Πέθανε ο Μανώλης Γλέζος

Πέθανε ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης  Μανώλης Γλέζος σε ηλικία 98 ετών. 

Ο Μανώλης Γλέζος εισήχθη στο ΝΙΜΤΣ την Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2020 για έλεγχο νευρολογικής πάθησης. Λόγω του καρδιολογικού ιστορικού του κρίθηκε σκόπιμη η παρακολούθηση του στην καρδιολογική μονάδα. Από τότε είχε πάρει εξιτήριο και είχε ξαναχρειαστεί να εισαχθεί εκ νέου στο ΝΙΜΤΣ άλλες δύο φορές με αναπνευστικά προβλήματα. Τελευταία φορά, που αναγκάστηκαν να τον μεταφέρουν σε νοσoκομείο ήταν στις 17 Μαρτίου, οπότε και παρουσίασε συμπτώματα γαστρεντερίτιδας. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μανώλης Γλέζος πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια.

Ποιος ήταν ο Μανώλης Γλέζος

Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 στο χωριό Απείρανθος Νάξου, γιος της Μάχης Ναυπλιώτου και του Νίκου Γλέζου.

Το 1935 μετοίκησε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του και εκεί τελείωσε το γυμνάσιο.
Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο γυμνάσιο, στην Αθήνα, εργάστηκε και ως υπάλληλος φαρμακείου. Το 1939 δημιούργησε μια αντι-φασιστική ομάδα νεολαίας ενάντια στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά και στην ιταλική κατοχή της Δωδεκανήσου.
Στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ζήτησε να ενταχθεί στον ελληνικό στρατό στο αλβανικό μέτωπο, αλλά το αίτημά του απορρίφθηκε επειδή η ηλικία του ήταν μικρότερη από την ηλικία στράτευσης.
Aντ’ αυτού, εργάστηκε ως εθελοντής για το ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών και από το 1941 άρχισε να σπουδάζει στην ΑΣΟΕΕ.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής εργάστηκε στον δήμο της Αθήνας, ενώ παράλληλα συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση. Τη νύκτα της 30ης Μαΐου προς την 31η Μαΐου του 1941, εκείνος και ο Απόστολος Σάντας αφαίρεσαν τη γερμανική πολεμική σημαία του Γ΄ Ράιχ, που κυμάτιζε σε ιστό στην Ακρόπολη Αθηνών, κυριολεκτικά κάτω από τα μάτια της εκεί φρουράς. Το τολμηρό εκείνο εγχείρημα προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό που μεταδόθηκε η είδηση και θεωρείται η πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Η πράξη τους ενέπνευσε τους Έλληνες που αντιστέκονταν ενάντια στον κατακτητή που καθιέρωσε και τους δύο ως πανευρωπαικά σύμβολα αντίστασης κατά της χιτλερικής κατοχής.

Μάλιστα ο Γάλλος στρατηγός Ντε Γκωλ χαρακτήρισε τον Μανώλη Γλέζο ως «Πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης». Το ναζιστικό καθεστώς αντέδρασε άμεσα και γερμανικό στρατοδικείο καταδίκασε τον Γλέζο και τον Σάντα ερήμην σε θάνατο. 

Ένα χρόνο μετά, στις 24 Μαρτίου του 1942 και ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν από τη χώρα, ο  Γλέζος και ο συνεργός του συλλαμβάνονται από γερμανικό κλιμάκιο και φυλακίζονται στις φυλακές Αβέρωφ. Οι Γερμανοί αγνοούσαν οτι επρόκειτο για τους δύο αντιστασιακούς που κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη.

Στίς φυλακές Αβέρωφί ο Γλέζος υπέστη απάνθρωπα βασανιστήρια που είχαν ως αποτέλεσμα να  προσβληθεί από φυματίωση βαριάς μορφής. Καθώς η κατάστασή του κρίθηκε ιδιαίτερα σοβαρή, αφέθηκε ελεύθερος. 

Στις 21 Απριλίου του 1943 ο Γλέζος συλλαμβάνεται και πάλι, αυτή τη φορά από τους Ιταλούς κατακτητές  και παραμένει στη φυλακή για τρεις μήνες. Έξι μόλις μήνες μετά την απελευθέρωσή του από τους Ιταλούς, στις 7 Φεβρουαρίου του 1944 συλλαμβάνεται πάλι, αυτή τη φορά από συνεργάτες των κατακτητών, για «επικίνδυνη αντεθνική δράση» και φυλακίζεται για 7,5 μήνες. Καταφέρνει τελικά να δραπετεύσει στις 21 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.

Μετά την απελευθέρωση ο Μανώλης Γλέζος γίνεται συντάκτης στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» μέχρι τις 10 Αυγούστου του 1947, οπότε και ανέλαβε αρχισυντάκτης και υπεύθυνος της έκδοσης της εφημερίδας μέχρι το κλείσιμό της από τις ελληνικές Αρχές.

Στις 3 Μαρτίου 1948 συνελήφθη για τις πολιτικές του πεποιθήσεις του και καταδικάστηκε αρκετές φορές με διάφορες ποινές και μια φορά σε θάνατο (Οκτώβριος 1948) για «αδικήματα τύπου» και μια φορά ακόμη σε θάνατο για παράβαση του Γ' Ψηφίσματος στις 21 Μαρτίου 1949. Εντούτοις, οι ποινές θανάτου του δεν εκτελέσθηκαν, λόγω της δημόσιας κατακραυγής.

Οι ποινές του θανάτου του μετατράπηκαν σε μια καταδίκη σε ισόβια δεσμά το 1950. Τελικά ούτε και αυτή η ποινή εκτελέστηκε και ο Μανώλης Γλέζος αποφυλακίστηκε στις 26 Ιουλίου 1954, επί κυβερνήσεως Αλέξανδρου Παπάγου.

Αν και φυλακισμένος, ο Μανώλης Γλέζος συμμετείχε στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 και εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών, υπό τη σημαία της Ενωμένης Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) που είχε συσταθεί μόλις πριν ένα μήνα, στις 3 Αυγούστου του 1951 και τον είχε επιλέξει στο ψηφοδέλτιό της. Μετά την εκλογή του, πραγματοποίησε 12ήμερη απεργία πείνας με κύριο αίτημα την απελευθέρωση των 10 βουλευτών της ΕΔΑ που βρίσκονταν εξόριστοι.

Τελικά το αίτημά του έγινε μερικώς δεκτό, απελευθερώθηκαν οι 7 από τους 10 και εκείνος διέκοψε την απεργία.

Η δίκη

Το 1958, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή, ο Γλέζος μαζί με μερικούς άλλους συνεργάτες του, συλλαμβάνεται στο σπίτι της αδερφής του με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ.

Όπως γράφει ο αναπληρωτής καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου Γιάννης σακκάς στην Καθημερινή, οι εκλογές της 11ης Μαΐου 1958 με την εντυπωσιακή άνοδο της ΕΔΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την πτώση του Κόμματος των Φιλελευθέρων είχαν θορυβήσει τον αστικό πολιτικό κόσμο και ώθησαν την κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή να υιοθετήσει πιο σκληρή στάση έναντι των πολιτικών της αντιπάλων.

Αμέσως μετά τις εκλογές σημειώθηκαν εκρήξεις και εμπρησμοί σε γραφεία της ΕΔΑ σε επαρχιακές πόλεις και σ’ ένα μόλις εξάμηνο συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν 175 στελέχη της. Για την κυβέρνηση της ΕΡΕ, η ΕΔΑ λειτουργούσε καθοδηγούμενη έξωθεν ως «όστρακο κάτω από το οποίο κρυβόταν το ΚΚΕ». Κορυφαία εκδήλωση των διώξεων εναντίον της αποτέλεσε η σύλληψη τον Δεκέμβριο του 1958 δεκαεπτά στελεχών της, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Μανώλης Γλέζος διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή», με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Σοβιετικής Ενωσης. Ειδικότερα ο Γλέζος κατηγορήθηκε ότι ήρθε σε επαφή με τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Κώστα Κολιγιάννη, που βρισκόταν τότε παράνομα στην Ελλάδα, τον έκρυψε στην οικία της αδελφής του και συνεργάστηκε μαζί του για ένα διήμερο. Η δίκη κράτησε 14 ημέρες, από τις 9 ώς τις 22 Ιουλίου 1959.

Διεθνής συμπαράσταση και ο Αλμπέρ Καμύ

Η σύλληψη του Γλέζου προκάλεσε το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Από τα τέλη Απριλίου 1959 άρχισαν να φτάνουν στην Αθήνα αντιπρόσωποι διεθνών οργανώσεων, οι οποίοι ερευνούσαν το θέμα και προέβαιναν σε αιτήματα για παραπομπή της υπόθεσης σε τακτικά δικαστήρια. Στις αρχές Μαΐου ανακοινώθηκε η ίδρυση Διεθνούς Επιτροπής με έδρα το Παρίσι, για την υπεράσπιση του Γλέζου και των συνεργατών του. Ο Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ σε επιστολή του προς τον Καραμανλή τον κάλεσε να «δείξει ευμένεια ως προς τον διανοούμενο [Γλέζο], του οποίου δεν ασπάζομαι τις πεποιθήσεις μεν, αλλά θεωρώ ότι η γενναιότητά του είναι άξια, αν μη τι άλλο, εκτίμησης».

Μεγάλο ενδιαφέρον για την υπόθεση Γλέζου έδειξαν τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, που αποτέλεσαν τον κύριο μοχλό κινητοποίησης, αλλά και πολιτικοί και προσωπικότητες των γραμμάτων με σοσιαλιστικές και φιλελεύθερες πεποιθήσεις απ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι ανησυχούσαν για τις διώξεις και καταδίκες από στρατοδικεία των αντιφρονούντων στην Ελλάδα. Λίγο πριν ξεκινήσει η δίκη παρενέβη ο πρόεδρος της ΕΣΣΔ στρατάρχης Βοροσίλοφ με αίτημα την απελευθέρωση του «εθνικού ήρωα» της Ελλάδας Μ. Γλέζου. Ο Καραμανλής με δήλωσή του χαρακτήρισε την κινητοποίηση του διεθνούς κομμουνισμού για τον Γλέζο ως απόπειρα παρέμβασης στα εσωτερικά της χώρας, η οποία είναι «προκλητική και απαράδεκτη». Μετά τη δίκη, τον Δεκέμβριο του 1959, η Σοβιετική Ταχυδρομική Υπηρεσία εξέδωσε αναμνηστική σειρά μ’ ένα γραμματόσημο με προσωπογραφία του Γλέζου.

Σε αντίδραση, η ελληνική κυβέρνηση εξέδωσε σειρά δύο γραμματοσήμων με την προσωπογραφία του ηγέτη της ουγγρικής εξέγερσης του 1956, Ιμρε Νάγκυ, ο οποίος είχε ήδη εκτελεστεί από το φιλοσοβιετικό καθεστώς της χώρας του.

Οι Ποινές

Η δίκη των στελεχών της ΕΔΑ και του ΚΚΕ διεξήχθη στο Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών. Σύμφωνα με το βούλευμα οι πέντε από τους κατηγορούμενους (Γ. Τρικαλινός, Ελευθ. Βουτσάς, Θεοδ. Ευθυμιάδης, Αντ. Συγγελάκης και Αντ. Καρκαγιάννης), παραπέμπονταν «διά προσφοράν εις κατασκοπείαν υπέρ της Σοβιετικής Ενώσεως». Οι υπόλοιποι, ανάμεσα στους οποίους και ο Γλέζος, κατηγορούνταν ότι ήλθαν σε επαφή με την ομάδα των πέντε και τη διευκόλυναν, ώστε να φέρει σε πέρας την κατασκοπεία. Πρόεδρος του Στρατοδικείου ορίστηκε ο συνταγματάρχης Ν. Πολυχρονόπουλος, ενώ την έδρα του Βασιλικού Επιτρόπου κατείχε ο συνταγματάρχης της στρατιωτικής δικαιοσύνης Χ. Σκόρδας. Συνήγοροι των κατηγορουμένων ήταν κορυφαίοι ποινικολόγοι (Ηλ. Ηλιού, Στ. Κανελλόπουλος, Κ. Στεφανάκης, Γ. Μαγκάκης κ.ά.), ενώ οι τρεις από τους τέσσερις μάρτυρες κατηγορίας ήταν αξιωματικοί της Ασφάλειας.

Από την πρώτη ημέρα της δίκης τα αστυνομικά μέτρα, που είχαν ληφθεί, ήταν ιδιαίτερα εμφανή. Απαγορεύτηκε η συγκέντρωση πολιτών γύρω από το δικαστήριο, ενώ στην είσοδο αστυνομικοί και στρατιώτες ήλεγχαν τις ταυτότητες των εισερχόμενων δικηγόρων, δημοσιογράφων κ.ά. Με την έναρξη της δίκης οι συνήγοροι υπεράσπισης υπέβαλαν ένσταση κατά της αρμοδιότητας του στρατοδικείου, υποστηρίζοντας την αντισυνταγματικότητα του νόμου 375 και ζητώντας την παραπομπή των κατηγορουμένων στα τακτικά δικαστήρια. Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση, όπως απέρριψε και την ένσταση εξαίρεσης του πρώτου και βασικότερου μάρτυρα κατηγορίας αστυνόμου Κ. Παπασπυρόπουλου, επειδή είχε εκτελέσει καθήκοντα προανακριτή. Ο επίτροπος χαρακτήρισε την ένσταση εξαίρεσης ως αστήρικτη, δεδομένου ότι ο μάρτυρας «δεν θα προέβαινε σε κρίσεις, αλλά θα κατέθετε γεγονότα, τα οποία υπέπεσαν στην αντίληψή του».

Στις 16 Ιουλίου ο Γλέζος υποστήριξε στην απολογία του ότι η εναντίον του κατηγορία ήταν σκευωρία, για να εμφανιστεί η ΕΔΑ ως κατασκοπευτικός οργανισμός και να αποξενωθεί από τον ελληνικό λαό. Επίσης επικαλέσθηκε άλλοθι για να αποδείξει ότι δεν συναντήθηκε με τον Κολιγιάννη στο σπίτι της αδελφής του στις 16 Αυγούστου 1958. Εκείνο το απόγευμα είχε πάει κινηματογράφο με τη σύζυγό του και την επομένη είχε επισκεφτεί τη μητέρα του στη Ραφήνα. «Αν ήξερα», τόνισε ο Γλέζος, «ότι ο Κολιγιάννης ήταν εδώ θα επεδίωκα να τον συναντήσω για λόγους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς». Δύο ημέρες αργότερα στην αγόρευσή του ο βασιλικός επίτροπος καταφέρθηκε κατά των κομμουνιστικών καθεστώτων, του διεθνούς κομμουνισμού και των ντόπιων οργάνων του και ζήτησε να επιβληθούν βαριές ποινές σε ορισμένους από τους κατηγορούμενους. Αναφερόμενος στον Γλέζο ζήτησε να μην καταδικαστεί για την υπόθεση της κατασκοπείας, αλλά διότι γνώριζε και δεν ενημέρωσε τις αρχές. Ο Γλέζος, είπε χαρακτηριστικά ο επίτροπος, «είναι πρώτα κομμουνιστής και ύστερα Ελλην. Στο όνομα του Γλέζου ο διεθνής κομμουνισμός δίδει μάχες κατά της Ελλάδος... τον Γλέζο τον μεταχειρίζεται ο διεθνής κομμουνισμός όπως οι Αμερικανοί τους πιθήκους και τα ποντίκια εντός των πυραύλων και όπως οι Ρώσοι τη Λάικα μέσα εις τον Σπούτνικ».

Στις 22 Ιουλίου το Στρατοδικείο ανακοίνωσε την απόφασή του για τις ποινές των κατηγορουμένων. Οι Βουτσάς και Τρικαλινός καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά, οι άλλοι σε μικρότερες ποινές και ο Γλέζος σε φυλάκιση πέντε ετών, εξορία στον Αγ. Ευστράτιο για τέσσερα έτη και οκταετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Λίγες ώρες αργότερα η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ σε ανακοίνωσή της για την απόφαση του Στρατοδικείου υποστήριζε ότι οι ποινές που επιβλήθηκαν ήταν βαρύτατες και ότι η δίκη κατέδειξε στην παγκόσμια κοινή γνώμη την «έκταση του διωγμού που υφίσταται στην Ελλάδα η Δημοκρατία». Τελικά ο Γλέζος αποφυλακίστηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1962 ως αποτέλεσμα της δημόσιας κατακραυγής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Καταδίκες βάσει ισχυρισμών και όχι αποδείξεων

Οι κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν σε καιρό ειρήνης ενώπιον στρατοδικείου κατ’ εφαρμογή του εκτάκτου νόμου 375 του 1936 «περί τιμωρίας των εγκληματικών ενεργειών των απειλουσών την εξωτερικήν ασφάλειαν της χώρας». Περίπου το 1/3 των 47 σελίδων του κατηγορητηρίου αφιερώθηκε σε γενικές απόψεις για τις μεθόδους και τη δράση του ΚΚΕ. Κατά παρόμοιο τρόπο ο πρόεδρος του δικαστηρίου, ο βασιλικός επίτροπος και οι μάρτυρες κατηγορίας αναφέρθηκαν περισσότερο σε θέματα πολιτικής και ιστορίας (του ΚΚΕ, του διεθνούς κομμουνισμού και της ΕΔΑ) παρά στα γεγονότα, που αφορούσαν τους κατηγορούμενους. Το παραπεμπτικό βούλευμα, οι καταθέσεις των οργάνων της Ασφάλειας και το κατηγορητήριο έτειναν στο να δώσουν στη δίκη χαρακτήρα κατ’ εξοχήν πολιτικό ταυτίζοντας τη δράση των Ελλήνων κομμουνιστών με την κατασκοπεία, με σκοπό να στιγματιστεί το ΚΚΕ με όρους δυσφημιστικούς (ως ένα κόμμα καθοδηγούμενο έξωθεν και άρα αντεθνικό, προδοτικό). Επιπλέον, καθώς ο Γλέζος ήταν ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της ΕΔΑ και διευθυντής της «Αυγής», η εναντίον του κατηγορία αποσκοπούσε στο να περιαγάγει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε πολιτική ανυποληψία.

Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν αποδείχτηκε τίποτα σε σχέση με τις υποτιθέμενες κατασκοπευτικές ενέργειες των κατηγορουμένων. Οι αξιωματικοί της Ασφάλειας αρνήθηκαν να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς τους επικαλούμενοι συστηματικά το «επαγγελματικό απόρρητο». Ουσιαστικά οι ποινές επιβλήθηκαν βάσει ισχυρισμών των οποίων οι πηγές δεν αποκαλύφθηκαν και όχι βάσει αποδείξεων που προσκομίστηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία.

Ξανά φυλακισμένος, ξανά Βουλευτής

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ο Γλέζος επανεκλέχθηκε βουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ το  1961. Στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο Γλέζος συνελήφθη τα ξημερώματα, μαζί με το υπόλοιπο των πολιτικών ηγετών και κρατήθηκε επί τέσσερα έτη διαδοχικά στο Γουδί, το Πικέρμι, στη Γενική Ασφάλεια (Χωροφυλακής), τη Γυάρο, το Παρθένι Λέρου και τέλος στον Ωρωπό απ΄ όπου και απελευθερώθηκε το 1971 μετά από γενική αμνηστία.
Ο συνολικός χρόνος παραμονής του Μανώλη Γλέζου στις φυλακές είναι 11 έτη και 4 μήνες, ενώ 4 έτη και 6 μήνες συμπλήρωσε στην εξορία.

Στη μεταπολίτευση, ο Μανώλης Γλέζος αναλώθηκε σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να αναβιωθεί η ΕΔΑ, στην οποία ήταν γραμματέας έως το 1985 και Πρόεδρος, (μετά τον θάνατο του Ηλία Ηλιού) από το 1985 έως το 1989.

Για ένα χρονικό διάστημα ανέλαβε πρόεδρος στην κοινότητα Απειράνθου, (της γενέτειράς του), όπου προσπάθησε να εφαρμόσει ένα τοπικό πείραμα δημοκρατίας σε επίπεδο βάσης. Κατόπιν, κατάργησε ουσιαστικά τα προνόμια του συμβουλίου και εισήγαγε ένα σύστημα με ένα «σύνταγμα» και μια τοπική συνέλευση που είχε το συνολικό έλεγχο της κοινοτικής διοίκησης. Αυτό το πρότυπο λειτούργησε για αρκετά έτη, αλλά μακροπρόθεσμα το ενδιαφέρον των συγχωριανών του μειώθηκε και η συνέλευση εγκαταλείφθηκε.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1981 και του 1985, ο Γλέζος εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών, αυτή τη φορά με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.

Το 1984 έγινε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 1985 εξελέγη βουλευτής Β΄ Πειραιώς επίσης με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 εκλέχτηκε με το ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού.
Το 2002, διαμόρφωσε την πολιτική ομάδα Ενεργοί Πολίτες. Η πολιτική αυτή ομάδα σε συνεργασία με τον Συνασπισμό και άλλα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2004.

Ο Μανώλης Γλέζος, το 1958, τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Δημοσιογραφίας και το 1959 με το χρυσό μετάλλιο Ζολιό Κιουρί του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, και λίγα χρόνια αργότερα του απονεμήθηκε το Βραβείο Ειρήνης Λένιν, το 1963.
Επίσης του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου καθηγητή της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πάτρας το 1996 και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2001.
Στις 22 Ιανουαρίου 2008 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν επίτιμος δημότης της Καντάνου στον νομό Χανίων.
Εκτός από την πολιτική εργασία του, ο Γλέζος έχει εφεύρει ένα σύστημα για την αποτροπή των πλημμυρών, την καταπολέμηση της διάβρωσης και τη συντήρηση του υπόγειου νερού, το οποίο λειτουργεί με τη συλλογή του νερού της βροχής μέσα σε φρεάτια προκειμένου να το κατευθύνει στα υδροφόρα στρώματα. Το είχε εφαρμόσει ως κοινοτάρχης της Απειράνθου και έγινε γνωστο ως «το πείραμα της Απειράνθου»

Στις Ευρωεκλογές του 2014 εξελέγη ευρωβουλευτής, ο πρεσβύτερος του Ευρωκοινοβουλίου, με τον ΣΥΡΙΖΑ, με περισσότερους από 438.000 σταυρούς προτίμησης, πρώτος σε σταυρούς προτίμησης μεταξύ όλων των υποψηφίων, όλων των κομμάτων