Πανέτοιμοι για την καταστροφή

Ψηλά το κεφάλι, ηττημένοι σύντροφοι. H αυτομαστίγωση δεν σας ταιριάζει. Αφήστε αυτά τα «δεν ξέραμε, ήμασταν νέοι και άπειροι, τα προβλήματα ήταν δύσκολα, δεν ήμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε και δεν προλάβαμε». Θυμίζουν σχολιαρόπαιδα που λένε στη δασκάλα «δεν διαβάσαμε, γιατί είχαμε προβλήματα στο σπίτι» ή «δεν προλάβαμε να κάνουμε την εργασία, γιατί πόναγε η κοιλίτσα μας». Δεν σας ταιριάζουν τέτοιες δικαιολογίες.

Ούτε τα «είχαμε αυταπάτες», «κάναμε λάθη αλλά όχι από πρόθεση», «δεν έπρεπε να ρίξουμε την κυβέρνηση», ή «δεν έπρεπε να εμπιστευτούμε τον Γιάνη». Θυμίζουν τα ποδοσφαιρικά «ήταν χέρι, αλλά δεν ήταν τεντωμένο», «για την μπάλα πήγαινα, κύριε διαιτητά, και όχι για τα πόδια του Σαμαρά», ή «δεν έπρεπε να εμπιστευτούμε τον Βαρούφ στην κορυφή της επίθεσης, γιατί ήταν ντεφορμέ». Οι υπεκφυγές δεν αξίζουν και δεν τιμούν την Αριστερά των κινημάτων και των αγώνων. Θυμίζουν πολύ τη μίρλα για την παράδοση των όπλων, το δεύτερο αντάρτικο και άλλα τέτοια αιματηρά που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.

Και ξέρατε πολύ καλά τι κάνατε και έτοιμοι ήσασταν. Πανέτοιμοι θa ’λεγα, αλλά για την καταστροφή. Απλώς δεν την ολοκληρώσατε.

Αλλιώς τι νόημα είχε η εμβληματική φράση «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν», που σφράγισε όλη την προεκλογική πορεία μέχρι το 2015. Ή εκείνο το υπόρρητο πλην όμως απειλητικό, «το νόμισμα δεν είναι ταμπού». Για να μην πιάσουμε το διχαστικό δημοψήφισμα σε ένα δίλημμα που είχε ήδη ακυρωθεί. Εξάλλου το asset του κόμματος, η μεταγραφή αεροδρομίου, ο μέγας οικονομολόγος, τον Σεπτέμβριο του ’14, προέτρεπε τον αρχηγό του να υποσχεθεί στους Έλληνες μόνο δύο πράγματα. «Αίμα και δάκρυα». Ό,τι δηλαδή ζητούσε το 1939 ο Τσώρτσιλ από τους συμπολίτες του εν μέσω πολέμου. Και η πατρίδα δάκρυσε και μάτωσε, αλλά ευτυχώς δεν κατέληξε. Γιατί είχε άγιο που λέει και ο φίλος μου ο Σάκης.

Κατανοητό το ότι δεν είχατε εμπειρία διακυβέρνησης ή έστω διεύθυνσης μιας μικρής προσωπικής επιχείρησης. Κατανοητό ότι για, κάποιους από σας, η μισθωτή εργασία δεν ήταν στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων τους. Ακόμα πιο κατανοητό για ένα κομμουνιστικό ριζοσπαστικό κόμμα ότι ψάχνατε νυχτιάτικα τυπογραφείο στη Ρωσία να σας τυπώσει νέες δραχμές. Γιατί δεν μπορεί να μην ξέρατε. Κάποιος περαστικός, ένας κλητήρας, ένας ταξιτζής θα σας προϊδέασε ότι πάτε να σκοτώσετε τη χώρα σας χωρίς κανένα λόγο. Μια χώρα που όταν αναλάβατε ήταν κοντά στην έξοδο από τα μνημόνια και είπατε να αρχίσετε τις «ταρζανιές», για να τη χώσετε παρά μέσα. Χωρίς κανένα λόγο;

Προφανώς με λόγο και μάλιστα σοβαρό. Δεν έχετε το ακαταλόγιστο, μην τρελαθούμε. Και ο λόγος είναι η «αστική δημοκρατία». Ο απόλυτος εχθρός στο φαντασιακό της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν δεν την ρίξουμε τώρα εν μέσω κρίσης με τα πλήθη να χορεύουν στις πλατείες, δεν θα τη ρίξουμε ποτέ. Την εποχή εκείνη στις οργανώσεις του κόμματος οι συζητήσεις επικεντρώνονταν στο αν «θα πάμε αμέσως για σοσιαλισμό ή θα ακολουθήσουμε τη θεωρία των σταδίων». Τα άκουγε αυτά και ο δεξιός συνεταίρος, δεν τα έπιανε ακριβώς, αλλά κάτι καταλάβαινε και γι’ αυτό μας καθησύχαζε ότι ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, ή ήταν έτοιμος να αρχίσει την παραγωγή φαρμάκων. Κι εμείς κοιμόμασταν ανήσυχοι. Γι’ αυτό και τα θυμόμαστε ακόμα. Ό,τι είχατε διαβάσει ή μισοδιαβάσει σε όλους τους τσελεμεντέδες της επανάστασης και του ειρηνικού περάσματος στον άλλο κόσμο που είναι εφικτός είχε έρθει η ώρα να τα κάνετε πράξη. Και το επιχειρήσατε. Γιατί ξέρατε ότι το κλίμα στην Ευρώπη ήταν εχθρικό για τα ελληνικά κόλπα. Ξέρατε ότι η μπλόφα του εκβιασμού δεν είχε καμιά τύχη, μιας και η ΕΕ το 2015 ήταν πλέον πανέτοιμη. Μέχρι και για τη διαφυγή των τουριστών από την Ελλάδα είχε σχέδιο. Πάρτε τόσα και φύγετε σας έλεγαν. Αλλά το φτάσατε μέχρι την άκρη του γκρεμού ταλαντευόμενοι όχι πάνω στην υπογραφή ή μη του μνημονίου, αλλά στο τινάζουμε ή όχι την «αστική δημοκρατία» στον αέρα.

Και ευτυχώς διαλέξατε να υπογράψετε ένα επώδυνο και αχρείαστο μνημόνιο, που δυστυχώς εσείς προκαλέσατε. Αφού χρειάστηκε η παρέμβαση ή η απειλή των ισχυρών όλου του κόσμου για να συγκατανεύσετε. Άρα ξέρατε πολύ καλά τους κινδύνους που εκθέτατε την πατρίδα σας και τα ρίσκα που παίρνατε. Το σχέδιο σας υπηρετούσατε και κακά κάνατε. Μέχρι που κάποιος κώλωσε και έκανε την κωλοτούμπα. Ευτυχώς. Κάποιοι δικοί σας και ένα μέρος των Ελλήνων πολιτών αυτήν την τούμπα δεν θα σας τη συγχωρήσει ποτέ. Είναι αυτοί που κάποτε σας φιλούσαν το χέρι και τώρα σας γιουχάρουν. Βλέπετε ήθελαν αίμα και δάκρυα. Όχι τα δικά τους, των άλλων.

Ο πραγματικός σοσιαλισμός είναι το όνειρο του κάθε εξουσιολάγνου. Δυστυχώς γι’ αυτόν έχει φτώχεια και βία, δυο πράγματα που κουμαντάρονται δύσκολα, ειδικά στη σημερινή Ευρώπη. Αντιθέτως ο δικός μας, ο ντεμέκ σοσιαλισμός με τα λεφτά των άλλων, προϋποθέτει «αστική δημοκρατία». Εδώ ακριβώς είναι που τη γλιτώσαμε. Ελάχιστοι από τους επαναστάτες ήταν διατεθειμένοι να χάσουν την καλοπέρασή τους και έτσι πήγαν τα πάσα τους και αντάλλαξαν τα δύσκολα με τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης. Καθόλου άσχημα. Όσο για τους πολίτες, λίγοι είναι αυτοί που κατάλαβαν τι ακριβώς παίχτηκε εκείνες τις μέρες. Γι’ αυτό πρέπει να ερχόμαστε ξανά και ξανά στο ίδιο θέμα. Μπας και καταλάβουν.

Η πορεία μπορεί να άλλαξε, η άμεση πτώχευση μπορεί να απεφεύχθη, αλλά η ηδονή της επαναστατικής καταστροφής χτυπούσε κόκκινα και παρήγαγε πολιτική. Ο επαναστάτης πρέπει να ελίσσεται σαν το ψάρι στο νερό έλεγε ο σύντροφος Μάο. Έχουμε την κυβέρνηση και πρέπει να πάρουμε και την εξουσία. Πώς; Μα καταστρέφοντας τις υποδομές και το εποικοδόμημα του αστικού καθεστώτος. Θυμάστε που προτρέπατε τους πολίτες έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ να μην πληρώνουν τους λογαριασμούς και τα χρέη τους μέχρι οι Σαμαροβενιζέλοι να καταρρεύσουν; Τυχαία 60.000 άνθρωποι, που δεν είναι φτωχοί, χρωστούν σήμερα 800 εκατ. ευρώ στην ημιθανή ΔΕΗ;

Θυμάστε που απειλούσατε τους CEO πολυεθνικών εταιριών ότι θα χάσουν τα λεφτά τους αν επενδύσουν στην Ελλάδα, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς εθνικοποιήσεις; Για να μην πιάσουμε αρχαιολογία, οικολογία και δικαστήρια, που αποθάρρυναν κάθε επίδοξο επενδυτή. Τι άλλο από προσπάθειες καταστροφής ήταν όλες αυτές οι επαναστατικές υστερίες; Τι άλλο από προτροπή στα παιδιά μας να τα μαζεύουν και να την κάνουν για άλλες πολιτείες; Υστερίες τις οποίες φυσικά ήταν αδύνατο να μαζέψετε όταν κάποτε καταλάβατε ότι χρειάζεστε και κάποια θετικά για να χρυσώσετε το χάπι στα χάπατα, πηγαίνοντας στις εκλογές του '19. Όταν είπατε να κάνετε την περίφημη στροφή στη λογική. Και αν την πιστεύατε, χαλάλι. Αλλά δεν…

Αλλά η «αστική δημοκρατία» δεν πέφτει μόνο με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Θέλει χτυπήματα και ψηλά. Παιδεία και ασφάλεια είναι δυο καίρια σημεία και πρέπει να τα χτυπάς με επιμονή. Δημιουργούν στο πόπολο μια καθολική αίσθηση απαξίωσης, φτιάχνουν κλίμα έκπτωσης, εξανεμίζουν την προσδοκία. Απλώνουν έναν φόβο που δουλεύει υποδόρια πάνω στο κοινωνικό σώμα και το παγώνει.        

Στον υπαρκτό μπορεί να πεινούσαν, αλλά την παιδεία και την αριστεία τις είχαν περί πολλού. Τα ονόματα των πρώτων κάθε χρονιάς γράφονταν με χρυσά γράμματα στις εισόδους των σχολείων. Γι’ αυτό και πήγαν πρώτοι στο διάστημα. Εξάλλου αποκλεισμένοι στη δική τους «ήπειρο» έπρεπε να είναι ικανοί να φτιάχνουν τα πάντα μόνοι τους. Οι δικοί μας κακοί αντιγραφείς που μάσησαν και κακοχώνεψαν τις γραφές του γαλλικού στρουκτουραλισμού, είπαν να καταστρέψουν τη δυτική παιδεία με τη μέθοδο της ήσσονος προσπάθειας, της χαλάρωσης και του «δώσε πτυχία στον λαό». Δεν ήθελε και πολύ. Μετά τη μεταπολίτευση η ιδεολογία της εκπαιδευτικής αποδόμησης έγινε κτήμα όλων, αριστερών, δεξιών και κεντρώων. Και πολλοί από τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων τη λάτρεψαν, μιας και τους βόλευε. Έκρυβε την ασχετοσύνη ή την ιδιοτέλεια με ένα πολιτικά ορθό περιτύλιγμα μαθητοπατερισμού.

Και έτσι τρεις υπουργοί βγαλμένοι από τα σπλάχνα της ανανεωτικής αριστεράς ανέλαβαν να ολοκληρώσουν την καταστροφή της ελληνικής εκπαίδευσης. Δυο πράγματα τους ενοχλούσαν περισσότερο. Η συνάφεια του ελληνικού πανεπιστήμιου με το ευρωπαϊκό, δυτικό κεκτημένο και η αριστεία. Και προσπάθησαν να τα καταστρέψουν ανατρέποντας τους νόμους της προηγούμενης περιόδου. Τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία, το Νέο Λύκειο και τα Συμβούλια Διοίκησης πλήρωσαν τη νύφη. Με τη σιωπηρή συμφωνία της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Πώς αλλιώς;

Με την ασφάλεια τα πράγματα ήταν πιο άγρια, μιας και εδώ ο φόβος παράγει τη δική του πολιτική, πέρα από προθέσεις. Οι άξονες ήταν δύο. Ανοίγουμε τις φυλακές να βγει έξω ο σκληρός ποινικός, να πιάσει πάλι την τέχνη του και αποσύρουμε την αστυνομία από τον δρόμο, ώστε να εμπεδώνεται το κλίμα απειλής που κλονίζει συθέμελα τη Δημοκρατία. Το να λυμαίνονται την περιοχή της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου συμμορίες αλλοδαπών ληστεύοντας ντόπιους και τουρίστες δεν είναι θέμα ποινικό, είναι πολιτικό. Το να συλλαμβάνονται και να αφήνονται ελεύθεροι μέχρι να πετάξουν το παιδί από τον βράχο δεν είναι δικαστικό, είναι εξόχως πολιτικό.

Το να μετατρέπονται το προαύλιο της ΑΣΣΟΕ, το Πεδίο του Άρεως και οι γύρω δρόμοι σε παζάρι σάρκας, πρέζας και λαθραίων, ή το να καθίσταται η περιοχή των Εξαρχείων «άβατη» είναι θέματα πολιτικά και πραγματώθηκαν με πολιτικές προθέσεις. Όλα αυτά άφησαν αποτύπωμα στην κοινωνία που καμιά κανονικότητα και καμιά ανάπτυξη δεν θα τα σβήσει εύκολα. Ειδικά όταν ως αντιπολίτευση συνεχίζετε να τα υπερασπίζεστε μετά λόγου γνώσεως.

Δεν ήσασταν μόνο εσείς έτοιμοι από καιρό. Δεν ξέρατε μόνο εσείς. Ήξεραν και οι πολίτες. Η οικονομική κρίση ανέδειξε τη βαθιά πολιτισμική κρίση μιας ημιμαθούς κοινωνίας που φθάρθηκε και ξευτελίστηκε από τη δανεική ευημερία και, όταν ένιωσε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, μίσησε και τον εαυτό της. Διχάστηκε, παραδόθηκε στους ψεύτες, αποθέωσε τους λαοπλάνους και έψαξε μετά μανίας την αυτοκαταστροφή της με χορούς και πανηγύρια στην πλατεία Συντάγματος. Τελικά όλοι ξέρανε, όλοι ήταν έτοιμοι και κανείς αθώος.

Σήμερα ακούω τους χτεσινούς σας ψηφοφόρους να αναρωτιούνται, «μα είναι αυτή αριστερά»; Υπονοούν ότι, αν ήσασταν αριστερά, θα είχατε καταστρέψει τη χώρα ολοσχερώς. Και αυτό είναι δικό σας έργο. Είναι το έργο σας.