Πολιτικη & Οικονομια

Το Post της ημέρας: Ειρήνη Αγαπηδάκη

Η ATHENS VOICE διαλέγει κάθε μέρα τις αναρτήσεις που συζητήθηκαν περισσότερο στα social media

24.08.2019, 09:17
A.V. Team
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Κοινωνια Εσύ; Θα έβαζες τους γονείς σου σε γηροκομείο;

Τάκης Σκριβάνος

Το Post της ημέρας: Οι αναρτήσεις που προκάλεσαν συζητήσεις στα social media καθημερινά στο athensvoice.gr

«Παρατηρώ ανθρώπους, που δε σταματούν να τσακώνονται, να θυμώνουν, λες και μάζευαν με μεγάλη προσοχή την ενόχληση και τον θυμό τους όλη τη χρονιά σε ειδικό δοχείο φροντίζοντας να μη χαθεί ούτε σταγονίτσα αρνητισμού, και τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα να το αδειάσουν πάνω σε όποιον βρεθεί μπροστά τους. Στον υπάλληλο που θα τους σερβίρει φαγητό, εκείνον που κάθεται δίπλα τους στην παραλία, όποιον βρεθεί στο δρόμο τους το διάστημα που ονομάζεται ‘καλοκαιρινές διακοπές’.

Το παράξενο με αυτό το δοχείο, είναι ότι τελικά δεν αδειάζει, οι ίδιοι δεν ανακουφίζονται-αντίθετα, όσο φωνάζουν και τσακώνονται, τόσο θυμώνουν, τόσο πιο έκρυθμη γίνεται η κατάσταση. Προσβολές –από εκείνες που δε χωνεύονται εύκολα, αλλά μένουν πάνω στο δέρμα σαν λεκές που ποτίζει το ύφασμα- εκτοξεύονται σε παιδιά, συντρόφους και φίλους, οι πιο απλές επιλογές γίνονται βασανιστήριο γιατί ποτέ δεν είναι αρκετά καλά εκεί που διάλεξαν να πάνε, η παραλία έχει φύκια, ο ήλιος καίει πολύ, ‘δεν ξέρεις εσύ, άντε που μου μάθατε τις παραλίες οι βουνίσιοι’, το παιδί οφείλει να μπαίνει σε summer mode και να ακολουθεί τις ανάγκες του γονιού, όλα, μα όλα είναι λάθος γιατί κάπου αλλού είναι καλύτερα, αλλά κανείς δεν ξέρει που, ούτε και οι ίδιοι, αλλά σίγουρα κάπου είναι καλύτερα γιατί οι ίδιοι δεν είναι καλα εδώ και τώρα και δεν ευθύνονται αυτοί που δε μπορούν να απολαύσουν μια ρημάδα στιγμή, όχι-όχι, το μέρος φταίει, η παρέα φταίει, όλοι οι άλλοι, όλα τα άλλα είναι στραβά.

Και κάπως έτσι περνάνε οι στιγμές, τελειώνουν τα καλοκαίρια και η χαρά αναβάλλεται για κάπου, κάποτε που θα είναι όλα καλύτερα, κατάλληλα, κάπου που κάποιος άλλος θα ετοιμάζει τη χαρά και θα τους την ταΐζει στο στόμα.

Κι εκείνοι επιστρέφουν στην πόλη πιο στεγνοί από ότι έφυγαν, κουβαλώντας ένα βαθύ αίσθημα αδικίας που και φέτος η θάλασσα είχε πολύ αλάτι και στέγνωσε τα μέσα τους αντί να τα ξεπλύνει.

Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί αρκεί μια βουτιά για να ξαναβρούμε την ησυχία και την ελευθερία που μόνο μέσα στην κοιλιά της μάνας μας γνωρίσαμε.

Αλλά τις βουτιές τις κάνει κανείς μόνος του, αποτελούν ατομική κατάκτηση.