Πολιτικη & Οικονομια

Όχι δάκρυα για την Ένωση Πολιτών

Σπύρος Βούγιας
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Λίγο πριν τις γιορτές, τα ιδρυτικά μέλη της «Ένωσης Πολιτών Θεσσαλονίκης για το περιβάλλον και τον πολιτισμό», υπογράψαμε συνειδητά και υπεύθυνα το καταστατικό της τέλος, κλείνοντας τον κύκλο που είχαμε ανοίξει πριν είκοσι περίπου χρόνια με σκοπό να συγκροτήσουμε αλλά και να αφηγηθούμε πειστικά μια διαφορετική εκδοχή για την πόλη και την καθημερινή της ζωή. Αν και είχε προηγηθεί χρονικά η αντίστοιχη «Ένωση για την προστασία και ανάδειξη της παλιάς παραλίας», η δημιουργία μιας κίνησης με ευρύτερους και μονιμότερους στόχους αποδείχθηκε απολύτως αναγκαία για την ανάδειξη της ανίσχυρης και ανέκφραστης ακόμη, τότε, στη χώρα μας «κοινωνίας των πολιτών».

Η διευρυμένη αυτή ένωση προσώπων (με διαχρονικό πρόεδρο κοινής αποδοχής τον καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη), ήταν κατάλληλα οχυρωμένη νομικά αλλά και σωστά διαρθρωμένη οργανωτικά, ώστε να κατοχυρώνεται η διαφάνεια και η συλλογικότητα στη λήψη των αποφάσεων. Είχε μια δομή «συγκεντρωτικά χαλαρή», βασισμένη κυρίως σε ανοικτές επιτροπές και ομάδες εργασίας για κάθε θέμα και μια συντονιστική επιτροπή που, παρά τον άτυπο χαρακτήρα της και την εναλλαγή των προσώπων, διατηρούσε πάντοτε ένα συγκεκριμένο και ιδιαίτερο ύφος (και ήθος) στο περιεχόμενο αλλά και τη μορφή των ενεργειών της. Η εύθραυστη αλλά ταυτόχρονα σταθερή ισορροπία βασίζονταν στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, τις δοκιμασμένες διαπροσωπικές σχέσεις και στις κοινές πορείες ανθρώπων που είχαν ήδη πολιτικές εμπειρίες αλλά και στην εθελοντική συμμετοχή πολλών νέων παιδιών με φρέσκα μυαλά και ιδέες.

Δεν επαρκεί ο χώρος να αναφέρω τις ποικίλες δράσεις της Ένωσης Πολιτών, ούτε και τα ονόματα όσων συνέγραψαν τα κεφάλαια αυτής της συναρπαστικής συλλογικής περιπέτειας. Αρκεί μόνο να θυμίσω τη μεγάλη συμβολική και ουσιαστική σημασία της μάχης με τους φανατικούς για να παραμείνει η Ροτόντα παγκόσμιο μνημείο και χώρος πολιτισμού και το σπασμένο πιάνο της συναυλίας του Σάκη Παπαδημητρίου. Αλλά και τις έντονες παρεμβάσεις για το τραμ και τη θαλάσσια αστική συγκοινωνία, για τα δικαιώματα των πεζών (πρώτη φορά πεζοδρομήθηκε η παλιά παραλία από την Ενωση το 1996), για τον Θερμαϊκό, το περιαστικό δάσος, την αρχιτεκτονική κληρονομιά και γενικότερα την ποιότητα της ζωης στην πόλη.

Η «Ένωση Πολιτών Θεσσαλονίκης για το περιβάλλον και τον πολιτισμό» άφησε ανεξίτηλο το ίχνος της στο σώμα και τη συνείδηση της πόλης τα τελευταία είκοσι χρόνια, συνέβαλε στην αυτογνωσία της και συνδιαμόρφωσε τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ταυτότητάς της. Και το κυριότερο, έσπειρε την ανάγκη και άνοιξε το δρόμο για τη διαρκή εξάπλωση ενός νέου, μεγάλου και πολύχρωμου κινήματος πολιτών, που υφαίνει τώρα ακαταπαύστως τον ιστό του μέλλοντος αυτής της επάξιας πόλης. Γι αυτό δεν χρειάζονται δάκρυα για το τέλος της, αφού σ' αυτό βρίσκεται και η καινούργια αρχή της.