Και Μ-Λ και Ανάρχες; Τραγωδίες και φάρσες

Σήμερα ολοκληρώνουμε την τριλογία περί τρομοκρατίας, μετά τα «Χρόνια πολλά, καλέ μου Τρομοκράτορα!» και «Απόλυτη Αλήθεια, Άκρα και Τρομοκράτορες». Πάλι θα περικόψουμε αρκετό υλικό, αφού η θριαμβευτική επανεμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού, άλλαξε δραματικά την επικαιρότητα. Ξαφνικά κατέστη ο πλέον καταζητούμενος (μόνο τέσσερα μύρια η αμοιβή;) δραπέτης στον πλανήτη γη, όσο κι αν σε κάποιους θυμίζει την ταινία «Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς!».

Η επανάληψη της ιστορικής τραγωδίας γίνεται με τη μορφή της φάρσας, λέει το γνωστό μαρξικό τσιτάτο, που εδώ θα το ταιριάξουμε με δύο ζητήματα, ένα της μικρής επικαιρότητας και ένα της μείζονος Ιστορίας.

Το μικρό είναι που η τραγωδία (υπό τη μορφή της 17Ν) της τρομοκρατίας ξαναγύρισε ως φάρσα με το μπουρλέσκ διάβημα του Χριστόδουλου Ξηρού, σε στυλ «λίγο μαρξίστ, λίγο στ’ άρματα και ταγάρι μου». Αυτογελοιοποιήθηκε και χλευάστηκε για τη ναρκισσιστική, μωροφιλόδοξη, μικροαστική του εμφάνιση. Αρκετά ακούστηκαν για τη στυλιστική κοκεταρία και το ασύμμετρα βαρύγδουπο εθναρχικού τύπου εικαστικό περιβάλλον του σώου. Ας δούμε την πολιτική πτυχή του.

Κατ’ αρχάς, η κανονική 17 Ν, πέρα από την παράνοιά της, είχε ένα «κλας». Ενώ η τωρινή του Χ.Ξ. είχε ένα «να κλαις», γλωσσικό, νοηματικό, αισθητικό, ηθικό, που ανέδιδε ένα κλίμα εκδοροσφαγής ιδεών σε συνδυασμό με την ανάσυρση ενός σκελετού από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Το ψοφίμι δεν έχει περιεχόμενο, δεν έχει ήχο. Τουλάχιστον όμως πρόσφερε κάτι πολύ σημαντικό: εδώ έπιασε πάτο και ενοποιήθηκε ο κύκλος του ολοκληρωμένου πλέον Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού. Δηλαδή δεν ήταν μόνο ο Τσιτραγκολιάκος και ο Καμμένος. Είναι και ο Ξηρός, λοιπόν!

Διαρκώς κερδίζει έδαφος η άποψη ότι πράγματι υπάρχει στην κοινωνία μας το ευρύ Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.). Πολλοί πρόσεξαν και ότι το εθνολαϊκιστικό παραλήρημα του Χ.Ξ. είχε την ΙΔΙΑ ορολογία με αυτή των Χρυσαυγιτών (που είναι ίδια ξέρετε και με ποιων άλλων…). Κατέβασε ο κ. Ξηρός, Χριστόδουλος κι αυτός, τόσα ιστορικά λάβαρα για να ενδυναμώσει το μήνυμά του με εθνικοαπελευθερωτικά ανακλαστικά, παραπέμποντας σε αίμα. Εφόσον «είμαστε σε πόλεμο», κάτι τέτοιο έχει την αξία του, απλώς εδώ οι ποικιλόχροες στρατόκαυλοι αγνοούν πως βρίσκονται σε πόλεμο εναντίον της κοινωνίας. Και όσο αίμα και αν χυθεί, θα πάει να χαθεί στη μαύρη τρύπα του σκοταδιστικού μας ισλάμ..

Και ας μην προσπαθεί ανεπιτυχώς η τρομοκρατία να αποκρύψει τις ομοιότητές της με τους ναζί, ονομάζοντάς τους φαντασιωτικά «μνημονιακούς» (χε, χε)… Ούτε να θυμώνουν που ακούνε τέτοια και οι μεν και οι δε. Τους χωρίζουν τα πάντα, όμως τους συνδέει ένα θηριώδες: η τυφλή αιμοδιψής βία (για τη βία) κατά του (κάθε) Άλλου. Τους συνδέει το δικό τους ιδιότυπο «αίμα και τιμή». Γι αυτό προκαλούν συνειρμούς του τύπου: όπου δεν πίπτει σπέρμα πίπτει αίμα, ή make love not war, ή αφήστε τα μίση κλπ. Να τα λέμε κι αυτά.

Το κοινό που γοητεύεται από την κόκκινη πτυχή του Π.Α.Φ. παραμένει σταθερά μικρό. Είναι το πιο ριζοσπαστικοποιημένο τμήμα από το ευρύτερο σύνολο που γουστάρει κάτι-σε-Λένιν. Θαυμάζει τρελά τα κουμπούρια των στρατόκαυλων. Έχει μάθει να τρέφεται με έχθρα, μίσος, βία. Βλέπει πυροβολημένους δολοφόνους και τους ονομάζει «εκτελεστές». Εκτιμά και υιοθετεί το μαφιοζιλίκι και το σταριλίκι του ποινικού υποκόσμου, με τον οποίο σταδιακά ενοποιείται χωρίς αιδώ. Είναι η μικρή δεξαμενή των μαύρων κουκουλοφόρων, από όπου στρατολογούνται οι φαντάροι για τις νέες τρομοκρατορικές οργανώσεις. Πολύ μικρή. Δεν επαρκεί για να οδηγήσει στην δυναμική κρίσιμης επαναστατικής μάζας, που σίγουρα θα ονειρεύεται ο κ. Ξηρός.

Εξίσου κερδίζει έδαφος και η άποψη (βλ. το πρώτο κείμενο της τριλογίας) που είχαμε διατυπώσει πριν 23 χρόνια. Τότε δεν την δεχόταν η ντιριντάχτα «Αριστερά», αλλά προχτές έλεγε πως αυτό «έχει αποδειχτεί ιστορικά». Ότι ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ κράτους και τρομοκρατίας φέρνει καταστολή που την τρώει στο φινάλε κατακέφαλα η κοινωνία, οπότε αυτό καλό θα ήταν να βλέπανε λίγο οι τρομοκράτορες. Δεν το είδαν ποτέ.

Ακόμα και προχτές, ο αφελής κ. Ξηρός καγχάζει φωναχτά ότι τώρα που δραπέτευσε (οι κακοί) θα «ετοιμάζουν περισσότερη καταστολή». Λες και απολαμβάνει ότι αυτή την καταστολή, που το κράτος θα εξακοντίσει για το γινάτι του, θα την πληρώσει η κοινωνία. Και εδώ, με άλλη μορφή, η ντιριντάχτα «επαναστατική» επίκληση του κοινωνικού συμφέροντος υποκρύπτει ιδιωτικό συμφέρον που πληρώνει η κοινωνία. Όπως παρόμοια έχουμε περιγράψει ότι συμβαίνει με το συνδικαλισταριάτο, με τα κόμματα, τη Δημόσια Διοίκηση και άλλους θεσμούς που διαβρώνει το πελατειακό παρακράτος.

Κλείνοντας το θέμα Χ.Ξ., ας πούμε και τούτο. Όταν πέφτει μια μεγάλη μαρκίζα από ένα παλιό κτήριο και σκοτώνεται κάποιος, τότε καθίσταται ψιλογελοία η λογική «ποιον συμφέρει που έπεσε η μαρκίζα;». Είναι γνωστή ως παλιό κουσούρι του καφενόβιου συνωμοσιολογικού καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ. Πείτε στον κ. Γλέζο ότι δεν «άφησε ελεύθερο τον Ξηρό το σύστημα, για να μας αποπροσανατολίσει». Υπάρχει και άλλη ανάγνωση, που αυτή κι αν «έχει αποδειχτεί ιστορικά». Ότι το σύστημα είναι ένας ηλίθιος δεινόσαυρος, που παραπαίει από την ανικανότητά του και που τον αντιμάχονται ηλίθιοι λεβεντοβούβαλοι. Και όλοι αυτοί μαζί, αλληλοτροφοδοτούμενοι, συναποτελούν ένα ευρύτερο σύστημα, που βασανίζει την υπόλοιπη κοινωνία. Να τα λέμε κι αυτά.

Ας περάσουμε τώρα και στη μείζονα φάρσα της Ιστορίας που προαναγγείλαμε. Η ιδρυτική φιλολογία περί βίας, που εμπέδωσε ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ μέσα στο σύνθετο ιδεολόγημά του, απέφερε μεγάλες τραγωδίες στον εικοστό αιώνα. Τώρα αυτές ακολουθούνται από ανάλογες ενοχλητικές φάρσες. Ένα άλλο τσιτάτο του Μαρξ ήταν «Δεν είμαι μαρξιστής!», αναθεματίζοντας όσους στόκους «ερμηνευτές» μιλούσαν στο όνομά του. Και απέκλιναν μονίμως από αυτό που η ευκίνητη (για την εποχή της) σκέψη του γεννούσε. Αν ζούσε σήμερα ο Μαρξ, λοιπόν, πάλι θα έκανε διατμητική ανάλυση, βγαίνοντας έξω από το κουτί του κυρίαρχου ρεύματος.

Θα έβλεπε ότι ούτε ο μύθος της αταξικής κοινωνίας ευσταθεί πλέον, ούτε το δέον μιας ριζοσπαστικής επαναστατικής δυναμικής. Η τραγωδία του 1917 έκλεισε μέσα από το συμβολικό γκρέμισμα του Τείχους στο Βερολίνο το 1989. Όχι επειδή ο Φουκουγιάμα εξήγγειλε βλακωδώς (πάλι;) το Τέλος της Ιστορίας. Απλώς επειδή τα ανελεύθερα καθεστώτα, μετά από ένα αιώνα τριών βαρέων και αχώνευτων ολοκληρωτισμών, είναι ψιλοαδύνατο να ξαναεπιτύχουν στύση. Η ανθρώπινη κοινωνία βίωσε τα αδιέξοδά τους και τα έκανε εμετό.

Από τότε τραγωδίες τέρμα, έρχονται τώρα στον απόηχό τους οι φάρσες. Οι νοσταλγοί του «επαναστατικού» rock and roll δεν το βάζουν κάτω βέβαια, αλλά υπάρχει ένας διάλογος γύρω από το όραμά τους, που τους έχει διαφύγει. Η επανάσταση έχει νόημα όταν γίνεται από ανθρώπους για ανθρώπους. Όχι από στρατόκαυλους για αρνιά/ανδράποδα. Μια από αυτές τις φθίνουσες φάρσες ζούμε τώρα κι εμείς εδώ, με το δράμα της μεταπολιτευτικής τρομοκρατίας, που ανατροφοδοτείται από τον ριζοσπαστισμό της διαλυόμενης κοινωνίας μας. Και οι τρομοκράτορες δεν αναζητούν συμμαχίες με κάποιους που θέλουν να ανορθώσουν την κοινωνία. Σα να μην τους ενδιαφέρει αυτό. Σα να είναι Νέρωνες που απλώς θέλουν να τη δουν ηδονικά να καίγεται.

Η ελληνική τρομοκρατία ούτε επί 17 Ν (μόνο την «κομπραδόρικη» ΛΜΑΤ έβλεπε…) ούτε και τώρα σκανάρει εμβριθώς την ελληνική δημόσια σφαίρα. Γι αυτούς δεν υπάρχει το άθλιο πελατειακό ιδιωτικό παρακράτος, που πιέζει την οικονομία, γεννάει χρεωκοπίες και διαλύει την κοινωνία μας. Μόνο ιμπεριαλισμός, Μέρκελ, τοκογλύφοι και λοιπές ανεξυριζαυγιτικές παπαρολογίες παίζουν. Όμως, η κοινωνία πονάει από ανεργία, ύφεση, ανέχεια. Το μωρό θέλει γάλα, το παιδί ρούχα, η μάνα αλεύρι και η γριούλα φάρμακα. Και στο βάθος ξέρουν ότι θα χάσουν κι αυτά τα λίγα που τώρα έχουν, αν έρθει «επαναστατική» ανακατωσούρα. Τότε ασφαλώς θα έχουμε πραγματική ανθρωπιστική κρίση, που είναι η χαρά του τρομοκράτορα…

Δεν θέλει και πολλή μόρφωση για να ξέρουμε όλοι ότι η Ιστορία είναι γεμάτη από σωτήρες, που αποφάσισαν να βάλουν βίαια ένα τέλος στην εκάστοτε σήψη, για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Αλλά, πάντα, το τσιμπούρι της βίας δεν ξεκόλλαγε και όλοι αυτοί οι σωτήρες έγιναν τύραννοι, παρά τις καλές αρχικές τους προθέσεις. Το ίδιο θα συμβεί αν ευοδωθούν και οι προσδοκίες των τρομοκρατόρων σήμερα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι απλό. Όταν η όποια σωτηρία επιβάλλεται δια της φωτισμένης βίας, τότε εξασφαλίζεται για πάντα η ανωμαλία, που βολεύει τον σωτήρα εις βάρος της κοινωνίας (κάτι σαν το γύψο του Παπαδόπουλου ένα πράμα).

Έτσι επινοήθηκε η ατελής δημοκρατία, που η υπεροχή της απέναντι στους τέλειους –ισμούς είναι ακριβώς αυτή: ότι είναι ατελής. Άρα και όποια στραβή γίνεται, είναι επιδιορθώσιμη με ευθύνη όλων και όχι με ευθύνη του σωτήρα. Επί πλέον, η ζωή έχει δείξει ότι η σήψη έρχεται ακριβώς όταν δεν (ή υπο-) λειτουργεί η δημοκρατία. Άρα ο επαναστάτης σήμερα προσπαθεί να διευρύνει τη δημοκρατία, όχι να την καταργήσει! Όλοι βλέπουμε τη σήψη σήμερα, αλλά δεν τα σπάμε. Όχι γιατί είμαστε κότες, αλλά γιατί θεωρούμε αντικοινωνικούς αυτούς που τα σπάνε, παρεμποδίζοντας την άρση της σήψης. Τόσο απλό. Να τα λέμε κι αυτά.

Σκοταδισμός, παραλογισμός, φόβος, κουκούλες, κρυφτούλι με κομμένη την ανάσα, κλεισούρα, εσωστρέφεια, μη επικοινωνία, κλειστή κοινωνία, κλειστές ιδεολογίες. Όλα αυτά μέσα στη δημοκρατία (όποια χάλια κι αν έχει) είναι στοιχεία αντεπαναστατικότητας. Αυτά φταίνε και που δεν λειτουργεί η λειψή δημοκρατία μας, οδηγώντας σε χρεωκοπίες, φτώχεια, μιζέρια. Επαναστατικό είναι αυτά να αναιρέσουμε.

Θρυλείται ότι ανάμεσα σε διάφορες κλίκες τρομοκρατών υποβόσκει «εμφύλιος πόλεμος». Όμως είναι εκτός θέματος, αφού κινείται σε επίπεδο μικροαστικών ανταγωνισμών, με μπουνιές, τακουνάκια και δαγκώματα ποδιών. Η αξεπέραστη σύγχυση ταυτότητας, αυτή που θα έπρεπε να τους κάνει να χωρίσουν τα τσανάκια τους, βρίσκεται αλλού. Στην περίεργη αντίφαση, που ματαίως επισημάναμε και πέρσι. Ότι άλλο αντεξουσιαστής και άλλο Μαρξιστής Λενινιστής (Μ-Λ). Και λίγος προβληματισμός δεν βλάπτει.

Τα καλύτερα παιδιά, αφ’ ότου βγήκε εκτός μόδας το χτικιό της πρέζας, εδώ και δεκαετίες πέφτουν με τα μούτρα στο χτικιό της βίας. Τα ευαίσθητα, ανήσυχα, τολμηρά, ατίθασα, ρομαντικά, αμφισβητησιακά και αντισυμβατικά παιδιά. Μια που δεν υπάρχει άλλος τόπος για να δείξουν τον επαναστατημό τους, βυθίζονται στην άγνοια που τροφοδοτεί ο εθνολαϊκός σκοταδισμός της απαίδευτης κοινωνίας μας, με την έχθρα και το μίσος οδηγούς. Μετέρχονται ό, τι πιο ξεπερασμένο και αντιδραστικό κυκλοφορεί στον κόσμο τόσο των ιδεών όσο και της πράξης.

Διαμορφώνεται έτσι ένα τουρλού εντός τους, όπου συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον. Ο τρομοκράτορας είναι και αντεξουσιαστής και ταυτόχρονα βίαιος σταλινικός. Ο Μ-Λ, χωρίς καν να είναι σταλινικός, όταν λάβει την εξουσία, προβλέπει σκλήρυνση των κρατικών δομών, για να μπορέσει να εφαρμόσει το παρανοϊκό «επιστημονικο-σοσιαλιστικό» του πρόγραμμα. Να λοβοτομήσει δηλαδή τους κακούς εγκέφαλους για να τους κάνει καλούς. Έτσι ώστε να προσχωρήσουν μετά οικειοθελώς στο αδύνατον, στην αταξική κοινωνία των τέλειων μη αντιφατικών ανθρώπων (που είναι αδύνατο να υπάρξουν ποτέ). Αλλά ο αντεξουσιαστής, υποτίθεται ότι φρίττει από τις κακίες του κράτους και θέλει να το καταργήσει χτες. Γιατί αυτές στερούν τον άνθρωπο από το κίνητρο της ελεύθερης ολοκληρωμένης είτε ατομικής είτε συλλογικής δημιουργίας.

Και τα δύο μαζί αυτά πώς μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι; Θα ήταν λογικότερο, μια που και οι δυο τους είναι θιασώτες πολύ επιθετικών θρησκευμάτων, ενώ ταυτόχρονα έχουν ακριβώς αντίθετους στόχους, να είναι μεταξύ τους οι χειρότεροι εχθροί. Και όμως, συμμαχούν οι αντεξουσιαστές μαζί με τους σταλινικούς, προτιμησιακά εναντίον των ναζί, παρότι ναζί και σταλινικοί είναι οι ακραιότεροι κρατιστές.

Μπερδεύεστε; Ναι; Οι τρομοκράτορες όμως φαίνεται ότι δεν μπερδεύονται. Ενσωματώνουν στο πλάνο τους τη δίψα γενικά για αίμα και με βάση αυτό το πρόταγμα, γίνονται στην πράξη αντικρατικοί κρατιστές… Μήπως χρειάζονται αναστοχασμό; Να τα λέμε κι αυτά.

Ένας καλός ανοιχτός διάλογος, άνευ όρων και ορίων, θα μπορούσε λοιπόν να αναπτυχθεί περί το εξής τριπλό ζήτημα της τρομοκρατίας. Είναι ακριβές ότι ο υπερκρατικιστικός Μ-Λ πλέον έχει αδυνατίσει δραματικά; Και ότι ο αντικρατικιστικός αντεξουσιαστικός αναρχισμός ουδέποτε στάθηκε σε μαζικά ρεαλιστικά πεδία όρθιος, χωρίς να χάσει τα ελευθεριακά στοιχεία του; Και ότι ο συνδυασμός και των δύο, που είναι το εντελώς εκτρωματικό τούρμπο που προαναφέραμε πλέον δεν νοείται;

Όλα αυτά τα κουσούρια της τρομοκρατίας αναδεικνύονται με διάλογο. Το κράτος μπορεί να αρνείται τη νομιμοποίηση της τρομοκρατίας αποφεύγοντας διάλογο μαζί της. Αλλά με τα «δεν σχολιάζω δηλώσεις τρομοκρατών» ρίχνει νερό στο μύλο τους. Διότι παπαρολογούν, χωρίς όμως να ταπώνονται με επιχειρήματα. Και αυτό η κοινωνία το εισπράττει ως νίκη της τρομοκρατίας. Η διακίνηση ιδεών δεν είναι μόνο καλή για τη δημοκρατία, είναι και κακή για την τρομοκρατία. Και όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η δημοκρατία δεν φοβάται την τρομοκρατία.

Ενώ αντιθέτως η τρομοκρατία φοβάται τη δημοκρατία. Γι αυτό αποφεύγει τα επιχειρήματα προτάσσοντας κουμπούρια.

Όταν λέει ο τρομοκράτορας «όποιος λαός απεμπόλησε τα δικαιώματά του, έχει σβήσει», κάποιος πρέπει να του απαντήσει. Ότι οι Δανοί απεμπόλησαν το δικαίωμά τους στην τυφλή βία και έλυσαν τα προβλήματά τους αλλιώς. Και τώρα ευημερούν. Άρα, είναι πιθανό, να συντρίβονται μόνο οι λαοί που ακολουθούν αυτή την τρομοσυνταγή, που ο εθνολαϊκισμός μας τόσο γουστάρει. Αξίζει να ψαχτεί κι αυτό.

Επιμένουμε να καλούμε τους τρομοκράτορες σε διάλογο. Αν έχουν την παραμικρή αυτοπεποίθηση για τις ιδέες τους, γιατί δεν τις βάζουν σε δοκιμασία διαλόγου; Τι φοβούνται; Μην αποδειχθεί ότι είναι εύκολο, αλλά βλακώδες, να βάζουν όλους τους Άλλους στο ίδιο τσουβάλι; Και ότι κάποιοι Άλλοι, που διαφωνούν μαζί τους, δεν είναι προσκυνημένοι, απλώς πιστεύουν ότι αλλιώς πρέπει να πάρουμε το τιμόνι, για να διαλυθεί ΤΟ Σύστημα; Και μπορεί αυτοί οι Άλλοι να έχουν το δίκιο; Και να είναι οι τρομοκράτορες άθελά τους μέσα ΣΤΟ Σύστημα; Και να φταίει γι αυτό το εθνικό ισλάμ που τους εξέθρεψε και η κλεισούρα της λογικής τους, παρά τις αγνές τους προθέσεις; Ένα βράδυ με βροχή ας τα κουβεντιάσουνε και μεταξύ τους αυτά οι τρομοκράτορες και μετά ας έρθουνε σε δημόσια κουβέντα. Ιδού η Ρόδος, ιδού και ο διάλογος. Με εργαλεία ορθού λόγου, όχι ορθού μίσους.

Υ.Γ. 1

Σχετικά περσινά κείμενα, όπου μπορείτε επίσης να προσφύγετε:

Η τρομοκρατία των αντικρατικών μπάτσων

Η βάση του ρατσισμού της «Αριστεράς»

Δημοκρατία, «Αριστερά» και Δικαιοσύνη

Υ.Γ. 2

Σχετικά με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του κ. Τσίπρα. Μετά (και) τα πολιτικά διαβήματα του Πειραιώς Σεραφείμ, είμαστε όλοι Τσίπρες, ώσπου να ξεχαστεί η ντροπή! Όλος ο σκοταδισμός στην πίστα! Κάποιος να πει στον σεβασμιότατο να αφήσει τα του Καίσαρος, να κατέβει από το μπαλκόνι και, όπισθεν ολοταχώς, να ξανανέβει στον άμβωνα. Έξω το πολιτικό ισλάμ από τα κόμματα!