«Ο Αλέκσης Διαδηλωτής» στην παραδοσιακή πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου προς την αμερικανική πρεσβεία.
Κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για τον ηγέτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των αξιωματικών εμμονών, νιώθω σαν κριτικός θεάτρου που πρέπει να γράψει για έναν πολύ χαμηλού επιπέδου ηθοποιό, που πρωταγωνιστεί σε μια πολύ χαμηλού επιπέδου παράσταση η οποία σημειώνει επιτυχία δυσανάλογη της απόστασης της από τον καλλιτεχνικό πάτο. Γιατί ο Αλέκσης είναι ακριβώς αυτό: ένας υποκριτής ο οποίος αλλάζει ρόλους ανάλογα με το βραχυπρόθεσμο του συμφέρον (το μακροπρόθεσμο συμφέρον του δεν μπορεί να το σκεφτεί και το συμφέρον των υπόλοιπων τον αφήνει φανερά αδιάφορο) και δίνει παραστάσεις πολύ χαμηλού επιπέδου, οι οποίες σημειώνουν επιτυχία δυσανάλογη της ποιότητάς τους.
Η καινούργια του παράσταση είχε τίτλο «Ο Αλέκσης Διαδηλωτής» και αφορά την παρουσία ενός πρώην πρωθυπουργού στην παραδοσιακή πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου προς την αμερικανική πρεσβεία. Ήταν μια παρουσία την οποία φρόντισε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της παράστασης να εξηγήσει εκδίδοντας ανακοίνωση στην οποία αναφέρει «Φέτος έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε εκεί».
Σε περίπτωση που κάποιος αναρωτηθεί τι το διαφορετικό έχει η φετινή πορεία, αρχικώς θα τον κοροϊδέψω για την αφέλεια του και μετά θα του θυμίσω πως η φετινή είναι η πρώτη πορεία που βρήκε τον Αλέκση στην αντιπολίτευση ΑΦΟΥ γεύτηκε το μέλι της εξουσίας. Είναι η πρώτη πορεία στην οποία ο Αλέκσης ξέρει από πρώτο χέρι πόσο ωραίο και επικερδές (πολιτικά μιλώντας πάντα) είναι το να είσαι πρωθυπουργός και είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να ξαναγίνει. Αν μέσα σε αυτά είναι να παραστήσει τον αντιαμερικάνο και να φωνάξει ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ δεν έχει κανένα πρόβλημα, όπως δεν είχε πρόβλημα να πλέκει το εγκώμιο του Ημίτρελου Πορτοκαλή όταν αυτό τον συνέφερε.
Στο κάτω-κάτω ο Αλέκσης είναι ένας υποκριτής με τεράστιο ρεπερτόριο: και εναντίον των ΜΑΤ και κρυμμένος πίσω από τις κλούβες τους. Και εναντίον των δακρυγόνων και υπέρ της ρίψης τους όταν οι διαδηλωτές δεν είναι της αρεσκείας του. Και εναντίον των Αμερικάνων και κώλος και βρακί με τους Αμερικάνους. Και ασυμβίβαστος αντίπαλος της Δεξιάς και συνέταιρος με τη Δεξιά. Και άθεος και «θέλω να μείνω μόνος με την εικόνα της Παναγίας» στο Άγιο το Όρος. Η γκάμα του είναι μεγάλη και νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιος ρόλος που να διστάσει να παίξει, αν φυσικά πιστέψει πως ο ρόλος αυτός μπορεί να τον φέρει πιο κοντά ή να τον διατηρήσει στην εξουσία. Το ότι δεν είναι πειστικός είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο όσους δεν πείθονται και καταλαβαίνουν τη γελοιότητα της διαμαρτυρίας για την αστυνομοκρατία συνοδεία αστυνομικής φρουράς.
Έτσι, χτες το απόγευμα, με την γνωστή του άνεση, ο άνθρωπος που οι μόνοι αγώνες που έχει δώσει είναι για απόκτηση εξουσίας, ο άνθρωπος που θαυμάζει και στηρίζει δικτάτορες, παράστησε ότι τιμά τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα.
Δεν ξέρω πόσους κατάφερε να πείσει. Φαντάζομαι πολύ περισσότερους από κανέναν που θα ήταν το λογικό. Ξέρω όμως ότι με την παρουσία του, εκτός από το παραμύθιασμα στους πελάτες του, πρόσφερε κάτι και σε μας τους υπόλοιπους. Έδωσε μια απάντηση στην απορία για το τι θα συνέβαινε αν κάποιος έκανε το silly walk στην πορεία του Πολυτεχνείου: τίποτα το σημαντικό. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Με λύπη μου παρατήρησα ότι πολλοί συμπολίτες πήραν στο ψιλό τον Αλέκση επειδή εγκατέλειψε την πορεία στο ύψος της Μεγάλης Βρετανίας. Νομίζω πως δεν είναι καθόλου σωστό να κοροϊδεύουμε χωρίς να ξέρουμε τον λόγο για τον οποίο το έκανε. Μπορεί η κοροϊδία να είναι εντελώς άδικη και ο άνθρωπος να είχε να πάει σε κάποια εκδήλωση γονέων των μαθητών του Κολεγίου.
4°
