Όταν τον Οκτώβριο 2013 δόθηκε στη δημοσιότητα η διακήρυξη της Πρωτοβουλίας των 58 για την ενοποίηση της Κεντροαριστεράς, υπήρξαμε κάποιοι (γραφικοί ή μηδενιστές ονομαστήκαμε τότε), που τολμήσαμε να αμφισβητήσουμε την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος της ΕΛΙΑΣ, υπό την ομπρέλα της οποίας θα ετίθεντο αυτούσια τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, σχήματα και ομάδες. Αντιθέτως, προτείναμε την ίδρυση νέου κομματικού σχηματισμού, που θα προσήλκυε πολίτες και έμπειρους, άφθαρτους και πρόθυμους να εργαστούν για το σκοπό αυτό πολιτικούς. Θεωρούσαμε τότε ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜΑΡ είχαν ήδη απαξιωθεί από την κοινωνία. Το πρώτο γιατί ήταν αυτό που καθιέρωσε την κυριαρχία των συνδικαλιστών, την παροχολογία και το λαϊκισμό, ενώ το δεύτερο διότι πολύ σύντομα απεμπόλισε το ρόλο της «Αριστεράς της ευθύνης» και προσχώρησε στο στρατόπεδο της εύκολης και ανέξοδης ανεύθυνης κριτικής και στην άρνηση στήριξης κάθε μέτρου που πρότεινε η Κυβέρνηση.
Ήρθε στη συνέχεια το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, το οποίο δεν άφησε καμμία αμφιβολία σε όλους μας ότι επιδίωξη της ηγεσίας της (και στη συνέχεια του 78% των συνέδρων) ήταν η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό επίπεδο και η προσπάθεια εξισορρόπησης των ακραίων τάσεών του.
Η ομιλία του Γιάννη Βούλγαρη στο Περιστέρι γέννησε ελπίδες σε όλους εμάς, που πιστέψαμε στη δημιουργία του νέου, ο οποίος διακήρυξε ότι η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη θα είναι πόλος προσέλκυσης πολιτών και όχι κομματικών μηχανισμών. Η αλλαγή προσανατολισμού εκ μέρους της Πρωτοβουλίας των 58 αναπτέρωσε τις ελπίδες όλων μας για κάτι νέο στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας και της Φιλελεύθερης Κεντροαριστεράς. Όμως ξεσήκωσε την οργή των κομματικών μηχανισμών τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ, που είχαν συνηθίσει να προστατεύουν την καθαρότητα της σκέψης τους.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν η αναδίπλωση της Συντονιστικής Επιτροπής των 58 και η πρόσφατη απόφαση για σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Έτσι, αναμένεται να σχηματισθούν δύο «συμπληρώματα διατροφής» των δύο πόλων με δεδομένα τα μονοψήφια ποσοστά με άθροισμα μικρότερο του 10%. Ένα ΠΑΣΟΚ και άλλες δυνάμεις (58, κάποιες κινήσεις και ενδεχομένως Λοβέρδος) και το δεύτερο ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις (Καστανίδης, Δανέλλης, Κοππά, Μπεγλίτης). Το μεν πρώτο θα λειτουργεί ως εφεδρεία της ΝΔ το δε δεύτερο ως εφεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ, εφ’ όσον βέβαια κατορθώσει να μπει στη Βουλή.
Το πρώτο αποτέλεσμα θα είναι η απογοήτευση των εκατοντάδων χιλιάδων ανέστιων πολιτών, οι οποίοι προσέβλεπαν στην ίδρυση ενός νέου κόμματος, που θα αναπλήρωνε το υπάρχον κενό, και η απομάκρυνση της ελπίδας για πολλά ακόμη χρόνια. Το δεύτερο αποτέλεσμα θα είναι η σταδιακή εξαφάνιση – εξαέρωση των δύο αυτών κομμάτων, αφού ο εχαίφρων πολίτης προτιμά το αυθεντικό και γνήσιο, αντί του ιμιτασιόν.
Καλώ τους 58 στην επικείμενη ολομέλειά τους να απεμπολήσουν τα διασπαστικά αυτά σχέδια και να ομονοήσουν στο αυτονόητο: στη δημιουργία του νέου κόμματος. Ας προτιμήσουν την αναστολή της λειτουργίας τους έως τις ευρωεκλογές από τη διάσπαση στους κόλπους τους, που την θεωρώ αναπόφευκτη.
Εφ΄ όσον τολμήσουν αυτό που αναμένουμε όλοι, το πρώτο διακύβευμα θα είναι η ανάγκη κατάρτισης θέσεων και ιδεολογικού προσδιορισμού με επίκεντρο την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την παραμονή στην ευρωζώνη και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, της επιχειρηματικότητας και της παραγωγικής ανάπτυξης.
Το δεύτερο, αλλά πρώτο σε προτεραιότητα, θα είναι ο ορισμός ηγεσίας. Η κατάρτιση προγράμματος, η καθημερινή ενασχόληση με τα οργανωτικά προς τη Συνδιάσκεψη στο τέλος Φεβρουαρίου, ο τρόπος κατάρτισης του ευρωψηφοδελτίου και η παρέμβαση στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν μπορούν να ολοκληρωθούν από πολίτες μεγάλου ειδικού βάρους στην κοινωνία μεν σχετικής πολιτικής απειρίας δε. Είμαι βέβαιος ότι, όπως συμβαίνει και σε εμένα προσωπικά, όλοι οι αγωνιούντες ανέστιοι και μη πολίτες διατυπώνουν το εύλογο ερώτημα: Ποιος θα ηγηθεί του νέου πόλου; Ποιος ή ποιοι θα συντονίσουν τις ενέργειες προς την ιδρυτική συνδιάσκεψη;
Για το λόγο αυτό, προτείνω τα ακόλουθα:
1. Την αποδοχή ότι η ηγεσία θα αποτελείται από άτομα που χαρακτηρίζονται από (α) εντιμότητα και ήθος σε όλη τη διαδρομή τους, (β) σαφές μεταρρυθμιστικό πολιτικό στίγμα και χειροπιαστές αποδείξεις στην πολιτική τους διαδρομή, (γ) εμπειρία στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και στη δημόσια διοίκηση, αφού όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε ότι η δημόσια διοίκηση χρειάζεται πλήρη αναδιοργάνωση, (δ) διεθνή εμπειρία, γνώση αλλά και προσωπική αναγνώριση στην Ευρώπη και όχι μόνο και (ε) η διακηρυγμένη θέση τους να συγκρουστούν με το σύστημα και τη διαπλοκή που υπάρχει παντού γύρω μας.
2. Την πρόσκληση, εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής της Πρωτοβουλίας των 58, προς τους Άννα Διαμαντοπούλου, Τάσο Γιαννίτση, Αλέκο Παπαδόπουλο, Γιώργο Φλωρίδη, Ηλία Μόσσιαλο, Γιάννη Ραγκούση και Ανδρέα Παπαδόπουλο και Γρηγόρη Ψαρριανό, εφ’ όσον οι τελευταίοι ξεκαθαρίσουν τη θέση τους στη ΔΗΜΑΡ, να αποτελέσουν από κοινού με μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής των 58 την ομάδα εκείνη, που θα επιφορτισθεί με τις διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις κομμάτων και ομάδων, αλλά και την Επιτροπή Οργάνωσης του Συνεδρίου ίδρυσης της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης στο τέλος Φεβρουαρίου.
3. Η Συντονιστική Επιτροπή των 58 και αυτοί που προτείνω να επιλέξουν τον μεταβατικό αρχηγό που θα οδηγήσει στην ίδρυση κόμματος και στην εκλογή ΠΡΟΕΔΡΟΥ με δημοκρατικές διαδικασίες. Να τον επιλέξουν δε με κριτήρια που προανέφερα και όχι ανάλογα με το πόσο πουλάει στη τηλεόραση και πότε γεννήθηκε! Η πρωτοσέλιδη μικρή αγγελία για σαραντάρη αρχηγό της Κεντροαριστεράς στα ΝΕΑ προσβάλλει την Πολιτική, υποτιμά τις ανάγκες της χώρας και δείχνει πόσο το όλο εγχείρημα κινδυνεύει να γίνει ανάλαφρο! Αντι-Τσίπρα χρειάζονται οι εφημερίδες και τα κανάλια. Η χώρα και η παράταξη, στο μέσον βαθειάς κρίσης, θέλουν ηγέτη.
Απομένουν 110 ημέρες έως τις ευρωεκλογές. Εάν η Πρωτοβουλία των 58 δεν είναι σε θέση ή διστάζει να πάρει τέτοια πρωτοβουλία, τότε θα πρέπει να αναστείλουν τη λειτουργία τους, να μείνουν μακρυά από διασπαστικές κινήσεις στον προοδευτικό δημοκρατικό χώρο και να περισώσουν το κεφάλαιο που δημιούργησαν, κρατώντας ζωντανές τις ελπίδες που εξέθρεψαν τις τελευταίες 110 ημέρες από τις 14 Οκτωβρίου 2013 έως σήμερα. Θα πρέπει να διασώσουν μία νησίδα ελπίδας για το μέλλον και να μην σπαταλήσουν το κεφάλαιο που φέρει ο καθείς εξ αυτών σε ανούσιες ή επιζήμιες πράξεις.
Και ας μην ξεχνάμε: η ευθύνη, με την οποία επιφορτίσθηκαν οι 58 είναι μεγίστη και χωρίς επιστροφή. Η επιτυχία ή η αποτυχία του εγχειρήματος θα τους σημαδέψει θετικά ή αρνητικά, όπως θα σημαδέψει και το χώρο της Σοσιαδημοκρατίας, αλλά και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
8°
