Το Post της ημέρας: Αύγουστος Κορτώ

«Στην εφηβεία μου, διαβάζοντας το βιβλίο μιας Αμερικανίδας συγγραφέως Κινεζικής καταγωγής, είχα πέσει σ' ένα απόσπασμα όπου μια ηλικιωμένη κάτοικος του Χονγκ Κονγκ χαρακτήριζε τους Άγγλους συλλήβδην "Κοκκινομάλλικα τέρατα". Μου 'χε φανεί γραφικό, ως και χαριτωμένο, αλλά δεν του 'χα δώσει ιδιαίτερη σημασία.

Χρόνια μετά, σ' ένα άλλο βιβλίο - αυτή τη φορά ο συγγραφέας καταγόταν απ' τη Σιγκαπούρη - πέτυχα, προς κατάπληξή μου, τον ίδιο χαρακτηρισμό, και διαπίστωσα ότι για πολλούς Ασιάτες οι λευκοί είμαστε όλοι ίδιοι, κι άρα χωράμε κάτω απ' την απαξιωτική ομπρέλα του "κοκκινομάλλη".

Διόλου παράλογο - και σε πληθυσμούς λευκών μπορείς να ακούσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα για τους Ασιάτες ή τους μαύρους: ότι δεν διαφέρουν μεταξύ τους.

Ωστόσο, διαβάζοντας την επίμαχη αράδα, η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια ελαφρώς θιγμένη σαστιμάρα: "κοκκινομάλλης" εγώ, που τα καλοκαίρια γίνομαι τηγάνι σε μισή ώρα, που είμαι τίγκα στις ελιές, τη λυκότριχα και τη μελανίνη; Πιο εύκολα με λες αρκούδα παρά κοκκινομάλλη.

Κι αμέσως μετά αναρωτήθηκα - "Και γιατί στραβώνεις;" Τι κακό έχουν οι φακίδες κι η γαλατερή επιδερμίδα; Σε ενοχλεί το τσουβάλιασμα, ή ο παραλογισμός της σύγκρισης;

Αυτό είναι που κάνει τον ρατσισμό τόσο διαβρωτικό, τόσο επικίνδυνο - ως και θανατηφόρο: ότι είναι τελείως παράλογος, ότι εξαγριώνει το θύμα του, το οδηγεί σε κανονική παράνοια, έτσι που βλέπει παντού εχθρούς, επικριτές και εισβολείς, διότι κλονίζει τα θεμέλια του εαυτού, της στοιχειώδους ανθρωπιάς που όλοι κουβαλάμε εντός μας.

Κάθε διαχωριστική γραμμή που τραβάμε είναι και μια χαρακιά - μια ουλή - στην ψυχή μας».