Ποια αριστερά λοιπόν;

Στη μικροπολιτική επαρχιώτικη εσωστρέφεια της συζήτησης περί αθεΐας και εκκλησίας, όταν ο ένας λοξοκοιτάει (για πολλοστή φορά) τη θρησκοληψία και τον εθνικισμό που τροφοδότησε τη Χρυσή Αυγή, αναζητάς την εναλλακτική. Η «εναλλακτική» όμως φιλάει σταυρούς πια, για να μην τα «χαλάσει» με την εκκλησία. Ακριβώς όπως το λαϊκό ΠΑΣΟΚ, 30 χρόνια πριν.

Αναζητώντας λοιπόν την αριστερά που θα έπρεπε να είχαμε (όπως άλλωστε θα έπρεπε να είχαμε και μια σοβαρή κεντροαριστερά, αλλά και μια σοβαρή κεντροδεξιά), ανακαλύπτεις μόνο μια αριστερά που δεκαπλασίασε τη δύναμή της δημιουργώντας μια φούσκα από το 4% στο 40%, συμπεριλαμβάνοντας τους πάντες από τον αριστερισμό ως τον αναγεννημένο παλαιοπασοκισμό (με χειρότερο μάλλον τον τελευταίο), αλλά που με καμιά κομματική της έκφραση δεν μπορεί να ικανοποιήσει.

Ποια αριστερά λοιπόν είναι διαθέσιμη για να στηρίξει ο προοδευτικός, δημοκρατικός, μετριοπαθής πολίτης; Η αριστερά που κραυγάζει εμφυλιοπολεμικά συνθήματα του τύπου «ψυχή βαθιά» και «ραντεβού στα γουναράδικα», αυτά που οι πατεράδες μας (που συμμετείχαν στον εμφύλιο) θα ντρέπονταν να ακούσουν σήμερα;

Η αριστερά που θεωρεί ότι αντιπρόταση σε ό,τι συμβαίνει είναι να συνωθείται και να πέφτει πάνω στα ΜΑΤ, σε ένα μιντιατικό παιχνίδι, ώστε να δρέψει μετά τις δάφνες του «αγώνα» – χωρίς ούτε καν μια διαδήλωση με φαντασία, χιούμορ και χρώμα; Αυτή που κάνει σόου στα κάγκελα ή αυτή που θεωρεί τον εαυτό της «κύμα ανατροπής», αλλά δεν μπορεί να γεμίσει την Πλατεία Συντάγματος;

Η αριστερά που έχει ανακαλύψει τη βολική εξίσωση ΝΔ+ΠΑΣΟΚ= φασισμός της Χρυσής Αυγής, άρα «όποιος δεν είναι μαζί μας» είναι στο απέναντι στρατόπεδο – και το κέντρο του πολιτικού φάσματος είναι κάπου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και την (κεντροδεξιά!) ΔΗΜΑΡ; Αυτή που βαυκαλίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία ή αυτή που θεωρεί ότι όλη η άλλη πολιτική γεωγραφία στην Ευρώπη είναι για «κουτόφραγκους»;

Η αριστερά που αντιτίθεται στη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές και τις νύχτες (παρά τη ζωντάνια που έδωσε στο κέντρο, παρά τις επιπλέον εισπράξεις από τουρίστες, παρά τη βασική αρχή της αγοράς που λέει ότι όταν διευκολύνεις την είσπραξη, κερδίζεις) – και όποιον δεν συμφωνεί τον αποκαλεί «νεοφιλελέ»; Η αριστερά των πανεπιστημίων, στην πιο οπισθοδρομική της πορεία σύγκρουσης με τα Συμβούλια που αποτελούνται από ακαδημαϊκές προσωπικότητες πολλαπλάσιου μεγέθους από τις εγχώριες; Ή μήπως η αριστερά των συνδικάτων, που αντί να ψάχνουν πώς θα δημιουργηθούν περισσότερες δουλειές, ζητούν «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» μιας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί;

Η αριστερά που βρίσκει αφορμή με το θάνατο του Μαντέλα να λοιδορήσει την καταδίκη «της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», γιατί και ο μεγάλος αντιρατσιστής υπήρξε ένοπλος; Και που τολμάει να συγκρίνει το σήμερα στην (όποια) Ευρώπη της (έστω) κλονισμένης δημοκρατίας, με ένα από τα σκληρότερα ολοκληρωτικά συστήματα που πέρασε από τον πλανήτη, το απαρτχάιντ;

Ή μήπως αυτή που αναζητά να αγοράσει Λένιν στο Golden Hall και θεωρεί την ευγένεια υποταγή; Ή αυτή που αναλύει την κριτική στο άρθρο, θεωρητικολογώντας και μιλώντας για «αποδομητικό ανταρτοπόλεμο»;

Ποια είναι λοιπόν η αριστερά που μπορείς να εμπιστευτείς; Αυτή που βαφτίζει (με απύθμενη ευκολία) τα πάντα «χούντα»; Ή μήπως η αριστερά που έχει αναγάγει τα πάντα στην έλλειψη επιχειρημάτων και σε μια διεστραμμένη αντίληψη περί «αξιοπρέπειας» (προσαρμοσμένη παραμορφωτικά στις ιδεοληψίες), που δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του νομίσματος μιας παρηκμασμένης «ενοχικής» ηθικολογίας αντί πολιτικής;

Τι αριστερά είναι αυτή που δέχεται να παίξει το ρόλο της χωματερής στρεβλώσεων και συμπλεγμάτων; Που με κομματικά στρατευμένους και φανατικούς τολμάει να μιλάει για «παπαγαλάκια» και «εγκάθετους»; Και που δέχεται να επωάζει έναν ανώνυμο όχλο στο διαδίκτυο, ο οποίος περιμένει την ευκαιρία να γίνει παρακράτος, αν έλθει η ώρα της εξουσίας;

Ποια είναι η αριστερά που θα δώσει διεξόδους; Αυτή που πάει στον Οικουμενικό Πατριάρχη για να εκθέσει το «πρόγραμμά» της, αντί να πάει στην τελετή την οποία παραδοσιακά τιμά σύσσωμη η Επιτροπή, για την προεδρία της οποίας ο κυριότερος ηγέτης της είναι πανευρωπαϊκός υποψήφιος; Αυτή που «φυλάει Θερμοπύλες» ενός εθνικιστικού λαϊκισμού;

Ποια αριστερά, λοιπόν; Αυτή που συντάσσεται με ό,τι πιο λαϊκίστικο και παρελκυστικά οπισθοδρομικό, από τους ψεκασμένους ως τον Πελεγρίνη; Αυτή που είναι δραματική (μονοψήφια) μειοψηφία του παρελθόντος σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά εδώ χαίρει εκτίμησης λόγω ύστερου καφενειακού και αντιμνημονιακού παλαιοπασοκισμού και σταλινισμού;

H αριστερά δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την αθλιότητα της δεξιάς, όσο κι αν η τελευταία φλερτάρει με την ακροδεξιά – όσες παρανομίες κι αν αυτή κάνει, με τον αυταρχισμό, τη ρηχότητα και την προχειρότητα της, όσο θλιβερή κι αν είναι η προπαγάνδα της. Που είναι ο πολιτισμός της αριστεράς; Γιατί αν δεν το έχει καταλάβει, ότι αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός της διαφορά, τότε δεν είναι αριστερά.

Αλλά και αυτή η αριστερά που σέβεται τον πολιτισμό της, φοβική και άτολμη είναι, με αποτέλεσμα να τινάζει τον αέρα την ίδια την έννοια της ανανέωσης και της προόδου, όταν δεν μπορεί να δώσει απάντηση στην αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που ασφυκτιούν μεταξύ Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι απολύτως απογοητευτικό, την ώρα που η καθημαγμένη κοινωνία (θα) έπρεπε να ψάχνει και να επιβάλει την άμεση διόρθωση των κακοδαιμονιών που οδήγησαν στην κρίση, να βρίσκεται στις συμπληγάδες ενός αντιμεταρρυθμιστικού υπερσυντηρητικού πολιτικαντισμού από τη μια και ενός αντιευρωπαϊκού και παρελθοντικού λαϊκισμού από την άλλη.

Και όσοι συνθλίβονται ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές (και δεν βλέπουν φως ακόμα από αλλού) θα πρέπει να απαντήσουν: Ή φταίνε οι κατεστημένες νοοτροπίες μας και δεν υπάρχει σωτηρία ή πεισματικά αρνούμαστε να δράσουμε λυτρωτικά, όπως πρέπει, αλλάζοντας τους εαυτούς μας και το πολιτικό μας σύστημα. Ας αποφασίσουμε.