Καμαρωτά περνούν τα μοντιπαϊθονάκια μας, στον φασισμό σκορπούν θανατικό

Μια εβδομάδα μετά το βαρύ πλήγμα που δέχτηκε η στρατοκρατία από το παρτσακλό περπάτημα ομάδας κοριτσιών που είχαν μεταμφιεσθεί σε παρελαύνουσες μαθήτριες, το έθνος ηρέμησε και ετοιμάζεται για τον επόμενο εμφύλιο. Για να γεμίσουμε το κενό, κρατάμε σημειώσεις σχετικά με τις παρελάσεις, οι οποίες ελπίζουμε ότι θα αυτοκαταστραφούν ώστε να μη γίνουμε ρόμπες στις επερχόμενες γενιές. 

Ακούνα Ματάτα
Είναι 6 Οκτωβρίου και η παροικία των Αφρικανών, οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους από την Νιγηρία, συγκεντρώνεται στην πλατεία Μοναστηρακίου για να γιορτάσει την ημέρα της ανεξαρτησίας. Έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος στα γύρω πεζοδρόμια και όλοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα όταν εμφανίζονται οι νιγηριανοί μαθητές που, ντυμένοι ομοιόμορφα, παρελαύνουν κρατώντας την τιμημένη τους λευκοπράσινη σημαία. «Ninamuuliza Mnigeria» φωνάζουν γεμάτοι εθνική περηφάνια οι παριστάμενοι που αντλούν αισιοδοξία και δύναμη βλέποντας τα πρόσωπα των παιδιών τους. Ξαφνικά εισβάλει στη μαθητική παρέλαση των μικρών Νιγηριανών μία ομάδα της οποίας τα μέλη επίσης κρατάνε τη σημαία της Νιγηρίας, φοράνε αστεία σώβρακα, μουντζώνουν και περπατάνε κοροϊδευτικά σαν συγκαμένοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κανείς δεν θα χαιρετήσει αυτό το δρώμενο χαρακτηρίζοντάς το σαν «υγιή αντίδραση απέναντι στη στρατιωτικοποίηση των νεαρών μαθητών, διότι οι παρελάσεις επιβλήθηκαν από τη φασιστική κυβέρνηση του κατακτητή Σαλαζάρ». 

Όλοι θα απαιτήσουν σεβασμό απέναντι στο δικαίωμα των Νιγηριανών να τιμούν την εθνική τους εορτή και, φυσικά, αν ακούσουν από τους χαβαλέδες που το εκτέλεσαν ότι το δρώμενο αποτελεί «αντιμιλιταριστική παρέμβαση» με εργαλείο τον ρόλο του Φραγκίσκου Μανέλλη την ταινία «Αντωνάκης Ο Τεντιμπόης», όχι μόνο δεν θα δικαιολογήσουν την πράξη αλλά θα γίνουν περισσότερο έξαλλοι. Δεν θα βγει ο σ. Φλαμπουράρης να μιλήσει για «χάπενινγκ με μεστό περιεχόμενο», δεν θα χαιρετήσει την αντιστασιακή τους πράξη η σ. Αννέτα Καββαδία, δεν θα τους δώσει συγχαρητήρια ο σ. Πετρόπουλος της «Αυγής» γιατί «αποδεικνύουν την γελοιότητα των παρελάσεων», δεν θα γράψει ο σ. Κυρίτσης ότι «οι παρελάσεις καλλιεργούν νέους χουλιγκάνους», επομένως καλά κάνουν όσοι τις διακωμωδούν. Είναι πολύ πιο πιθανό όλοι αυτοί να θυμώσουν με τα «φασιστοειδή που δεν σέβονται τους άλλους λαούς και ειρωνεύονται τη διαφορετικότητα της εθνικής τους ταυτότητας επιτιθέμενοι στα πιο απροστάτευτα μέλη της κοινότητας, τα μικρά παιδιά που θέλουν να δείξουν ότι παραμένουν προσηλωμένα στα ιδανικά των προγόνων τους και μπλα μπλα μπλα». Μετά θα πάνε όλοι μαζί σε μία ελληνική παρέλαση και θα πουν τα ακριβώς αντίθετα.

Και είπε ο Μεταξάς: Γενηθήτω παρέλασις. Και εγένετο χάος...
Η διαπρεπέστατη ιστορικός και αριστερή βουλευτής σ. Μαρία Ρεπούση μελέτησε με τη συνήθη προσοχή την ιστορία των παρελάσεων και με τη βαρύτητα των σπουδών και του τίτλου της, ισχυρίστηκε στο «Βήμα» τα εξής: «Γνωρίζετε ότι οι παρελάσεις είναι ένας θεσμός που προέρχεται από τον Ιωάννη Μεταξά και δεν υπάρχει σε άλλες χώρες – τουλάχιστον στις άλλες χώρες της ΕΕ;».

Στην πραγματικότητα η σ. Ρεπούση αναπαράγει τα άρθρα της «Αυγής», όπου ταυτίζονται οι παρελάσεις με τον Μεταξά, αλλά αν έμπαινε στον ιστορικό κόπο να αναζητήσει πιο αξιόπιστες πηγές, θα έβρισκε, για παράδειγμα, το «Εμπρός» όπου το 1900 περιέγραφε τον πανηγυρικό εορτασμό της εθνικής εορτής: «Συμφώνως με το πρόγραμμα του Υπουργείου η συγκέντρωσις των μαθητών εν την πλατεία Ομονοίας ήρξατο την 9ην πρωινήν ώραν, εξεκίνησαν δε πάντες βαδίζοντες ανά τετράδας και ηγουμένης της μπάντας της μουσικής Εταιρίας κατευθύνθησαν διά της οδού Σταδίου και Ερμού εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν έξωθεν του οποίου παρετάχθησαν κατά φάλαγγας. Η διέλευσις των μαθητών, φερόντων ομοιομόρφους στολάς και τα εθνικά σήματα επί της κομβιοδόχης και αδόντων πατριωτικά άσματα, προκάλει ζωηράν συγκίνησιν και άπειρα χειροκροτήματα».

Παράλληλα, αν ερευνούσε λίγο παραπάνω, θα έβλεπε ότι οι παρελάσεις πρωτοεμφανίστηκαν το 1837, έγιναν υποχρεωτικές με νόμο του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη, ενώ ο Ελευθέριος Βενιζέλος (του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί συνέχεια, όπως δήλωσε στη Κρήτη ο σ. Τσίπρας) καθιέρωσε τις μαθητικές λαμπαδηδρομίες «ως απόδοσιν τιμών προς τους νεκρούς της πατρίδος διά παρελάσεων ενώπιον της σημαίας του έθνους».

Να 'σαι πάντα δοξασμένη, ω σημαία κουβανική
Οι δεκάδες σχολιασμοί που συνόδευσαν το χάπενινγκ της Νέας Φιλαδέλφειας ταύτισαν την παρέλαση με τον φασισμό και τα απολυταρχικά καθεστώτα. Αν έριχναν μια ματιά στις φωτογραφίες των ξένων πρακτορείων θα έβλεπαν ότι στη χώρα που κατά τον Τσίπρα αποτελεί «παράδειγμα Δημοκρατίας και δικαιοσύνης», δηλαδή στη Βενεζουέλα, διοργανώνονται τακτικά μαζικές παρελάσεις μαθητών όπου ντυμένοι με εθνικές στολές κρατάνε τη σημαία και αποδίδουν τιμές στους επίσημους.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Κούβα. Πλέον οι παρελάσεις γίνονται ενώπιον του σ. Ραούλ Κάστρο με τον οποίο ο σ. Τσίπρας διατηρεί τόσο φιλικές σχέσεις, που ο κληρονομικός ηγέτης της Κούβας τον ρωτάει «Τι κάνει ο γιος σου ο Ερνέστο».

Μία από τα ίδια βλέπουμε και στη Νικαράγουα. Η χώρα την οποία τίμησε με την παρουσία του ο σ. Πολάκης όταν πήγε να βοηθήσει τους Σαντινίστας για να μαζέψουν πιο γρήγορα τον καφέ, επίσης διοργανώνει εντυπωσιακές παρελάσεις μαθητών. 

Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: Ή αυτές οι χώρες είναι φασιστικές και απολυταρχικές, επομένως μας λένε ψέματα ότι πρόκειται για αριστερό παράδεισο, ή οι παρελάσεις δεν αποτελούν φασιστικό προνόμιο, οπότε πάλι ψεύδονται όταν ισχυρίζονται το αντίθετο.

Στις σωστές παρελάσεις όλα είναι κόκκινα και χορεύουν τα τανκς
Δεν είναι ελαφρώς ανακόλουθο, μία ιδεολογία που για χρόνια σπαρταρούσε βλέποντας τον Μπρέζνιεφ να χαιρετάει τις φαραωνικές παρελάσεις στην κόκκινη πλατεία και ταυτόχρονα έριχνε δάκρυα επαναστατικής διέγερσης ακούγοντας τους ποιητές της να υμνούν «τα τανκς που περνούσαν με ρυθμό χορευτικό», την ίδια στιγμή να ταυτίζει τις παρελάσεις με την καταπίεση, τον φασισμό, τον εξανδραποδισμό;

«Μένουμε Ευρώπη» όποτε συμφέρει
Όσοι, όπως η κυρία σ. Ρεπούση, θέλουν να αποφύγουν την αυτοπαγίδευση ταυτίζοντας τον ολοκληρωτισμό με τις παρελάσεις, αιφνιδίως εξαφανίζουν από τον παγκόσμιο χάρτη ολόκληρες χώρες και ηπείρους που θαύμαζαν και θαυμάζουν ακόμα, όπως τη λατινική Αμερική και τις ανατολικές χώρες, περιορίζοντας τις αναφορές τους στην, κατά τα άλλα, μισητή Ευρώπη! «Ξέρετε καμία ευρωπαϊκή χώρα όπου γίνονται παρελάσεις;» αναρωτιούνται. Γίνονται δηλαδή «μενουμεευρωπαίοι», θέλουν να αντιγραφεί και στα καθ’ ημάς μας ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι κατά τ’ άλλα αντιδραστικοί, απάνθρωποι και ξενέρωτοι δυνάστες μας. Οι ίδιοι, όταν τους τίθεται το ερώτημα «Υπάρχει καμιά ευρωπαϊκή χώρα όπου τα πανεπιστήμια της είναι αχούρια, οι μολότοφ θεωρούνται ακτιβισμός, καίγονται 100 άνθρωποι και οι υπεύθυνοι κάνουν την πάπια κ.ά», απαντούν ότι ποτέ δεν θα γίνουμε σαν τους Γάλλους, Ελβετούς και Γερμανούς, διότι εμείς «παίρνουμε μαθήματα από τη λατινική Αμερική», όπως είπε ο σ. Τσίπρας στον σ. Μοράλες.

Δεν πρόκανε
Για σχεδόν πέντε χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση. Χρειαζόταν ένας νόμος, ένα άρθρο για να μπει τέλος στο φασιστικό κατάλοιπο που μας κληροδότησε η μεταξική δικτατορία. Αντ’ αυτού ο σ.Τσίπρας βρέθηκε στο πλευρό του κλήρου και της στρατιωτικής ηγεσίας, να χειροκροτεί παρελάσεις, να δίνει συγχαρητήρια στους διοργανωτές και μετά να κάνει δηλώσεις έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας την οποία του ξύπνησαν οι ανεμίζουσες σημαίες και τα παιανίζοντα εμβατήρια.

Filioque
Δηλώσεις υπέρ της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων έκανε και ο σ. Φίλης. Ο οποίος ήταν υπουργός Παιδείας.

Αρετή και Τόλμη
Τώρα που ξανασηκώθηκαν τα πανό με τα φιλειρηνικά συνθήματα και έπεσε το βαρύ ανάθεμα κατά της παράδοσης της χώρας στο Μινώταυρο του μιλιταρισμού, ας θυμηθούμε σε ποια εποχή παρακολουθούσαμε από τη δημόσια τηλεόραση εκπομπή που ελεγχόταν κατευθείαν από τις στρατιωτικές υπηρεσίες. Τη μία φορά ήταν επί Χούντας. Τη δεύτερη επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. 

Το θέατρο και το νούμερο
Για το θέμα της παρέλασης στη Νέα Φιλαδέλφεια τοποθετήθηκαν όλοι οι αριστεροί διανοούμενοι. Ξεχώρισε και πάλι ο εναλλακτικός αγωνιστής σ. Κυρίτσης, ο οποίος συνέγραψε ένα ακόμη τεκμηριωμένο κείμενο: «Παρουσιάστηκε "ακάλεστη" μια ομάδα κοριτσιών και διακωμώδησαν το όλο σκηνικό, με βηματισμό που παρέπεμπε σε αναπαράσταση του γνωστού θεατρικού νούμερου Monty Python». Πιστεύει δηλαδή ότι Monty Python ονομάζεται κάποιο «γνωστό θεατρικό νούμερο»! Άβυσσος, χάος, Κυρίτσης. 

Υστερόγραφο
Ας εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στον ιστορικό του μέλλοντος που θα προσπαθεί να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν μια κοινωνία να ασχολείται επί εβδομάδες με τον «Τζόκερ» και αμέσως μετά με τους Monty Python.