Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις ενέργειες των κατοίκων των Βρασνών προκειμένου να εμποδίσουν την εγκατάσταση οικογενειών προσφύγων στον τόπο τους
Δεν ξέρω τίποτα για τους Βρασνιώτες και δεν έχω ποτέ μου γνωρίσει κανέναν τους, αλλά έμαθα ότι πλάκωσαν με τις πέτρες ένα λεωφορείο με μετανάστες, ανάμεσα τους και παιδιά, επειδή δεν θέλουν να εγκατασταθούν στην περιοχή τους. Μετά επισκέφθηκα τη σελίδα του πολιτιστικού τους συλλόγου και είδα πως με υπερηφάνεια δηλώνουν γηγενείς (δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό από τη στιγμή που 2.000 χρόνια πριν οι πρόγονοί τους από κάπου μετανάστευσαν) και διευκρινίζουν πως καμία σχέση δεν έχουν με πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία.
Για να μην τους αδικώ, δέχομαι πως το τελευταίο μπορεί να είναι απλώς μια απόπειρα εξήγησης κάποιας πολιτισμικής καθυστέρησης (οι «γηγενείς» αποκαλούσαν «παστρικές» τις γυναίκες από τη Μικρά Ασία επειδή είχαν ανακαλύψει τις αρετές της σωματικής υγιεινής) και λέω να γράψω μόνο για τις πέτρες στα πούλμαν για τις οποίες δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση: έπεσαν στα τζάμια του πούλμαν αφού έφυγαν από τα χέρια κατοίκων των Βρασνών οι οποίοι, παρότι δεν ξέρουν τίποτα για τους ανθρώπους που ήταν μέσα στο πούλμαν, δεν δίστασαν να πετάξουν τις πέτρες τους επειδή οι εμπειρίες τους στο παρελθόν με άλλους μετανάστες (ή αυτά που διαβάζουν στο ίντερνετ) τους κάνουν να μην έχουν καθόλου καλή γνώμη για τους μετανάστες.
Αν ήμουν σαν τους κατοίκους των Βρασνών, θα έπρεπε να κρίνω όλους τους Βρασνιώτες από αυτά τα ελάχιστα που ξέρω γι’ αυτούς και να μαζέψω μερικούς φίλους μου (κατά προτίμηση απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία) και ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε για Βρασνιώτες που πιθανόν να ζουν στην Αθήνα προκειμένου να τους πάρουμε με τις πέτρες. Δεν θα τους ξέρουμε, δεν θα ξέρουμε τι άνθρωποι είναι, αλλά αυτά που είδαμε κι αυτά που μάθαμε για τα Βρασνά είναι αρκετά για να ξέρουμε ότι δεν τους θέλουμε κοντά μας. Ας πάνε πίσω στο χωριό τους να περηφανεύονται μεταξύ τους που άργησαν να μάθουν το λουτρό και το πλύσιμο των χεριών.
Αλλά δεν είμαι σαν τους κατοίκους των Βρασνών. Και ξέρω ότι αν κάποιοι από αυτούς διαβάζουν αυτό το «και μπράβο τους» μπορεί να αισθάνονται αδικημένοι. Και ίσως τώρα να συνειδητοποιούν πόσο αδικημένοι μπορεί να αισθάνονται και οι μετανάστες που έγιναν στόχος για τις πέτρες τους.
Καταλαβαίνω πολύ καλά τη δυσπιστία όλων των Ελλήνων απέναντι στο κράτος. Κι εγώ, πλην της φέτας, δεν εμπιστεύομαι τίποτα που έχει κατασκευαστεί, εγκριθεί από Έλληνες και Έλληνες είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία του. Καταλαβαίνω πως οι διαβεβαιώσεις κυβερνήσεων εκλεγμένων από Έλληνες δεν είναι εύκολο να γίνουν πιστευτές. Επίσης καταλαβαίνω πως κανείς δεν θέλει κοντά του τη δυστυχία και όσα αυτή μπορεί να κουβαλάει μαζί της, όταν οι διαχειριστές της δυστυχίας αυτής είναι υπηρεσίες ελληνικές.
Αλλά για όλα αυτά δεν φταίνε οι άνθρωποι που έφαγαν τις πέτρες. Φταίνε οι άνθρωποι που τις έριξαν. Φταίνε οι Βρασνιώτες, που μαζί με μερικά εκατομμύρια γηγενών, αντιστέκονται πολύ αποτελεσματικά εδώ και πολλές δεκετίες (περίπου 20) στην επιβολή και την τήρηση κανόνων. Φταίνε εκείνοι οι Έλληνες που γελάνε με τη σχολαστικότητα, την τυπικότητα, την οργάνωση και την ανελαστικότητα των κουτόφραγκων και μετά διαμαρτύρονται επειδή δεν εμπιστεύονται το κράτος τους και τις δομές του.
Προτείνω λοιπόν στους Βρασνιώτες και στους υπόλοιπους «γηγενείς» (δηλαδή σε ανθρώπους που απλώς οι πρόγονοί τους μετανάστευσαν στον ελλαδικό χώρο παλαιότερα) που βράζει το αίμα τους, να αφήσουν τις πέτρες κάτω ή αν θέλουν σώνει και καλά να τις πετάξουν, να το κάνουν σε όσους αντιστέκονται και σαμποτάρουν τους κανόνες. Σε όσους εμποδίζουν τη χώρα να αποκτήσει τη συνέπεια, την οργάνωση και την τυπικότητα που δεν θα δικαιολογεί καμία δυσπιστία. Και νομίζω πως μια καλή ιδέα είναι να αρχίσουν από τους καθρέφτες τους. Και μπράβο τους.
20°
