Γιάννης Αντωνίου, ένας επίμονος κηπουρός της εκπαίδευσης

Μαύρες μέρες έρχονται για τα σχολεία μας με την επιλογή του Αντωνίου στην ηγεσία του ΙΕΠ φώναζε ο Ν. Φίλης καθώς αποχωρούσε από την επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της βουλής. Ακατάλληλος για τη θέση του προέδρου του ΙΕΠ έκρινε το ΔΣ της ΟΛΜΕ, αφού στις δηλώσεις του αναφέρθηκε στην επαναφορά της κανονικότητας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας εκπαίδευσης. Ο δε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Μάρκου δήλωσε σχετικά ότι ο νέος Πρόεδρος του ΙΕΠ, κ. Αντωνίου, δεν είναι άγνωστος στον χώρο της Εκπαίδευσης, αρίστευσε στην αναστάτωση και τη διάλυση της Παιδείας κατά την περίοδο των μνημονίων και για τον λόγο αυτό ανταμείφθηκε από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας…

Και να πώς συνέβαλε ο Αντωνίου στη διάλυση της Παιδείας, να συμπληρώσω εγώ. Ως αντιπρόεδρος ήταν η ψυχή της ΔΕΠΣ που έστησε τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία σε νέες σύγχρονες βάσεις. Τα αναγέννησε εκ της τέφρας τους. Τα δημόσια σχολεία της αριστείας που αγκαλιάστηκαν από γονείς και μαθητές όλης της επικράτειας και αυτό φάνηκε από τη μαζική συμμετοχή στις εισαγωγικές τους εξετάσεις. Που έδωσαν την ευκαιρία σε οικονομικά αδύναμες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα να στείλουν τα παιδιά τους στα «ιδιωτικά σχολεία των φτωχών». Και φυσικά είχε την κάλυψη και την υποστήριξη της τότε υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου, μιας άλλης persona non grata των δυνάμεων της έκπτωσης.

Τα «Πειραματικά» ήταν τα διαφορετικά δημόσια σχολεία, η εύρυθμη και αποδοτική λειτουργία των οποίων επέφερε μείωση στο μαθητικό δυναμικό των ιδιωτικών. Τα σχολεία που υποστήριξαν άριστοι και προσοντούχοι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι επεδίωξαν να αξιολογηθούν και να κριθούν προκειμένου να δουλέψουν σε αυτά. Και μάλιστα χωρίς μείωση ωραρίου, με περισσότερες απαιτήσεις στην ποσότητα και στην ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου. Είναι τα σχολεία που διέλυσαν με το καλημέρα ο Μπαλτάς και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι τα σχολεία το μοντέλο των οποίων αντέγραψαν μετά οι ιδιώτες σχολάρχες. Ναι, υπό αυτές τις συνθήκες ο Αντωνίου διέλυσε την εκπαίδευση, την κακή εκπαίδευση.

Και θέλει να συνεχίσει το έργο του από υψηλότερη θέση. Να πιάσει και πάλι το νήμα που κόπηκε βίαια το '15 από το αριστερό δόγμα «η αριστεία είναι ρετσινιά». Να πολεμήσει τη μαθητική ραστώνη και τον εκπαιδευτικό ωχαδερφισμό, να αντιπαρατεθεί στην Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας, να σταθεί εμπόδιο στην έκπτωση της παιδείας, δηλαδή στον πολιτισμικό αφανισμό του έθνους. Το κυριότερο, να ανατρέψει την έντονη και δόλια ταξικότητα της ελληνικής εκπαίδευσης. Αυτή δηλαδή που υποστηρίζει εδώ και χρόνια μια ευρεία πολύχρωμη πολιτική συμπαράταξη, αριστερή, δεξιά, κεντρώα και ό,τι άλλο θέλετε, αλλά πάντοτε θυμωμένη και δήθεν ανατρεπτική. Αυτή που έχει παραδώσει στο φροντιστήριο την πραγματική εκπαίδευση. Γιατί η αγορά όπως και η φύση απεχθάνεται τα κενά. Αυτή που στέλνει τα παιδιά της στα καλύτερα ιδιωτικά και επιδιώκει τα χειρότερα για τα δημόσια.

Πανίσχυρη και πανταχού παρούσα αυτή η διαλυτική συμπαράταξη. Στα κόμματα, στους θεσμούς, στο κράτος, στα συνδικάτα, στα σχολεία, στους δρόμους, παντού. Στους θιασώτες του κακού σχολείου, του σχολείου που δεν κάνει τίποτα για τους μαθητές του, του σχολείου που υπάρχει μόνο για τους εργαζόμενους σε αυτό και μάλιστα τους πλέον ράθυμους. Διαμαρτυρόμενη και αιτούμενη πάντοτε περισσότερα δικαιώματα και προνόμια αλλά και λιγότερες υποχρεώσεις. Που απεχθάνεται κάθε γνώση που οδηγεί στην παραγωγή, κάθε δεξιότητα που δίνει πραγματικά εφόδια στα παιδιά μας.

Σαράντα χρόνια στην εκπαίδευση είδα γενναίους και άριστους εκπαιδευτικούς να κάνουν «παπάδες» χωρίς ένα «μπράβο» από την πολιτεία. Σεμνοί όπως αξίζει στους μεγάλους ολοκλήρωσαν το έργο τους αθόρυβα κάνοντας απλά το καθήκον τους. Απολάμβαναν τον σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων τους και το ειρωνικό χαμόγελο των «προοδευτικών». Το «ευχαριστώ» το άκουσαν μόνο από κάποιους γονείς και μαθητές τους. Ή καλύτερα, το είδαν στα μάτια τους. Αντίθετα, γνώρισα εκπαιδευτικούς που είτε δεν ήξεραν είτε δεν ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους, να απολαμβάνουν προνομίων ή στη χειρότερη περίπτωση να περνούν ευχάριστα την ώρα τους. Να βγαίνουν από την τάξη χωρίς ίχνος κιμωλίας στα ρούχα τους. Διότι, φίλοι μου, δεν φτάσαμε τυχαία στη χρεοκοπία. Η έκπτωση της πατρίδας έχει τη ρίζα της στο σχολείο της μεταπολίτευσης, το μεγαλύτερο θύμα του διαχρονικού ριζοσπαστικού λαϊκισμού.

Αυτό το σχολείο της μεταπολίτευσης, το δήθεν δημοκρατικό και προοδευτικό θέλει να αλλάξει ο Αντωνίου και γι' αυτό κρίνεται επικίνδυνος και ακατάλληλος. Γιατί διαβάζει τους αριθμούς και τρομάζει από το πηλίκο. Και οι αριθμοί λένε ότι, σύμφωνα με την έρευνα της Commission, το 32% των δεκαπεντάχρονων μαθητών μας υστερούν στους τρεις βασικούς γραμματισμούς, γλώσσα (27,3%), μαθηματικά (35,8%) και φυσικές επιστήμες (32,7%). Πρακτικά δηλαδή είναι λειτουργικά αναλφάβητοι. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια η λαϊκιστική συμπαράταξη της καταστροφής πέτυχε να μετατρέψει το εκπαιδευτικό τοπίο σε ένα απέραντο νεκροταφείο μεταρρυθμίσεων. Υπό τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος και την ανοχή του οικονομικού κατεστημένου.

Ποια είναι τα εγκλήματα που θέλει να διαπράξει ο Αντωνίου εις βάρος της εκπαίδευσης; Να ξαναφτιάξει τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία. Να ιδρύσει με το καλημέρα 10 πρότυπα ΕΠΑΛ σε όλη τη χώρα άμεσα συνδεδεμένα με τις επιχειρήσεις. Να θεσπίσει την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την περιοδική αξιολόγηση των στελεχών της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Να φτιάξει νέο νόμο για την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης με κατοχυρωμένη αξιοκρατία και διαφάνεια και αποκλεισμό των συνδικαλιστών από τη διαδικασία επιλογής. Να επαναφέρει τον θεσμό των σχολικών συμβούλων με πραγματική εποπτική και αξιολογική δικαιοδοσία. Να θεσπίσει την περιοδική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών μέσα στη σχολική μονάδα. Να εφαρμόσει νέα προγράμματα σπουδών σε γυμνάσιο και λύκειο. Να διασφαλίσει μέσω της τράπεζας θεμάτων την αντικειμενική αξιολόγηση των μαθητών και να θεσπίσει ένα αξιόπιστο εθνικό απολυτήριο που θα συμβάλει στην αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Να ενισχύσει τις προϋποθέσεις προαγωγής και απόλυσης των μαθητών στο γυμνάσιο και το λύκειο, με την καθιέρωση της βάσης του δέκα.

Με δυο λόγια, θέλει να φτιάξει αξιόπιστα δημόσια σχολεία για «τα παιδιά του λαού». Που να δίνουν πραγματικά εφόδια και όχι πέτσινα απολυτήρια και πτυχία. Και για το ελληνικό πολιτικό και εκπαιδευτικό κατεστημένο όλα αυτά που θέλει ο Αντωνίου είναι εγκλήματα, όχι κατά της εκπαίδευσης αλλά κατά της ελληνικής αβελτηρίας και του διαχρονικού ραγιαδισμού.

Το δυστύχημα της πατρίδας είναι ότι τόσο το κέντρο όσο και η δεξιά έχαψαν αμάσητες τις λαϊκιστικές ρετσέτες της αριστεράς και τις έκαναν κτήμα τους συμβάλλοντας και αυτές στην εκπαιδευτική διάλυση, δηλαδή στον ακρωτηριασμό της δημοκρατίας μας. Ενοχικές και συμπλεγματικές παρατάξεις που υποτάχτηκαν ιδεολογικά αμαχητί. Γι' αυτό εξάλλου και όλοι μαζί μίσησαν τη Γιαννάκου και τη Διαμαντοπούλου που πάσχισαν να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί από τα σχολεία μας.

Το ευτύχημα είναι ότι η σημερινή ηγεσία της χώρας, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και οι υπουργοί της Παιδείας Νίκη Κεραμέως και Σοφία Ζαχαράκη αποφάσισαν όχι μόνο να αντισταθούν στην αποσύνθεση αλλά και να προχωρήσουν στην ανασύνθεση των εκπαιδευτικών πραγμάτων. Να πλησιάσουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και αυτήν την πρόθεση σηματοδοτεί η επιλογή του Γιάννη Αντωνίου στην ηγεσία του ΙΕΠ. Να ευχηθώ κουράγιο, δύναμη, ψυχραιμία και ευθυκρισία στο πραγματικά τιτάνιο έργο που τους περιμένει. Οι πραγματικοί εκπαιδευτικοί όλης της χώρας θα είναι στο πλευρό τους. Οι εχθροί τους παντού.