητα του εμφυλίου πολέμου. Και μέσω δηλώσεων στον τύπο ή αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα ανταλλάσσουν στρακαστρούκες που τις θεωρούν τουλάχιστον βόμβες Ναπάλμ.

Έτσι σοβαρά θέματα όπως το μεταναστευτικό, η διαχείριση μερικών χιλιάδων ασυνόδευτων παιδιών, οι διοικήσεις των νοσοκομείων, ο αντικαπνιστικός νόμος, η απελευθέρωση των καταλυμένων κτιρίων, το σκάνδαλο Novartis, η ασφάλεια των πολιτών ακόμα και ο θρίαμβος του Τσιτσιπά  γίνονται αφορμή για οξείες και ανοίκειες αντιπαραθέσεις, ανταλλαγή ύβρεων,  προσωπικών επιθέσεων και ακατάσχετης τερατολογίας μεταξύ οπαδών της κεντροδεξιάς συμπολίτευσης και της αριστερής αντιπολίτευσης. Η προσπάθεια ορισμένων να μας φέρουν πολλά χρόνια πίσω είναι εμφανής. Αυτό το «πίσω» μπορεί να φτάνει μέχρι το 2010, το πρώτο μνημόνιο και τις γελοίες ιστορίες  με  τους γερμανοτσολιάδες και τους Μερκελιστές, αλλά η αγωνία του είναι να αγγίξει τον πραγματικό εμφύλιο πόλεμο (1946-49) και να αποδείξει ότι αυτός δεν τελείωσε οριστικά, ποτέ.

Η ιστορία μας τραβάει από το μανίκι και μας ζητά να διαλέξουμε στρατόπεδο. Να το κάνουμε αλλά με μια κάποια αξιοπρέπεια, με ένα στυλ, με επιχειρήματα και ορθό λόγο.

Παρατηρώ ότι ο σημερινός ντεμέκ εμφύλιος  έχει πνιγμούς στη θάλασσα και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες σε βραχονησίδες, ψυχογραφήματα και ψυχιατρικές διαγνώσεις εκ του μακρόθεν, πάνες και κακάκια, παιδικά σύνδρομα και σεξουαλικές στερήσεις, πίτσες με το μέτρο που δεν υπάρχουν πια, «μόνος μου και όλοι σας» στο κλουβί μέχρι τελικής πτώσης και άλλα τέτοια σιχαμερά που φαντάζουν στους οπαδούς τόσο γενναία και άξια μιας κάποιας υπεράσπισης. Η ιστορία μας τραβάει από το μανίκι και μας ζητά να διαλέξουμε στρατόπεδο. Να το κάνουμε αλλά με μια κάποια αξιοπρέπεια, με ένα στυλ, με επιχειρήματα και ορθό λόγο. Αν είναι να σταθούμε από τη μια πλευρά και να πετάμε πέτρες με βρισιές και να κάνουμε κωλοδάχτυλα στην άλλη, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.  Να με συμπαθάτε αλλά δεν θέλω να το κάνω. Όχι μόνο γιατί δεν είναι σοβαρό ή τίμιο αλλά γιατί το βαριέμαι αφόρητα.

Μπορεί στα μαζικά κοινωνικά δίκτυα η εχθροπάθεια και η σκατοψυχιά να ανθούν μιας και η απόσταση και το πληκτρολόγιο βοηθούν αλλά εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο, η ζωή τρέχει χωρίς να ασχολείται με ανούσιες ανοησίες. Απέναντι στο δήθεν και την πολιτική αρλουμπολογία, οι απλοί ήρωες της ζωής τρέχουν και δεν φτάνουν. Κάτι να προλάβουν, κάπως  να τα βγάλουν πέρα με τα δύσκολα, να φροντίσουν τους δικούς τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να ψάξουν χαρές και να αντέξουν λύπες. Να αγαπήσουν και να τσακωθούν. Να πανηγυρίσουν γεννητούρια και να θρηνήσουν θανάτους. Κι όταν κοιτούν λοξά τα νέα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στις ηλεκτρονικές ιστοσελίδες ή στις οθόνες της  ΤV έχουν την αγωνία ενός καλού νέου, μιας θετικής εξέλιξης για την κατάσταση του τόπου τους, μιας νίκης. Βαρέθηκαν τη λαγνεία της ήττας. Σιχάθηκαν το οπτικό πεδίο που σου ανοίγει η κλειδαρότρυπα. 

Γι αυτό και οι περισσότεροι ψήφισαν Μητσοτάκη και όχι Τσίπρα. Διότι ο Κυριάκος ως σύγχρονος φιλελεύθερος και cool τύπος τους ζητούσε ειρηνικά  και εμπεριστατωμένα να τον ακολουθήσουν στο δρόμο της προόδου και της  ελευθερίας. Αντίθετα ο Αλέξης ως παλιός κομμουνιστής τους ζητούσε μαχητικά και ατεκμηρίωτα  να καταδικάσουν «την ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισμό» και να τον ακολουθήσουν στο δρόμο του αιώνιου διχασμού. Ή εμείς ή αυτοί στον επίκαιρο, κατά τον ίδιο πάντα, εμφύλιο του Άρη Βελουχιώτη.

Και οι πολίτες άκουσαν και μοιράστηκαν. Πολλοί είναι αυτοί που δεν κατάλαβαν τα μηνύματα, άλλοι αρνήθηκαν να γυρίσουν τη ρημάδα τη σελίδα, κάποιοι ονειρεύτηκαν έναν νέο πραγματικό  εμφύλιο, αλλά δεν είναι οι περισσότεροι και ευτυχώς. Η έκπληξη της νίκης του Κυριάκου στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας συνοδεύτηκε από την έκπληξη της νίκης του στις πρόσφατες εκλογές. Και τα δύο ήταν δείγματα αποκατάστασης νέων ισορροπιών. Που αφαιρούν από την παλάντζα μίσος και εχθροπάθεια και προσθέτουν συνεργασία, ορθολογισμό και μετριοπάθεια. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν έναν κόσμο ευχαριστημένο από τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης κατά 63,2%. Η δικαίωση του ειρηνικού και φιλελεύθερου Κυριάκου.

Ο πολύς κόσμος ούτε ρατσιστής είναι ούτε ξενόφοβος. Φοβικός απέναντι στην διασάλευση των σταθερών του είναι.

Και μόνο που το 74% των πολιτών συμφωνεί με την κατάργηση του «πανεπιστημιακού ασύλου» αυτήν την επιτομή βίας, ανομίας και εξαχρείωσης, δείχνει την βαθύτερη μεταστροφή της κοινωνίας προς τα ειρηνικά έργα. Αλλά και το σχεδόν 70% της δυσαρέσκειας για τους χειρισμούς της κυβέρνησης επί του μεταναστευτικού δείχνει την ανησυχία των πολιτών, των νοικοκυραίων αν θέλετε, στην πιθανολογούμενη ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών λόγω της μαζικής εισόδου ξένων και δη μουσουλμάνων. Ο πολύς κόσμος ούτε ρατσιστής είναι ούτε ξενόφοβος. Φοβικός απέναντι στην διασάλευση των σταθερών του είναι. Απέναντι στην μελλοντική δραματική αλλαγή της γειτονιάς και της συνοικίας του. Απέναντι στην μελλοντική σύνθεση του πληθυσμού της πατρίδας του. Απέναντι σε άλλα ήθη και έθιμα. Υπερβολικά όλα αυτά; Ίσως υπερβολικά, αλλά ανθρώπινα. Γιατί ο κόσμος βαρέθηκε να πολεμάει χωρίς λόγο, βαρέθηκε να χάνει χωρίς αντίπαλο. 

Όσο γρηγορότερα καταλάβουν οι πολιτικοί και οι δημοσιολογούντες ότι το αίτημα σήμερα είναι η ησυχία, η ηρεμία, τα ειρηνικά έργα και ημέρες, η κανονικότητα, τόσο καλύτερα γι αυτούς, για μας  και την πατρίδα μας. Το σαράκι του εμφυλίου πολέμου τρέφει τους ανόητους και παχαίνει τους ατάλαντους και τους ανίκανους. Τους λίγους, που νομίζουν ότι καταγγέλλοντας και βρίζοντας διατυπώνουν πολιτική πρόταση, φτιάχνουν περίμετρο γύρω από απόψεις, διαμορφώνουν προφίλ και υπερασπίζονται ιδεολογίες. Τίποτα από αυτά δεν κάνουν. Τη γύμνια τους κρύβουν από τους νουνεχείς και τα όπλα τους μοστράρουν στους καθυστερημένους καλώντας τους να τους ακολουθήσουν. Μεροκάματο βγάζουν εις υγεία των κορόιδων.

Τα τελευταία 6-7 χρόνια αποθέωσης του λαϊκισμού, τα χρόνια της  πολιτικής κυριαρχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, άφησαν βαθιές πληγές στην Ελλάδα. Όχι απλά στην οικονομία, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία ή την ασφάλεια αλλά στην κουλτούρα της χώρας. Ο λαϊκισμός χώθηκε βαθιά στα σπλάχνα της κοινωνίας, βρήκε κόκαλο αλλά ευτυχώς δεν το τρύπησε. Δεν  έφτασε στο μεδούλι, δεν μπόρεσε να το μεταλλάξει, να  το μπολιάσει με το μίσος. Και γι αυτό η χώρα ανένηψε, μέτρησε, επέλεξε, πήγε παρακάτω. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί να ξανακυλήσει.

Φαινόμενα αναξιοκρατίας, διαπλοκής, άκρατης και βλαβερής κομματοκρατίας, γραφειοκρατικής στασιμότητας και κυρίως φαινόμενα  μη συναίσθησης των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, μπορούν να δώσουν και πάλι τη μπάλα στους λαϊκιστές. Ενδεχομένως όχι στον Τσίπρα που φαίνεται να επιμένει στην παλιά τακτική χωρίς όμως να βρίσκει νέα κόλπα, αλλά σε κάποιον νέο αστέρα που μπορεί να ξεπροβάλει με τη φιλοδοξία να τελειώσει ότι εκείνος άφησε στη μέση. Δηλαδή την οριστική διαγραφή και το τέλος της πατρίδας. Όσο η συριζαϊκή κουλτούρα θα είναι ζωντανή θα αποτελεί σημαντικό  εμπόδιο για τις καλύτερες μέρες και υποθήκη επαναφοράς στο παρελθόν.       

Το μόνο αντίδοτο στις όποιες δυσκολίες είναι η οικονομία. Μια υγιής και ακμάζουσα οικονομία μπορεί να αντέξει τα πάντα. 

Δύο είναι οι σταθερές που βλέπω για το αύριο. Και τα παιδιά  που έφυγαν δεν θα γυρίσουν πίσω και οι εισερχόμενοι μετανάστες θα πολλαπλασιαστούν. Το μόνο αντίδοτο στις όποιες δυσκολίες είναι η οικονομία. Μια υγιής και ακμάζουσα οικονομία μπορεί να αντέξει τα πάντα. Μπορεί να επιλύσει προβλήματα αλλά και να διαμορφώσει τις όποιες νέες συνθήκες έτσι ώστε να δουλεύουν προς όφελος των πολιτών. Αρκεί το πολιτικό κλίμα να παραμένει ήπιο, οι πολιτικοί να ασχολούνται περισσότερο με τα έργα και λιγότερο με τα λόγια, οι δημόσιες περσόνες να σκέφτονται περισσότερο πριν εκτοξεύσουν ένα λιβελογράφημα. Όσες τέλος πάντων μπορούν να σκεφτούν.

Είναι μικρή η πατρίδα, βαλμένη σε δύσκολο σημείο του πλανήτη, με πολύ βεβαρημένο ιστορικό και δεν έχει την πολυτέλεια να τρώει τα σωθικά της. Το εμφύλιο μίσος την οδήγησε πολλές φορές στην καταστροφή, αλλά η ιστορία στάθηκε καλή μαζί της. Γι αυτό δώσε λίγη ακόμα αγάπη  και μη φοβάσαι. Δεν θα γίνεις ο βασιλιάς των γελοίων.