To Post της ημέρας: Νικήτας Κλιντ

«ανοιχτομυαλωσά

Το πως φέρεται στους νεκρούς, λένε πως δείχνει την ποιότητα μιας κοινωνίας. Είναι γιορτή και χαρά προς τη ζωή να τους φέρεσαι με σεβασμό, αφού διασώζεις τις ιστορίες τους κρατώντας τα πρόσωπά τους νομιμοποιημένα στο χρόνο. Οι Μεξικάνοι ίσως το ζούνε πιο έντονα αυτό, δείχνοντας έτσι maximum respect. Το σημαντικότερο είναι ίσως όμως, ότι τους υπερασπίζεσαι αφού δε μπορούν να υπερασπιστούν πια οι ίδιοι τους εαυτούς τους - είναι νεκροί. Είτε είναι ο Ζακ, είτε μια έγκυος στη Μαρφίν. Είναι ιστορικό γεγονός οι νεκροί του Πολυτεχνείου, αυτό είναι σίγουρο, αλλά ποιοί στο &#*^$ο είναι οι νεκροί της ΕΡΤ;

Και με τους αδυνάμους όμως μιας κοινωνίας, που και αυτοί δε μπορούν να υπερασπιστουν τον εαυτό τους επί ίσοις όροις, μετράνε οι τρόποι μας. Αυτό μπορεί να συμπεριλάβει ίσως και τις λεγόμενες μειοψηφίες σε μια κοινωνία ή ακόμα κι ανθρώπους κι ομάδες (πάναγιά μ) που είναι φορείς νέων ιδεών. Είναι το ίδιο ο Λιάγκας το ίδιο κι ο Δρίτσας αλλά το ένα μόνο γίνεται πάντα viral. Όταν πριν από κάνα δυο χρόνια έκραζε τον Αμυρά ο αυριανιστικός ελληνοφασισμός των τσιπροκαμμένων, οι περισσότεροι μούγκα. Κατά τ' άλλα έξω πάμε καλά. Για κάποιο λόγο είναι χειρότερο να σε βαράνε με γκλομπ παρά με πενταράκι κοντάρι.

Δε μπορεί παιδιά να παίζεις έτσι μπάλα εκτός από ελεεινό είναι και μεγάλο καραγκιοζιλίκι που αν τώρα νομίζουμε ότι δε βγάζει γέλιο, μη φοβάστε, θα μας κοροιδεύουμε μετά. Ή έστω τα παιδιά μας. Τα οποία ευχόμαστε και μετά από χρόνια να μας έχουνε στην καρδιά τους. Σ' ένα βιώσιμο πλανήτη. (Και μιας και τ' αναφέραμε κι αυτό ας τσακωθούμε με γκλομπ και κοντάρια για τις ανεμογεννήτριες)».