Οι εφιάλτες των γιορτών

Δεν περίμενα ποτέ να το πω, αλλά τελευταία μου φαίνεται πως οι εφιάλτες του Εμπενίζερ του Σκρουτζ, έτσι όπως τους περιγράφει ο Ντίκενς στη Χριστουγεννιάτικη την Ιστορία, στερούνται φαντασίας. Στις γιορτές της πραγματικής ζωής υπάρχουν εφιάλτες πολύ τρομακτικότεροι από τους οποίους δεν μπορείς να ξεφύγεις ανοίγοντας τα μάτια.

Τα Κάλαντα

Η παράδοση μοιάζει πολύ με τις αρκούδες Πάντα. Είναι κάτι που οι μέρες του στη Γη έχουν τελειώσει αλλά οι άνθρωποι το κρατούν με το ζόρι στη ζωή προκειμένου να το χαζεύουν μια-δυο φορές το χρόνο. Τα κάλαντα, όμως, δεν είναι απλώς μια παράδοση. Στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος που έχουν βρει οι μικροί βασανιστές -που χαϊδευτικά αποκαλούμε «παιδιά»- να αποδείξουν πως ο Μαρκήσιος ο Ντε Σαντ ήταν ένα χαδιάρικο γατάκι και να βγάλουν και λεφτά καθώς το κάνουν. Δεν φτάνει που σε ξυπνούν πρωινιάτικα με τα χέρια τους κολλημένα στα κουδούνια όλης της πολυκατοικίας, σε εκβιάζουν κιόλας ζητώντας σου να τους δώσεις χρήματα προκειμένου να σταματήσουν να φωνάζουν τραγουδιστά και να χτυπούν με μανία σίριαλ κίλερ αυτά τα όργανα βασανιστηρίου που ονομάζονται τρίγωνα. Κι αυτή είναι η καλή εκδοχή. Οι πιο άτυχοι από εμάς ερχόμαστε αντιμέτωποι με Μένγκελε Τζούνιορ που έχουν αντικαταστήσει τα τρίγωνα με μουσικά όργανα τα οποία χειρίζονται με τρόπο που θα έκανε τον κατασκευαστή τους να κάψει το εργοστάσιό του. Αν είστε γονείς και δεν ενοχλείστε που η πρώτη τέχνη που μαθαίνει το παιδί σας είναι αυτή της ζητιανιάς, τουλάχιστον λυπηθείτε τους γύρω σας: Κατασχέστε του το τρίγωνο, κλειδώστε βιολιά, κιθάρες και μελόντικες σε μια ντουλάπα και μην το αφήνετε να βγει για κάλαντα πριν πάει 12 το μεσημέρι.

Λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του βιβλίου «Στα κολαστήρια της Babystapo»

Τα ψώνια

Δε νομίζω πως λέω κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, όταν λέω πως τα ψώνια τις τελευταίες μέρες πριν τα Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε ως εικόνα για το πώς μπορεί να είναι η κόλαση. Δεν είναι μόνο ο συνωστισμός, δεν είναι μόνο οι ατελείωτες ουρές. Είναι και το άγχος να βρεις κατάλληλα δώρα ΚΑΙ για τους 17 συγγενείς και φίλους με τους οποίους θα γιορτάσεις την επέτειο ενός γεγονότος που μπορεί να μη συνέβη ποτέ. Βασιζόμενος στη φράση «η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες», πίστευα πως αυτές οι γιορτές ίσως να ήταν μια ευκαιρία να ψωνίσω τα τρία πράγματα που ήθελα χωρίς να συμμετάσχω σε κάποιο χάπενινγκ-καταγγελία για τις απόρνιθες συνθήκες με τις οποίες μεγαλώνουν τα κοτόπουλα στα ορνιθοτροφεία. Έκανα λάθος. Κυρίως γιατί δεν κατάλαβα πως η κρίση έχει περιορίσει την αγοραστική δύναμη και όχι τη δύναμη της επιθυμίας για κατανάλωση.

Την ίδια στιγμή, οι Λονδρέζοι συρρέουν στον Καθεδρικό τους ναό για την Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία

Το οικογενειακό τραπέζι της Πρωτοχρονιάς

Είναι Πρωτοχρονιά ή τέλος πάντων αυτό που αποκαλούμε Πρωτοχρονιά, ενώ ξέρουμε πως η πραγματική πρωτοχρονιά είναι η 1η Σεπτεμβρίου. Έχεις πάει σε 5 πάρτι, έχεις κοιμηθεί στις 9 το πρωί, το ποσοστό αίματος μέσα στο αλκοόλ σου είναι όσο ακριβώς χρειάζεται για να παραμείνεις στη ζωή και πρέπει να ξυπνήσεις πριν τις 12, άντε τη 1, με ένα κεφάλι που μέσα του κάνουν ομαδικό σεξ σφυριά και κομπρεσέρ για να πας στο πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό τραπέζι. Δηλαδή να φας με ανθρώπους που είτε τους βλέπεις όλο το χρόνο γιατί τους αγαπάς, είτε καθόλου γιατί δε νοιάζεσαι. Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω γιατί οι οικογένειες δεν λυπούνται έστω και λίγο τα νεαρότερα μέλη τους και δεν ακολουθούν το παράδειγμα διαφόρων συλλόγων που κόβουν την πρωτοχρονιάτικη πίτα λίγο πριν αρχίσουν τα πρώτα μπάνια. Πιθανότατα, επειδή το να υποφέρεις είναι ένας τρόπος να δείξεις την αφοσίωσή σου στον ιερό θεσμό που μαζί με την πατρίδα και τη θρησκεία οδηγούν δεκαετίες τώρα τη χώρα στο δρόμο της δόξας.

Το μυστικό για να περάσεις καλά σε ένα οικογενειακό γεύμα είναι να σκέφτεσαι πως υπάρχουν και πολύ χειρότερα

Το Λαστ το Κρίστμας

Υπάρχουν πολλά ανυπόφορα τραγούδια που ξεκινούν με κουδουνάκια προκειμένου να προειδοποιήσουν και τους πλέον ανυποψίαστους πως θα ακολουθήσουν μελωδίες και στίχοι επικίνδυνοι ακόμα και για τα πιο ανθεκτικά στομάχια. Κανένα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνο που διηγείται την ιστορία του τύπου που τα περασμένα Χριστούγεννα έφαγε χυλόπιτα και ένα χρόνο μετά διαλαλεί πως θα την πέσει σε κάποιον άλλο ή κάποια άλλη για να πνίξει τον πόνο του. Εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια αυτό το σιροπιαστό νιαούρισμα του πληγωμένου εγωισμού ενός τύπου που μπέρδεψε το one το night το stand με σχέση, στοιχειώνει τα Χριστούγεννα με τόση επιμονή που δεν μπορεί παρά να γεμίσει απαισιοδοξία για το μέλλον του δυτικού πολιτισμού ακόμα και τον πιο αισιόδοξο και μπράβο του.

Ακολουθεί η τελευταία –και καλύτερη– διασκευή: