Δύο είναι τα μείζονα στοιχεία της τρέχουσας ανθηρής επικαιρότητας. Η θεαματική κινητικότητα στο πεδίο της αντιμετώπισης της διαφθοράς και οι απολογιστικές ανακοινώσεις γύρω από τα αποτελέσματα της «μνημονιακής» προσπάθειας της χώρας. Πιστεύουμε ότι κακώς δεν συνδέονται τα δύο αυτά θέματα, που ο κόσμος θεωρεί άσχετα μεταξύ τους. Εδώ θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε αυτό το λάθος.
Πράματα και θάματα γίνονται λοιπόν εσχάτως, μια που μέρος –τουλάχιστον– της Δικαιοσύνης άρχισε να ξυπνά. Λέγεται ότι γκρεμίζεται το σύστημα. Εδώ ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Όχι γιατί φοβόμαστε πως η Δικαιοσύνη θα κωλώσει και δεν θα προχωρήσει το δύσκολο έργο της. Απλώς καλό είναι να μην τρελαινόμαστε. Κανένα σύστημα δεν θα γκρεμιστεί, εφόσον δεν ορίσουμε πρώτα επακριβώς την ταυτότητά του.
Έχουμε ισχυρές ενδείξεις ότι πλέον οι αντιστάσεις του τέρατος αδυνατίζουν. Έτσι εσχάτως η Δικαιοσύνη άρχισε να πιάνει στο στόχαστρό της και την κεφαλή του, κάτι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό. Το σώμα του θηριώδους τέρατος, όμως, δεν είναι αυτή η μικρή κεφαλή, δηλαδή ο Φρανκενστάιν που σχεδίασε το τέρας! Όπως θα δούμε αργότερα, το βάρος της κεφαλής σε υλική ζημία είναι ελάχιστο ως προς το βάρος της συνολικής ζημίας που απέφερε όλο το τέρας…
Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι από μιαν αρχή. Τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας είχαμε σε παράλληλη εξέλιξη δύο ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές, εξαιρετικά αποκαλυπτικές (είτε διά πράξεων είτε διά παραλείψεων) του τι συμβαίνει στην κοινωνία μας. Στη μία, εν μέσω μιας βαρετής κουβέντας βγήκε στο τέλος ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιάννης Δρόσος και μάρκαρε με μια σπουδαία διαπίστωση. «Αν δεν είχαμε φτάσει στην πτώχευση, τώρα δεν θα προχωρούσε η Δικαιοσύνη!».
Στη δεύτερη εκπομπή, γνωστό ανερχόμενο τηλεδικείο, καλεσμένοι από το «κοινό», που σήκωναν το δάχτυλο απειλητικά προς τους χλωμούς και κάθιδρους πολιτικούς, έκαναν δηλώσεις. Έλεγαν ότι «κάποιοι αυτοκτόνησαν, για τα λεφτά που έφαγαν οι κλέφτες πολιτικοί». Μίλαγαν για Γουδιά και γουδοχέρια, για κρεμάλες και μαχαίρια και την Άρτα φοβερίζαν. Τρεις από αυτούς δήλωσαν συνταξιούχοι. Ο κύριος Τ.Β. 55 ετών, ο κύριος Δ.Λ. 56 ετών και ένας τρίτος κύριος, επίσης συνταξιούχος, 48 ετών. Δεν τους πέρασε από το μυαλό, ούτε κανενός άλλου εκεί μέσα, δημοσιογράφου ή πολιτικού, ότι αυτοί οι τρεις αριθμοί, 48, 55, 56, αυτές οι τρεις ηλικίες συνταξιούχων, αποκάλυπταν το πώς χρεωκοπήσαμε, ανεξάρτητα από τα «κλεμμένα» των πολιτικών. Και ότι πάλι εδώ ισχύει η γνωστή ρουμελιώτικη παροιμία «γάτος γαμεί και γάτος σκούζει».
Γενικά, θα λέγαμε ότι κάτι τέτοια τηλεδικεία διαμορφώνουν και συντηρούν σε άψογη κατάσταση τον οχλοτάπητα, πάνω στον οποίο έρχονται οι λαϊκιστές για να παίξουν μπάλα. Όπου όλα είναι ταιριαστά. Ο μεν οχλοτάπητας ζητάει κρεμάλες και οι λαϊκιστές ζητάνε «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Από δω και πέρα κουνάμε μαντήλια στο έθνος. Και δεν είμαστε τόσο αισιόδοξοι, όσο αρκετοί σοβαροί αναλυτές (εντυπωσιασμένοι από τα φλας) που διαλαλούν ότι γκρεμίζεται το σύστημα.
Πάμε ξανά πίσω στην πικρή δήλωση του συνταγματολόγου, που πέρασε απαρατήρητη. Παίρνουμε τη σκυτάλη και την πάμε παραπέρα. Δεν μας οδήγησε ευθέως η χρεωκοπία, λοιπόν, στον σημερινό αποφασιστικό ρυθμό της Δικαιοσύνης. Αλλά, θα δείξουμε στη συνέχεια ότι είναι το Μνημόνιο που έφερε αυτή τη διαφαινόμενη υπό εκκόλαψη «επανάσταση των δικαστών», αν δεν είναι πρώιμο ακόμα να μιλάμε για κάτι τέτοιο.
Ισχυριζόμαστε, λοιπόν, ότι δεν ήρθε ξεκούδουνα η ζέση κάποιων δικαστών, που φέρνουν τώρα τον κόσμο άνω κάτω. Τόσα χρόνια ακούγονταν πράματα και θάματα, αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει εισαγγελέας να βγει μπροστά και να πει «τι είν’ τούτου;». Εμείς από εδώ πολλές φορές, ως και προσφάτως, γκρινιάζαμε ότι κάποιος πρέπει να κάνει poke στη δικαιοσύνη…
Δεν γινόταν τίποτε, λοιπόν, ως τώρα, γιατί όλοι μαζί οι τσιφτετέλληνες ήμασταν γορδίως δεσμευμένοι μεταξύ μας. Γιατί ήμασταν συμπλόκως διαπλεγμένοι με ψιλό βελονάκι στο κέντημα μιας απίστευτης συνενοχής, κατά το «ηγεσίες και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια». Και γιατί αυτό ακριβώς ήταν το μεγάλο μυστικό του μνημονίου, που αρχίζει δειλά-δειλά να λύνει το γόρδιο δεσμό.
Ήταν το κοκό της χρηματοδότησης του ασύδοτου πάρτι μας, της κραιπάλης που απαιτούσαμε με τσαμπουκά και θράσος (ενίοτε και με τραμπουκά) να συνεχιστεί. Αυτό ήταν, κυρίες και κύριοι, που μας ανάγκασε να υποστούμε τη βάσανο του εκβιασμού των δανειστών. Οπότε, οι κουτόφραγκοι μας το ξεκαθάρισαν. Θέλετε κι άλλα λεφτά, ενώ ήδη τα προηγούμενα που παίρνατε πάνε για δανεικά και αγύριστα; Ωραία! Θα σας δώσουμε κι άλλα, μόνο εάν εξυγιανθείτε! Και δεν θα σας τα δώσουμε για την ψυχή των (υποτιθέμενων) προγόνων σας! Αλλά γιατί θέλουμε να σωθείτε, ώστε να μην παρασυρθούμε και εμείς στη ρουφήχτρα που σας τραβάει κάτω, κατά πάτο.
Και θα ελέγχουμε, για κάθε δόση που θα παίρνετε, ότι κάνατε κάποιο θετικό βήμα προς την εξυγίανση. Αυτή ήταν η αρχή πάνω στην οποία βασίστηκε το Μνημόνιο, η συμφωνία δηλαδή που κάναμε με τους δανειστές για ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ να μας δίνουν τα δανεικά, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΓΑΝΕ. Και ήταν αυτό μια εξαιρετικά λογική βάση συμφωνίας. Γιατί είχαμε ήδη χρεωκοπήσει ηθικά και μετά οικονομικά, από τα αδιέξοδα που μηχανεύτηκε η ξελιγωμένη βλακεία μας. Και η εξυγίανση ήταν όρος επιβίωσης για την κοινωνία μας. Ήταν όμως και όρος διασφάλισης για τους δανειστές. Αφού από το νοικοκυρεμένο οφειλέτη παίρνεις πίσω τα δανεικά, από τον ρέμπελο δεν τα παίρνεις. Απλά πράματα.
Δηλαδή, αυτό το σκεπτικό του μνημονίου είχε μέσα του μια win win situation, από την οποία όλες οι πλευρές θα έβγαιναν κερδισμένες. Και οι μόνοι που από την πρώτη στιγμή (έκαναν πως) δεν αντιλήφθηκαν κάτι τέτοιο και το πολέμησαν λυσσαλέα, ονομάζοντάς το νεοφιλελεύθερη κατοχή, ήταν οι λεγόμενοι «αντιμνημονιακοί» (χε, χε)… Αυτή είναι με λίγα η διαβόητη «αντιμνημονιακή» απάτη, που σύντομα η Ιστορία θα την στείλει άπατη, αλλά τότε θα είναι αργά. Πόσο αργά, θα το δούμε, αφού ακόμα είναι ανοιχτό.
Και αυτός ο εκβιασμός των δανειστών ότι θα μας χρηματοδοτήσουν μόνο υπό τον όρο της εξυγίανσης, άρχισε σιγά σιγά να δουλεύει… Δραματικά αργά, βέβαια, αφού δεν συντονιστήκαμε μαζί τους, αλλά αυτά θα τα πούμε στη συνέχεια. Έτσι, εσχάτως άρχισαν οι ρυθμοί να γίνονται ταχύτεροι, σε όλους τους ορόφους, σε όλα τα πεδία της σήψης. Και εδώ πήραν πρωτοβουλίες οι δικαστές που λέγαμε και ελπίζουμε τώρα να μην τους σταματάει τίποτε, γιατί έχουν μπροστά τους μαραθώνιο. Όχι μόνο για να στείλουν στη φυλακή κάποιους μεγαλόσχημους απατεώνες. Αλλά, κυρίως για να διαλύσουν το πλαίσιο που συντηρεί το παλαιό σάπιο στάτους της κοινωνίας μας, έτσι ώστε να αρχίσει να γεννιέται το καινούργιο.
Δεν ξηλώνεται, λοιπόν, δραματικά το πουλλόβερ μόνο με δύο τρία μεγαλολαμόγια στη φυλακή. Η εκδημοκρατισμένη διαφθορά, που περιγράψαμε πρόπερσι, ήταν σχεδόν καθολική. Το πουλλόβερ είναι θεόρατο, για να χωράει το διεθνώς ανεπανάληπτο φρούτο της συνένοχης μπανανολαϊκισμένης εξωτικής κοινωνίας μας. Ο Άκης και άλλοι κάθιδροι σήμερα μεγαλοκαρχαρίες, που τώρα ευτυχώς βρίσκονται κοντά στην απόχη του μπόγια, δεν ήταν παρά η μικρή κεφαλή ενός τέρατος με θεόρατο σώμα. Του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους (θυμάστε το Π.Ι.ΠΑ.). ΤΟΥ Συστήματος, της Κοινωνίας των Δύο Τρίτων, που ζούσε εις βάρος του εξαθλιωμένου ενός τρίτου (το οποίο ζούσε για να βρει και αυτό κάποτε μια θέση στην από κει πλευρά…).
Η σωματική, ανατομική διάρθρωση του τέρατος, το οποίο δεν είναι οι «κλέφτες πολιτικοί που έκαναν κάποιους να αυτοκτονήσουν», αλλά κάτι πιο σύνθετο, ήταν η εξής απλή. Πολιτική ηγεσία, παρασιτική μεγαλοεπιχειρηματικότητα, δημόσια διοίκηση ιδιωτικής στόχευσης, λοιπή συνένοχη κοινωνία με το συνδικαλιταριάτο της και με τα ούλα της. Όλοι αυτοί, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, συναποτελούσαν ΤΟ Σύστημα, το πεντάστερο Π.Ι.ΠΑ. Και ζούσαν απομυζώντας τους ξεχασμένους από το θεό υπόλοιπους. Όσο το απόλυτα αντιπαραγωγικό αντιδημιουργικό αεροπλανάκι μεγάλωνε, οι ξεχασμένοι λιγόστευαν. Ώσπου έσκασε η φούσκα. Και τώρα έρχεται ο κ. Τσιτραγκολιάκος και υπόσχεται να διασώσει ΤΟ Σύστημα με ένα νόμο-ένα άρθρο και με στεντόρειο διαπρύσιο λόγο κατά των στρατευμάτων κατοχής: «Κάτω τα χέρια από το Π.Ι.ΠΑ.!»…
Το «μαζί τα φάγαμε» ήταν σωστό, αν και ημιτελές. Στο πλήρες του θα έπρεπε να εκφέρεται αλλιώς. «Μαζί τα φάγαμε. Εμείς οι σχεδιαστές, οι από πάνω, φάγαμε τα πολλά. Και σεις τα κορόιδα, οι πολλοί από κάτω, φάγατε τα ψίχουλα. Μάλιστα γι’ αυτά τα λίγα ψίχουλα γίνατε το άλλοθί μας, οι συνένοχοί μας. Έτσι ώστε, διά βίου, εμείς στην πρώτη θέση, σας είχαμε πλέον δεμένους πίσω στη σκευοφόρο του τραίνου, για να τρώτε τα δόλια ψίχουλά σας. Και να κάνετε μόκο για όσα πράματα και θάματα θα βλέπατε, ελπίζοντας να αναδειχθείτε άξιοι να περάσετε κάποτε και σεις στις πιο μπροστά θέσεις. Και αυτό ας το πούμε: το Ελληνικό Όνειρο, πολύ ανώτερο από το αντίστοιχο Αμερικάνικο»…
Αν, λοιπόν, τώρα έχουμε δειλά δειλά τα γεννητούρια του καινούργιου, είναι θλιβερό ότι αυτό συμβαίνει μόνο υπό την πίεση του Μνημονίου. Εξίσου θλιβερό είναι ότι αυτοί που φέρονται ως εμβρυουλκοί αυτού του καινούργιου, δεν είναι άλλοι από τους γονείς και κηδεμόνες/διαμορφωτές του παλιού, οι δύο νυν κυβερνητικοί εταίροι του Παλαιού Δικομματισμού. Και ακόμα πιο θλιβερό είναι κυρίως ότι αυτοί που πολεμούν λυσσαλέα τη γέννηση του καινούργιου είναι οι λεγόμενοι «αντιμνημονιακοί» (χε, χε). Δηλαδή οι δυνάμεις του αλλόκοτου επικοινωνιακού συστήματος που λέγεται ανεξυριζαυγιτισμός και στη συνέχεια του δώσαμε τη συμβολική επωνυμία «Τσιτραγκολιάκος».
Όσοι λένε δηλαδή: «Βία είναι τα μνημόνια που προκαλούν αυτοκτονίες». Και κρύβουν ότι αυτές τις απέφερε η καθολική ηθική, πολιτική και κοινωνική χρεωκοπία, που ολοκληρώθηκαν στην οικονομική χρεωκοπία, μήτρα της δυστυχίας και των αδιεξόδων. Και ότι δεν έφεραν αυτοκτονίες τα μνημόνια. Αυτοί οι ίδιοι «αντιμνημονιακοί», μάλιστα, ζητούν την ψήφο του λαού για να διώξουν τους ψεκαστές που μας κλέψανε την πατρίδα και θα επιδιώξουν να την ανακαταλάβουν.
Και αυτοί, λοιπόν, οι «αντιμνημονιακοί», πολεμάνε λυσσαλέα το καινούργιο. Αυτό που θα έπρεπε να φέρει μια ανατρεπτική, ουσιωδώς αντισυστημική Αριστερά, κόντρα στο παλιό, ΣΤΟ Σύστημα, που λογικά θα προσπαθούσε να διασώσει μια συντηρητική Δεξιά. Γι’ αυτό δεν λένε ότι το παλιό είναι το πελατειακό παρακράτος, το οποίο στηρίζουν με νύχια και με δόντια. Και για να δώσουν υπόσταση στην παράλογη εξωτικότητά τους, εφηύραν ως εχθρό, ως παλιό, το μνημόνιο.
Λένε μάλιστα ότι ο παλαιοδικομματισμός έφερε τη διαφθορά. Λάθος! Την έφεραν ο λαϊκισμός και ο παρασιτικός πελατειασμός, των οποίων ο κ. Τσιτραγκολιάκος είναι σήμερα θεματοφύλακας και τους έχει κορόνα στην κεφαλή του. Και οι οποίοι ακριβώς βρίσκονται στο στόχαστρο του μνημονίου, για το win win του τόπου και των δανειστών. Και ψιτ! Μην ξεχνάει κανείς, ότι ο λεγάμενος κύριος Άκης, όταν πρωτοεμφανίστηκε, άγνωστος και νεόκοπος στην πολιτική πιάτσα της Μεταπολίτευσης, είχε ένα εξαιρετικό μόττο. Νέοι ηθικοί πολιτικοί, για να φύγουν οι διεφθαρμένοι παλαιοπολιτικοί.
Συνεχίζεται στο επόμενο, όπου θα ολοκληρώσουμε το σκεπτικό μας έχοντας συμπεριλάβει και το αρχικά σημειωμένο δεύτερο στοιχείο της επικαιρότητας, ώστε να δούμε και γιατί απέτυχε οικονομικά το μνημόνιο.
Δεν ξεχάσαμε ότι σας χρωστάμε τη συνέχεια από τα προηγούμενα κείμενα περί τρομοκρατίας. Βρήκαμε τόσο ελκυστική τη σημερινή κουβέντα, λόγω της επικαιρότητας, που μας έκανε να λοξοδρομήσουμε λίγο, πριν ολοκληρώσουμε την τριλογία για τους Τρομοκράτορες. Μάλιστα, λίγο πριν το σημερινό κείμενο ολοκληρωθεί, ήρθε στη δημοσιότητα και η προκήρυξη των ΜΕΛΟ (που τώρα λέγονται ΜΕΛΔ) και θα έρθει να δέσει ακριβώς με τον πυρήνα του τελευταίου κειμένου (της τριλογίας) που εκκρεμεί.
20°
