Η υπόθεση «αστυνομία στον Τζόκερ» αποτελεί -πέρα από όλα τα άλλα- μια ακόμη ήττα της δημοσιογραφίας
-Κινήθηκαν αυτοβούλως οι δύο υπάλληλοι του ΥΠΠΟ και έστειλαν αστυνομία σε σινεμά που έπαιζαν τον «Τζόκερ» για να μαζέψουν ανήλικους;
-Ποιος ξέρει…
-Ισχύει ότι ανταγωνίστρια εταιρεία διανομής ταινιών έβαλε -στο παρασκήνιο- το χεράκι της;
-Ποιος ξέρει…
-Πόσες προσαγωγές έγιναν;
-Ποιος ξέρει…
-Πόση ώρα έμειναν οι έφηβοι στο τμήμα;
-Ποιος ξέρει…
-Επιβλήθηκε πρόστιμο στους αιθουσάρχες;
-Ποιος ξέρει…
-Θα χουν τραβήγματα γονείς για παραμέληση ανηλίκου;
-Ποιος ξέρει…
-Οι αστυνομικοί που πήγαν στα σινεμά δεν ενημέρωσαν τη φυσική ηγεσία της ΕΛΑΣ (που θα ενημέρωνε την πολιτική);
-Ποιος ξέρει…
-Οι υπάλληλοι του ΥΠΠΟ δεν ενημέρωσαν ανωτέρους τους για την πρωτοβουλία τους;
-Ποιος ξέρει…
-Και η ΕΔΕ στο ΥΠΠΟ τι σημαίνει; Θα επιβληθούν κυρώσεις;
-Ποιος ξέρει…
-Ενοχλήθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου;
-Ποιος ξέρει…
-Γιατί υιοθετήθηκε τόσο μαζικά από φίλους της κυβέρνησης μια ανάρτηση στο FB που έλεγε ότι διαζευγμένη μητέρα έστειλε την αστυνομία και πέραν τούτου ουδέν;
-Ποιος ξέρει…
-Γιατί τόσοι πολλοί προσπάθησαν τόσο πολύ να υποστηρίξουν ότι πρόκειται για fake news;
-Ποιος ξέρει…
-Αφού υπάρχει νόμος από το 2010 για «αυστηρώς ακατάλληλες» ταινίες γιατί δεν εφαρμόστηκε ποτέ μέχρι τώρα;
-Ποιος ξέρει…
-Θα ξαναγίνει στο μέλλον κάτι ανάλογο;
-Ποιος ξέρει…
-Με βάση το νόμο του 2010 ή με βάση το νόμο του 1937 κινήθηκε η αστυνομία; Μήπως με βάση ΠΔ του 1991;
-Ποιος ξέρει…
-Κινδυνεύουν οι ανήλικοι από τον «Τζόκερ»;
-Ποιος ξέρει…
-Αν η βία είναι το «αυστηρώς ακατάλληλο» γιατί δεν την «πλήρωσαν» οι Ράμπο ή ο Ταραντίνο;
-Ποιος ξέρει…
-Το θέμα είναι σοβαρό ή όχι;
-Ποιος ξέρει…
-Θα ξεχαστεί ή ξεχάστηκε ήδη;
-Ποιος ξέρει…
-Να γελάς ή να κλαις;
-Ποιος ξέρει…
Ένα συμπέρασμα: Η υπόθεση «αστυνομία στον Τζόκερ» αποτελεί -πέρα από όλα τα άλλα- μια ακόμη ήττα της δημοσιογραφίας. Ένα όργιο φημών, διαρροών, fake news και προπαγάνδας δημιούργησε εικόνα τόσης σύγχυσης ώστε ακόμη και σήμερα, μια εβδομάδα μετά, να χρειάζεται εργώδης προσπάθεια για να βγάλει κανείς άκρη. Τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν μια είδηση, «τι, ποιος, πού, πότε, γιατί», δεν παρουσιάστηκαν τεκμηριωμένα ούτε έγκαιρα ούτε έγκυρα με αποτέλεσμα τα πραγματικά περιστατικά να χάνονται στη σκιά του σχολιασμού τους ο οποίος εξελίχθηκε με ένταση, κάποιες φορές με φανατισμό, άλλες φορές με ανοησία - όπως συνήθως.
Η ενημέρωση είναι τόσο στρατευμένη που η αλήθεια έχει πια ελάχιστη σημασία. Αυτό που καθορίζει τα πράγματα είναι το «ποιος ωφελείται». Ανάλογα με την απάντηση επιλέγεται και η ερώτηση.
Τα περισσότερα ΜΜΕ παρουσίασαν τη φρίκη με το φορτηγό του θανάτου στο Έσσεξ σαν είδηση του αστυνομικού δελτίου. Από χαλαρή έως ανύπαρκτη ήταν η σύνδεση με την άγρια κοινωνική, πολιτική, οικονομική και οικολογική πραγματικότητα που έφερε τα 39 παγωμένα πτώματα μπροστά μας. Και αυτή η αποκρουστική πραγματικότητα είναι κατάλληλη για όλους.
ΥΓ 1: «Ποτέ δεν είναι νωρίς για τη λύπη»… Το νέο βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου, «Οι παράξενες ιστορίες της κυρίας Φι» (εκδόσεις Καστανιώτη), αντιπροσωπεύει, νομίζω, την πιο ώριμη, λογοτεχνικά, στιγμή της. Οι ελεύθεροι συνειρμοί της μητέρας ενός παιδιού που προσπαθεί να το γιατρέψει από την παρατεταμένη θλίψη είναι άλλοτε σπαρακτικά αισιόδοξοι και άλλοτε αναπάντεχα ημιφωτισμένοι. Μπορεί να σε κάνουν να χαμογελάσεις, να δακρύσεις, να ελπίσεις, να πονέσεις, να ξεσπάσεις, να ξεχάσεις, να φωνάξεις, να σιωπήσεις, να ονειροπολήσεις, να αναπολήσεις, να νοσταλγήσεις, να θελήσεις να ξαναδείς το παρελθόν σου, το παρόν σου και το μέλλον μας.
Στο οπισθόφυλλο υπάρχει μια υπέροχη φωτογραφία της Τσαλίκογλου στον Αχέροντα που την τράβηξε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. «Γράφω για να μ’ ερωτευτείς», σημειώνει κάπου η συγγραφέας. Και υπάρχει πολύς έρωτας σ’ αυτό το βιβλίο. Όχι στις μικρές ιστορίες του αλλά στην ιστορία πίσω από τις ιστορίες.
13°
