Τι ζωή έζησε η Ελισάβετ;

Αυτά τα θέματα γράφονται περίπου με αυτό το ύφος: «Τα καμώματα του πρίγκιπα Άντριου προκαλούν έναν ακόμα πονοκέφαλο στη βασίλισσα Ελισάβετ και ψιθύρους στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Μπάκιγχαμ. Οι αποκαλύψεις για τις σχέσεις του πρίγκιπα με τον διαβόητο αμερικανό παιδόφιλο Επστάιν καθώς και η συμμετοχή του σε πάρτι με ανήλικα κορίτσια και συνοδούς πολυτελείας, υποχρεώνουν τη βασιλική οικογένεια να τραβήξει τον Άντριου στο περιθώριο μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος». Εγώ πάλι χαζεύω φωτογραφίες του Άντριου από κάτι έξαλλα πάρτι και αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να είσαι πρίγκιπας αν δεν τα έχεις όλα αυτά – εννοείται ότι εξαιρώ τα ποινικώς και ηθικώς κολάσιμα με ανηλίκους.

Ποιο είναι, δηλαδή, το νόημα μιας ζωής που πληρώνεται από φόρους των πολιτών και στεγάζεται σε παλάτια φτιαγμένα από συγγραφείς παραμυθιών; Να επισκέπτεσαι κλωστήρια στην επαρχία; Να επιθεωρείς σβέρκους στρατιωτών; Να παρηγορείς κυρίες που έχασαν συζύγους σε ναυτικό δυστύχημα; Όχι βέβαια! Όλοι αυτοί οι royals, κλαδιά μίας και μοναδικής γερμανικής οικογένειας που κάθεται στους ευρωπαϊκούς θρόνους, υποτίθεται ότι έχουν να αναμετρηθούν με τις απαιτήσεις και το κύρος των αξιωμάτων τους. Ανοησίες. Το μόνο με το οποίο έχουν στα αλήθεια να αναμετρηθούν είναι ο πειρασμός των ηδονών και η ανεπιθύμητη έκθεση κάτω από τους προβολείς της διασημότητας. Και εγώ αν είχα μαμά την πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου θα πασάλειβα την οκνηρία μου με απολαύσεις που τώρα δεν είμαι καν σε θέση να φανταστώ. Θα βουτούσα το τζετ και θα πήγαινα σε μια βίλα στα Μπόρα Μπόρα μαζί με τα ανθρώπινα pets μου. Θα καλούσα τον Μέσι και τον Κριστιάνο μαζί στο παλάτι να συζητήσουμε για μπάλα – πάλι ΠΑΟΚ θα ήμουν. Θα ζητούσα από τον Richie Blackmore να επιστρέψει για μια συναυλία με τους Deep Purple την οποία θα παρακολουθούσα εγώ με τα pets μου – τα ανθρώπινα εννοείται. Ω, ναι! Είδα την τρίτη σεζόν του «Crown». Από καναπέ που θα ήθελα να γίνει θρόνος. Αλλά μόνο η Σταχτοπούτα ήξερε το κόλπο για αυτά.

Καθόμουν, λοιπόν, και έβλεπα το «Crown». Στο ένα χέρι το τηλεχειριστήριο για να πατάω pause και στο άλλο το κινητό για να γκουγκλάρω πρόσωπα και καταστάσεις. Πειστική η μεταφορά, δεν χωράει συζήτηση. Υπερπαραγωγή με γυρίσματα σε χώρους που δείχνουν απίστευτοι στα μάτια των κοινών θνητών. Και η Ολίβια Κόλμαν, ως βασίλισσα, καταπληκτική. Kαι ο Τομπίας Μένζλες, που παίζει τον Φίλιππο, υπέροχος. Τέλος πάντων, όλοι εξαιρετικοί είναι. Τελειώνει η σεζόν και λες ότι αν πετύχεις, σε μια άλλη διάσταση, τον νεαρό Κάρολο, θα τον πας για μπίρες και να χαζέψετε κοπέλες. Και η σειρά θεωρείται εμβληματική γιατί δεν ξέρεις πού τελειώνει το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ και πού αρχίζει η μυθοπλασία. Δεν έχει σημασία αν βλέπεις αλήθεια ή ψέματα ντυμένα με αλήθεια. Στο τέλος η παρακαταθήκη της Ελισάβετ στη συλλογική μνήμη θα είναι αυτά που έδειξε το «Crown».

Που λέτε, η βασίλισσα δεν δίνει συνεντεύξεις. Το BBC την πίεζε επί 22 χρόνια για μια δήλωση σε ένα ντοκιμαντέρ σχετικό με τη στέψη της. Τελικά παραχώρησε τη δήλωση, αλλά δεν είπε και τίποτα το σπουδαίο, μόνο ότι το στέμμα της φαινόταν βαρύ και φοβόταν ότι θα της σπάσει το κεφάλι. Και σκέφτομαι, με πόνο είναι η αλήθεια, ότι η πιο ισχυρή, η πιο πλούσια, ενδεχομένως και η πιο ενδιαφέρουσα γυναίκα στον πλανήτη, σύντομα θα πεθάνει χωρίς να αφήσει πίσω της απομνημονεύματα, χωρίς την προσωπική της αφήγηση και ανάγνωση της Ιστορίας. Και εντάξει, ας υποθέσουμε ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η ιστοριογραφία θα τοποθετήσει την Ελισάβετ μέσα στα γεγονότα.

Αυτό που δεν θα μάθουμε ποτέ είναι πώς διάολο αυτή η γυναίκα βίωσε τον ρόλο. Έζησε, αλήθεια, μια ευτυχισμένη ζωή η Ελισάβετ; Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω θα φόραγε ξανά το στέμμα ή θα την κοπανούσε καβάλα σε ένα από τα αγαπημένα της άλογα; Είσαι 93 ετών και θυμάσαι τον Τσόρτσιλ, όρθιο μπροστά σου, να σκύβει το κεφάλι με σεβασμό, δεχόμενος την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση. Στο όνομά σου. Αισθάνεσαι πιο μεγάλη και από τον θάνατο που σε περιμένει ή είσαι ένας λυγμός που δεν μπορεί να ξεσπάσει;