Για ποιον πολιτισμό σου φοβάσαι, μωρέ;

Ακούω και διαβάζω συμπολίτες οι οποίοι (συνήθως χρησιμοποιώντας παραμυθοειδήσεις και ψευτορεπορτάζ) ανησυχούν για τον κίνδυνο που συνιστούν οι μετανάστες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής για «τον πολιτισμό μας». Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν χαζομελούρες του τύπου «οι μετανάστες είναι αδέρφια μας» και η στένη σχέση με τη θρησκεία με απωθεί. Φοβάμαι κάθε φανατικό, είτε αυτός είναι οπαδός ομάδας, είτε οπαδός ιδεολογίας, είτε οπαδός πατρίδας, είτε οπαδός θρησκείας. Ταυτοχρόνως, επειδή δεν πιστεύω ό,τι ανεβαίνει στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης, δεν πιστεύω ούτε ότι η Γη είναι επίπεδη ούτε ότι κάθε μουσουλμάνος είναι ένας φανατικός θρήσκος και υποψήφιος βομβιστής αυτοκτονίας. Κατανοώ απολύτως τη δυσπιστία των Ελλήνων απέναντι στο κράτος τους και τις κυβερνήσεις που εκλέγουν και ανησυχώ για τους κανόνες και τις αξίες που στη Δύση θεωρούνται δεδομένες και αδιαμφισβήτητες.

Αλλά, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορω να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να έχει την ίδια ανησυχία ένας συμπολίτης στον οποίο θα ήθελα να πω τα εξής:

Για ψυχαγωγία παρακολουθείς κουτσομπολοεκπομπές, ριάλιτι και σίριαλ του κώλου.

Διαβάζεις ένα βιβλίο τα δύο χρόνια και αυτό είναι του Λιακόπουλου ή της Δημουλίδου, αλλά διαβάζεις τακτικά Εσπρέσσο και καμιά φορά και Μακελειό. «Βρε τον μπαγάσα τον Χίο, πώς τα λέει έτσι;...» αναρωτιέσαι λίγο πριν τον απορρίψεις με την καθόλου απορριπτική φράση «δίκιο έχει αλλά το παρακάνει». 

Για να ξεσκάσεις πίνεις καφέ σε μαγαζιά των οποίων τα τραπέζια λειτουργούν ως οδοφράγματα για πεζούς και αναπήρους.

Για διασκέδαση ακούς Ρέμο και χτυπάς παλαμάκια σε τσιφτετέλια σε κέντρα γεμάτα ντουμάνια επειδή γράφεις τον αντικαπνιστικό στα παπάρια σου «και σ’ όποιον αρέσουμε».

Εννοείται πως σε κανένα από τα μέρη που ξεσκάς ή διασκεδάζεις δεν υπάρχει πρόνοια για την πρόσβαση των αναπήρων. Ποιος χέστηκε για τους ανάπηρους;

Σίγουρα όχι εσύ που κάνεις τα πεζοδρόμια πάρκινγκ και νομίζεις ότι λειτουργία των διαβάσεων πεζών και αναπήρων πρέπει να εξαρτάται από τη διάθεσή σου να περπατήσεις. 

Έχεις αλλεργία στο να σταματάς στο κόκκινο, περιμένεις με το χέρι στην κόρνα πότε θα ανάψει πράσινο, νομίζεις ότι το όριο ταχύτητας είναι το κατώτατο επιτρεπόμενο, όταν έχει κίνηση στην εθνική μπαίνεις στη ΛΕΑ, μεταφέρεις το παιδί σου με τρικάβαλο και χωρίς κράνος (που ούτε κι εσύ δεν φοράς) και δεν έχεις μάθει ακόμα πώς λειτουργεί το φλας. Νομίζεις πως η διάβαση πεζών είναι κάποια διακοσμητική ιδέα και τα STOP διαφημίσεις παλιών προφυλακτικών. 

Αμφισβητείς την αξία του εμβολιασμού, πιστεύεις ότι μπορεί να μας ψεκάζουν και πιστεύεις ότι η καλύτερη θεραπεία για τον πονοκέφαλο και κάθε αδιαθεσία είναι το ξεμάτιασμα.

Προετοιμάζεσαι για τη μέρα σου διαβάζοντας ωροσκόπια και αν βρεις καφετζού τη βάζεις να σου πει τον καφέ με αγωνία.

Στα μαιευτήρια οι νοσοκόμες σού δείχνουν να καμαρώσεις το πουλάκι του νεογέννητου αγοριού γιατί έτσι θα πάρουν μεγαλύτερο φιλοδώρημα και προτιμάς να μάθεις ότι το παιδί σου είναι ναρκομανής παρά ομοφυλόφιλος. 

Λες ότι δεν έχεις πρόβλημα με τους γκέι αρκεί να το κρύβουν. Και σίγουρα να μην κάνουν παρελάσεις και γιορτές και «άλλα τέτοια που προκαλούν». «Αν θέλουν να είναι γκέι να είναι σπίτι τους» λες σε κάθε ευκαιρία ξέροντας ότι οι γύρω σου θα συμφωνήσουν.  

Όταν το 2004 η εθνική Ελλάδας πήρε το Euro το σύνθημα που σου άρεσε περισσότερο ήταν αυτό που διαφήμιζε ότι έχεις βαριά πούτσα. Στα διαλείμματα έλεγες και ένα «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ».

Μας τα κάνεις τσουρέκια στο Facebook με το πόσο Έλληνας είσαι και γεμίζεις το προφίλ σου με ελληνικές σημαίες και γράφεις συνεχώς για την ανωτερότητα του ελληνισμού και των Ελλήνων, αλλά να μάθεις να γράφεις σωστά τα ελληνικά δεν έχεις μπει στον κόπο.

Πετάς τα σκουπίδια σου και τα τσιγάρα σου όπου βρεις αρκεί να μην τα κουβαλήσεις πάνω σου ή να μη λερώσεις το τασάκι του αυτοκινήτου σου.

Προτιμάς τις χωματερές από κάθε οργανωμένη προσπάθεια διαχείρισης σκουπιδιών.

Αρνείσαι να καταλάβεις τι σημαίνει ουρά και σειρά προτεραιότητας. Ίσως και να μην μπορείς. Όπως δεν μπορείς να μάθεις (ακόμα!) ποιο κουμπί πατάμε όταν περιμένουμε το ασανσέρ και έχει ένα κουμπί με βελάκι πάνω και ένα κουμπί με βελάκι κάτω.  

Παντρεύτηκες επειδή έπρεπε/ δεν έπιασε η αντισυλληπτική μέθοδος/ το ’χε καημό η μάνα σου και ξοδεύεις ένα σκασμό λεφτά για να εντυπωσιάσεις τους καλεσμένους σε μια γιορτή στην οποία δεν θα ήθελες να είσαι παρών. Εκεί ρίχνεις πιστολιές στον αέρα «γιατί έτσι είναι το έθιμο». Καμιά φορά σκοτώνεις και κανά παιδάκι αλλά τι είναι τα παιδάκια μπροστά στην παράδοση. 

Πιστεύεις ότι σχεδόν κάθε γυναίκα που πέτυχε το κατάφερε επειδή έκατσε σε κάποιον άντρα. Στο κάτω κάτω «όλες πουτάνες είναι» που προσπαθούν «να σε τυλίξουν». Έχεις δικαιολογία έτοιμη για κάθε κάθαρμα που σηκώνει το χέρι («είναι τα οικονομικά προβλήματα που τον κάνουν έτσι», είναι πιεσμένος από τη δουλειά») και καμιά φορά το κάνεις κι εσύ. Στο κάτω-κάτω γυναίκα είναι και «κατά βάθος όλες τους ανάβουν με το νταηλίκι». 

Στο μυαλό σου η γυναίκα με πολλούς εραστές είναι πουτάνα και ο άντρας με πολλές ερωμένες γαμιάς.

Παίρνεις σκυλάκι επειδή «το ήθελε το παιδί» κι όταν το παιδί βαρεθεί, το πας στην Πεντέλη ή το Σούνιο και το παρατάς. Του ρίχνεις κι ένα γερό ξύλο για να μην ακολουθήσει το αυτοκίνητό σου. Όταν μαθαίνεις ότι τα παιδιά σου έπαιξαν βασανίζοντας ένα ζώο το πρώτο που σου έρχεται να πεις είναι «παιδιά είναι». Ίσως γιατί όταν έχεις την ευκαιρία βασανίζεις ζώα κι εσύ.

Τα παιδιά σου «παιδιά είναι» ακόμα κι όταν τελειώσουν το σχολείο. Και είναι τόσο κακομαθημένα που όταν βγαίνουν στην πραγματική ζωή το μόνο που πραγματικά χρειάζονται είναι ένας ψυχολόγος. Μόνο που τα έχεις μεγάλωσει να νομίζουν ότι «αυτά είναι για τους τρελούς» και τα παιδιά σου δεν θέλουν να είναι «τρελοί». Κάποια από αυτά έχουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, αλλά εσύ προτιμάς να μη συμβουλευτείς κανέναν ειδικό γιατί «μια χαρά είναι το παιδί» και «οι γιατροί μόνο χάπια ξέρουν να δίνουν». Δεν είναι και ωραίο να δει η γειτονιά ή οι φίλοι ή το σόι ότι υπάρχει πρόβλημα. Κι αν το πρόβλημα είναι μεγάλο το κρύβεις και μιλάς γι’ αυτό ψιθυριστά.  

Οι ακάλυπτες επιφάνειες στην πόλη σου είναι γεμάτες μουτζούρες και αφίσες και πανό, οι μεγάλοι δρόμοι γεμάτοι παράνομα μπάνερ σκυλάδικων και θεατρικών παραστάσεων και σου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό.

Σε χαλάνε οι κάρτες και προτιμάς τα μετρητά. Σ’ αρέσει να βλέπεις τα «φράγκα σε πάκο».

Ψηφίζεις ανάλογα με το ρουσφέτι σου και καμιά φορά πετάς και ένα «α ρε, Παπαδόπουλος που χρειάζεται».

Δεν γουστάρεις τους Εβραίους. Δεν είσαι ρατσιστής, αλλά «όπως και να το κάνουμε είναι άτιμη ράτσα» κι ακόμα νομίζεις ότι ο Κίσινγκερ είπε εκείνες τις μαλακίες που άκουσες από τον Λαζόπουλο.

Θεωρείς τους Αμερικάνους «αμερικανάκια» και τους Ευρωπαίους «κουτόφραγκους», αλλά βλέπεις μετανάστες από τα ανατολικά και ουρλιάζεις ότι απειλούν τον πολιτισμό σου.

Και θέλω να σε ρωτήσω: Ποιον πολιτισμό σου, μωρέ;

Για να απειληθεί ο πολιτισμός σου πρέπει πρώτα να αποκτήσεις. Μέχρι τότε ΕΣΥ είσαι ένας από αυτούς από τους οποίους ο πολιτισμός κινδυνεύει. ΕΣΥ είσαι η πραγματική και διαρκής απειλή για τον «ευρωπαϊκό ή τον δυτικό (τον κουτοφραγκικό ντε) τρόπο ζωής».

Ελπίζω να κατάλαβες και μπράβο σου.