Το τέλος της μικρής μας πόλης…

Πέρασαν τα Χριστούγεννα,πέρασαν και τα Φώτα, οι μέρες άρχισαν να μεγαλώνουν πάλι και η ρημαγμένη χώρα μας δεν λέει να ξεκολλήσει από τα βράχια και τις ξέρες της κρίσης. Το σύνολο του πολιτικού συστήματος βρίσκεται σε βαθύ λήθαργο με ελάχιστες αναλαμπές και τα κανάλια μας συζητούν ακόμα αν θα βγούμε ή όχι από την Ευρώπη, αν θα έχουμε δραχμή ή ευρώ, αν θα απολυθούν ή όχι οι πρώτοι εκατό επίορκοι του κράτους, αν θα δικαστούν οι δύο πρώτοι φυλακισμένοι υπουργοί και δήμαρχοι, αν θα ελευθερωθούν τα επαγγέλματα, αν θα καπνίζουμε όλοι στα κέντρα, αν θα πληρώνουμε ΦΠΑ…

Προσπαθώ δηλαδή, κύριε Θόρτον Γουάιλντερ και αγαπητοί αναγνώστες, να μιμηθώ τον τρόπο του αξέχαστου Δημήτρη Χατζή, που εξήντα χρόνια πριν έγραφε τα συγκλονιστικά του διηγήματα και τριανταπέντε χρόνια πριν έγραψε για τη χώρα μας επιστρέφοντας περήφανα από την εξορία … «ο παλιός κόσμος πεθαίνει , ένας νέος δεν έχει δείξει ακόμα το οριστικό του πρόσωπο…»

Είχε γίνει τότε η μεταπολίτευση και ούτε τα δύο παραδοσιακά κατάλοιπα της πάλαι ποτέ κραταιάς αριστεράς, ούτε το τότε ΠΑΣΟΚ, μπορούσαν φυσικά να ενσωματώσουν τον κορυφαίο συγγραφέα, που αναζητούσε με αγωνία το καινούριο στην Ευρώπη…

Σήμερα συζητάμε ακόμα αν θα μείνουμε η αν θα φύγουμε από την Ευρώπη, ενώ το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα μπούμε στην Ευρώπη η αν θα κατρακυλήσουμε κι άλλο στον τρίτο ή τον τέταρτο κόσμο …κι από εκεί στον άλλο κόσμο…

Σε ποία ευρωπαϊκή χώρα κάνει ρεβεγιόν και πάρτυ ένας καταδικασμένος σε εξάκις ισόβια για πισώπλατες δολοφονίες, από κοινού με τους πυρήνες της φωτιάς, μέσα στις φυλακές, με επισκέψεις, ζέστη και καλό φαγητό και μετά βγαίνει κάνοντας χρήση της έκτης νόμιμης άδειας του και εξαφανίζεται…και τον ψάχνει μάταια όλος ο κρατικός μηχανισμός ασφαλείας;

Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα υπάρχει τέτοια αδυναμία διακυβέρνησης που ένας υπουργός -της αριστεράς μάλιστα- αδυνατεί μετά από δύο χρόνια συγκυβέρνησης να μετακινήσει έστω και έναν επίορκο, ακόμα κι αν είναι για φόνο στις φυλακές, να αποδώσει τα κλεμμένα χιλιάδων φοροφυγάδων ,να θίξει έστω και μια συντεχνία, να αποδώσει έστω σε ένα μεγάλο ζήτημα κάθαρση και δικαιοσύνη;

Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα πρώην υπουργός και μάλιστα παρά λίγο διάδοχος του παλαιού Καραμανλή, κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες, χωρίς τέλη και ασφάλιστρα, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ…και αναχωρεί μετά για χώρα της Ασίας με εξωτικά ταξίδια πολυτελείας;

Απορώ με την μακροθυμία των ευρωπαίων φίλων μας και την υπομονή της τρόικας, πως δεν τα έχουν παίξει ακόμα. Φοβάμαι ότι δεν θα αποφύγουμε τελικά μια επόμενη φάση του δράματος που θα είναι η κυβέρνηση του συνοθυλεύματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ όπου συστεγάζονται γουναράδικα, μετοχές μπλάκ ρόκ, εφάπαξ του ενός εκατομμυρίου ευρώ, δραχμές, ευρώ και δολάρια, συντεχνίες της καταστροφής και τα χειρότερα τμήματα του βαθέος ΠΑΣΟΚ…μαζί με ήρωες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σοβαρούς ανθρώπους και ικανούς αριστερούς, που όμως βρίσκονται στο περιθώριο…σύρριζα στο γκρεμό…

Δεν είναι και δύσκολο να μαζέψει κανείς ένα ποσοστό μεγάλο, άνω του τριάντα στα εκατό με αυτή τη μέθοδο, χαϊδεύοντας αυτιά και φιλοξενώντας αλλοπρόσαλλες συντεχνίες…Όπως δεν είναι δύσκολο να μαζέψεις μερικά εκατομμύρια απελπισμένους ανθρώπους στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, που συμπίπτουν με τα ανατολικά μας σύνορα στο Αιγαίο και τη Θράκη…Το δύσκολο είναι να τους περιθάλψεις να τους θρέψεις και να τους προωθήσεις να πάνε στην δυτική Ευρώπη, όπου θέλουν…έχοντας υπογράψει τις συμφωνίες αυτές.

Εδώ λοιπόν είναι και το μειονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ας κυβερνήσει… Γιατί να μην τον αφήσουμε να κάνει πράξη όλες τις «ανθρωπιστικές» του διακηρύξεις , να εφαρμόσει όλα τα «αναπτυξιακά» του σχέδια, να «εκπληρώσει» όλες τις «τζάμπα -μάγκα» υποσχέσεις του προς τις ακλόνητες συντεχνίες που ζουν και βασιλεύουν ακόμα; Μόνον αυτές οι συντεχνίες μπορούν να ρίξουν τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ…σε δύο τρεις μήνες…τόσο υπολογίζω…ανοίγοντας το δρόμο για μια κυβέρνηση ενότητας και συμφιλίωσης…που θα είναι η πρώτη μετά τον εμφύλιο όπου αφού νικήσαμε με όλους τους συμμάχους …μετά –μόνοι εμείς σε όλη την Ευρώπη- αυτοκτονήσαμε με τον εμφύλιο…

Κι αν δεν μας αρέσει αυτή η εξέλιξη, με το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση…όπου βαδίζουμε ολοταχώς, πλησίστιοι, με φουλ μηχανές, όπως θα ‘γραφε στο ημερολόγιο καταστρώματος;

Η μόνη λύση είναι η επιστράτευση επειγόντως της ελαφράς ταξιαρχίας των «58», ώστε μέσα στο μήνα αυτό, τον Φεβρουάριο του 14, με την υποστήριξη του βαρέος πυροβολικού, θα βγει μπροστά με νέες άσπιλες, ολοκάθαρες, ευρωπαϊκές σημαίες και λάβαρα, σε κάθε πόλη και χωριό της ρημαγμένης χώρας και θα συγκροτήσει το καινούργιο, «δένοντας το παλιό με το καινούργιο στην αιώνια χάραξη»…Ας κερδίσουμε παρεμπιπτόντως και δυό -τρεις έδρες στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το βασικό είναι το καινούργιο στη χώρα μας, αυτό χρειάζεται και προέχει στη ρημαγμένη χώρα…τη χώρα μας…

Ας μη βιαστούν οι φίλοι από τα υπόλοιπα μηχανισμών της πάλαι ποτέ αριστεράς και του βαθέος ΠΑΣΟΚ να καθίσουν στις πρώτες σειρές, ας ξεχάσουν για λίγο παλιές συνήθειες που δυσκόλεψαν η ανέστειλαν την έλευση του καινούργιου, ας αφήσουμε χώρο, ας δώσουμε την πρώτη μπαλιά στον Γκάλη, το Γιαννάκη, τον Κούδα, τον Χατζηπαναγή, τον Αντετοκούμπο, αυτοί είναι η «ελαφρά μας ταξιαρχία…». Όπως είναι ο Νικ Κασσαβέτης, ο Αλεκ Ισιγώνης, ο Κώστας Γαβράς, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Μίκης και ο Μάνος, ο Καραθεοδωρής και τόσοι άλλοι κι ας κάνουμε παντού οντισιόν, πρόβες και δοκιμές για να βρούμε το καλύτερο, ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητήσουμε αυτό που φαίνεται ανέφικτο,  ένα λαμπερό άτομο, άνδρα η γυναίκα, γύρω στα 45, χωρίς φάουλ, για να μπει μπροστά στην ενωμένη «ελαφρά ταξιαρχία» και το «βαρύ πυροβολικό», με αεροπλάνα, και βαπόρια και με τους φίλους τους καλούς…

Δεν χρειαζόμαστε άλλα κείμενα, ο Φλεβάρης έχει μόνο 28 μέρες…

-συνεχίζεται-