Με το προχτεσινό χτύπημα στην κατοικία του Γερμανού Πρέσβη, συνεχίζεται αδιάκοπα η τρομοκρατική δράση στον τόπο μας, χωρίς να ανησυχούμε, χωρίς να χαιρόμαστε. Είναι αυτό μια σταθερά της ρουτίνας του ιδιόρρυθμου βυθιζόμενου μπανανολαϊκισμένου εθνικού μας ισλάμ.
Εδώ και δεκαετίες προσπαθούμε (αδίκως ως τώρα) να πείσουμε τον τρομοκράτορα ότι κάνει λάθος. Ότι κακώς δεν κάνει αυτοκριτική και αξιολόγηση των εκάστοτε πεπραγμένων του. Και κυρίως, κακώς δεν αφήνει μια χαραμάδα στον απόλυτο τρόπο του, μπας και περάσει από αυτήν προς τα έξω κάποιο ελάχιστο λαθάκι που τυχόν θα κάνει. Αφού, όμως, αυτός ποτέ δεν κάνει λάθος, τι τις θέλει τέτοιες χαραμάδες;
Δηλαδή, φυσικά, το σημαντικότερο όπλο του, πέρα από τα καλάσνικοφ και τα σαρανταπεντάρια και τις ρουκέττες, είναι ότι ΔΕΝ κάνει διάλογο, τον αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Έτσι, όσο ο μη διάλογος του επιτρέπει να αγνοεί τον κόσμο των ιδεών των άλλων, παραμένει κυρίαρχος της Απόλυτης Αλήθειας του, που είναι τόσο μικρή όσο η γιάφκα στην οποία κρύβεται τριπλοκλειδωμένος. Μπορεί και να ξέρει ότι, εάν μπει σε διάλογο, θα χάσει. Ενώ, κινούμενος στον μυθικό χώρο της αντίστασης κατά του κακού συστήματος, τσιμπάει συμπάθειες από διάφορους σκοταδισμένους θαυμαστές των άθλων του Ηρακλέους.
Τώρα που αφήσαμε ήσυχο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ήρθε η ώρα του γερμανικού ομολόγου του: πλέον αξίζει να ζούμε για να μισούμε τους γερμαναράδες. Αξίζει να καίμε τις σημαίες τους εμείς οι υπερήφανοι Ελ και όπου τους βρούμε να τους τρομοκρατούμε, αν όχι να τους καθαρίζουμε κιόλας. Έτσι είμαστε εμείς εδώ, ξεκάθαροι και αποφασιστικοί. Όπως και σε άλλα ανατολικότερα εθνικά ισλάμ, όπου βλέπεις συχνά να καίγεται ποδοπατούμενη η σημαία της Αμερικίγια από αλαλάζοντες πιστούς.
Εδώ και τρία χρόνια, άλλωστε, σύμπας ο ανεξυριζαυγιτισμός έχει δώσει το σινιάλο, για να μην υπάρχουνε αμφιβολίες. Τόσο οι γερμανοί τοκογλύφοι κατακτητές, που ήρθαν για να μας κλέψουν τους υδατάνθρακες, όσο και οι ντόπιοι μερκελιστές λακέδες με τα τσιράκια τους, πρέπει να φοβούνται. Γιατί έχουν αναλάβει δράση οι Καλοί εκπρόσωποι του ελληνικού λαού και το Κακό θα συντριβεί.
Μην ξεχνάμε ότι πέρσι δείξαμε την αξία μας στη Θεσσαλονίκη, όταν προπηλακίσαμε το κάθαρμα το γερμαναρά πρόξενο. Θυμόμαστε βέβαια και την ηθική κάλυψη που έδωσαν στους λεβεντοτραμπούκους οι πατριωτικές πολιτικές ηγεσίες. Αντίθετα, οι μνημονιακές μόνο υποτιμητικά μίλαγαν για τους αντάξιους απόγονους του Κολοκοτρώνη και του Αριστοτέλη. Και του Περικλέους, βεβαίως, βεβαίως.
Η σχετική προχτεσινή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε «απόλυτα καταδικαστέα επίθεση», που «συκοφαντεί τους (αντιμνημονιακούς) ειρηνικούς μαζικούς κοινωνικούς αγώνες». Και καταλήγει: «Ο ελληνικός λαός σέβεται την παρουσία των ξένων διπλωματών στη χώρα μας». Ούου, οπωσδήποτε, βέβαια! Κι ας ήταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που καθιέρωσε το αντιπολιτικό δόγμα «Δεν θα λογοκρίνουμε την οργή του ελληνικού λαού!». Θυμάστε, όταν πυροδοτήθηκε το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, όπου κωλοέλληνες τραμπούκιζαν αιματηρά εις βάρος των κάθε λογής Κακών…
Πάμε τώρα λίγο πίσω. Μετά τη δολοφονία Μπακογιάννη είχαμε αρχίσει να πυκνογράφουμε για τους τρομοκράτορες. Λέγαμε, λοιπόν, ότι ανταγωνίζονται με το κράτος σε βία. Και την καταστολή που εγείρει εναντίον τους αμυνόμενο το κράτος, την τρώει στη μάπα η κοινωνία μετατρεπόμενη σε ένα «απέραντο τρομοκομείο».
Ας σκεφτούνε οι τρομοκράτορες ότι όλη αυτή η αντιτρομοκρατική πρεμούρα και η ένταση, σπάνια οδηγούν στη σύλληψή τους. Όσο, μάλιστα, πιο πιεστική είναι η ανάσα του ποικιλώνυμου εγκλήματος, τόσο πιο αστυνομικό γίνεται το κράτος. Πάντα σε αυτό το ζήτημα το ρυθμό τον παίζει το έγκλημα, που και σχεδόν πάντα βρίσκεται πιο μπροστά από το κράτος.
Αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, κάμερες, αστυνομικά σκυλιά, πυκνές περιπολίες, σούπερ τεχνολογικά εργαστήρια, όλα αυτά είναι, λοιπόν, παρακολουθήματα του εγκλήματος. Το έγκλημα καινοτομεί και ξεφεύγει και αυτά παραμένουν κατακέφαλα στην κοινωνία, οδηγώντας σε εκείνο που μάθαμε να λέμε, ότι πλέον ο καιρός της αθωότητας παρήλθε. Όπως ακριβώς και με την εγκληματικότητα (τώρα που πλέον δεν κοιμόμαστε με ανοιχτά πορτοπαράθυρα), έτσι και με τους απελευθερωτές Ρομπέν των Δασών στερούμαστε ελευθερίες, για το καλό μας, εξ αιτίας τους. Στα αεροδρόμια, όπου μας σκοτίζουν με τους υπερβολικούς ελέγχους, στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, στην καθημερινότητα, παντού.
Δεν είναι όμως μόνο ως προς τον παντοίο φερετζέ της καταστολής, που πληρώνει η κοινωνία το λογαριασμό του τρομοκράτορα. Δευτερογενώς, τον πληρώνει ποικιλοτρόπως στην συνεπαγόμενη υστέρηση κάθε πτυχής της δημοκρατίας. Διότι, η κυριαρχία του ανταγωνισμού κράτους – τρομοκρατίας, στο αντικειμενικό φόντο βοηθάει την αναπαραγωγή της φοβικότητας και του σκοταδισμού, που είναι γονείς του μίσους και της βίας.
Έτσι διασφαλίζεται η κυριαρχία του μπανανολαϊκισμού, που σχεδόν αναπόδραστα προκαλεί αθλιότητα της δημόσιας διοίκησης και διαφθορά. Επίσης, ανυπαρξία παιδείας, υγείας, δικαιοδοτικού συστήματος, κοινωνίας αυτόβουλων ελεύθερων αλληλέγγυων πολιτών. Όθεν προκύπτουν ως φυσιολογικό αποτέλεσμα φτώχεια και δυστυχία. Έτσι διασφαλίζεται και η γκρίζα ζωούλα μας.
Αντικειμενικά λοιπόν ο τρομοκράτορας υπηρετεί αυτό το σύστημα που υποτίθεται ότι αντιπαλεύει. Και δεν είναι πράκτορας, εκτός από λίγες συνήθεις υποχρεωτικές εξαιρέσεις, ούτε όμως είναι και χαζός. Συχνά μάλιστα είναι ευφυής. Απλώς, το ιδεολογικό κουτί μέσα στο οποίο ερμητικά αυτοεγκλωβίζεται, σαν παρωπίδα τού κρύβει τους ορίζοντες και του περιορίζει το μυαλό.
Έτσι, ποτέ δεν θα καταλάβει και ότι με τη δολοφονία των δύο ναζί κατάφερε το αδύνατο: να τους ξεπλύνει. Όσο και να το βλέπει στις εφημερίδες, δεν το πιστεύει. Μετά την δημοσκοπική κατρακύλα τους (λόγω της δολοφονίας Φύσσα), η «εκτέλεση» των ναζί, ήταν το καλύτερο βάλσαμο για τη Χρυσή Αυγή. Σιγά μην κλάψει ο τρομοκράτορας, που τόσο γλέντησε την «εκτέλεση», όπως και το φιλοθέαμον κοινό της ευρύτερης αντιστασιακής «Αριστεράς». Σιγά μη φοβηθεί και μην το καταλάβει (Βλέπε: «Εκτελεστές» και Θεωρία των Άκρων ). Και φυσικά σιγά μην κάνει αυτοκριτική.
Παρομοίως σιγά μην καταλάβει και κάνει αυτοκριτική για το σοβαρότερο ατόπημα. Ότι παρασύρεται από τη λογική του πολιτικού συστήματος και αγνοεί αυτό που το σύστημα προσπαθεί να αποκρύψει από όλους μας. Την αποκλειστική αιτία της χρεωκοπίας, το πελατειακό ιδιωτικό παρακράτος. Ενώ πανταχόθεν αφήνεται να εννοηθεί ότι αιτία της χρεωκοπίας είναι ο νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός και άλλες μασονικές δυνάμεις. Τα σπίτια χρεωκοπούν από κακή διαχείριση και όχι από λάθος λογική διανομής του πλούτου. Όλες οι λογικές μπορούν να φέρουν είτε ευημερία από καλή ή χρεωκοπία από κακή διαχείριση.
Ας επισημάνουμε τώρα πόσο βαρετή και προβλεπτή παραμένει αυτή η φαιδρή και χωρίς χιούμορ θανάσιμη σχέση μεταξύ ΜΜΕ και τρομοκρατίας. Πάλι και τώρα μας έδειξαν πόσο βλακωδώς τσιμπάνε στην επικοινωνιστική μαγκιά του τρομοκράτορα. Που σιωπά μετά από κάθε χτύπημα, έτσι ώστε ξελιγωμένα τα ΜΜΕ να εκλιπαρούν κάθε μέρα για μια προκήρυξη. Άντε, για ένα σινιάλο τέλος πάντων, λέγοντάς μας και πόσο ανησυχούν οι Αρχές. Αφού το έχουμε τόσα χρόνια εμπεδώσει, εφόσον δεν εκδόθηκε προκήρυξη, φοβόμαστε και άλλο χτύπημα για καπάκι, το λένε και οι έγκυροι τρομοκρατορολόγοι...
Επιπλέον ας θυμηθούμε πόσο χαζά η δημοσιογραφία μας (κλασική πορτ παρόλ της Αστυνομίας και της Αντιτρομοκρατικής) πλέκει τον μύθο του τρομοκράτορα. «Πρέπει οι δράστες να ήταν ψηλοί, γεροδεμένοι και άριστα εκπαιδευμένοι» και «αυτός ο ψηλός ήταν τεχνίτης!». Και μήπως «ήταν ο Μαζιώτης;;;»… Ή μην ήταν κι ο ίδιος ο Άη Γιώργης, γκαγκάν γκαγκάν, καβάλα πάνω στο άλογο και τρύπησε το δράκο; Τόσο πολύ δηλαδή! Το απόλυτο ισλάμ, λέμε!
Στο κάτω κάτω, γιατί να θαυμάζουμε κάποιους «άριστα εκπαιδευμένους»; Και οι ναζί άριστα εκπαιδευμένοι είναι, όπως όλοι οι ξελιγωμένοι στρατόκαυλοι, είτε είναι προσκυνητές του Άγιου Βελουχιώτη είτε των Αγίων Ες Ες. Βγείτε από το κουτί, ταλαίπωροι, τσεκάρετε τι θαυμάζετε! Θαυμάστε κάτι δύσκολο, όχι τα ευκολάκια και μάλιστα τα διεστραμμένα ευκολάκια...
Το να είσαι άριστα εκπαιδευμένος για να σκοτώνεις τον Άλλον, δεν είναι και τόσο σπουδαία μαγκιά… Όλοι γεροδεμένοι είμαστε, αλλά δεν σκοτώνουμε κιόλας. Είναι πολύ λαστ γήαρ να σκοτώνεις ανυποψίαστους ανθρώπους. Αν μάλιστα τους θεωρείς επικίνδυνους, τότε μπορείς να τους εξουδετερώσεις με επιχειρήματα όχι με αίματα. Τα αίματα είναι αλυσιτελή: ηρωοποιούν τα θύματα και πετυχαίνουν το αντίθετο από εκείνο που επιδίωκαν… Οπότε τίθεται και ζήτημα ότι όποιος ύπουλα σκοτώνει ανυποψίαστους είναι άνανδρος λουκουμάς. Να τα λέμε κι αυτά, να τα ακούει κι η καθ’ ημάς δημοσιογραφία.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον τρομονόμο που επέβαλε η Κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1991. Μεταξύ άλλων απαγόρευε και τη δημοσίευση τρομοπροκηρύξεων. Μάλιστα μπήκαν και δημοσιογράφοι στη φυλακή γι αυτόν… Σήμερα λοιπόν πολλοί τον αναπολούν ως επιτυχημένο μέτρο. Διαφωνούσαμε και τότε, όπως γράφαμε στην «Ελευθεροτυπία» («Τρομοκρατία, Ναρκωτικά και απαγορεύσεις», 29/06/1991), εξακολουθούμε να διαφωνούμε πλήρως και τώρα.
Εφόσον πιστεύουμε, που το πιστεύουμε απολύτως, ότι οι τρομοκράτες έχουν άδικο, πάντα ευχόμαστε να δημοσιοποιούν τις ιδέες τους. Έτσι, όσοι νομίζουν ότι διαθέτουν ισχυρότερη ηθική συγκρότηση, μπορούν να τους τις κάνουν με τα κρεμμυδάκια. Και να τις αποδίδουν στην κοινωνία ως κουρέλια. Και αν ο τρομοκράτορας θεωρήσει ότι αδικήθηκε, να ανταπαντήσει, αναγκάζοντάς μας να ζητήσουμε συγγνώμη. Είναι αυτή μια διαδικασία που του την κάνει δώρο η δημοκρατία, όσο κι αν την περιφρονεί. Και αν όχι όλα τα ΜΜΕ, σίγουρα υπάρχουν κάποια που θα του επιτρέψουν (επειδή έτσι απολαμβάνουν τη δημοσιογραφία) το fair play σε τέτοιο διάλογο.
Δεν τρομάζουμε από τις ιδέες των τρομοκρατών, αντίθετα τους προκαλούμε να μιλάνε για αυτά που κάνουν και μετά να μπούνε σε διάλογο μαζί μας. Ο Τύπος όφειλε και θα μπορούσε να παίξει αυτό τον άλλο ρόλο, που δυστυχώς ουδέποτε φιλοδόξησε από την εποχή του τρομονόμου να αναλάβει. Τώρα μόνο, με την πίεση της κρίσης, ανοίχτηκαν τα παράθυρα και μπήκε οξυγόνο για να καθαρίσει την καμαρίλα του. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Κρατάμε μόνο τούτο. Η τρομοκρατία έχει ανάγκη το ηθικό έρεισμα που της παρείχε αφειδώς ως τώρα η ριζοσπαστικοποιημένη ντιριντάχτα κοινωνία. Ας παρασυρθεί σε καθαρό και έντιμο διάλογο με κάποιους που θεωρούν ούλτρα αποδομήσιμη την ιδεοκατασκευή της τρομοκρατίας. Τότε θα κινδυνέψει να πάθει αυτό που έπαθε στις αναπτυγμένες δημοκρατίες που δεν είναι μπανανίες. Να απομυθοποιηθεί και να καταρρεύσει αυτοδιαλυόμενη.
20°
