Ο Παναγιώτης Καρκατσούλης γράφει για τις πρώτες εκατό ημέρες της κυβέρνησης ΝΔ
Αφορμή για το κείμενο αυτό μου έδωσε ένα πρόσφατο κείμενο του Γιάννη Δατσέρη στο Protagon. Σ’ αυτό γράφει για τις πρώτες εκατό ημέρες του κ. Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού και τον προσομοιάζει με σκακιστή που παίζει σιμουλτανέ με περισσότερους, προσαρμόζοντας το παιχνίδι του αναλόγως των θεμάτων: Είναι δεξιός στα θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής, φιλελεύθερος στην οικονομία και σοσιαλδημοκράτης στα κοινωνικά. Παρ’ όλον ότι στην κατακλείδα του άρθρου του αναφέρει ότι δεν έχει πειστεί για το μεταρρυθμιστικό του αποτύπωμα, του δίνει άλλες εκατό μέρες προθεσμία μπας και αλλάξει η πρώτη εικόνα.
Σκέφτηκα ότι, εκ πρώτης, έτσι μοιάζει να είναι. Μάλιστα, η αέναη κινητικότητα που επιδεικνύει, μετακινούμενος διαρκώς από τα «μικρά» στα «μεγάλα», ενδυναμώνει την εντύπωση ότι, τελικά, η πολιτική δεν είναι παρά μια σειρά από ενέργειες με δεδομένο το νόημά τους εκ των προτέρων και διαμεσολαβημένο από τα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση της ΝΔ προπαγανδίζεται από τα φίλια προς αυτή ΜΜΕ ότι είναι μια «κανονική» κυβέρνηση, συγκρινόμενη με την «παλαβή» του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, κατ’ ανάγκη, δεξιά. Ακολουθώντας την πεπατημένη του κ. Τσίπρα, ο κ. Μητσοτάκης προσέλαβε μερικούς πρόθυμους πασοκογενείς να τον συνδράμουν στο ξέπλυμά του από την ντεμοντέ δεξιά. Κατάφερε να δημιουργήσει, εν τέλει, την εντύπωση ότι αποτελεί το πολιτικά αντίθετο του κ. Τσίπρα. Ακόμη κι αν οι ομοιότητές τους στις ακολουθούμενες πολιτικές είναι εξώφθαλμες, η μηντιακή κατασκευή του αντιπάλου είναι απολύτως επιτυχής.
Για του λόγου το αληθές: Στις προγραμματικές δηλώσεις του ο κ. Μητσοτάκης είπε πολλά για προβλήματα, χρόνια και συγκυριακά, έκανε λίγα σε σχέση με τις λύσεις τους, κι απ’ αυτά τα λίγα θα μείνουν ακόμη λιγότερα. Ακριβώς το ίδιο έκανε ο κ. Τσίπρας το 2015. Εάν παρακολουθήσουμε τις εξαγγελίες και τις βασικές παρεμβάσεις τους σ’ ένα μόνο πεδίο πολιτικής, εκείνο της δημόσιας διοίκησης, οι ομοιότητές τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές τους.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Α. Ο κ. Τσίπρας διόρισε, αμέσως μόλις κατέλαβε την εξουσία, το 2015, τους κομματικούς του γκαουλάιτερ ως γενικούς και ειδικούς γραμματείς στα υπουργεία. Αυτό το έκανε παρά το, επί δεκαετίες διατυπούμενο αίτημα αλλαγής του στάτους των γραμματέων, από κομματικά ελεγχόμενους σε διοικητικά στελέχη. Όταν, μετά από επιμονή των δανειστών, δέχτηκε να υπάρχουν διοικητικοί γραμματείς, παρενέβαλε πλείστα όσα προσκόμματα στη διαδικασία επιλογής τους και «κατάφερε» να τερματίσει τη θητεία του με τους δικούς του. Ο κ. Μητσοτάκης διόρισε, κι αυτός, μέσα στο πρώτο 48ωρο ως γενικούς γραμματείς τα «δικά του παιδιά». Επαναφέροντας την άποψη του κομματικού κράτους ότι οι γραμματείς ήταν, είναι και πρέπει να συνεχίσουν να είναι κομματικοί υπάλληλοι, δέχτηκε να δημιουργήσει μια νέα κατηγορία γραμματέων, τους υπηρεσιακούς. Αυτοί θα είναι γραμματείς-πληβείοι σε σχέση με τους κομματικούς που θα είναι γραμματείς-πατρίκιοι. Η απο-κομματικοποίηση του κράτους εγκαταλείπεται από εκείνους που ξιφουλκούσαν, κάθε μέρα, εναντίον του αριστερού πελατειασμού.
Β. Ο κ. Τσίπρας κυβέρνησε με το «Μαξίμου». Μια παρέα φίλων, άτυπη αλλά πανίσχυρη, αποφάσιζε εν στενώ, ελέγχοντας κυβέρνηση και κόμμα. Είχε προηγηθεί ο κ. Καραμανλής, με το υβρίδιο της «κυβερνητικής επιτροπής», στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν κάποιοι αρεστοί στον ίδιο υπουργοί, παρακάμπτοντας το υπουργικό συμβούλιο. Ο κ. Μητσοτάκης, πιο συνειδητοποιημένος σε σχέση με την ανάγκη του να έχει ένα δικό του στρατό, θεσμοθέτησε μια μίνι παρα-κυβέρνηση με τέσσερις υπουργούς παρά τω πρωθυπουργώ και 500, προς το παρόν, υπαλλήλους προκειμένου να ασκήσει το «επιτελικό» του έργο. Να είναι αυτό, άραγε, ένδειξη για το συγκεντρωτικό-αυταρχικό στιλ ηγεσίας του κ. Μητσοτάκη ή απόδειξη;
Γ. Οι προσλήψεις ήταν, είναι και θα είναι το ιερό δισκοπότηρο του πελατειασμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσλάμβανε όπου μπορούσε οποιονδήποτε, αδιαφορώντας προκλητικά για τις ανάγκες που έμεναν ακάλυπτες και το υπέρογκο κόστος μισθοδοσίας αέργων. Αδιαφορώντας, εν τέλει, για το γεγονός ότι οι υπηρεσίες κακής ποιότητας του δημοσίου είναι αναντίστοιχες προς τους φόρους που πληρώνουμε και αναγκαζόμαστε να τις αγοράζουμε ακριβά από τον ιδιωτικό τομέα. Οι έκτακτοι αυξήθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ κατά 84.084 άτομα αλλά μεταξύ αυτών δεν υπήρχαν γιατροί, νοσοκόμοι, δάσκαλοι κλπ. Απόφοιτοι Γυμνασίου, οι περισσότεροι, βρήκαν μια «δουλειά» με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Η ΝΔ ξεκίνησε με το «πέντε φεύγουν, ένας μπαίνει» που ακουγόταν ευχάριστα στ’ αυτιά των φιλελεύθερων ψηφοφόρων της αλλά, σήμερα, προσλαμβάνονται, πάλι, κατά εκατοντάδες, άνθρωποι με μόνο προσόν το απολυτήριο του Γυμνασίου. Ακόμη και στην απόκρυψη των στοιχείων συμπίπτει η νέα ΝΔ με τον ύστερο ΣΥΡΙΖΑ, αφού, για τις τελευταίες 100 ημέρες δεν υπάρχει καμία ενημέρωση του επίσημου ιστότοπου για τις προσλήψεις.
Η «κανονικότητα» του πελατειακού κράτους, των μεσσιανικών στάσεων ηγεσίας και του συγκεντρωτισμού είναι, όντως, παρούσα. Αλλά, γι’ αυτό δεν έχουμε ενδείξεις, έχουμε αποδείξεις.
13°
