Η κατάρρευση των κατηγοριών για εμπλοκή στην υπόθεση Novartis πολιτικών προσώπων δείχνει σαν επιθανάτιος ρόγχος μίας περιόδου που πρέπει να αφήσουμε πίσω.
Με τις αρχειοθετήσεις των δικογραφιών να διαδέχονται η μία την άλλη για την εμπλοκή πολιτικών προσώπων στην υπόθεση Novartis, αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο ότι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» υφίσταται. Απλά ήταν άλλο από αυτό που είχε υπονοήσει ο πρώην αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης. Ίσως, λοιπόν, μετά την κατάρρευση των κατηγοριών, ήρθε η ώρα ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα να συμφωνήσουμε σε κάποια βασικά. Οι ποινικές διώξεις ως μέσο άσκησης αντιπολίτευσης παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Μία κυβέρνηση δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ούτε να παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να εργαλειοποιεί τους Θεσμούς. Δεν μπορεί μία τόσο σοβαρή υπόθεση όπου εμπλέκονται πρώην πρωθυπουργοί και αρχηγοί κομμάτων να καταλήγει με σοβαρότατες αλληλοκατηγορίες εισαγγελικών λειτουργών.
Σε μία δημοκρατική χώρα κέντρα εξουσίας δεν επιτρέπεται να στοχοποιούν δημοσιογράφους. Δεν γίνεται να γιαουρτώνται, να απειλούνται ή να τους γίνεται στοχευμένο cyber-bullying από κομματικά τρολ. Δεν επιτρέπεται κομματικά ΜΜΕ να κάνουν συστηματική δολοφονία χαρακτήρων σε ανθρώπους του Τύπου που τους ασκούν πολιτική κριτική και κάποιοι να καταλήγουν με σπασμένα αυτοκίνητα ή στο νοσοκομείο. Δεν μπορεί τη στιγμή που οι καρκινοπαθείς στήνονται σε ατελείωτες ουρές μη μπορώντας να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, ο αρμόδιος υπουργός να τη βγάζει στο facebook καθυβρίζοντας ανθρώπους του Τύπου. Απαξιώνοντάς τους ηθικά, περιθωριοποιώντας τους επαγγελματικά. Είναι αδιανόητο εφημερίδες και κανάλια να πέφτουν θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων, να τους βάζουν βόμβες, να τους καίνε ή να τους σπάνε τα γραφεία και να μην ανοίγει ρουθούνι. Στα χρόνια που προηγήθηκαν, έγιναν όλα τα παραπάνω. Επαναλαμβανόμενα. Και από τη μεριά της η ΕΣΗΕΑ διέγραφε δημοσιογράφους, επειδή υποστήριξαν στο δημοψήφισμα το ΝΑΙ.
Σε μια κανονική χώρα οι υπουργοί δεν στοχοποιούνται ως ηθικοί αυτουργοί αυτοκτονιών. Κάθε μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας δεν μπορεί να συνεχίσει να χαρακτηρίζεται «επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα», ούτε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κράτους να αποτελεί αφορμή για να καίγεται η Αθήνα. Η αντιπολίτευση θα πρέπει να ασκείται με όρους τουλάχιστον αστικού πολιτισμού. Η σύζυγος ενός πολιτικού αρχηγού δεν μπορεί να αποτελεί τερέν άσκησης αντιπολιτευτικής γυμναστικής, ούτε η ηθική εξόντωσή της με χαλκευμένα δημοσιεύματα να αποτελεί μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Είτε είναι η Μαρέβα Γκραμπόφσκι - Μητσοτάκη, είτε οποιαδήποτε άλλη στο μέλλον. Ας συμφωνήσουμε ότι δεν πρέπει να ξαναδιατυπωθούν στον δημόσιο διάλογο οι αθλιότητες που ακούγονταν από τα πλέον επίσημα κομματικά χείλη -φερειπείν για τον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο ότι «η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι πολιτική χούντα για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται» γιατί σύντομα θα καταλήξουν κι άλλοι στο νοσοκομείο.
Σε μία πολιτική εκπομπή ένας εκ των συμμετεχόντων ανέφερε πως «λίγη σημασία έχει το πλήγμα που υπέστη από τη Novartis ο Άδωνις, ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. Αυτό είναι το λιγότερο. Το βασικό είναι να λειτουργεί χωρίς παρεμβάσεις η δικαιοσύνη». Προφανώς και είναι βασικό να λειτουργεί χωρίς παρεμβάσεις η δικαιοσύνη. Αλλά είναι εξίσου βασικό εάν έγινε προσπάθεια ηθικής εξόντωσης ενός πρώην υπουργού, ενός πρώην πρωθυπουργού, ενός πρώην αρχηγού κόμματος, πολλών άλλων υπουργών και του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Εάν διαπομπεύτηκαν άδικα. Είναι βασικό όχι για λόγους απλής ανθρωπιάς. Αλλά για λόγους βαθιά πολιτικούς και θεσμικούς. Δεν μπορεί ούτε οι πολιτικοί ούτε η πολιτική να απαξιώνονται κατά αυτόν τον τρόπο σε μία δημοκρατική κοινωνία.
Η κατάρρευση των κατηγοριών για εμπλοκή στην υπόθεση Novartis πολιτικών προσώπων δείχνει σαν επιθανάτιος ρόγχος μίας περιόδου που πρέπει να αφήσουμε πίσω. Αφού φυσικά τιμωρηθούν οι υπαίτιοι για το μάλλον «μεγαλύτερο σκάνδαλο επί συστάσεως του ελληνικού κράτους».
15°
