58 αποχρώσεις (του γκρι;)

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή: τους 58 τους βλέπω με συμπάθεια. Θεωρώ θετική την πρωτοβουλία τους. Αντί να έχεις απέναντί σου το λαμογιοΠΑΣΟΚ, έχεις μια, ανομοιογενή μεν ως προς την προέλευσή της, αλλά με συναφείς αποχρώσεις, ομάδα που έχει αναλάβει την κατεδάφιση του ΠΑΣΟΚ έστω και διά της αντιπαροχής. Κάποιοι Πασοκογενείς (οι πιο υγιείς) βρήκαν ή θα βρουν καταφύγιο στην κίνηση αυτή, αφήνοντας τον Βενιζέλο μόνο με τις βαρύγδουπες πομφόλυγές του. Και τα ορφανά του Ανδρέα οριστικά ανέστια. Δεν είναι και λίγο.

Βέβαια το κρίσιμο είναι το δεύτερο βήμα, το οποίο, όπως έδειξε η εμπειρία του Κοινωνικού Συνδέσμου, μπορεί να μην γίνει ποτέ. Διότι όλες οι συμμετοχικές κινήσεις εκεί κολλάνε: όταν οι 58 θα γίνουν 580 και 5.800 και οι 5.800 πρέπει να γίνουν 1+Χ+Ψ όπου 1 = ο επικεφαλής που θα σέρνει το κάρο, θα δίνει το στίγμα και θα τρώει το ξύλο από το σύστημα, να μην ξεχνιόμαστε… Χ = τα εκλεγμένα μέλη που θα ρίξουν τη δουλειά της αρκούδας και Ψ = τα απλά μέλη που θα πρέπει να συμφωνούν με τις επιλογές των προηγούμενων, να μένουν συσπειρωμένα και να μην κάνουν αντάρτικο κάθε φορά που κάτι τους κακοφαίνεται.

Αλλά το τρίτο βήμα είναι το καθοριστικό, που δείχνει αν μια κίνηση είναι δυνητικά αντίπαλη ή φίλια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα είναι να συγκεράσεις το επαναστατικό πάθος, τη διάθεση δηλαδή να τα αλλάξεις όλα εκ βάθρων, σπάζοντας όχι μόνο αυγά αλλά κοτέτσια ολόκληρα, με το θεωρητικό υπόβαθρο, τη σύνεση και την ηπιότητα που χρειάζεται η χώρα για να αποφύγει περιπέτειες. Για να εφαρμοστεί κάτι, και να μην μείνει μανιφέστο αυτοερωτισμού, πρέπει να είναι «ευρέος φάσματος». Να διαθέτει πολλές αναμονές, τουλάχιστον εκεί όπου απατούνται ευρύτατες συναινέσεις. Από την άλλη, για να πείσει ένα κίνημα ότι μπορεί να χτυπήσει το κρατικό τέρας, πρέπει να βγάζει φλόγες κι απ’ το στόμα κι απ’ τα αυτιά κι απ’ τα μάτια. Το σημείο ισορροπίας αυτών των δύο χαρακτηριστικών κάθε συμμέτοχος αλλά και κάθε ψηφοφόρος το έχει αλλού στο μυαλό του. Οι ρεαλιστές του κέντρου κινδυνεύουν να δημιουργήσουν δυσφορία και στις δύο πλευρές.

Στη «Δημιουργία, ξανά!» το ζήσαμε με την απόφαση συνεργασίας με Δράση και ΦΙΣ στις εκλογές του Ιουνίου. Τα πιο παθιασμένα μέλη μας το εξέλαβαν ως συνδιαλλαγή με το «παλιό», ενώ οι «της άλλης πλευράς» οι θεωρητικοί των -ισμών, ενοχλούνταν από το έντονα επιθετικό ως προς το σάπιο σύστημα ύφος των τοποθετήσεών μας. Ο Έλληνας όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή κουλτούρα συναινέσεων, αλλά θεωρεί την άποψή του παγκόσμιου, να μην πω συμπαντικού, βεληνεκούς. Το διαπιστώνω δύο χρόνια τώρα σε κάθε δημόσια τοποθέτησή μου, όταν παίρνω εκατοντάδες συμβουλευτικά μηνύματα (για το καλό μου) με απόκλιση 180 μοιρών:

1α) χώσ’ τα, και λίγα τους λες τους αλήτες, κρέμασμα θέλουν

1β) μην είσαι τόσο οξύς, χάνεις τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους

2α) μη συνεργαστείς με κανέναν, όλοι λαμόγια είναι, εμείς είμαστε οι καθαροί!

2β) επιδίωξε συνεργασίες, είναι δυνατόν να μην μπορείτε να τα βρείτε όταν συμφωνείτε στο 90%;

3α) μπράβο που απαντάς στα προσωπικά μηνύματα – έτσι πρέπει να είναι ο νέος πολιτικός, να μιλάει με τον κόσμο…

3β) μη ρίχνεις το κύρος σου και ασχολείσαι με κάθε πικραμένο στο FB…

Αν έπρεπε να τους ικανοποιήσω όλους θα έπρεπε να φτιάξω ένα κόμμα που να στρίβει ευκολότερα κι από το φούρνο του Χότζα.

Το καλό συμπέρασμα: ο κόσμος ασχολείται, ενδιαφέρεται. Το κακό συμπέρασμα: ο Έλληνας ψηφίζει ανορθολογικά, με 95% συναίσθημα και κάτι ψιλά από όλα τα υπόλοιπα (πολιτική κρίση, γνώση θέσεων, αποτίμηση του εφικτού κ.λ.π.)

Το χειρότερο όμως συμπέρασμα, που θα έπρεπε να είναι το κύριο θέμα όλων των συζητήσεων, όλων των χώρων είναι ότι ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΡΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ!

Δηλαδή πριν φτάσουμε να συζητάμε για λεπτές (ή και λιγότερο λεπτές) ιδεολογικές αποχρώσεις, πρέπει να φτιάξουμε κράτος που να λειτουργεί. Αυτό είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πρόβλημα, τώρα. Όλα τα άλλα έπονται. Τι να τις κάνω τις διαφωνίες για το πού πρέπει να πάμε όταν ό,τι και να αποφασιστεί, από όποια κυβέρνηση, θα ακυρωθεί στην πράξη από τις συντεχνίες; Τι να την κάνω τη Δικαιοσύνη όταν η υπόθεσή μου θα τελεσιδικήσει σε 20 χρόνια; Στο πλοίο που λέγεται Ελλάδα το τιμόνι δεν συνδέεται με το πηδάλιο. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνο καλό καπετάνιο. Πρωτίστως χρειάζεται σύστημα διεύθυνσης. Αλλιώς τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε, ούτε τη Σαντορίνη. Τώρα βρήκαμε τα βράχια. Σε λίγο και το βυθό.

Θέλετε παράδειγμα; Ο μεταρρυθμιστικός νόμος Διαμαντοπούλου. Ήταν ένα θαρραλέο, καινοτόμο βήμα, που μολονότι δεν αναμόρφωνε συνολικά τον τομέα της Παιδείας, όσο θα θέλαμε κάποιοι περισσότερο καινοτόμοι, βελτίωνε το θεσμικό πλαίσιο παρασάγγας, ιδιαίτερα στις Ανώτατες Σχολές. Ψηφίστηκε με τη μεγαλύτερη συναίνεση που υπήρξε ποτέ στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και τι έγινε; Ακυρώθηκε στην πράξη, με το ψαλίδισμα που ξεκίνησε ο Μπαμπινιώτης και ολοκλήρωσαν οι καταληψίες των σχολών και ο θεατράνθρωπος με την τήβεννο.

Σε μια χώρα που ακόμα και τον πρωθυπουργό τον καταργεί με λευκή απεργία ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος, το τι σημαίνει σοσιαλδημοκρατία και τι φιλελευθερισμός δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Διαπιστώνεις όμως με τρόμο ότι ούτε αυτό το στοιχειώδες είναι κατανοητό, ακόμα κι από τους θεωρητικά επαΐοντες. Τι να τις κάνω τις κουβέντες για ένα συνταξιοδοτικό σύστημα κοινωνικά δίκαιο, όταν σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε σάλιο στα ασφαλιστικά ταμεία, που κατέρρευσαν όχι επειδή το σύστημα ήταν λιγότερο ή περισσότερο δίκαιο, αλλά διότι κανένα σύστημα δεν εφαρμόστηκε ποτέ, πέραν του κλασικού: το κυβερνητικό κόμμα έχει το κράτος ως λάφυρο, τους νόμους ως όπλο εκβιασμού και βάζει χέρι σε ό,τι γουστάρει: δημόσιο και ιδιωτικό.

Μα, θα ρωτήσει κάποιος, το σχέδιο για ένα νέο κράτος δεν έχει ιδεολογική χροιά; Φυσικά, αλλά ως επόμενο βήμα, στο χάλι που είμαστε. Αν εξαιρέσουμε τους παρανοϊκούς των άκρων και τους βολεμένους κρατιστές, ΟΛΟΙ οι άλλοι συμφωνούν στον εξορθολογισμό του Δημοσίου, στον εκσυγχρονισμό των δομών του, στην πλήρη εφαρμογή της πληροφορικής, στην αξιολόγηση των Δ.Υ., στον εποπτικό, κι όχι ανταγωνιστικό της επιχειρηματικότητας, χαρακτήρα της Δημόσιας Διοίκησης, στη Συνταγματική μεταρρύθμιση, στην αλλαγή των θεσμών, και σε ένα σωρό άλλα, παγκοίνως, πλέον, γνωστά που έχω βαρεθεί να τα διαβάζω ως κοσμοϊστορικές ανακαλύψεις από τα κομματίδια «του Κέντρου» που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα σαν τα μανιτάρια.

Δεν το καταλαβαίνουν αυτό τόσοι και τόσοι άνθρωποι που υποτίθεται ασχολούνται με τα κοινά και έχουν πέντε δράμια αναλυτικής σκέψης; Δεν καταλαβαίνουν ότι όσο τα κομμάτια του χώρου γίνονται ρινίσματα, το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και το Εθνικό Κοινοβούλιο αφήνονται να αλωθούν από τους κάθε μορφής ακραίους και απατεώνες; Μια χαρά το καταλαβαίνουν. Γιατί τότε φτιάχνουν κάθε τρεις και λίγο και από ένα καινούργιο μαγαζί καλώντας τους απέναντι μαγαζάτορες σε «συνεταιρισμό»;

Πολύ φοβάμαι ότι ο λόγος είναι άλλος: τα μεγάλα κεφάλια της διαφθοράς ξέροντας ότι έρχεται η αλλαγή εποχής ψάχνουν στηρίγματα για να πέσουν «στα μαλακά». Κι αναθέτουν τη δουλειά σε μεσάζοντες, ακόμα και εν αγνοία τους! Όσοι προέρχονται από το σύστημα, μολονότι όψιμοι τιμητές του, όσοι ζούσαν όλα αυτά τα χρόνια στην αυλή του συστήματος θα μπορέσουν να βάλουν στη φυλακή τους ανθρώπους που έτρωγαν, έπιναν και κουμπάριαζαν μαζί; Θα αποφασίσουν να χτυπήσουν τον πραγματικό εχθρό (το τρίγωνο της αμαρτίας: εξωνημένοι πολιτικοί –κρατικοδιαίτοι επιχειρηματίες– παπαγαλάκια δημοσιογράφοι) όταν ακόμα και σήμερα τροφοδοτούνται απ’ αυτό ή θα καταφύγουν πάλι σε ψευδοϊδεολογικές σκιαμαχίες;

Πολύ φοβάμαι ότι όταν καλείς τον Βενιζέλο στη συγκέντρωσή σου, και δεν ξεκινάς μέχρι να δεις τη μεγαλειώδη φιγούρα του να περπατάει τελετουργικά προς την πρώτη σειρά καθισμάτων, αφού έχει εκθειάσει στις κάμερες «τη μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη», το σημειολογικό και επικοινωνιακό, τουλάχιστον, παιχνίδι έχει χαθεί από τα αποδυτήρια. Ήδη οι 58 προσδιόρισαν τη θέση τους στο Ευρωκοινοβούλιο, αν εκλεγούν: στο S&D (σοσιαλδημοκράτες), εκεί που ανήκει το ΠΑΣΟΚ. Στο πιο συντηρητικό και αρτηριοσκληρωτικό σήμερα κόμμα του Ευρωκοινοβουλίου. Αν ο σκοπός της κίνησης ήταν η ευρύτερη δυνατή συναίνεση, γιατί αυτή η σπουδή της ταμπέλας; Δεν θα μπορούσαν στο πλαίσιο μιας νέας αντίληψης για την πολιτική, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να το αφήσουν ελεύθερο και ο κάθε ευρωβουλευτής να εγγραφεί εκεί που αισθάνεται οικεία;

Κάλεσαν και τον Σβόμποντα, τον αρχηγό του S&D. Και τι είπε; Ότι η Τρόικα είναι υπάλληλοι που πρέπει να φύγουν γιατί η Ελλάδα είναι κυρίαρχη χώρα και δεν δέχεται εντολές!!! Ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να έχουν τη συναίνεση της κοινωνίας και των συνδικάτων!!! Δεν έχει ιδέα για την ελληνική πραγματικότητα; Δεν φρόντισαν οι 58 να του σφυρίξουν δυο φωνήεντα για το πώς λειτουργεί το κράτος και τα συνδικάτα παρ’ ημίν; Ή, μολονότι το ξέρει, παίζει το χαρτί του λαϊκισμού μπας και γοητέψει την Κατσέλη και τον Φωτόπουλο και επιστρέψουν από τον Σύριζα, στη θαλπωρή του πράσινου ήλιου;

Ό,τι και να ισχύει, λυπάσαι. Λυπάσαι, γιατί ακόμα μια φορά, αισθάνεσαι ότι «κάτι άλλο παίζει» πέρα από αυτό πού βλέπεις. Όμως, περιμένεις. Γιατί κάποιους από τους 58 τους εκτιμάς. Και ξέρεις ότι πιστεύουν πραγματικά σ’ αυτό το ευρύ, που θα δημιουργήσει τεκτονικές ρηγματώσεις στον παλαιοκομματικό χάρτη. Αναρωτιέσαι ξανά: οι υγιείς (ποιοι; πώς; πότε;) θα καταφέρουν να πάρουν το «πάνω χέρι» σ’ αυτό το εγχείρημα; Και τι θα γίνει με τους «άλλους», τα γνωστά ποντίκια που πηδάν από το πλοίο; Οψόμεθα. Άλλωστε ο κεντρώος χώρος συμπαθεί τον πλουραλισμό. Κι η μεταρρύθμιση χρειάζεται χιλιάδες μυαλά. Και χιλιάδες καρδιές. Και χιλιάδες χέρια. Η σύνθεση είναι πάντα καλύτερη από τη μονοχρωμία. Αρκεί να μην πρόκειται για αποχρώσεις του γκρι.