Λάθη, βλακείες, τρέλες

Νομίζω ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν καταλαβαίνουν ούτε πώς έχουν εξελιχθεί οι συσχετισμοί δυνάμεων, ούτε ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί της Ευρώπης. Δεν είναι ζήτημα σχεδίου και υποχθόνιων συμφερόντων, είναι ζήτημα βλακείας, λήθαργου, απάθειας. Είμαστε θεατές σε μια έκθεση φρικαλεοτήτων· δειλοί ειρηνάκηδες. Αλλά ελπίζω ακόμα: ίσως η πρόσφατη απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να «επιτρέψει» στον Ερντογάν να εισβάλει στη βόρεια Συρία μάς ξυπνήσει από τον ύπνο των δικαίων στον οποίον έχουμε βυθιστεί. Δεν είμαστε ανήμποροι. Να περίπου τι μπορούμε να κάνουμε.

Για την αμερικανική προεδρία: Υπάρχει περιθώριο συνεργασίας με την αμερικανική αντιπολίτευση και με τους λιγοστούς σοβαρούς Ρεπουμπλικανούς (μερικοί εκ των οποίων απομακρύνθηκαν από τον Ντόναλντ Τραμπ όταν επείσθησαν ότι είναι τρελός με τη βούλα) προκειμένου ο πρόεδρος και η συμμορία του να χάσουν το κύρος τους έναντι της οριακής πλειοψηφίας που εκπροσωπούν στο εσωτερικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ, τραβώντας στα άκρα την πολιτική των Ρεπουμπλικανών, διέρρηξε την ήδη εύθραυστη ενότητα του ευρω-ατλαντικού κόσμου – στο μεταξύ, εμείς οι Ευρωπαίοι περί άλλα τυρβάζουμε. Οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισλάμ εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια: δεν υπάρχει λογική· υπάρχουν βραχυπρόθεσμα οικονομικά κέρδη, δυνάμεις αδρανείας (η «φιλία» με την Τουρκία είναι απότοκο μιας τέτοιας δύναμης) και αποφάσεις που λαμβάνονται στη χαώδη ατμόσφαιρα του Λευκού Οίκου. Ας παρακάμψουμε την προεδρία και ας συνεργαστούμε με το Κογκρέσο, με ό,τι έχει απομείνει από τους δημοκρατικούς θεσμούς στις ΗΠΑ· με όσες αμερικανικές δυνάμεις διατηρούν ίχνη τιμής, κοινώς μπέσα.

Για την Τουρκία: Εκτός του ότι πρέπει να σταματήσει η πώληση όπλων στην Τουρκία –aυτό είναι το απλούστερο, μολονότι σημαίνει φυσικά ότι ο Ερντογάν θα προμηθευτεί όπλα από τη Ρωσία– η Τουρκία πρέπει να εκδιωχθεί από το ΝΑΤΟ. Ακόμα καλύτερο θα ήταν να δρομολογηθεί μια ριζοσπαστική αποχώρηση της Ευρώπης από τη Συμμαχία. Eurexit. Κάποτε το ΝΑΤΟ έπαιζε ρόλο προάσπισης από τον κομμουνισμό, από τη σοβιετική επεκτατικότητα· σήμερα δεν ξέρει τι ρόλο παίζει και, εν πάση περιπτώσει, συμπεριλαμβάνει τον υπ’ αριθμόν 1 εχθρό των δυτικών χωρών: είτε θα φύγει η Τουρκία, είτε θα φύγουμε εμείς. Ο ρόλος της Τουρκίας οφείλεται μόνον εν μέρει στην ηγεσία: κυρίως οφείλεται στην τουρκική κοινωνία. Η Τουρκία έπρεπε να έχει εκδιωχθεί από το ΝΑΤΟ ήδη από την εισβολή στην Κύπρο το 1974 – αλλά τότε δήθεν χρειαζόταν ως buffer στην ΕΣΣΔ· η οποία ΕΣΣΔ ήταν τότε η μοναδική δύναμη στον κόσμο που είχε κατανοήσει την ισλαμική απειλή. Ανέκαθεν, η τουρκική ηγεσία εκμεταλλεύεται το ΝΑΤΟ για να προωθήσει τους στόχους των Αδελφών Μουσουλμάνων: τι δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς; Ο Ερντογάν είναι ο εγκάθετος του ISIS που συναλλάσσεται με τη Δύση, ανοίγει τη στρόφιγγα των μεταναστών –είναι ο κατ’ εξοχήν «διακινητής»– και εφαρμόζει σχέδιο αποσταθεροποίησης και εξισλαμισμού. Δεν το κρύβει, απλώς εμείς δεν το βλέπουμε· εμείς δεν το ακούμε. Δεν βλέπουμε ότι το ισλάμ είναι ο φασισμο-ναζισμός του σήμερα κι ότι ο Ερντογάν προαλείφεται για χαλίφης. Δεν έχει «γραφικές αυτοκρατορικές φαντασιώσεις» όπως είπε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος· δεν είναι ο Ιζνογκούντ· είναι πολιτικός εγκληματίας με τεράστια απήχηση στο σουνιτικό ισλάμ.

Για τον Μπασάρ αλ-Άσαντ: Οι Ευρωπαίοι έκαναν βεβαίως γκάφα μεγάλης ολκής όταν είδαν στα γεγονότα του 2011 μια «αραβική άνοιξη». Αντιθέτως, αν και στις εξεγέρσεις συμμετείχαν ομάδες που διέφεραν μεταξύ τους, η «αραβική άνοιξη» ήταν μια ακόμα ευρωπαϊκή επινόηση: οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν ότι οι αστικές επαναστάσεις είναι αδύνατες σε ισλαμικό έδαφος· είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν οποιαδήποτε ταραχή χωρίς να λαμβάνουν υπόψη πως όταν τα πράγματα μπορούν να επιδεινωθούν θα επιδεινωθούν. Σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες, τα πράγματα επιδεινώθηκαν με τη συνενοχή των Ευρωπαίων, οι οποίοι στήριξαν βλακωδώς τους μουλάδες στο Ιράν και στη συνέχεια τους τζιχαντιστές στη Μέση Ανατολή και στη βόρεια Αφρική. Πώς μπορεί να συμμαζευτεί τώρα η τρομερή κατάσταση στην οποία οι Ευρωπαίοι συνέβαλαν με τις τρέλες τους; Χρειάζονται συμβιβασμοί με τον Άσαντ: βοήθεια για την ανοικοδόμηση στη Συρία με αντάλλαγμα εγγυήσεις για την αναχαίτιση των εκροών προς την Ευρώπη.

Για τη Ρωσία και τον Βλαντίμιρ Πούτιν: Δεν ξέρουμε πώς να μιλάμε στους Ρώσους· δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να μιλήσουμε ρωσικά. Μόνο ο Μακρόν έχει συλλάβει το πρόβλημα: φτιάξαμε έναν εχθρό, έναν αδυσώπητο εχθρό, μολονότι μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού συστήματος θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα φίλο σε βάση ισοτιμίας και στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Η ευκαιρία αυτή έχει χαθεί.

Για τους Κούρδους: Οι Κούρδοι «δεν μας βοήθησαν στη Νορμανδία» –πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κανείς;– αλλά οι Τούρκοι ήταν πάντοτε με το μέρος των εχθρών της Ευρώπης. Γίνεται πολύς λόγος για το σύμφωνο Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ αλλά όχι και τόσο για το Φον Πάπεν-Σαράτζογλου. Ο στόχος της Ευρώπης θα έπρεπε να είναι η στήριξη μιας συμμαχίας του Άσαντ με τους Κούρδους· δεν γίνεται αλλιώς. Οι Κούρδοι έκαναν λάθος να εμπιστευτούν τις ΗΠΑ (όπως λέμε συχνά «Δεν πρέπει να κατεβαίνεις στο πηγάδι με αμερικανικό σχοινί») και οι Ευρωπαίοι έχουν ευθύνη γι’ αυτή την παραπλάνηση: δεν τους δώσαμε καμιά επιλογή. Οι τουρκικές επιδρομές εναντίον των Κούρδων στη Συρία, με εμπροσθοφυλακή μισθοφόρους ισλαμιστές του λεγόμενου Συριακού Εθνικού Στρατού και Τούρκους κομάντος, γίνεται με αμερικανικά όπλα· αμερικανικά όπλα χρησιμοποιούν και οι Κούρδοι. Αλλά εδώ και λίγες μέρες τα αμερικανικά στρατεύματα, στα οποία τους τελευταίους έξι μήνες έχουν προστεθεί 14.000 στρατιώτες, περνούν τώρα στην πλευρά των Τούρκων: είναι ψέμα η απόσυρση των Αμερικανών. Η αποκατάσταση της δικαιοσύνης για τους Κούρδους, η συνένωσή τους σε μια αυτόνομη περιοχή, αναβάλλεται επ’ αόριστον. Προέχει η επιβίωσή τους από την εκστρατεία εθνοκάθαρσης. Και γι’ αυτό, την ανάγκη φιλοτιμία ποιώντας, συμμαχούν με τον Άσαντ. Στη Μέση Ανατολή ό,τι ισχύει το πρωί, διαψεύδεται το μεσημέρι. 

Αν και είπα ότι ελπίζω ακόμα, δεν περιμένω τίποτα από τη σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα γίνει αυτή την εβδομάδα: καίγεται το σπίτι μας κι εμείς κοιτάμε αλλού.