Κατρακύλα στη στάχτη

Για την κλιματική αλλαγή δεν χρειάζεται να συζητήσουμε εμείς εδώ. Όταν στα χίλια μέτρα υψόμετρο έχει 40 βαθμούς μέρες Αυγούστου και στην Αθήνα ο συνδυασμός ζέστης και υγρασίας θυμίζει κάτι τροπικό, οι επιπτώσεις της καταστροφής του περιβάλλοντος δεν είναι κάτι που προβλέπουμε αλλά αυτό που ζούμε. Δάση που κάηκαν, χωματερές παντού,  μπαζωμένα ρέματα, υπεραλίευση, ποτάμια που στερεύουν, άκρατη τσιμεντοποίηση, προβληματική διαχείριση σκουπιδιών και αποβλήτων, αυθαίρετη δόμηση, μόλυνση και ρύπανση σε αέρα, στεριά και θάλασσα, επικίνδυνοι αναχρονισμοί στην ενεργειακή πολιτική - η δυστοπία δεν διαγράφεται σε έναν μακρινό ορίζοντα, είναι μπροστά μας.

Οι φοβερές φωτιές στην Εύβοια, που προκάλεσαν μια τεράστια οικολογική καταστροφή, θα ήταν, κανονικά, η αφορμή για μια τέτοια συζήτηση: Όταν από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έχουν καεί μόνο στην Εύβοια περισσότερα από 700.000 στρέμματα, τι πρέπει να αλλάξει για να ανακοπεί η δυναμική ερημοποίησης; Τι μπορούμε να κάνουμε για να σώσουμε ό,τι σώζεται και να προλάβουμε τα χειρότερα, δεδομένου ότι οι πυρκαγιές γίνονται όλο και πιο άγριες; Πώς θα προστατευτούμε από ακόμη πιο ακραία καιρικά φαινόμενα και πώς θα αποφύγουμε την περαιτέρω επιδείνωση της ποιότητας της ζωής μας;

Αλλά όχι. Η πύρινη κόλαση στην Εύβοια μεταφέρθηκε στα social media ως εστία μιας ξέφρενης -και εφιαλτικά ανόητης- αντιπαράθεσης:

• Ο Κυριάκος άργησε να γυρίσει από τις διακοπές/ο Τσίπρας ήταν στο κότερο μετά το Μάτι.
• Πού είναι ο Μπακογιάννης;/Μιλάτε εσείς που έχετε τη Δούρου.
• Ο Κυριάκος εμφανίστηκε αξύριστος για επικοινωνιακούς λόγους/Μα πόσες μέρες θα κάνει διακοπές στην Ισπανία ο Τσίπρας;
• Επιτέλους κράτος/Ίδια ήταν η πυροσβεστική και πέρυσι.
• Όταν υπάρχει ικανή πολιτική ηγεσία δεν έχουμε νεκρούς από πυρκαγιές/αυτά τα λέει ο ΣΚΑΪ.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει νεκρούς για να ξεχαστεί το Μάτι/η ΝΔ ελέγχει τα ΜΜΕ.

Το ένα μέτωπο πανηγύριζε έξαλλα για τις επιδόσεις της κυβέρνησης υποβαθμίζοντας ότι κάηκαν πάνω από 20.000 στρέμματα, ανάμεσά τους ένα δάσος Natura. Το άλλο μέτωπο αναδείκνυε όλες τις επικοινωνιακές υπερβολές της κυβερνητικής πλευράς και αναζητούσε δικαίωση μέσα από επιφανειακές συγκρίσεις. Με λίγα λόγια, οι φωτιές έδωσαν επιχειρήματα στο κυβερνητικό στρατόπεδο εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το αντίστροφο.

Υπάρχουν πολλοί που δεν αισθάνονται καλύτερα όταν στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης βρίσκεται ο Χρυσοχοΐδης; Μάλλον όχι. Υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι δεν υπάρχουν πια μεγάλοι κίνδυνοι και ασύμμετρες απειλές;

Το αυτονόητο όμως είναι η εξαίρεση όταν η ανάλυση της πραγματικότητας γίνεται με όρους μανιχαϊσμού: Καλό-κακό, άσπρο-μαύρο.

Δεν θα ήταν σοβαρό το πρόβλημα αν αυτή η ποδοσφαιρική λογική δεν αναπτυσσόταν από κάτω προς τα πάνω. Είναι, όμως, οι οπαδοί που δίνουν τον τόνο και ρίχνουν το επίπεδο τόσο χαμηλά. Φλογεροί υποστηρικτές της ΝΔ μαγεύονται από την κυβέρνηση και συγκινούνται από την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού η οποία, λένε, χτίστηκε μέσα σε έναν μήνα. Και αγανακτισμένοι ΣΥΡΙΖαίοι πιάνονται από κάθε δημοσιογραφική γκάφα για να υποστηρίξουν ότι όλα είναι μια μιντιακή κατασκευή - και η πρόσληψη της καταστροφής στην Εύβοια και το πολιτικό περιτύλιγμα της τραγωδίας στο Μάτι.

Είναι κάτι πολύ άρρωστο. Να μην μπορούμε να δούμε πέρα από τα σκληρά όρια που θέτει ο κομματικός φανατισμός. Να μην μπορούμε να σκεφτούμε χωρίς προκατάληψη, χωρίς μνησικακία, χωρίς μικρότητα. Να μην μπορούμε να αισθανθούμε, να καταλάβουμε, να πλησιάσουμε τον Άλλο αλλά να βουλιάζουμε σε μια αυτάρεσκη εγωπάθεια. Να μην μπορούμε να μιλήσουμε και να ακούσουμε - μόνο κραυγές. Να μην μπορούμε να απαγκιστρωθούμε από την ευτέλεια των απλουστεύσεων και της αποθέωσης της ασημαντότητας. Ούτε καν να απορήσουμε γι’ αυτό που συμβαίνει μέσα μας και έξω από εμάς.

Δημοσιογράφοι μεγάλων ΜΜΕ τουιτάρουν «ψόφους», άλλοι διαφημίζουν αυτοβούλως και ξεδιάντροπα το έργο του υπουργού και πολιτικοί χουλιγκανίζουν αφού αναρτήσουν φωτογραφία τους να προσκυνά τη Μεγαλόχαρη.

Δεν ξέρω ποιοι είναι χειρότεροι.