Είχα την υπομονή να μελετήσω τόσο το συνοδευτικό γράμμα, όσο και το απομαγνητοφωνημένο κείμενο του βίντεο που απεύθυνε προς όλους μας ο δραπέτης κ. Χριστόδουλος Ξηρός. Έχω τη γνώμη ότι τα κύρια χαρακτηριστικά του λόγου του, όπως τα σημειώνω από μερικές πρώτες σκέψεις, είναι τα εξής:
• Μεσιανισμός - μεγαλομανία. Εμφανίζεται σαν ο σωτήρας που θα ξεκινήσει τη διαδικασία της κοινωνικής απελευθέρωσης. Δέσμιος του μύθου της 17 Νοέμβρη, θεωρεί ότι όλοι οι «κακοί» τον φοβούνται και τώρα θα τον τρέμουν, ενώ ο ίδιος είναι (πάλι) το τιμωρό χέρι της κοινωνίας. Χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό, ενώ δεν είναι παρά ένας κρυμένος άνθρωπος
• Αυτομυθοποίηση. Θα μπορούσε να επαναπαυτεί στις δάφνες της ιστορίας του, γράφει, αλλά είπε, λόγω της κατάστασης, να δραπετεύσει και να σώσει την κοινωνία.
• Εθνικισμός. Αναφορές στον Αριστοτέλη (αν είναι αληθινό το απόσπασμα, αμφιβάλλω), θαυμασμός για το μεγαλομανή Μέγα Αλέξανδρο και ειδικά επειδή κατέστρεψε το γόρδιο δεσμό, πολιτισμικό μνημείο αιώνων. Πίσω του ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Βελουχιώτης. Η Κύπρος και το Αιγαίο περιλαμβάνονται συνολικά στον ελληνικό χώρο. Οι ξένοι (Γερμανοί και Αμερικανοί) ξύπνησαν μια ωραία πρωί και είπαν: «Τώρα θα τσακίσουμε την Ελλάδα». Τι διαφορά έχει από τη λεγόμενη δήλωση Κίσινγκερ; Κι ενώ έχει στο τέλος πλήρες πολιτικό πρόγραμμα, λέξη δεν λέει για μείωση εξοπλισμών.
• Ακροδεξιός λόγος. Ενδεικτικά, οι «προδότες» πάνε κι έρχονται, το ίδιο και το «Θάνατος στους προδότες». Σαν να διαβάζεις Χρυσή Αυγή ή Ανεξάρτητους Έλληνες.
• Θρησκευτικότητα. Σαν παπαδοπαίδι που είναι, εφαρμόζει πλήρως την ευαγγελική ηλιθιότητα «Ο μη ών μετ’ εμού, κατ’ εμού εστίν» (Μαθαίος Ε, ιβ 30), τη βάση κάθε φασισμού της Δεξιάς ή της Αριστεράς. «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου» (λόγια του Χριστού). Ενώ προτείνει ένα πλήρες πολιτικό πρόγραμμα, δεν λέει λέξη για χωρισμό κράτους-εκκλησίας. Χρησιμοποεί το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» του Γληνού (ένα βιβλίο τουλάχιστον αμφιλεγόμενο, με πλήθος εθνικιστικά και φαλλοκρατικά στοιχεία) σαν ευαγγέλιο, και αναφέρεται στο ίδιο το ΕΑΜ όπως οι χριστιανοί στους μάρτυρές τους.
• Θεοποίηση της βίας. Τα κείμενα είναι γεμάτα απειλές, φανερές και συγκαλυμμένες (όταν έφτασα τις 20, έπαψα να μετράω), έτσι ώστε η φράση «Δεν είμαστε οπαδοί της βίας» να είναι καλαμπούρι. Έχει σκεφτεί ποτέ άραγε ο κ. Ξηρός πόση ευθύνη έχει αυτός και οι όμοιοί του επειδή, οδηγώντας στη συνεχή διάχυση της βίας, με έργα και με προκηρύξεις, συμβάλανε στο να γεννηθεί η Χρυσή Αυγή; Η οποία δεν είναι ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη από τους ίδιους. Αναφέρεται στη δολοφονία Φύσσα ο κ. Ξηρός. Ποια διαφορά έχει από τη δολοφονια Μπακογιάννη; Μήπως μάλιστα η δική τους ήταν χειρότερη, γιατί περιλάμβανε και μακροχρόνια προεμελέτη; Μήπως, ο κ. Ξηρός είναι κάτι παραπάνω από Ρουπακιάς εις εξαπλούν;
• Λαϊκισμός. Ο λαός ως συνολική έννοια θεοποιείται. Η 17 Νοέμβρη εκφράζει το λαό. Ο ίδιος εκφράζει τη 17 Νοέμβρη. Επομένως ο ίδιος εκφράζει το λαό. Ο λαός δεν φταίει για τίποτα, μόνο οι κακοί ξένοι φταίνε για όλα. Κι όμως, ο ίδιος ο κ. Ξηρός είχε πάρει ένα από τα πολλά δάνεια που δίνονταν τότε στον «ανεύθυνο» λαό (50.000 για να φτιάξει οργανοποιείο στο χωριό του…)
• Μανιχαϊσμός. Αδυνατεί να καταλάβει τις πολιτικές αποχρώσεις. Όποιος δεν είναι με τη 17 Νοέμβρη είναι ή πουλημένος στην εξουσία ή εξουσιαστής ο ίδιος. Η μεγάλη "πλάκα" είναι με τη Χρυσή Αυγή, που, προκειμένου να τη χτυπήσει, τη χρεώνει στους φιλομνημονιακούς. Αδυνατεί να καταλάβει ότι η σημερινή Ακροδεξιά (Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες) είναι τόσο αντιμνημονιακοί, όσο και ο ίδιος. Αδυνατεί να καταλάβει ότι το μνημόνιο οδήγησε σε ανακατατάξεις όλο το πολιτικό σκηνικό. Όλα χωρίζονται σε μαύρο-άσπρο (για να είμαι δίκαιος, βέβαια, αυτό δεν ισχύει μόνο για τον κ. Ξηρό, αλλά για όλους τους κοσμοδιορθωτές Δεξιάς και Αριστεράς). Το ότι κάποιοι από μας το σκεφτόμαστε, δεν διαλέγουμε στρατόπεδο, δεν ισχύει για τον κ. Ξηρό. Μεσαίος χώρος δεν υπάρχει. Σάμπως το ίδιο δεν μας λένε κι οι χρυσαυγίτες, οι επίσημοι σταλινικοί και οι επίγονοι του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου;
• Θρασυδειλία. Ενώ ήταν ο αρχιεκτελεστής της 17 Νοέμβρη, αρχικά δεν παραδεχόταν ότι ήταν καν μέλος της, αντίθετα π.χ. με τον κ. Δημήτρη Κουφοντίνα- και τώρα προαναγγέλλει τώρα τα ίδια. Δηλαδή Γιάννης επιλέγει το στόχο του, Γιάννης δικάζει, Γιάννης καταδικάζει και Γιάννης εκτελεί. Όλα αυτά βέβαια μυστικά, πισώπλατα, με χωσιά, οπλισμένος εναντίον άοπλου, υποψιασμένος ενατίον ανυποψίστου, όπως οι πολιτικοί του πρόγονοι της ΟΠΛΑ. Ποτέ στα ίσα, ποτέ σε ισότιμη μάχη
• Υπερβολή - Ψευδολογία. Μαζί με πολλά υπαρκτά στοιχεία (γιατί αν τα κείμενα λέγανε 100% αρλούμπες δεν θα είχαν καμιά απήχηση), ανακατεύονται και πολλές υπερβολές και ψευδολογίες, που όμως θεωρούνται κοινός τόπος (και όχι μόνο από τους Ξηρούς). Παράδειγμα: οι δήθεν «χιλιάδες αυτοκτονίες» λόγω της κρίσης. Ή οι «δεκάδες χιλιάδες νεκροί της Αριστεράς» την εποχή της Βαϊμάρης, κατά τον αντιναζιστικό αγώνα.
• Βολονταρισμός. Θεωρεί ότι η πραγματικότητα που έχει στο κεφάλι του ισχύει συνολικά για την κοινωνία, ταυτίζει την επιθυμία του με την πραγματικότητα. Βέβαια αυτό λίγο πολύ ισχύει για όλους όσους είναι εγκλωβισμένοι σε κομματικούς - οργανωσιακούς μικρόκοσμους, είναι μια επιθυμία που θεωρείται πραγματικότητα.
• Στρατοκαυλίτιδα. Αν και κοροϊδεύει τους στρατόκαυλους, δεν υποπτεύεται ότι κι ο ίδιος τέτοιος είναι: θεοποιεί τη βια, φωτογραφίζεται με όπλα, κραδαίνει κουμπούρια, είναι εκδικητής κουμπουροφόρος, "βρονταει το ντουφέκι", γράφει. Και έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν είναι το θέμα η κρίση: στο κάτω κάτω, αυτοί είχαν αρχίσει να σκοτώνουν από το 1975.
• Θυματοποίηση. Εννοώ το σύνολο των μίντια και των δημοσιογράφων (και οι περισσότεροι απ’ όσους αναφέρει ονομαστικά) είναι αντιμημονιακοί,, αυτός τους βαφτίζει φιλομνημονιακούς, ώστε να μπορέσει να τους απειλήσει. Διαλέγοντας τη μερικά του θύματος, επιλέγοντας μια παραλλαγή της συνήθους θυματοποίησης, παριστάνει πως δεν ξέρει ότι η κυρίαρχη τάση στην ελληνική κοινωνία και στα μίντια είναι σαφέστατα η αντιμνημονιακή, τουλάχιστον την τελευταία διετία. Ότι καθεστωτικό και λαϊκίστικο, πλέον, είναι να είσαι κατά του μνημονίου, όχι υπέρ, ούτε ενδιάμεσος και διερωτώμενος. Η τελευταία φορά που θυμάμαι τέτοια προκλητική αντιστροφή ήταν όταν ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος διαπίστωνε ότι απειλείται και δήλωνε αποφασισμένος να μαρτυρήσει όπως οι μάρτυρες της θρησκείας του, ενώ κανείς και τίποτα δεν τον απειλούσε – αντίθετα, αυτός και οι δικοί του απειλούσαν τους άλλους.
• Φανατισμός. Λέξη για τους τόσους δολοφονημένους, καμιά αυτοδιερώτηση για την πορεία του(ς), καμιά αυτοκριτική. Απόλυτη και αταλάντευτη προσήλωση στην Ιδέα, που στην περίπτωσή μας είναι η τρέλα του μεγαλείου ότι εκφράζει, μέσω της βίας, το λαό. Μεταφυσική κατάσταση, που εντείνεται από τον εγκλεισμό του δραπέτη ο οποίος φαντασιώνεται τον εαυτό του σαν κρυμένο αγωνιστή του ΚΚΕ το ’40 ή το ’50, που όμως ταυτόχρονα ανήκει στην ΟΠΛΑ.
• Φαλλοκρατία. Τα «γαμήσια» και οι «πούτσοι» πάνε κι έρχονται στο κείμενό του. Πολλή ανδροκρατία, ρε φίλε, όπως ακριβώς και στο προαναφερθέν βιβλίο του μέντορά του, του Δημήτρη Γληνού, που δίνει οδηγίες στους Έλληνες άντρες πώς να μαζεύουν τις γυναίκες (συζύγους, κόρες, αδερφές) για να μην πηγαίνουν με τους Γερμανούςκαι Ιταλούς που τις γεμίζουν σύφιλη (η οποία δεν υπήρχε, ως γνωστόν, στην προπολεμική Ελλάδα), απειλώντας τες μάλιστα μεταπολεμικά ότι θα χαραχτεί «ανεξίτηλα» στα μάγουλά τους ένα «κεφαλαίο Π (πόρνη, προδότρα).»
• Προφητικότητα - ενορατικότητα. Οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν πόλεμο. Το σύστημα καταρρέει. Η Ελλάδα κινδυνεύει. Προφητείες και ενοράσεις κατευθείαν από τον Παΐσιο και τον Κοσμά (πάλι η θεουσική παράδοση!), τόσο γενικές ώστε κάποτε να επιβεβαιώνονται. Όπως το ΚΚΕ, που μιλάει εδώ και δεκαετίες για «κρίση». Ε, ήρθε, τη ζούμε. Μα κι όταν θα φύγει, το ΚΚΕ πάλι για κρίση θα μιλάει. Αυτό δεν σημαίνει ότι η προφητεία επαληθεύεται.
Αυτά για τα γνωρίσματα.
Είχα γράψει πριν λίγα χρόνια ένα μυθιστόρημα, που λέγεται «Στρατιώτης του Χριστού» (εκδόσεις «Γνώσεις»), στο οποίο ο θρησκειομανής ήρωάς μου, ονόματι Συμεών Συντυχάκης, δολοφονεί τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, επειδή ο τελευταίος είχε αφαιρέσει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, πιστεύοντας όμως ταυτόχρονα ότι με τη δολοφονία γίνεται ο εμβρυουλκός της ιστορίας, γιατί ξεκινάει μια διαδικασία στο τέλος της οποίας θα έρθει η Δευτέρα Παρουσία και η σωτηρία. Αυτόν τον ήρωά μου θυμήθηκα τώρα. Μόνο που αυτή τη φορά είναι υπαρκτό πρόσωπο και λέγεται Χριστόδουλος Ξηρός. Χριστόδουλος, δηλαδή δούλος του Χριστού. Και, φυσικά, φανατικά θρησκευόμενος. Μια θρησκεία, στην περίπτωσή μας ο περιθωριακός σταλινισμός, βρίσκεται πάντα στις ρίζες της πολιτικής εμμονικότητας.
Το ότι σκότωσε έξι ανύποπτους ανθρώπους δεν ήταν κάτι δύσκολο, ζώντας στο σκοτάδι της παρανομίας και σχεδιάζοντας φόνους. Το να μείνεις στην κοινωνία, να εργάζεσαι στο φως της μέρας και να παλεύεις με αξιοπρέπεια, αυτό είναι το δύσκολο.
Τώρα απειλεί: «Ραβδί και φτύσιµο πρώτα-πρώτα σε υπουργούς - βουλευτές - πολιτευτές, σε συνδικαλιστές και δηµοσιογράφους. Στους φορατζήδες, στους µπάτσους, στους σεκιουριτάδες, στους ελεγκτές, στους προπαγανδιστές του εχθρού, στους εµπόρους ναρκωτικών, στους εισπράκτορες και σε κάθε πληρωµένο τσανάκι των τραπεζών και του κράτους… Κανένα έλεος στους πολιτικούς, στους συνεργάτες και στους προπαγανδιστές του εχθρού, δηµοσιογράφους, διανοούµενους και λοιπές σαπιοκοιλιές». Απειλεί την ακεραιότητα και τη ζωή πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, τους οποίους προκαταδικάζει κατά τα γούστα του. Άραγε ο κ. Ξηρός πόσους θα μπορέσει να σκοτώσει τώρα;
Ή μήπως φαντάζεται ότι ο φόβος θα κλείσει τα στόματα όλων των δυνητικών στόχων του; Το αντίθετο θα συμβεί. Η κοινωνία θα απομονώσει την τρομοκρατία. Και, δυστυχώς, αυτό θα γίνει σε βάρος της δημοκρατίας: τα μέτρα ασφαλείας θα σκληρύνουν. Και –ίσως το χειρότερο– ένα λογικό και ανθρωπιστικό μέτρο, η προσωρινή άδεια αποφυλάκισης, θα βρεθεί σε κίνδυνο, από τα συνδυασμένα πυρά του κ. Ξηρού (μεγάλη «εξυπνάδα» ή απόδραση, κι ακόμα μεγαλύτερη τα απειλητικά μηνύματα) και της Άκρας Δεξιάς, για την οποία κάθε μείωση δημοκρατίας είναι ένεση ζωής.
Υ.Γ. 1 Αν τυχόν κανείς γοητεύεται από το λόγο του κ. Ξηρού, του/της προτείνω να διαβάσει δυο βιβλία. Πρώτο, το «Σταλινισμός, η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία» (εκδόσεις «Άγρα») των Νίκου Μπελογιάννη (ναι, γιου και συνονόματου του γνωστού Μπελογιάννη) – Αγγελικής Κώττη. Δεύτερο, «Η βία στην ελληνική κοινωνία» του Δημήτρη Ψυχογιού (εκδόσεις «Επίκεντρο»).
Υ.Γ. 2 Ο «εγκέφαλός» της 17 Νοέμβρη κ. Αλέξανδρος Γιωτόπουλος λέει ότι η Αντιτρομοκρατική, η ΕΥΠ, η κυβέρνηση και η CIA άφησαν τον κ. Ξηρό να δραπετεύσετε. Δηλαδή λένε τον κ. Ξηρό πράκτορα, κάτι χειρότερο από προδότη. Τι θα κάνει τώρα ο κ. Ξηρός; Θα σκοτώσει και τον κ. Γιωτόπουλο στη φυλακή;
11°
