Τελικά «οι πρωθυπουργοί κρίνονται στις κάλπες, στις συνειδήσεις των πολιτών και στις σελίδες της Ιστορίας»;
Για αρχή να πω πως νομίζω ότι ο Μητσοτάκης κάνει καλά που δεν προσπαθεί να οδηγήσει τον Αλέκση στο δικαστήριο. Όχι γιατί πιστεύω ότι δεν του αξίζει, αλλά γιατί δεν αξίζει σε εμάς αυτός ο αδίστακτος άνθρωπος που έχει παραστήσει τον αντισυστημικό, τον έντιμο, τον ειλικρινή, τον ικανό να παραστήσει και τον ήρωα. Kαι αυτό ακριβώς θα κάνει αν οι ενδείξεις της εμπλοκής του στη σκευωρία της Novartis δεν συνοδεύονται από μαρτυρίες και αποδείξεις. Μπορεί η λογική να λέει πως αποκλείεται να μην ήξερε και αποκλείεται να μη ζήτησε, αλλά η λογική από μόνη της χωρίς στοιχεία δεν αρκεί (και ορθώς) προκειμένου να καταδικαστεί κάποιος. Ζήσαμε την καταστροφή του Τσίπρα θριαμβευτή των εκλογών και την καταστροφή του Τσίπρα θριαμβευτή του δημοψηφίσματος, ας μη ζήσουμε και την καταστροφή του Τσίπρα θριαμβευτή του ειδικού δικαστηρίου. Στο κάτω-κάτω νωρίς είναι ακόμα και τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο οι μαρτυρίες και οι αποδείξεις να εμφανιστούν στην πορεία και ο Αλέκσης να κάτσει εκεί που πρέπει.
Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν αλλάζουν την έκπληξη που μου προκάλεσε μια φράση που το ρεπορτάζ αποδίδει στον πρωθυπουργό, σύμφωνα με την οποία «οι πρωθυπουργοί κρίνονται στις κάλπες, στις συνειδήσεις των πολιτών και στις σελίδες της Ιστορίας».
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε να πω είναι «βρε τους κωλόφαρδους τους πρωθυπουργούς» και αμέσως μετά ήρθε το δεύτερο που ήταν ένα κάπως πιο φωναχτό από το συνηθισμένο: ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ;
Δηλαδή, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας, ο ίδιος και όσοι φτάσουν στο αξίωμα του έχουν το ακαταδίωκτο; Δηλαδή ό,τι και να κάνει ένας πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του κρίνεται μόνο στις εκλογές και στα βιβλία της Ιστορίας και ποτέ σε δικαστήρια; Δηλαδή το μόνο που πρέπει να υφίσταται ένας πρωθυπουργός για τον οποίο π.χ. υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις (ή και αποδείξεις) κατάχρησης μερικών εκατομμυρίων είναι μια εκλογική ήττα, η απαξίωση στις συνειδήσεις των πολιτών και μια μειωτική αναφορά στα ιστορικά βιβλία; Δηλαδή εκεί που πάει να ξεκινήσει η συζήτηση για την κατάργηση του εξευτελισμού της ισονομίας που ονομάζεται βουλευτική ασυλία, λέμε ότι για έναν πρωθυπουργό ακόμα και η ασυλία είναι λίγη και πρέπει να απολαμβάνει το ακαταδίωκτο;
Αντιλαμβάνομαι ότι το να παρανομείς απομοκομίζοντας τεράστια ωφέλη (ή ακόμα και μικρά, αν και οι πρωθυπουργοί μάλλον δεν θα είναι ολιγαρκείς στην παρανομία τους) και οι μόνες συνέπειες θα είναι το να κάτσεις στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μια μελανιά στην υστεροφημία σου, είναι πολύ βολικό για κάθε πρωθυπουργό. Ακόμα κι αν δεν έχεις καμία διάθεση να παρανομήσεις, είναι, όπως και να το κάνουμε, πολύ ευχάριστο να ξέρεις πως αν το κάνεις (από αμέλεια βρε αδερφέ) δεν θα χρειαστεί ποτέ να απολογηθείς σε κανένα δικαστήριο. Είναι βολικό να ξέρεις πως Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν θα βρεθείς ποτέ στην ίδια θέση με έναν τύπο που έκλεψε ένα αμάξι που του γυάλισε ή μια καθαρίστρια που πλαστογράφησε ένα απολυτήριο (για να προλάβω τους πονηρούς αναγνώστες, φυσικά και πρέπει να δικαστούν και ο μεν και η δε).
Θέλω να πω πως κανείς μπορεί να αναρωτηθεί: γιατί να περιοριστεί το ακαταδίωκτο στον πρωθυπουργό και να μην πάει στους υπουργούς; Γιατί να μην μπορούν οι υπερασπιστές του Άκη του Τσοχατζόπουλου να πουν «οι υπουργοί κρίνονται στις κάλπες, στις συνειδήσεις των πολιτών και στις σελίδες της Ιστορίας»; Στο κάτω-κάτω και οι υπουργοί του λαού υπηρέτες είναι. Όπως και οι βουλευτές για τους οποίους είναι άδικο η ασυλία τους να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποιας ποινικής περιπέτειας. Αν κάνουν κανά εγκληματάκι αρκεί για τιμωρία να μην τους ψηφίσουν στις εκλογές.
Αλλά γιατί να μην ισχύσει το ακαταδίωκτο και στους δημοσιογράφους; Γιατί και αυτοί να μην κρίνονται από τις μετρήσεις θεαματικότητας και ακροαματικότητας ή από την αναγνωσιμότητα των άρθρων και των ρεπορτάζ τους; Γιατί κι αυτοί να μην κρίνονται στη συνείδηση των θεατών-ακροατών-αναγνωστών τους; Και γιατί να μην κάνουμε το ίδιο με τους εμπόρους; Ας τους κρίνει η πελατεία τους. Αν είναι εγκληματίες ας μην πατάει άνθρωπος στο μαγαζί. Αν πατάει, τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή.
Φυσικά όλα τα παραπάνω τα γράφω από ζήλια. Ομολογώ πως κι εγώ θα ήθελα να είμαι υπεράνω του νόμου και ίσως γι αυτό να βγάζω λίγη πίκρα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που θέλω να παρακαλέσω τον πρωθυπουργό είναι αν πραγματικά πιστεύει ότι «οι Πρωθυπουργοί κρίνονται στις κάλπες, στις συνειδήσεις των πολιτών και στις σελίδες της Ιστορίας» να παρουσιάσει ένα σχετικό νομοσχέδιο. Να φέρει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που θα καθιερώνει το ακαταδίωκτο των πρωθυπουργών ανεξαρτήτως εγκλήματος. Ή το ακαταδίωκτο με εξαιρέσεις. Να υπάρχει ένας κατάλογος εγκλημάτων για τα οποία θα μπορούν να δικαστούν και για όλα τα άλλα η μόνη συνέπεια που θα έχουν οι πρωθυπουργοί θα είναι να γίνονται αντιπολίτευση και να λένε γι αυτούς παλιοκουβέντες στα καφέ. Τουλάχιστον να ξέρουμε τι μας γίνεται. Και μπράβο μας.
18°
