Ο μιλιταριστικός εθνικισμός του Ερντογάν, η υποκρισία της Ουάσιγκτον και η αδυναμία της Ευρώπης.
Ένας ρακοσυλλέκτης στέκεται σε στάση προσοχής χαιρετώντας, προφανώς, τους κάδους σκουπιδιών της Τούσλα στην ασιατική ακτή του Μαρμαρά που βρίσκονται μπροστά από ένα σχολείο, ενώ ακούγεται στο σχετικό video ο εθνικός ύμνος της Τουρκίας. Απλά ο συμπαθής βιοπαλαιστής επιχειρεί να ταυτιστεί με το πνεύμα των ημερών. Το ίδιο και οι τούρκοι ποδοσφαιριστές που με κάθε ευκαιρία χαιρετούν στρατιωτικά χαμογελώντας στον φακό. Κάπως έτσι άρχισαν πριν από πολλές δεκαετίες και οι Ναζί στη Γερμανία. Δεν πήγαινε το μυαλό τους πως θα τους καταστρέψει ο Χίτλερ.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο Ντόναλντ Τραμπ με μεγάλη καθυστέρηση και κατόπιν εορτής υπέγραψε διάταγμα που επιτρέπει κυρώσεις προς την Τουρκία. Σύμφωνα με το πρακτορείο Bloomberg, πρόκειται για κακής ποιότητας ανέκδοτο. Οι επαΐοντες σε θέματα διεθνών κυρώσεων εκτιμούν πως οι κινήσεις Τραμπ δεν θα επηρεάσουν στην πραγματικότητα ούτε τις στρατιωτικές δυνατότητες της Τουρκίας, ούτε τις οικονομικές δυνατότητες αυτής της χώρας, ούτε και τη διπλωματική επιθετικότητα της Άγκυρας.
Βλέπετε, ο Ντόναλντ Τραμπ επιθυμεί να επανεκλεγεί. Αυτό σημαίνει πως σε 15 ημέρες θα πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες που επιβάλλει η προεκλογική εκστρατεία του αφού σε έναν χρόνο ακριβώς, τον Νοέμβριο του 2020, θα διεξαχθούν προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Κανείς δεν πηγαίνει σε εκλογές εμπλέκοντας τις ΗΠΑ σε νέο πόλεμο. Τα πράγματα είναι απλά. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα αφήσει την Τουρκία να κινηθεί ελεύθερα εντός ενός πλαισίου το οποίο θα εξηγηθεί στον Ταγίπ Ερντογάν στις 13 Νοεμβρίου, οπότε αναμένεται να επισκεφθεί τον Λευκό Οίκο.
Ο Ντόναλντ Τραμπ κοροϊδεύει το Κογκρέσο και τους Αμερικανούς. Χαϊδεύει τα αυτιά των Ρώσων και των Τούρκων, κάνει πως δεν καταλαβαίνει του Ιρανούς, δουλεύει τους Σαουδάραβες και, βεβαίως, πούλησε στεγνά τους Κούρδους. Το μήνυμα έφθασε στο Ισραήλ όπου ένας πρώην υπουργός σχολίασε: «Ας μας γίνει μάθημα αυτό το πάθημα των Κούρδων στη Συρία. Τη χώρα σου, τον λαό σου, τον προστατεύεις πάντα μόνος σου».
Στην Αθήνα, ως φαίνεται, δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ το μήνυμα αυτό.
Οι Τούρκοι μέσα σε 7 ημέρες, από την περασμένη Τετάρτη δηλαδή, κατάφεραν να διασφαλίσουν τον έλεγχο ενός τμήματος της «Ζώνης Ασφαλείας» που επιχειρούν να εγκαταστήσουν στη Βόρειο Συρία. Παράλληλα, η τουρκική εισβολή και η απαράδεκτη ελαφρότητα και ανηθικότητα των Αμερικανών έσπρωξαν τους Κούρδους στην αγκαλιά του προέδρου Άσαντ και των Ρώσων. Άλλο που δεν ήθελε ο Πούτιν. Κατόπιν τούτου η Άγκυρα καλείται να «τα βρει» με τη Δαμασκό ως προς το πόσο και μέχρι πού θα πρέπει να «στριμωχτούν» οι Κούρδοι της Συρίας. Μάλλον οι Ρώσοι θα ξέρουν καλύτερα και ήδη θα έχουν ενημερώσει σχετικά τους φίλους Τούρκους, οι οποίοι αγοράζουν ρωσικό αμυντικό υλικό. Τόσο ο Ερντογάν όσο και οι Ρώσοι αλλά και ο Άσαντ θα έβλεπαν με πολύ καλό μάτι την «αραβοποίηση» μιας εκτενούς ζώνης στα σύνορα Συρίας - Τουρκίας όπου Άραβες, Σουνίτες, και όχι Κούρδοι, θα εγκατασταθούν σε μικρά αστικά - ημιαγροτικά κέντρα που θα οικοδομηθούν με πόρους της ΕΕ. Γιατί αυτό είναι το σχέδιο.
Στο μεταξύ, για να εκπληρωθούν οι σχεδιασμοί θα πρέπει πάνω από μισό εκατομμύριο Κούρδοι να εκτοπιστούν από τη «Ζώνη Ασφαλείας». Μέχρι τώρα έχουν μετακινηθεί 150.000. Για τον λόγο αυτό η εισβολή θα συνεχιστεί έως ότου η Τουρκία καλύψει μία περιοχή μήκους πάνω από 200 χιλιόμετρα και βάθους 35 χιλιόμετρα.
Το παιχνίδι είναι απόλυτα ελεγχόμενο. Οι Σύροι κυβερνητικοί προωθούνται μεν σε κουρδικά εδάφη, αλλά σε απόσταση ασφαλείας από τους Τούρκους εισβολείς ανατολικά του Ευφράτη. Θα βρίσκονται 40 και 80 χιλιόμετρα μακριά από τις τουρκικές θέσεις. Στα δυτικά του Ευφράτη οι αποστάσεις είναι εγγύτερες. Στο Μανμπίζ, δηλαδή. Αλλά ακόμη και εκεί οι Σύροι του Άσαντ δεν εισήλθαν στην πόλη αλλά παρέμειναν εκτός αστικού ιστού. Πρέπει να αποφευχθούν οι μη απαραίτητες εμπλοκές.
Στην Αθήνα προετοιμάζονται (;) για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ όπου θα κυριαρχήσει το Συριακό ζήτημα και η Τουρκία. Η Ευρώπη ωστόσο, όσο και αν προσπάθησαν κάποιοι, δεν είναι σε θέση να ακολουθήσει μία αποτελεσματική πολιτική ως προς την εξαγωγή αμυντικού υλικού προς την Τουρκία. Έτσι η Γαλλία προσποιείται πως επιβάλει κυρώσεις στην Άγκυρα απαγορεύοντας την πώληση όπλων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν κατά των Κούρδων. Δεν επιβάλλει εμπάργκο για όπλα που θα μπορούσαν να σκοτώσουν κάποιον άλλο. Κύπριο, επί παραδείγματι, ή Αρμένιο ή Έλληνα, βρε αδερφέ. Η απόλυτη υποκρισία. Αλλά, όπως και να ’χει, δεν ενδιαφέρει κανέναν τι λέει το Παρίσι διότι ο βασικός προμηθευτής πολεμικού υλικού στην Τουρκία είναι η Γερμανία η οποία δεν θέλει να ακούσει για ολοκληρωτικές κυρώσεις σε εξαγωγές όπλων. Πόσο δε μάλλον αυτή τη χρονική στιγμή, αφού έξω από τη Σμύρνη αναμένεται να οικοδομηθεί και να λειτουργήσει το νέο εργοστάσιο του «Αυτοκινήτου του Λαού», της Volkswagen δηλαδή, μία επένδυση αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τούρκοι αυτοεξόριστοι και ευρωπαίοι αναλυτές που παρακολουθούν τα πράγματα στην Εγγύς Ανατολή προειδοποιούν πως ο Ερντογάν, προκειμένου να διασφαλίσει την πολιτική κυριαρχία του στο εσωτερικό, δεν μπορεί παρά να ανοίγει νέα μέτωπα. Είναι υποχρεωμένος να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε στη Βόρειο Συρία αλλά και να επιμείνει στην τακτική που ακολουθεί στην ΑΟΖ της Κύπρου. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει τροχοδρομήσει τη χώρα σε μία πολεμική πίστα, όπου η κινητήριος δύναμη της πολιτικής του είναι ο ισλαμικός εθνικισμός. Στην παρούσα φάση μάλιστα διασφάλισε και τη στήριξη όλης της τουρκικής αντιπολίτευσης εκτός του κόμματος HDP (δηλαδή των Κούρδων) και των ελάχιστων πια αριστερών - προοδευτικών σε αυτή τη χώρα. Οι υπόλοιποι είναι είτε στη φυλακή, είτε στο εξωτερικό, είτε με δεμένα μάτια και βουλωμένα αυτιά στο σπίτι τους αναμένοντας να περάσει το κακό. Μόνο που το κακό δεν περνά και δεν θα περάσει ούτε εύκολα ούτε και σύντομα. Στην Τουρκία οικοδομείται ένα καθεστώς ισλαμικού εθνικισμού, σε πιο light μορφή από εκείνη του Ιράν, αλλά με την ίδια αποτελεσματικότητα. Δηλαδή, υπάρχει το απειλητικό ενδεχόμενο να υπάρξουν και επίγονοι του Ερντογάν, όπως υπήρξαν στην Τεχεράνη επίγονοι της πρώτης φάσης του καθεστώτος. Για να επιβιώσει ένα τέτοιο καθεστώς, όπως ακριβώς έγινε στο Ιράν, χρειάζεται η ανακύκλωση μίας διαρκούς απειλής ενός υπαρκτού ή ανύπαρκτου εχθρού. Αυτή είναι η προσφιλής τακτική του Ταγίπ Ερντογάν.
14°
