Το μπακιρένιο δισκοπότηρο

Αν οι προφητείες των τραπεζικών κολοσσών έχουν κάποιο ενδιαφέρον, τότε οι προβλέψεις της Saxo Bank προκαλούν κρυοπαγήματα.

Κατά την τράπεζα, το 2014 η Γερμανία θα εισέλθει στο σπιράλ της ύφεσης παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, αφού ολοκληρώνεται ο κύκλος της «υπερβάλλουσας γερμανικής απληστίας», όπως ενδεικτικά υπογραμμίζεται.

Η τιμή του πετρελαίου θα πέσει στα 80 δολάρια το βαρέλι, μία θετική προοπτική σε πρώτη ανάγνωση, αλλά που μεθερμηνευόμενη σημαίνει πως θα πέσει συνολικά η παγκόσμια ζήτηση και άρα η παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή.

Το 2014 θα «σκάσει» η χρηματιστηριακή φούσκα με τις μετοχές των εταιρειών νέας τεχνολογίας (Amazon, Google κ.λπ.). Ήδη η τιμή των μετοχών αυτών είναι υπερτιμημένη κατά 700% κατά μέσο όρο. Αναρωτιέται κανείς τις επιπτώσεις ενός τέτοιου «ξεφουσκώματος» στην παγκόσμια παραγωγή πλούτου, ιδιαίτερα όσον αφορά την αμερικανική οικονομία.

Η τελευταία και ιδιαίτερα σημαντική για τις εξελίξεις πρόβλεψη αφορά τις ευρωπαϊκές εκλογές. Οι αναλυτές της Saxo Bank διαβλέπουν πως η ισχυρότερη πολιτική ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο μετά την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα είναι η Αντιευρωπαϊκή Συμμαχία, ετερόκλητη σίγουρα, αφάνταστα αντιφατική οπωσδήποτε, αλλά υπαρκτή, με αιχμή του δόρατος την ευρωπαϊκή ακροδεξιά.

Στο πλαίσιο των ανωτέρω προβλέψεων η αναφορά του περιοδικού «Der Spiegel» προσωπικά στον Έλληνα πρωθυπουργό με τη χαρακτηριστική φράση «Κατά φαντασίαν θεραπευμένος» προσδίδει στην ανάλυση της πραγματικότητας και στοιχεία από το πνεύμα του Μολιέρου.

Προφανώς ο Γερμανός αναλυτής δεν αναφέρεται στα δημοσιονομικά μεγέθη τα οποία είναι θετικά σε επίπεδο υψηλής λογιστικής. Αναφέρεται, και το σημειώνει στο άρθρο του, στις ανολοκλήρωτες μεταρρυθμίσεις που θα τοποθετούσαν την ελληνική οικονομία σε κάποια τροχιά οικονομικής ανάπτυξης.

Προφανώς ο κακός Γερμανός αναλυτής αντί να περιοριστεί στη μελέτη των διαφόρων ποσοστών προτίμησε να περιδιαβεί την ελληνική αγορά, όπου και αντελήφθη ο δύσμοιρος πως στην οδό Ερμού του Αμαρουσίου λειτουργούν 5 (πέντε) σουβλατζίδικα σε μία απόσταση 150 μέτρων, δύο ιχθυοπωλεία και δύο χασάπικα στην ίδια ακριβώς απόσταση και τουλάχιστον δέκα ημικαφενεία, καφενεία, ουζερί και μεζεδοπωλεία. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις απευθύνονται στην ίδια πελατεία, με το γνωστό πρόβλημα του Έλληνα καταναλωτή με την εξαιρετικά μειωμένη αγοραστική δυνατότητα.

Το φαινόμενο αυτό είναι ακόμη θεαματικότερο στην κεντρική αρτηρία της Νέας Ερυθραίας, όπου η έννοια του «σουβλατζίδικου» αντιστοιχεί πλέον στην ουσία της νεοελληνικής επιχειρηματικότητας. Του δόγματος, δηλαδή, «άνοιξε και εσύ ένα σουβλατζίδικο… μπορείς».

Ο Γερμανός αναλυτής θα περίμενε πως οι κυβερνήσεις των πέντε τελευταίων ετών θα κατανάλωναν ένα ποσοστό της κυβερνητικής ενέργειάς τους για τη διαμόρφωση ενός διαφορετικού οικονομικού μοντέλου στη βάση μιας παραγωγικής προοπτικής. Έκανε λάθος. Ο νεοέλληνας μικροεπιχειρηματίας αντιλαμβάνεται την οικονομική ανάπτυξη μετρώντας πίτες και μερίδες γύρου, με δεδομένο ότι εργάζεται ο ίδιος, η οικογένεια και η γκόμενά του στο γυράδικο, χωρίς ασφαλιστικές εισφορές βεβαίως.

Ο Γερμανός, προφανώς μειωμένης πνευματικής αντίληψης, κατέγραψε πως η ελίτ των μορφωμένων νέων παιδιών από 25 έως και 35 ετών αναζητούν ήδη την τύχη τους στο εξωτερικό, ενώ οι λιγότερο μορφωμένοι της ίδιας ηλικίας προτιμούν να μεταναστεύουν αποκομίζοντας ελάχιστα έστω, αρκεί να έχουν κάποια εργασία, ενδεχομένως δε και κάποια ασφάλιση.

Ο αναλυτής του «Der Spiegel» αναφέρθηκε με απαξιωτική διάθεση στον Έλληνα πρωθυπουργό. Δυστυχώς για τον Γερμανό, μόνο αυτόν ξέρει, άντε και τον κ. Στουρνάρα και τον κ. Τσίπρα. Προφανώς δεν γνωρίζει τον Μιλτιάδη που τελείωσε Πληροφορική στην Κρήτη και κάνει παπάδες αλλά δεν έχει δουλειά, ούτε τον Ασημάκη από τη Θεσσαλονίκη που ήδη είναι στέλεχος πολυεθνικής στην Ιρλανδία, ούτε τον Μανώλη που εργάζεται στην Google στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Γερμανός γνήσιος πράκτορας του καθεστώτος Μέρκελ έκανε ο δύστυχος το λάθος να επισκεφθεί το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, που ήταν επί τέσσερις μήνες κλειστό, και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που ήταν επίσης κλειστό. Πήγε μέχρι και το ΑΠΘ και συζήτησε για το μέλλον με τον πρύτανή του και τέλος… ήταν στην αίθουσα όπου ο πρύτανης του Καποδιστριακού παρουσίαζε το θεατρικό του μεγαλούργημα. Με λίγα λόγια ο Γερμανός, γυρίζοντας στην πατρίδα του, είχε επισκεφθεί όλα τα λάθος μέρη και, τι ανοησία, δεν είχε συναντηθεί με τον κ. Σταϊκούρα για να συζητήσει τα δημοσιονομικά της χώρας ώστε να αντιληφθεί τη λογιστική πρόοδο των ποσοστών.

Ο Γερμανός έντρομος συνειδητοποίησε πως κάποιος Άδωνις (του Αδώνιδος) κατάφερνε να κερδίζει τις εντυπώσεις (αν και ακροδεξιών και φλύαρων καταβολών) εφαρμόζοντας το δόγμα του «αυτονόητου» με μοναδικό φάουλ αυτό του 25ευρου, την ώρα που ο περιβόητος συνδικαλιστής και πρώην στέλεχος του βαθέος ΠΑΣΟΚ και νυν στελεχάρα του ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε στη σύνταξη ο έρμος με μόνον 1,3 εκατομμύρια ευρώ λόγω νομίμων εφάπαξ και μπόνους, διότι επί μακρόν ήταν πρόεδρος του συνδικάτου των τραπεζικών και άρα εργάστηκε σκληρά. Ο Γερμανός απεκόμισε λοιπόν μία στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας. Δεν αντελήφθη πως η νέα πολιτική προοπτική ακούει στο όνομα Πολύδωρας, που φιλοδοξεί να συγκεντρώσει τους πικραμένους αντιμνημονιακούς από τους ναζιστές έως τη Ραχήλ, τον Νικολόπουλο και τους δυσαρεστημένους πρώην καραμανλικούς, αυτός που ψήφισε όλα τα μνημόνια και καταψήφισε μόνο τον Φόρο Ακινήτου Περιουσίας διότι απλά θίγει την κοινωνική του τάξη, τον ίδιο και όλους τους συντηρητικούς Έλληνες μικροαστούς που επένδυσαν σε γη και τώρα επενδύουν σε σουβλατζίδικα και καφενεία. Ο Πολύδωρας, αρχαιόπληκτος και λατινολάγνος, ευσεβής χριστιανός και ευσεβέστερος εκφραστής των ιερών και οσίων της λαϊκής μικροαστικής δεξιάς, πλασάρεται ως «αντιμνημονιακή εναλλακτική» δεδομένου ότι οι πολιτικές ημέρες του Πάνου Καμμένου είναι μετρημένες και λόγω «Ικαριάδος». Αλλά ο Γερμανός, βλέπετε, χαμπάρι δεν πήρε. Δεν κατάλαβε πως η χώρα αυτή παράγει πολιτικά μπουμπούκια, αλλά και αντιμνημονιακά κονσόρτσιουμ, που εντάσσονται στο «κόμμα της δραχμής» που εσχάτως αυτοαποκαλείται και ως «κόμμα των Ευρωσκεπτικιστών», παρακαλώ. Ο Γερμανός δεν παρακολούθησε τα συγκεκριμένα δελτία ειδήσεων ούτε συνομίλησε με τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής επιχειρηματικότητας, που ακόμη επιζητούν την εξαγορά της χώρας με τα χρήματα που έχουν συσσωρεύσει στο Φίτζι, τα νησιά Μάρσαλ, την Καραϊβική.

Έτσι αναπόφευκτα ο Γερμανός εκ των πραγμάτων περιόρισε το βεληνεκές της κριτικής του και τα έβαλε με τον Αντώνη Σαμαρά, που είναι όντως κατά φαντασίαν θεραπευμένος, και δεν αναφέρθηκε, ο ανόητος, και στο υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό που ασκεί κατά φαντασίαν πολιτική, είναι κατά φαντασίαν αντιμνημονιακό και ενεργεί ως κατά φαντασίαν αντιπολίτευση, έως ότου αναρριχηθεί στην εξουσία.

Μένει εκτός κάδρου ο άμοιρος ο Διαμαντόπουλος, που ντύθηκε παπάς στο καρναβάλι και κήδευε το μνημόνιο με ένα μπακιρένιο γουδί για δισκοπότηρο. Τουλάχιστον είχε πλάκα, κυρίως γιατί εξόργισε τον Άνθιμο (αλήθεια, αυτός πώς θα συγχωρεθεί;) και τον αρχιεπίσκοπο, όστις εξήλθε του ληθάργου του (miracolo). Ένας αφελής παλιάτσος είναι πάντα προτιμότερος (και χρήσιμος) από ένα σοβαροφανή καραγκιόζη.