Ο Νίκος Γεωργιάδης γράφει για την συζήτηση που γίνεται για την «κατάντια των Πανεπιστημίων»
Τα ελληνικά πανεπιστήμια θυμίζουν τόσο πολύ, στην καρικατούρα τους όμως, τη δεκαετία του 1970 στη Γαλλία και την Ιταλία. Την περίοδο όπου η Autonomia Operaia και η Lotta Continua έλεγχαν μεγάλο τμήμα του φοιτητικού κινήματος στην Ιταλία και όταν στη Γαλλία πριν το 1976 στη Ναντέρ ή στο πανεπιστήμιο της Βανσέν οι φοιτητές βίωναν ακόμη τα απόνερα του Μάη του ’68. Ταπετσαρίες από αφίσες και συνθήματα στους τοίχους, ακαταστασία έως και αντιαισθητική βρώμα, αποθήκες με τα σύνεργα αυτοάμυνας, όπως τα αποκαλούσαν, και παντού μα παντού οργανωμένοι και ενθουσιώδεις νέοι άνθρωποι οι οποίοι πίστεψαν έστω και για μία στιγμή πως η επανάσταση είναι (ήταν) εφικτή.
Τα χρόνια κύλησαν σαν το νεράκι και τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια απέκτησαν εκ νέου την εικόνα που τους αρμόζει. Χώροι μόρφωσης και συζήτησης, καλλιέργειας και αισθητικής, αναζήτησης, συζήτησης, ενασχόλησης με τα ζητήματα που αφορούν την γνώση. Σίγουρα απώλεσαν εκείνη τη φρεσκάδα του αυθορμητισμού. Δεν πειράζει ωστόσο. Ξαναβρήκαν την ηρεμία που αποζητά η γνώση για να εμπεδωθεί.
Σαράντα χρόνια μετά η πανεπιστημιακή Ελλάδα εξακολουθεί να βιώνει με τρόπο αλλοπρόσαλλο και αρχαϊκό μαζί, αυτή τη vintage επαναστατικότητα σε μορφή καρικατούρας. Η εμμονή της υπαρκτής Αριστεράς σε όλες τις εκδοχές της, σε αυτό το μοντέλο διαχείρισης του πανεπιστημιακού χώρου, συνετέλεσε στη διαμόρφωση ενός συγκρουσιακού περιβάλλοντος. Από τη μία οι συνδικαλιστές, οι αιώνιοι νεάζοντες φοιτητές, οι ασύγχρονοι μηχανισμοί και από την άλλη οι νέοι οι οποίοι πιέζονται αντιλαμβανόμενοι το πώς λειτουργεί η σύγχρονη αγορά εργασίας. Διότι εκεί καταλήγει το ζήτημα. Ήταν πολύ φυσικό λοιπόν να φθάσουμε σε βίαιες εκρήξεις, σε ξυλοδαρμούς των αντιπάλων, στην άσκηση σωματικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας εναντίον καθηγητών, στη διαμόρφωση συνθηκών ανελευθερίας στα ίδια τα πανεπιστήμια.
Λυπηρό αλλά υπαρκτό γεγονός. Η αποσύνθεση ωστόσο του πανεπιστημιακού χώρου ούτε ξεκίνησε ούτε και τελειώνει με τη δραστηριότητα των μειοψηφιών εντός πανεπιστημίων. Ξεκίνησε, πυροδοτήθηκε, ανακυκλώθηκε και κυριάρχησε μέσω της κρατικοποίησης της πανεπιστημιακής διαδικασίας, καθηγητικής και μαθησιακής, με την κομματικοποίησης της ερευνητικής δραστηριότητας όπου οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι κατάντησαν γρανάζια παραγωγής χρήματος μέσω κρατικών ή ευρωπαϊκών χορηγιών (προγραμμάτων). Το απόλυτα διαφθαρμένο αυτό καθεστώς για να υπάρξει χρειαζόταν τους ιδιωτικούς στρατούς των κομματικών νεολαιών, Δεξιάς, Αριστεράς και Κεντροαριστεράς αλλά και εξωπανεπιστημιακούς μισθοφόρους. Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο. Χέρι-χέρι το καθηγητικό κατεστημένο μέσω της διαπλεκόμενης διαφθοράς και των κομματικών νεολαιών κατάφερε να αποσυνθέσει πλήρως τον πανεπιστημιακό ιστό. Έτσι φτάσαμε στην απαξίωση του χώρου, των ρόλων, της ιεραρχίας, της ίδιας της διαδικασίας της μόρφωσης.
Τι έμεινε από τις παλαιότερες ιδεολογικές αναζητήσεις; Μα τίποτε βέβαια. Απλά οι πανεπιστημιακοί χώροι εξελίχθηκαν όπως ήταν φυσικό και επόμενο σε φιλόξενα στέκια της άλλωστε υπαρκτής παραπανεπιστημιακής παρανομίας. Κάτι η πιάτσα των ουσιών, κάτι το λαθραίο μικροεμπόριο, κάτι η παράνομη και ψιλοποινική δραστηριότητα ορισμένων ομάδων νεαρών, κάτι η ιδεολογικοποίηση της βίας για τη βία ως μήτρα της ιστορίας, κάτι όλα μαζί συν η ανοχή του συστήματος (και όχι μόνον της κυβερνώσας αριστεράς όπως ανεντίμως υποστηρίζεται αλλά και επί κυβερνήσεων Καραμανλή και Σαμαρά και Γιώργου Παπανδρέου αλλά και Σημίτη). Όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά δημιούργησαν την απαράδεκτη εικόνα που έχει διαμορφωθεί. Η άλωση του πανεπιστημίου από την πολιτική της διεφθαρμένης διαπλοκής του καθηγητικού κατεστημένου με τον κρατικό κορβανά και τις συνδικαλιστικές φοιτητικές οργανώσεις - ιδιωτικούς στρατούς, άρχισε επί της ουσίας επί κινητοποιήσεων κατά του 815. Πολύ νωρίς δηλαδή. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 επί κυβερνήσεως Ράλλη.
Αυτά για να εξηγούμεθα. Τώρα η όψιμη αγανάκτηση ορισμένων κύκλων για την «κατάντια των Πανεπιστημίων» είναι τουλάχιστον μνημείο υποκρισίας. Δεν φτάσαμε στην εικόνα που αντίκρισε το πανελλήνιο και που έδειχνε το υπόγειο του Οικονομικού Πανεπιστημίου να έχει μετατραπεί σε μίνι μάρκετ μικροαντάρτικου πόλης, λόγω ΣΥΡΙΖΑ και μόνο. Ούτε η ανακύκλωση και αναπαραγωγή της βίας στον χώρο του Πολυτεχνείου άρχισε από το 2015 και μετά. Η ανοχή των κυβερνήσεων ήταν και διαχρονική και πολιτικά συνειδητή. Γκετοποίησαν όχι μόνο συγκεκριμένους πανεπιστημιακούς χώρους (Πολυτεχνείο) αλλά τη συνολική πανεπιστημιακή δομή της χώρας από το Δημοκρίτειο έως τα Χανιά.
Η τάση να συγχέεται η αστυνομική δραστηριότητα στα Εξάρχεια με την αντιτρομοκρατική δράση της ΕΛΑΣ γενικά και, συνάμα, εντέχνως να αφήνεται να εννοηθεί πως και η έφοδος της Αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου της κυβέρνησης κατά της ανομίας είναι και τραβηγμένο και επικίνδυνο, κυρίως δε είναι αντιθεσμικό.
Άλλο πράγμα τα Εξάρχεια, άλλο οι ένοπλες οργανώσεις και η τρομοκρατία και άλλο το πανεπιστήμιο. Η σύγχυση που προκαλείται είναι και συνειδητή και πολιτικά ανορθόδοξη. Επιχειρείται σκόπιμα να δημιουργηθεί ένα κλίμα γενικότερης ανασφάλειας παραμονές της επετείου για το Πολυτεχνείο και δύο εβδομάδες πριν την 6η Δεκεμβρίου που τα τελευταία χρόνια είναι μία ημερομηνία ορόσημο. Αν με αυτό τον τρόπο εκδηλώνεται μία πολιτική προσπάθεια κάποιων κυβερνητικών κύκλων να συσπειρώσουν την ακροδεξιά πτέρυγα της παραδοσιακής ελληνικής Δεξιάς, τότε σίγουρα αυτοί οι κύκλοι επιχειρούν να παίξουν με τη φωτιά. Πολιτικά δε, το μόνο που κατάφεραν αυτοί οι κύκλοι, μετά την αντιπαράθεση στην ΑΣΟΕΕ, ήταν να συσπειρώσουν ένα χώρο, πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, στις παρυφές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Χώρος που πολιτικά ισοπεδώθηκε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις όχι μόνο για την εθνική κάλπη αλλά και στις επιμέρους επαγγελματικές οργανώσεις και συνδικάτα. Προσοχή, λοιπόν, διότι αυτοί οι χώροι είναι σε θέση να προκαλέσουν τραγωδίες τύπου Marfin.
11°
