Η Ελλάδα, μια δημοκρατία κυρίως λαϊκίστικη, εν μέρει φιλελεύθερη και οικονομικά κομμουνιστική με την έννοια του παντοδύναμου κράτους- μητέρα έχει ήδη αλλάξει
Όλο και περισσότερο φαίνεται πόσο κοντά βρίσκονται άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο ασχέτως καταγωγής, έθνους, τάξης. Δεν είναι μόνο η τεχνολογία και η τέχνη που μας ενώνουν, αλλά και η πολιτική. Πάρτε για παράδειγμα τον Μπόρις (Σαλβίνι, Γκρίλο, Ποντέμος, Τραμπ αλλά και Πούτιν, Μαδούρο, Ερντογάν, Κίτρινα Γιλέκα, Ορμπάν) και τον Τσίπρα (Καμμένο, κρατικίστικη λαϊκή δεξιά, σκληρό ΠΑΣΟΚ και Σία). Η Ελλάδα, μια δημοκρατία κυρίως λαϊκίστικη, εν μέρει φιλελεύθερη και οικονομικά κομμουνιστική με την έννοια του παντοδύναμου κράτους-μητέρα και μιας αγοράς δεμένης με Red Tape, χάρη στην τύχη, την πολύχρονη τριβή με τoν λαϊκισμό και την υπεραπλουστευμένη σκέψη ως ψευδοεπαναστατική θεώρηση κατάφερε παρόλα αυτά να φανεί στο τέλος πολιτικά ωριμότερη από το UK, αποφεύγοντας σαν από θαύμα ένα Γκρέξιτ ή έστω το φάντασμα αυτού. Κάτι που οι Βρετανοί ζούνε στο πετσί τους αυτή τη στιγμή έχοντας χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, αφού βρίσκονται διαρκώς σε limbo.
Σήμερα όσο πιο άσχετος, ψώνιο και ανίκανος είσαι, θεωρείσαι το ιδανικό πολιτικό πρόσωπο που θα «διώξει το παλιό κατεστημένο»
Εμείς γλιτώσαμε την ακραία κορύφωση του paranormal activity χάρη στον ίδιο το συριζανελισμό, που στο τέλος ιδιωτικοποίησε όλα αυτά που αν τολμούσε κάνας άλλος θα καιγόταν η χώρα. Το καλύτερο είναι ότι έγιναν και με την ψήφο των καθεστωτικών συντεχνιών και του κάθε ελληναρά που πίστευε πως θα λυγίσει την παγκόσμια οικονομία με το χτύπημα του χεριού του στο τραπέζι. Η χώρα έχει ήδη αλλάξει. Η δουλειά του «Κούλη» που νίκησε τον «Μεγαλέξανδρο» είναι πολύ πιο εύκολη.
Το Μπρέξιτ από την άλλη είναι ένα καθαρά ιμπεριαλιστικό/αποικιοκρατικό κατάλοιπο στο μυαλό των φίλων μας. Ελπίζω να το ξεπεράσουν γρήγορα κι αναίμακτα. Εκεί, όπως κι εδώ, το πρόβλημα είναι ότι η αριστερά, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες ήταν χρόνια εναντίον της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης γενικότερα, ως παιδί του καπιταλισμού βλέπεις. Οπότε ουσιαστικά βρέθηκαν χέρι-χέρι με τον random εγγλέζο καρατζαφύρερ. Γιατί σήμερα όσο πιο άσχετος, ψώνιο και ανίκανος είσαι, θεωρείσαι το ιδανικό πολιτικό πρόσωπο που θα «διώξει το παλιό κατεστημένο». Not in Greece, not anymore.
Όλοι λίγο-πολύ έχουμε καταλάβει και τον ρόλο των σόσιαλ μίντια σε όλα αυτά, φανταζόμαστε links (σαν τίποτα ψεκασμένοι) ανάμεσα σε αλγόριθμους, δικτάτορες και σελέμπριτις, αφού το τέλος του διλήμματος «σοσιαλισμός ή καπιταλισμός» άφησε στη θέση του μια τρύπα – τη μαύρη τρύπα του αιώνιου και πραγματικού διλήμματος που είναι βέβαια το «ολοκληρωτισμός ή μη ολοκληρωτισμός». Η ενστικτώδης επίθεση των απανταχού λαϊκιστών (ή όπως σκατά λέγονται) στα μίντια και τη δικαιοσύνη, η πόλωση καθώς και η γενικότερη αποδημοκρατικοποίηση είναι η κληρονομιά που αφήνουν συνήθως. Tην ΑΕΠΙ τη ρίξαμε, τη Χρυσή Αυγή όμως στα μαλακά ή, για να μην προτρέχω, στις καθυστερήσεις. Φτηνά τη γλιτώσαμε, να δούμε οι άλλοι τι θα κάνουν.
13°
