Στρατευμένοι αντιμιλιταριστές και άλλες μπούρδες

Έχοντας διαβάσει τη συρραφή από ξύλινες μπουρδίτσες επιπέδου της Βουλής των Εφήβων που συγκροτούν την ανακοίνωση των κυριών που έγιναν διάσημες επειδή κορόιδεψαν την παρέλαση, θέλω να πω πως, αν στ' αλήθεια υπάρχει μια προσβολή, αυτή είναι στους Μόντι τους Πάιθον. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί με το δίκιο του να θυμώνει, είναι αυτοί των οποίων το χλευαστικό για κάθε είδους ιδεολογία και στράτευση χιούμορ χρησιμοποίησαν οι στρατευμένες στον αντιμιλιταριστικό αγώνα (δεν είναι υπέροχη η αντίφαση;). Είναι ιδιαιτέρως ενοχλητικό να χρησιμοποιούν τους Πάιθον κάποιες που δεν τους καταλαβαίνουν ούτε στο ελάχιστο, αλλά αυτή δεν ήταν η μόνη αντίφαση της νέας παράστασης που ανέβηκε χθες στο ειδικευμένο στις κωμωδίες θέατρο «Ελλάς».

Στην πραγματικότητα όλος ο «διάλογος» για το επίμαχο θέμα είναι μια παρέλαση αντιφάσεων στην οποία μπροστά μπροστά βρίσκεται η σημαία του οπαδισμού. Κι όπως έχουμε πια καταλάβει, Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, Δεξιοί ή Αριστεροί, οι οπαδοί έχουν κυρίως ομοιότητες και όχι διαφορές.

Επιτρέψτε μου να παρουσιάσω τις αντιφάσεις που μου φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες (και πιο αστείες):

Πρώτη και πιο μεγάλη από όλες, η αντίφαση όσων εξοργίστηκαν με το κακοεκτελεσμένο δρώμενο. Αν έχω καταλάβει καλά, οι εξοργισμένοι θεωρούν προσβλητικό και τον τρόπο που εκφράστηκε η αντίθεση στις παρελάσεις, αλλά και την ίδια την αντίθεση στις παρελάσεις. Διαφωνούν δηλαδή και με το μέσο και με το μήνυμα. Είναι λοιπόν φοβερά αντιφατικό (και πολύ αστείο) που και το μέσο και το μήνυμα έγιναν πανελληνίως γνωστά και απέκτησαν τη διάσταση που απέκτησαν εξ αιτίας των δικών τους διαμαρτυριών. Οι δικές τους αναρτήσεις του βίντεο, οι δικές τους αναφορές και τα δικά τους πύρινα κατηγορώ είναι που μετέφεραν το μέσο και το μήνυμα των κοριτσιών αυτών από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη*.

Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση η εξάπλωση του μηνύματος από αυτούς που υποτίθεται ότι το αντιμάχονται να μην έγινε μόνο από ανοησία. Υπάρχει και η περίπτωση η εξάπλωση του μηνύματος να έγινε συνειδητά προκειμένου να αποκτήσουν μια κάποια υπόσταση.

Για να το πω πιο απλά: πώς ο πατριώτης θα διαφημίσει τον πατριωτισμό του αν δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό αντίπαλο δέος; Πώς θα εξαπολύσει το πύρινο κατηγορώ που θα συγκινήσει τα πλήθη, αν ο αντίπαλος του είναι ένα ασήμαντο περιστατικό άξιο αναφοράς μόνο σε στήλες που ο τίτλος τους περιέχει τη λέξη «Περίεργα»; Μετατρέποντας, όμως, μια «παράσταση» 10 φουκαράδων σε εθνική και κοινωνική απειλή ο πατριώτης πολιτικός/δημοσιογράφος/φούρναρης από κάποιος που ασχολείται με το τίποτα μετατρέπεται σε υπερασπιστή του έθνους και της πατρίδας. Αυτή η περίπτωση είναι ο ορισμός του win win καθώς και το μήνυμα πάει πάντου και οι αντίπαλοι του μηνύματος ευνοούνται. Και παρά την γελοία αντίφαση του ανθρώπου που γίνεται κήρυκας των μηνυμάτων των αντιπάλων του, τους αφήνει όλους ευχαριστημένους.

Μια άλλη αστεία αντίφαση είναι η στάση πολλών συμπολιτών που υπερασπίζονται την ελευθερία της έκφρασης/σάτιρας/διαμαρτυρίας και σκίζουν τα ρουχαλάκια τους για το δικαίωμα των κυριών να εκφράσουν την αντίθεση τους στις παρελάσεις, αλλά τους πιάνει ξερόβηχας στην, μάλλον απλή, ερώτηση «είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς και κάποιους άλλους συμπολίτες οι οποίοι θα θελήσουν να κάνουν κάτι αντίστοιχο σε μια εκδήλωση που θα φαίνεται γελοία ή επικίνδυνη σε εκείνους; Είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς πέρα από το δικαίωμα στο silly walk στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και το δικαίωμα στο silly walk στην πορεία του Πολυτεχνείου π.χ.;».

Στην παραπάνω ερώτηση οι συμπολίτες που νόμιζες πως ήταν φανατικοί υπέρμαχοι της ελευθερίας της έκφρασης ξαφνικά ανακαλύπτουν τα όρια και τα «ναι μεν αλλά» και τα «δεν είναι όλα το ίδιο» αποδεικνύοντας πως η μόνη ελευθερία που υπερασπίζονται είναι αυτή που συμφωνεί με τις δικές τους εμμονές. Δεν ισχυρίζομαι πως μια τέτοια οπαδική αντιμετώπιση της ζωής δεν είναι συνηθισμένη, κάθε άλλο, αλλά δεν παύει να είναι αστεία και ιδιαιτέρως αντιφατική.

Όπως αντιφατική είναι και η απαίτηση για προστασία από το κράξιμο των πρωταγωνιστριών του κραξίματος στην παρέλαση. Μου φαίνεται αστείο να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα των κυριών να κοροϊδέψουν την παρέλαση και όλους όσους την θεωρούν ιερή, αλλά να βγάζεις καπνούς από τ’ αυτιά επειδή ο Βούρος τις είπε «γελοία υποκείμενα».

Τελειώνω με μια άλλη κωμικοτραγική αντίφαση που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται συχνά. Έχει να κάνει με την απορία κάποιων συμπολιτών για το αν θα μπορούσαν οι συμπολίτες που κορόιδεψαν την παρέλαση να το κάνουν στην Τουρκία ή το Ιράν ή το Πακιστάν ή κάποια άλλη μουσουλμανική χώρα. Με δεδομένο ότι η απάντηση είναι «μάλλον όχι γιατί εκεί τα καθεστώτα είναι αυταρχικά και η έκφραση διώκεται» η ερώτηση αφήνει να εννοηθεί ότι ο ερωτών θα ήθελε να υπάρχει αντίστοιχη αντιμετώπιση και στην Ελλάδα. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν περίεργο (λάτρεις τους αυταρχισμού που απεχθάνονται τις δυτικές δημοκρατίες υπάρχουν πολλοί) μόνο που αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είναι συνήθως που διαμαρτύρονται επειδή οι μετανάστες απειλούν τον δυτικό τρόπο ζωής με τα ανελεύθερα και απολυταρχικά ήθη τους. Τρέχα γύρευε...

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι,  από «ιδεολογία» και από επάγγελμα, πιστεύω πως όλοι πρέπει να μπορούν να κοροϊδεύουν ό,τι νομίζουν πως είναι άξιο κοροϊδίας. Προσωπικά βρίσκω πολύ κακότροπο και κομπλεξικό να χώνεσαι στις γιορτές των άλλων για να τις κοροϊδέψεις (και κάπως κωλοπαιδίστικο σε περίπτωση που σε εξοργίζει το να χωθεί κάποιος στη δικιά σου γιορτή για τον ίδιο λόγο), αλλά η απαίτηση για διώξεις και τιμωρίες με απωθεί πολύ περισσότερο.

Νομίζω πως αν έπρεπε να έχουμε κάποια απαίτηση αυτή θα ήταν η απαίτηση για κατανόηση της σημασίας του να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να κοροϊδέψει αυτό που είναι αντίθετο με τα πιστεύω του ή απλώς του φαίνεται γελοίο. Και φυσικά να δεχτεί και κράξιμο για την κοροϊδία του. Και όλα αυτά χωρίς κανεναν φόβο για τη σωματική του ακεραιότητα ή την ελευθερία του.

Με λίγα λόγια το silly walk στην παρέλαση μπορεί να μην μου άρεσε (για λόγους που έχουν να κάνουν με τους Πάιθον κυρίως) αλλά δεν θα τολμούσα να απαιτήσω συνέπειες γι αυτούς που το έκαναν. Αντιθέτως, θέλω να είναι ελεύθεροι να το κάνουν, ασχέτως του δικού μου γούστου και των δικών μου ευαισθησιών. Και θα ήθελα πολύ να δω και κάτι αντίστοιχο από κάποια άλλη ομάδα και στην πορεία για το Πολυτεχνείο. Και μπράβο μας.

Υ.Γ. Κακώς οι συμπολίτες απορούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάργησε τις παρελάσεις όταν ήταν κυβέρνηση. Φυσικά και τις κατάργησε. Αν δεν τις είχε καταργήσει θα είχαμε αντίστοιχα δρώμενα και τα προηγούμενα 4.5 χρόνια.

* Για να καταλάβετε πόσο ασήμαντο ήταν το ίδιο το δρώμενο, κάποιοι παρευρισκόμενοι και κάποιοι επίσημοι χειροκροτούσαν καθώς δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι οι κυρίες κορόιδευαν (βέβαια αυτό μπορεί απλώς να δείχνει την αποχαύνωση τους ή την αδιαφορία τους για όσα παρακολούθησαν).