Νόμιζα πως ακόμα και η τυπική είσοδος της Ελλάδας στον 21ο αιώνα θα βοηθούσε κάποιους συμπολίτες να καταλάβουν πως μπορεί να είσαι και ανάπηρος και συνομιλητής
Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την ανακοίνωση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Μάκη Βορίδη για το θέμα που δημιουργήθηκε με τη φράση του.
Συμβαίνει κάτι περίεργο στους ανθρώπους που καταλαμβάνουν υπουργικές θέσεις: λένε πράγματα που δεν τα εννοούν ακριβώς έτσι όπως τα λένε και κάποιοι πονηροί, αντί να καταλαβαίνουν αυτό που ήθελε να πει ο Υπουργός, στέκονται σ’ αυτό που είπε. Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής διαστρέβλωση των υπουργικών λόγων την οποία, αν θυμάστε, υπέστησαν σχεδόν όλοι οι υπουργοί του Αλέκση οι οποίοι διαρκώς έπεφταν θύματα εκείνων που έμεναν στο τι είπαν και όχι στο τι θα ήθελαν να έχουν πει. H αλλαγή κυβέρνησης δεν φαίνεται να άλλαξε πολλά καθώς θύμα όσων αδιαφορούν για τα όσα πιθανόν να ήθελε να πει ο υπουργός έπεσε ο υπεράνω πάσης υποψίας Μαυρουδής Βορίδης.
Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, μιλώντας για τις κυρίες που αμαύρωσαν το silly walk και δεν σεβάστηκαν τους Monty τους Python, είπε «...προφανώς λοιπόν η συμπεριφορά των παιδιών αυτών (τότε δεν ξέραμε πως το μόνο παιδικό πάνω στις κυρίες είναι οι σκέψεις τους) γιατί δεν είναι μωρά, δεν ειναι 2 είναι 16. Μ’ ένα παιδί που είναι 16 μιλάς κανονικά, συνομιλείς, δεν είναι ανάπηρο, στα 17 ψηφίζουνε...».
Δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς, αλλά εμένα μου φαίνεται πως και με ένα ανάπηρο παιδί μπορείς να μιλήσεις κανονικά και γι’ αυτό όταν άκουσα τον Υπουργό να πετάει αυτή τη μπούρδα που θα έκανε περήφανο κάθε νοσταλγό του Καιάδα (για να μην έρθω πιο κοντά χρονικά και πιο βορειοδυτικά από ευρωπαϊκής απόψεως) κάπως ενοχλήθηκα. Όχι φυσικά όσο ο νεοδημοκράτης ευρωβουλευτής Κυμπουρόπουλος που διαμαρτυρήθηκε για τη φράση του Βορίδη, αλλά ενοχλήθηκα. Γιατί νόμιζα πως ακόμα και η τυπική είσοδος της Ελλάδας στον 21ο αιώνα θα βοηθούσε κάποιους συμπολίτες να καταλάβουν πως μπορεί να είσαι και ανάπηρος και συνομιλητής.
Και μετά διάβασα την ανακοίνωση του Υπουργού Βορίδη για το θέμα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος και ενοχλήθηκα λίγο περισσότερο.
Αν περπατώντας σκουντήξεις κατά λάθος έναν συμπολίτη, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να ζητήσεις συγγνώμη και μετά αν θέλεις μπορείς να πεις και ένα «δεν το ‘θελα» ή ένα «ήμουν αφηρημένος». Κι αν αυτός που σκουντήξεις αντιδράσει δυσανάλογα και βάλει τις φωνές μπορείς να πεις κι ενα «σιγά άνθρωπε μου πώς κανεις έτσι;». Αλλά ακόμα και τότε, ένα συγγνώμη το λες.
Αντιθέτως, ο υπουργός Βορίδης έγραψε στη σελίδα του στο face το book τα εξής:
«Για ακόμη μία φορά προσπαθούν να διαστρεβλώσουν προκλητικά τα λεγόμενά μου.
Γιατί όποιος άκουσε τη δήλωσή μου σχετικά με το γεγονός ότι κάποιοι επικροτούν τον εξευτελισμό της Εθνικής μας παρελάσεως, εύκολα καταλαβαίνει ότι δεν είπα ποτέ πως δεν μπορείς να συνεννοηθείς με άτομα με αναπηρία. Είναι επίσης απολύτως προφανές ότι αναφερόμουν σε αναπηρίες που εμποδίζουν τον καταλογισμό, την απόδοση ευθύνης. Γιατί περί αυτού μιλούσαμε, περί της θεμιτής ή όχι απόδοσης ευθυνών στις συγκεκριμένες “performers”. Δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιες αναπηρίες και είναι εντελώς προφανές ότι σε αυτές αναφερόμουν.
Όλα τα άλλα αποτελούν άθλιες προβοκάτσιες εκ μέρους αυτών που θέλουν να υπερασπιστούν την απαράδεκτη υποτίμηση της εθνικής μας εορτής».
Με λίγα λόγια, ο υπουργός Βορίδης όχι μόνο δεν λέει ένα «συγγνώμη ρε παιδιά, μου ξέφυγε» (και μετά φυσικά και να την πέσει τους πονηρούς που θέλουν να εκμεταλλευτούν το λάθος του), αλλά εγκαλεί ως προκλητικούς και όσους τόλμησαν να πάρουν στα σοβαρά τα λόγια του (βεβαια αν σκεφτούμε πως είναι υπουργός ελληνικής κυβέρνησης ίσως εδώ να έχει και κάποιο δίκιο). Δεν λέει «ζητώ συγγνώμη που εν τη ρίμη του λόγου είπα μια μαλακία – γίνονται αυτά στον προφορικό λόγο – αλλά και η προβοκάτσια έχει τα όρια της», αλλά κάνει λόγο μόνο για προβοκάτσια.
Κι αν αυτός που μιλάει για προβοκάτσια χωρίς να πει κι ένα «λάθος» ήταν ένας απλός τηλεσχολιαστής, κάποιος χωρίς θεσμικό ρόλο, αν ήταν ένας άνθρωπος που με κάποιον τρόπο έχει νοιαστεί στο παρελθόν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα δικαιώματα των αναπήρων, αν τέλος πάντων ήταν ένας άνθρωπος γνωστός για τις ευαισθησίες του για τον οποίο ξέρουμε πως η ιδέα ενός Καιάδα τον αρρωσταίνει, να πάει στο διάολο. Αλλα είναι ο Βορίδης.
Είναι ο υπουργός ενός κράτους που έχει καταδικάσει τους αναπήρους σε κατ’ οίκον περιορισμό και είναι ένας πολιτικός ο οποίος πέρασε τη μισή του καριέρα σε χώρους που η νοσταλγία του Καιάδα ήταν κοινός τόπος. Είναι κάποιος ο οποίος με τον πολιτικό του βίο μας έχει δώσει το δικαίωμα να σκεφτούμε ότι το μόνο λάθος που έκανε είναι που δεν κατάφερε να κρατηθεί να μην πει αυτό που έχει στ’ αλήθεια στο μυαλό του. Είναι που μπορούμε απολύτως δικαιολογημένα να σκεφτούμε πως είναι πολύ πιθανόν ο υπουργός Βορίδης να μην έκανε κανένα λάθος υποτιμώντας έτσι τους ανάπηρους και απλώς δεν μπόρεσε να κρύψει αυτά που στ’ αλήθεια πιστεύει γι’ αυτούς.
Ως άνθρωπος που, όπως οι περισσότεροι, έχω κάνει μαλακίες μικρός (ευτυχώς, όχι σαν αυτές του Βορίδη) καταλαβαίνω πως μπορεί να υπάρχει μια περίπτωση η φωτογραφία με το τσεκούρι να τον αδικεί. Αλλά ταυτοχρόνως ξέρω πως αν αισθάνεται αδικημένος από τη φωτογραφία με το τσεκούρι θα πρέπει να αποδεικνύει συνεχώς όχι μόνο ότι το έχει θάψει, αλλά και ότι έχει ξεχάσει και πού το έχει θάψει. Και όχι να εγκαλεί όσους δεν καταλαβαίνουν ότι όταν λέει «ανάπηροι» δεν εννοεί «ανάπηροι». Γιατί για τον υπουργό Βορίδη κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι αυτό. Και μπράβο του.
19°
