Η αντιπολίτευση της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ) αναγκάζεται να καταφεύγει σε υπερβολές, ανοησίες ή παρωχημένα στερεότυπα και ως εκ τούτου αυτοακυρώνεται.
Στο μακρινό 1956 ο μεγάλος τιμονιέρης Μάο Τσε Τουνγκ προσπαθώντας να εμψυχώσει το
παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα διατύπωσε τη θεωρία ότι ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ μπορεί να φαίνονταν ισχυρός, αλλά ήταν πολιτικά αδύναμος, μιας και είχε ξεκοπεί από τις λαϊκές μάζες. Ήταν μια χάρτινη τίγρης ανίκανη να αντισταθεί στον αέρα και τη βροχή και η εργατική τάξη δεν έπρεπε να τον φοβάται καθόλου.
Σήμερα, τρεις μήνες μετά τις εκλογές, η διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διευρύνεται από την εκλογική 8,3% στη δημοσκοπική 13,5%, οι αρνητικές γνώμες για την αξιωματική αντιπολίτευση αυξάνονται παράλληλα με τις θετικές για την κυβερνητική πολιτική, ο δείκτης αισιοδοξίας ανεβαίνει. Όσοι φοβόντουσαν ότι την επόμενη μέρα ένας ισχυρός εκλογικά
ΣΎΡΙΖΑ θα έκανε δύσκολη τη ζωή του Κ. Μητσοτάκη διαψεύδονται. Η κραυγαλέα αποτυχία της πρόσφατης «πανεργατικής απεργίας» αναδεικνύει την ελληνική αριστερά ως την χάρτινη τίγρη του 2019. Δεν ξέρω αν κινδυνεύει από τον αέρα ή τη βροχή αλλά σίγουρα η
«κανονικότητα» τη βλάπτει.
Το 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας χονδροειδούς προπαγάνδας που δούλεψε καλά πάνω σε ένα ημιμαθές ακροατήριο. Ο νεοφιλελεύθερος Κούλης ερχόταν για να αναβιώσει το χειρότερο κράτος της δεξιάς. Τα εργατικά δικαιώματα κινδύνευαν, οι
πολίτες θα δούλευαν και τις Κυριακές προς όφελος του κεφαλαίου, οι απολύσεις βρίσκονταν προ των πυλών του Δημοσίου, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Παιδείας θα ήταν από τις πρώτες επιλογές της κυβέρνησης, οι μετανάστες θα πνίγονταν στη θάλασσα. Οι χειρότερες περσόνες του ακροδεξιού στελεχικού δυναμικού ετοιμάζονταν να αναλάβουν τα ηνία του κράτους.
Και με το καλημέρα προκύπτουν ο Σκέρτσος, ο Πιερακάκης, ο Χρυσοχοΐδης, ο Θεοχάρης, η
Κεραμέως, ο Δημητριάδης, ο Σκάλκος, ο Γιατρομανωλάκης, ο Δημητρόπουλος, ο Ζούλας, ο
Μαυρωτάς και έψαχνε ο άλλος να βρει ποιο υπουργείο πήραν ο Γιακουμάτος, με τον Τραγάκη και ποιο ο Στυλιανίδης. Άκουσε και τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, είδε και τον Κυριάκο στην ΔΕΘ, κάτι έπιασε από τη συνέντευξη τύπου και πάνω που αναρωτιότανε ποιοι και γιατί τον δούλευαν προεκλογικά του συμβαίνει και μια ποσοτική χαλάρωση 22% στον ΕΝΦΙΑ και τον στέλνει διαβασμένο στην αγκαλιά της ΝΔ. Γιατί είναι αδύνατο να εξαπατάς τόσους πολλούς για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Η χάρτινη τίγρης μούλιασε μέσα στα δικά της ψευδή φληναφήματα. Τα σάλια της κάνουν κακό.
Από τότε είμαστε μια «ωραία κανονικότητα». Η κυβέρνηση καταθέτει σταδιακά τα δικά της
ενθαρρυντικά δείγματα γραφής, τα στραβοπατήματά της είναι ανώδυνα, ο πολίτης μαθαίνει να κινείται σε ασφαλές περιβάλλον, η διεθνής εικόνα της χώρας βελτιώνεται καθημερινά, τα επιτόκια δανεισμού κατρακυλούν. Το σημαντικότερο; Δείχνει να αφουγκράζεται τις διαθέσεις των πολιτών, να παρακολουθεί τα κοινωνικά δίκτυα και να διορθώνει τα λάθη της εν κινήσει. Έτσι εμείς μπορούμε να συζητάμε χαλαρά για την Γκρέτα και την κλιματική αλλαγή, τις μετονομασίες των σταθμών του μετρό, τις απελευθερώσεις των κατειλημμένων κτιρίων, την ψήφο των ξενιτεμένων και για το τι κάνουν οι τσάντες στο σχολείο τα Σαββατοκύριακα.
Ο πολίτης κουράστηκε από το μπάχαλο, την ανομία και την ανοησία. Από την υποκριτική αριστερίλα. Τον πτωχοπροδρομισμό. Το λουμπεναριάτο και τις δευτεράντζες. Βαρέθηκε, μπούχτισε. Στην αρχή κολακεύτηκε λιγάκι που τύποι άνευ λοιπών προσόντων, με ανοικτά
πουκάμισα, σακίδια στην πλάτη και κάτι παράξενα ελληνικά και ακόμα πιο παράξενα αγγλικά τον κυβερνούσαν αλλά όταν ένιωσε ότι η πολιτική μιζέρια τους είναι μεταδοτική, σκιάχτηκε και είπε να αλλάξει κατηγορία. Διστακτικά και φοβισμένα στην αρχή, πιο σίγουρα
όσο περνούσαν οι μέρες. Και όσο θα νιώθει την τσέπη του καλύτερα θα βλέπει και φως στο βάθος του τούνελ. Με την αριστερά κατάλαβε ότι θα μείνει για πάντα στο σκοτάδι.
Ειδικά τώρα που βγήκαν και τα «πόθεν έσχες» και είδε ότι πάμπλουτοι «αριστεροί
επαναστάτες» με τα λεφτά τους παρκαρισμένα ασφαλώς ήθελαν το 2015 να τον πτωχεύσουν, να τον βγάλουν από την ΕΕ και να τον πληρώνουν με κωλόχαρτα πρέπει να αισθάνθηκε μεγάλο κορόιδο. Τα παγώνι ακόμα πουλάει βιβλία και έγινε ταινία και κονομάει εις υγεία των ηλιθίων επειδή οδηγούσε τη χώρα του στο γκρεμό κάνοντας την πλάκα του. Τι σου είναι και ο κόσμος όμως;
Η προσδοκία επιστρέφει και αυτό είναι όλο το χαρτί της φάσης που διανύουμε. Καλό είναι όμως οι προσδοκίες να πατούν στο έδαφος γερά ώστε να γειώνονται και να εκφορτίζονται. Διότι τα προβλήματα δεν λύθηκαν επειδή άλλαξε η κυβέρνηση. Η πατρίδα δηλώνει ότι θέλει να αλλάξει πίστα, αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξε. Και η κατάργηση του ασύλου της βαρβαρότητας της άρεσε, και η επιστροφή της Αστυνομίας στους δρόμους και η απελευθέρωση των ιδιοκτησιών και οι 120 δόσεις και η βελτίωση των συντάξεων χηρείας και
το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον, αλλά και το 50% συν ένα μετά ηλεκτρονικής ψηφοφορίας
για την κήρυξη της απεργίας. Αλλά υπάρχουν και πληγές που δεν κλείνουν ούτε με γιατροσόφια, ούτε με ξόρκια. Χρειάζονται εγχείρηση. Νυστέρι.
Μεταναστευτικό. Θαλάσσια σύνορα, δύσκολο να τα κρατήσεις στεγανά, ακόμα δυσκολότερο να αποφύγεις τα θύματα στην προσπάθεια να τα κρατήσεις. Κάποιοι μιλούν για εισβολή, άλλοι για ασφαλή πρόσβαση σε όσους θέλουν να υποβάλουν αίτηση ασύλου. Η πατρίδα στέκεται ουσιαστικά μόνη απέναντι στο μεταναστευτικό κύμα και τις μεθοδεύσεις του Ερντογάν και αυτά τα γλυκερά περί συνόρων της Ευρώπης είναι καλά για τη Βουλή των εφήβων. Η κατάσταση στα νησιά επιβαρύνεται καθημερινά, οι δομές υποδοχής και διαχείρισης αδυνατούν, οι πρόσφυγες και μετανάστες υποφέρουν και εξεγείρονται, στην πλάτη τους και στη δική μας παίζονται γεωπολιτικά παιχνίδια, ενώ η υποκριτική πανευρωπαϊκή πολιτική ορθότητα νομίζει ότι τα κοινοτικά κονδύλια λύνουν αυτομάτως και τα προβλήματα. Το πρόσφατο ναυάγιο με θύματα μικρά παιδιά ξαναβάζει το ερώτημα ποιοι, πώς και γιατί οργανώνουν τα ταξίδια αυτά και ποιοι οι στόχοι τους πέρα από τα οικονομικά οφέλη. Κάποιος, κάπως πρέπει να πείσει αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους ότι δεν μπορούν όλοι μα όλοι να πατήσουν στην Ελλάδα για να βρεθούν μετά στη βόρεια Ευρώπη. Και η κυβέρνηση καλείται όχι μόνο να βρει τη λύση αλλά και να την εφαρμόσει. Προς το παρόν μόνη της. Δύσκολο.
Παιδεία. Το πανεπιστήμιο περιμένει έναν καινούργιο «μηχανολογικό σχέδιο». Θα τολμήσουν
την αυτονομία, την λογοδοσία και την αξιοκρατία και όλα αυτά επί της ουσίας; Θα κλείσουν τα τμήματα Ποτέμκιν; Θα πάμε σε λιγότερα αλλά αρτιότερα στελεχωμένα και καλύτερα
χρηματοδοτημένα πανεπιστημιακά ιδρύματα; Θα ιδρυθούν ξενόγλωσσα και εξ αποστάσεως προγράμματα; Θα σφίξει ως της αρμόζει η πανεπιστημιακή ζωή του φοιτητή; Θα στραφεί η τεχνολογική εκπαίδευση προς την παραγωγική κατεύθυνση; Να ξέρεις ότι το βαθύ πανεπιστήμιο θα αντισταθεί σε κάθε νεωτερισμό τόσο για ιδεολογικούς όσο και για ιδιοτελείς λόγους γι’ αυτό και η πολιτική βούληση πρέπει να είναι ισχυρή. Και πού σαι; Σίγουρα δεν χρειαζόμαστε με τίποτα πανεπιστήμιο τουρισμού.
Και αν η Ανώτατη έχει το έμψυχο υλικό να αντεπεξέλθει και να προχωρήσει, τι γίνεται με τη
γερασμένη Μέση εκπαίδευση; Πώς θα γυρίσουμε τους μαθητές στην τάξη και στο σχολείο; Πώς θα εισάγουμε τη μέτρηση και τη στάθμιση στο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα; Υπάρχει δυνατότητα ανανέωσης του προσωπικού; Το νέο υπόδειγμα των Πρότυπων και Πειραματικών θα είναι ισχυρό ώστε να πολλαπλασιαστεί; Ευτυχώς ο μπαμπούλας της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας που θα παραλύσει τα σχολεία και τη χώρα αν δεν γίνουν τα κέφια της, σήμερα φαντάζει και είναι παραμύθι. Η κοινωνία πληρώνει φόρους για τη δημόσια εκπαίδευση και τη θέλει πραγματική εκπαίδευση. Και τα παιδιά της τα θέλει μαθητές και μαθήτριες. Η κυβέρνηση θα κριθεί από την κοινωνία των πολιτών και όχι από τη γερασμένη αντιεκπαιδευτική αριστερά.
Κράτος. Καλώς ή κακώς σ’ αυτήν τη χώρα το κράτος και μεγάλο είναι και ισχυρό και χώνει παντού τη μύτη του. Η κατάρρευσή του εξ άλλου προκάλεσε την κρίση. Καιρός να αλλάξει. Και αλλαγή σημαίνει πρώτα και κύρια να γίνει μικρότερο, ώστε και να μπορεί να ελέγχεται και να σπαταλά λιγότερους πόρους και να αποδίδει καλύτερα. Ο σοσιαλισμός με δανεικά δεν πέθανε απλώς, βρώμισε. Καιρός για πραγματικά ανοικτούς θεσμούς και ελεύθερη οικονομία.
Για παράδειγμα, οι πόλεις μας είναι βρώμικες, πολύ βρώμικες. Ας δοκιμάσουμε μια άλλη
συνταγή, ας δώσουμε την καθαριότητα σε ιδιώτες. Οι δημοτικές υπηρεσίες έχουν αποδείξει
οριστικά και αμετάκλητα ότι δεν μπορούν. Ας αντιγράψουμε από αλλού ένα σύγχρονο τρόπο να διαχειριζόμαστε τα σκουπίδια μας πριν αυτά μας πνίξουν. Ας βάλουμε άμεσα την ψηφιακή τεχνολογία για τα καλά στη ζωή όλων των πολιτών και κυρίως στις σχέσεις τους με τις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι αδιανόητο να βγαίνεις στη σύνταξη και να την εισπράττεις ολόκληρη μετά από 2 χρόνια. Ποιος θα απαλλάξει την πατρίδα από αυτό το άγος και δεν θα τον αποθεώσουν οι πολίτες;
Η κυβέρνηση φάνηκε και διαβασμένη και προετοιμασμένη σε πολλούς τομείς από τη στιγμή που ανέλαβε. Το στελεχικό της δυναμικό είναι από ότι καλύτερο διαθέτει η χώρα αυτήν την
εποχή. Οι συμβολικές κινήσεις, οι συσκέψεις και οι συντονισμοί χρήσιμοι είναι αλλά χρειάζεται και το τελικό αποτέλεσμα, η ομάδα πρέπει να σκοράρει. Ο πολίτης πρέπει να βιώνει καθημερινά ένα απλό, φιλικό και ευκίνητο επιτελικό κράτος, ώστε όχι μόνο να διεκπεραιώνει τις υποθέσεις του, αλλά και να διαπαιδαγωγείται ανάλογα. Μόνο έτσι θα μάθει να συνεργάζεται και να συνεισφέρει στην συλλογική ευημερία. Η κυβέρνηση οφείλει να εκπαιδεύει τους πολίτες. Μάθημα πρώτο το δικό της παράδειγμα.
Η κεντροδεξιά σήμερα με τις φιλελεύθερες και κεντροαριστερές βοήθειες παίζει στο γήπεδο
μόνη της. Δεν θα έχει καμιά δικαιολογία αν αποτύχει. Αν διστάσει και δεν εφαρμόσει το
πρόγραμμά της, αν σταθμίσει πολιτικά κόστη, αν αποφύγει τις ρήξεις με το παρελθόν. Ο
φόβος του βαθέως κόμματος ως τροχοπέδης προς το παρόν φαίνεται άκυρος και υπερβολικός. Γι’ αυτό και όλες οι σημαντικές τομές, οι εγχειρήσεις, πρέπει να γίνουν γρήγορα. Η αντιπολίτευση της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ) έχει προς το παρόν αφοπλιστεί. Αναγκάζεται να καταφεύγει σε υπερβολές, ανοησίες ή παρωχημένα στερεότυπα προκειμένου να βρει ακίδες αντιπαλότητας και ως εκ τούτου αυτοακυρώνεται.
Η αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αδυνατεί να βρει ένα σύγχρονο αφήγημα. Η 4η βιομηχανική επανάσταση δεν την εμπεριέχει. Οι πολίτες νιώθουν ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να αλλάξει και να σπρώξει τη χώρα στη νέα εποχή ενώ η χάρτινη αντιπολίτευση του Τσίπρα και της Γεννηματά βαριέται ακόμα και να τη γυρίσει πίσω. Αυτό είναι και το μεγάλο συγκριτικό της πλεονέκτημα. Η φυγή προς τα μπρος όταν οι άλλοι κοιμούνται.
8°
